Olympisch Omdenken

Bij BinnensteBuiten was er iemand die de scheuren in zijn vloerbedekking zo 'authentiek' vond. Hij praatte het zo aan elkaar dat je niets anders kon dan deze kapotte vloer bewonderen. Want die vertelde een verhaal.

Goh...mijn zeil in mijn woonkamer vertelt ook hele verhalen. Ook de scheuren. Of hoe er brandplekken bij het fornuis zijn van de sisha-kooltjes van mijn dochter, toen ze nog thuiswoonde en uit Marokko een echte mini-waterpijp meebracht. Dan moet je de kooltjes opwarmen aan vuur van het gasfornuis en soms viel er een kooltje op de grond. Oeps. Maar nu weet ik hoe ik het kan verkopen als 'uniek' en 'past bij het huis'. Of mijn budget. Of misschien wel bij wat ik mezelf gun. (au...die doet pijn!).

Wat fijn is vandaag is dat de uitslag van het bevolkingsonderzoek Darmkanker al binnen is en dat het er gunstig uitziet. Geen reden tot nader onderzoek dus. Heerlijk!

Besef maar al te goed dat dit allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat zo'n onderzoek ook kan leiden tot nader onderzoek en allerlei onzekerheden.

Dus nogmaals mag ik dankbaar zijn dat de uitslag goed is. En dat mijn vriendin me aanspoorde om juist wel zo'n onderzoek te laten doen. Stelde geen drol voor,  de moeite die je daarvoor moest doen.

De was is opgehangen en alle mini-tenten/onderbroekjes wapperen in de binnenwind. En mijn witte lakens idem. Altijd word ik weer blij van schone was. Dat mijn wasmachine het doet, dat ik niet op de hand hoef te wassen, ergens in een riviertje, maar gewoon in de ochtend alle was in de machine prop, wasmiddel erbij, knopjes aan en draaien maar. Twee uur later is de was schoon en hoef ik 'm alleen nog maar te drogen.

Ik zou ervoor kunnen kiezen ook dat drogen snel en automatisch te laten verlopen, maar ik vind dat nu niet nodig en geniet zelfs van het ophangen van de was. Nu binnen en straks weer lekker buiten. De geur van buitengedroogd wasgoed is de heerlijkste parfum.

Mooi gesprek net met mijn zoon die net weer terug was vanuit het buitenland en meteen een afspraak gemaakt om elkaar in het echt te zien en nog even verder te praten, maar wat ik vooral prettig vind, elkaar te omhelzen. Wat hou ik van hem. En van mijn dochter en haar gezin. En hoe mooi en heilzaam dat besef is. Dat ik het kan zeggen en kan voelen en mag voelen.

En zo lief; valt er opeens een kaartje van een oude vriendin in de brievenbus. Daar word ik stil van. Hoe fijn, net op dit moment. En hoe attent ben ik dan voor anderen?

Ik besluit ook dat ik vandaag niet mijn gemeente achter de broek ga zitten. En vandaag vooral mijn zegeningen tel en trots mag zijn dat ik er nog steeds ben. En wat prettige dingen ga doen. En dan vind ik zelfs een Flylady klusje prettig. Want dat zorgt ervoor dat ik dat uit liefde voor mijzelf doe en mijzelf op die manier een prettige woonomgeving gun.

Raakte net ontroerd door de enige deelnemer van Ghana die de vlag binnendroeg bij de opening van de Olympische Winterspelen. Sowieso dat Ghana meedoet aan Winterspelen (dat deden ze voor het eerst in 2010). Zag Nigeria ook binnenlopen, dus zo bijzonder is het niet (meer).

foto van Getty images

Trouwens ook ontroerd bij de binnenkomst van Korea. Als 1 land. Niet verdeeld tussen Noord- en Zuid.

Jemig...ben alleen maar ontroerd vandaag en geroerd. Maakt het uit? Nee. Blij dat ik kan voelen. En ervaren en wat ik heb geleerd is door het onderdrukken van nare emoties ook 'fijne' emoties worden onderdrukt. Dat er een soort van grote grijze brij overblijft. Een soort van nikserigheid. Geen hoogtepunten en geen dieptepunten.

Nu nog maar even lekker in de benen oftewel naar buiten een stukje lopen. En bedenken wat ik vanavond ga eten. Salade van net voor lunch was lekker en groen.

Wel voelt het nu binnen een beetje Koreaans koud. Dus maar snel naar buiten, handschoenen aan en echte kou voelen, dan lijkt het bij thuiskomst weer relatief warm. Zo kan je alles omdenken.

Waar blijft die sneeuw trouwen??