Gemixte hot pea-soep

Honderd jaar geleden, toen ik nog getrouwd was, ging ik met mijn ex-man naar Barcelona. Op bezoek bij een neef van hem. Die woonde in een wijk waar weinig toeristen komen. Zeg maar nul. Toen al. Daar woonden de mensen die geen officiele verblijfsvergunning hadden. Die onofficieel een woning uit onderverhuur hadden, of een kamertje. Die rotwerk deden, slecht betaald. Maar die altijd de hoop bleven houden dat er een kans kwam op verbetering.

Nu was ik al een aantal keren in de Bijlmer geweest in de K-buurt, in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw en dat was voor een Boertje van Buuten (nou ja, iemand uit de provincie, maar voor een Amsterdammer is alles buiten de Ring al een Boer) ook al een geheel nieuwe wereld. Letterlijk. Waar vrienden van mijn man op een professionele naaimachine thuis honderden rokjes in elkaar zetten voor een grote mode-keten. Die op dat moment beweerde absoluut niet van thuis-werkers gebruik te maken. Haha!! Hoe grappig.
Ook die plaatjes over de Bijlmer kwamen niet voor in het Toeristenblaadje over Amsterdam.

Ook nog in Londen ooit op bezoek bij een nicht van hem geweest. In zo'n soort flat waar onlangs een grote brand was. En een omgeving waarvan ik de troosteloosheid kon voelen, zien en ruiken. Wat een ontzettend naar wijf was dat trouwens die nicht van hem, die het predicaat moeder eigenlijk niet mocht krijgen. Maar ja..ongelukje.

Onlangs zag ik een documentaire op Vice tv (waar ik nooit kijk overigens) over rappers in Parijs. Rappers met roots in Senegal, Tunesie, Kameroen, Marokko. Het beeld wat een klein beetje uit de film Intouchables naar voren kwam. Ook weer een compleet 'nieuwe' en ook weer niet zo nieuwe wereld. Want wel bekend bij mij. Maar ik schat zo maar in voor de meesten die mijn blog lezen geheel niet.
Hard, rauw, maar ook gewone jongens die hun leven zin willen geven. Met weinig middelen. En zich boos maken om vooroordelen die er zijn. Soms terecht en soms niet.
Jongens en soms meisjes die misschien van uit huis weinig of te weinig meekrijgen. Of waarvan de ouders geen idee (meer) hebben wat hun kinderen uitspoken of de cultuur hebben dat zij in huis verantwoordelijk zijn en de politie op straat.

Frappant vond ik ook een interview in Trouw dit weekend met een van de hoofdrolspelers in De Luizenmoeder, Andre Dongelmans. Als je zijn naam leest vermoedt je niet zijn Ghanese achtergrond. Toen ik zijn hoofd zag, zag ik het direct.  Maar wat hij schrijft, hoe zijn moeder hem heeft ingeprent dat hij juist extra zijn best moet doen, dat is het mantra van heel veel ouders van vrienden van mijn kinderen geweest.

Mijn moeder heeft zich altijd extra aangepast: zorg dat je goed leert, je hebt een achterstand omdat je donker bent, dus je moet dubbel zo hard werken. Dat gold voor mij ook wel, maar mijn moeder heeft veel voorwerk gedaan: mij een Nederlandse voornaam gegeven en de achternaam van mijn stiefvader, bewust niet de Ghanese taal aangeleerd en ik leerde op school ABN spreken. Ik merk nog steeds dat als mijn mond opengaat mensen pas denken: oh, oké dan. 

En juist die vrienden doen het allemaal goed momenteel in hun leven. Door die opvoeding. En snappen hoe de samenleving in elkaar zit. Niet aanpassen aan, maar gebruik maken van. En dat de meeste mensen jou nog steeds zien als de schoonmaker. Ook in 2018.

Of aan mij vragen of die verhalen over donkere mannen waar zijn. En dan bedoelen ze niet dat ze zo goed kunnen schoonmaken.

Iemand met een allochtone achtergrond die het ver schopt, dat vinden wij niet normaal, dat vinden wij heel bijzonder! En dat zeggen wij dan vaak ook nog op een Juffrouw Ank toon.

Anyway, net terug van een lange wandeling. Daar hadden meer mensen zin in, want het was redelijk druk waar ik liep. De dijk die eerst altijd beschutting bood, was nu helemaal kaal. Alle bomen zijn gerooid. Iepenziekte. Maar nu met die 'schrale'  wind was het op sommige plekken Siberisch koud want de wind waaide zo je jas in. Nergens schaatsers te zien en de plekken in het bos die dicht waren - ik weet niet waarom, maar kennelijk vinden jongetjes dat leuk om te doen - werden met stokken weer opengeslagen. Of nog nooit ijs gezien haha!

Had het al snel warm genoeg en niet eens extra warm aangekleed. Nu een lekker kopje Winterthee maken. Gisteren liep ik tijdens het boodschappen te bedenken dat ik - misschien wel voor het laatst deze winter - toch echt wel Erwtensoep kon maken. Dus zo gezegd zo gedaan en met 2 sudderplaatjes onder de pan, want deze soep brandt snel aan is mijn ervaring en er is niets zo smerig als aangebrande soep.

Heerlijk dat ik straks alleen maar de soep hoef op te warmen. Kan ik na de thee nog even het werk-rokje van mijn dochter inkorten en smaller maken. Is bijna klaar. Tijdens de eindceremonie van de Spelen met de hand de zoom alvast gedaan. De rest kan beter met de naaimachine.

Vanavond komt op BBC1, om 20.30 uur, Hold the Sunset, een nieuwe serie met John Cleese, de tweede aflevering alweer. Hij wil ergens in de zon gaan wonen met zijn vriendin, zijn buurvrouw van de overkant en op het moment dat hij haar ten huwelijk vraagt denkt haar 50-jarige zoon dat hij na zijn scheiding gewoon weer op zijn jongenskamertje kan gaan wonen bij mammie. Weg plannen. Briljant hoe zoonlief gewoon de trap oploopt en verwacht dat alles nog net zo was en blijft als vroeger.