Traan-oog, snotneus, loop-oor

Voel me vandaag alsof ik door een bulldozer ben overreden.

Dat is gelukkig niet zo. Gisteren op weg naar mijn afspraak, in bovenstaande conditie - alles door de koude wind op de fiets -  viel ik met fiets en al om. Heel stom, want ik fietste zo klungelig (drie weken niet meer op de fiets gezeten) en met weinig energie in de benen, dat ik op de oprit naar een bruggetje niet genoeg vaart maakte en dus omviel. Het was of achteruit rijden - wat niet kan met een fiets - of opeens Danoontje Powerrrrrrrrrrrrrr of omvallen. En dus viel ik om.

Gelukkig reed er niemand voor of achter me (voorjaarsvakantie en heul koud), maar man...mijn ego kreeg de grootste deuk. Mijn kekke alpinopetje rolde af (nog net niet het water in), de fiets lag bovenop me, ik dacht alleen maar; als mijn jas maar niet kapot is en zag al dat ik me aan de brugrailing kon optrekken om op te staan. Als een bejaarde. Instant rollator.

Wat ik heel bijzonder vond is dat een jongen voorbij fietste en afstapte en me vroeg of alles in orde was. Ik schat in dat hij een jaar of 16 was. Maar zo zorgzaam.

De fiets was in orde, en blij dat ik toch(vraag me niet waar ik de moed vandaan haalde, want al maandenlang ben ik bang om te vallen met de fiets) wederom klungelig durfde op te stappen en verder te fietsen.

Maar de grootste les is dus dat ik weer kon opstaan en verder rijden en juist niet bang werd om ooit nog te fietsen. En dat er iemand naar me omkeek. En dat ik er gewoon nog ben.

De sessie bij de psycholoog verliep wel wat beter, maar alsnog kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik leidend was in hoe het gesprek ging. Ik weet ook dat mijn sessies bijna 'vol' zijn als in maximum bereikt dus nu weer zoeken naar iemand anders is aan de orde als ik nog een verwijsbrief krijg voor dit jaar. In de basiszorg zit niet zoveel 'psychologische zorg'.

En vanochtend dan toch met een rotgevoel wakker. En koppijn. Wat ik zelden heb. Alsof alle spanning van dat moment er nu pas uitkomt. Dus me maar voorgenomen extra zacht te zijn voor mezelf, want he...niemand anders doet het. Dus een lekker kopje koffie gemaakt. Douchen met Hamman Rituals geur - altijd opwekkend, want ik ruik de hele dag naar Rozemarijn.

Gisterenavond belde mijn moeder me en haar eerste vraag was 'hoe gaat het met je' , waarop ik zei dat het wel beter ging. "Nou fijn" en vervolgens was het haar bedoeling dat ik weer een uur lang alleen maar naar haar verhalen luisterde. Die ik al eerder had gehoord en die ze langdradig begon te delen.
Het lukte om af en toe ook iets te vertellen over wat ik had meegemaakt - lees gewoon inbreken en het gesprek overnemen op een voor mij tamelijk asociale manier, maar anders dendert ze gewoon door en door en door. Ik heb niet de illusie dat ik haar gedrag kan veranderen, want zelf heeft ze er geen last van. Dus dan kan ik alleen maar veranderen hoe ik zelf hiermee omga. En zoals iemand me al heel wijs zei: sommige mensen zijn gewoon beperkt.

Nee, kon en wilde haar niet vertellen dat ik van mijn fiets af was gedonderd. Of dat ik te bang ben om op te stappen. Of af.

Allez; verder met de dag. Nu geen sprake meer van tranende ogen, snotterige neuzen of lopende oren. En dat is wel weer prettig. Geen griepprik gehaald en - even afkloppen - nog niet ziek geweest. Of verkouden. Maar ja...mijn contacten met anderen zijn beperkt, dus zoveel contact met ziektekiemen is er niet. Dat is dan weer een voordeel!

Wat altijd helend werkt: net even een half uurtje wat klimop gesnoeid. Voor de rest is alles stijfbevroren en die klimop groeit sowieso tegen de klippen op. Dus nu wat snoeien kan geen kwaad. En is goed voor het humeur. Dat is bezig zijn altijd. Vooral bezig zijn met je handen.

En morgen is er gewoon weer een dag Deo volente.

Nu nog even verder met het rokje van dochter. Ook goed voor verstand op nul.