Heb nog de relatieve luxe dat als ik de hele dag zou willen slapen, dat dat kan. Alleen wil ik dat niet, omdat ik heb ervaren dat een 'normaal' of eigenlijk beter een vast ritme en genoeg slaapuren, me beter bevalt. En beter voor mijn lijf is. En mijn hoofd. De inhoud van mijn hoofd wel te verstaan.
Dus voor de wekker wakker, het viel me allemaal heel erg mee die Siberische kou, maar goed...ik ben voorzien van een extra speklaagje en al een hele tijd gewend om overdag de kachel niet harder dan op 15 graden te zetten. Pas als de zon onder is, dan zet ik de kachel wat harder.
Dat went snel. En vooral als je bezig bent, dan is het geen straf. Het scheelt wel op mijn stookkosten en dat is de eerste inzet. En ik denk dat het ook beter voor mijn weerstand is.
Maandag is rondje Bless the House. Dat was al vroeg klaar en de was - direct mijn bed afgehaald en in de was gestopt -
Ik had gisteren zulke droge handen, dat het naaien van het rokje van mijn dochter nogal lastig ging. Alle draden en stof bleven plakken aan mijn handen, de draad ging niet makkelijk door het oogje van de naald, het spoeltje spoelde niet lekker. Dus ik besloot om het projectje maar even af te breken en mijn handen eens even in te smeren.
Vanmiddag moet ik naar mijn psycholoog. Al heb ik er weinig zin an. Ik zie niet zo goed meer de toegevoegde waarde van de inbreng van die psycholoog. Geen plan van aanpak. Iedere sessie lijkt hij verbaasd als ik iets vertel over zaken van vroeger, die iets triggeren. Of mijn financiele toestand. Of dan springt hij van de hak op de tak dat ik misschien ook wel iets aan mijn 'eetprobleem' moet doen. Geeft geprinte zaken mee over EMDR en komt er vervolgens helemaal niet meer op terug. Ik gedei niet zo goed op iemand die zo warrig is. Waarvan ik stiekem denk; goh....dat zou ik beter aanpakken!
Foto van Pixabay
Ik zie wel dat ik vooruit ben gegaan, maar wellicht heel arrogant (of hoogmoedig dat kan ook) zeg ik dat ik dat aan ondersteuning van vrienden heb te danken, net even een mooie zin, een lief kaartje of belangstelling voor me en ook aan mijn eigen inzet. Zoeken naar zachtheid, naar niet meer terug kijken naar wat is geweest of daar naar terugverlangen, maar vooral inzien dat er veel nog wel goed is. En hoe denk ik dat de rest van mijn leven eruit mag zien. Vertrouwen op mijn veerkracht en moed. En inzien dat ik wel verbonden ben met anderen. Maar die verbondenheid wel moet onderhouden.
Ik heb geen probleem met eten, juist het tegenovergestelde hahaha, dus ik ben al helemaal tevreden dat ik deze zelfingestelde 'vastentijd' redelijk goed doorkom - behalve een heerlijk stuk worteltaart in het Tropenmuseum met PourquoiPas verleden week. Daar zitten groenten in he....dan mag het :) :)
Goed opletten dat ik niet weer in de valkuil rol van oh lekkere broodjes, of lekker in de aanbieding bij de plaatselijke supermarkt...dan 'mag' het. Van wie? Van mijn innerlijke verleider! Maar eten is meer een soort van dempen van emoties. Weg eten van frustratie, van verdriet, van pijn, van weet ik veel. Waar een ander een snuifje neemt of een fles leeg drinkt.
10 opmerkingen:
Als je denkt dat je klaar bent met de psychologe, dan is dat een teken aan de wand. In mijn ogen begin je pas met beter in je vel zitten en ben je nog steeds geneigd jezelf naar beneden te halen. Dus nog zat werk aan de winkel. Bespreek het eens rustig met haar en waar je je aan ergert ( opschrijven en dat meenemen) en kom tot een vervolgplan met haar. Lijkt me zinniger, hoor.
Rustig aan dan breekt het lijntje niet, was een uitspraak van mijn vader altijd. Ik herken je verhaak over de psycholoog, ik had destijds ook een gevoel dat het geen toegevoegde waarde had. Maar toch denk ik er nog vaak aan terug, pas later ben ik de meerwaarde gaan zien, het waren lessen waar ik nu nog steeds iets aan heb. Destijds noemde zij het een soort van APK keuring, een ander luisterd kritisch naar je en geeft feedback.
Uiteindelijk heeft het mij wel wat opgeleverd. Het leven is een groot leerproces en blijft een mysterie.
Fijne week en hartelijke groet
Er zaten ook noten in he, super gezond.
Tja die psychs van tegenwoordig.
Zoals jij het beschrijft (en mij vertelde) schiet het werkelijk niet op. Ik ervaar hetzelfde hoor.Ze geven veel geprinte vellen mee maar wat moet ik er mee?
Ga nog wel naar de EMDR maar geen flauw idee wanneer zij mij gaat vertellen dat t afgelopen is. Tot nu toe niets opgebracht in ieder geval.
Ik geloofde er altijd in maar ik begin nu wel heel erg te twijfelen aan mijn geloof. liefs en zet m op.
Maak een lijstje voordat je naar je psycholoog gaat.
Met wat je van haar verwacht.
Waar JIJ aan wilt werken.
Op welk gebied zij jou advies kan geven.
Waar zij jou mee kan helpen.
En misschien ben jij gewoon bij/met haar klaar!
Kom voor jezelf op, hoor. Sterkte.
...hoewel je natuurlijk ook soms precies die psycholoog kunt hebben die z'n vak niet verstaat, of die gewoon helemaal niet "matcht" met hoe jij bent.
Kappen met die hap. Het moet klikken en je moet vertrouwen hebben en dat heb je duidelijk niet.
Jammer.
Misschien toch iemand anders zoeken waarmee het beter klikt?
Ik heb dat ook gehad. een keer drie jaar (tussen 1992 en 1995), een keer tweeenhalf jaar (tussen 1999 en 2002) bij de psycholoog. Geen plan van aanpak en zoals jij dat beschrijft: van de hak op de tak, luisteren en geen plan van aanpak.Ik wist van toeten noch blazen en dacht dat zij wel wist wat goed was. Dat is nu toch anders, er moet nu toch meteen een diagnose en behandelplan zijn? In samenspraak met je huisarts?
Er moet toch wel een klik zijn en zoniet, eerlijk zeggen dat je het liever met iemand anders wilt proberen. Want volgens mij heb je die gesprekken toch echt nodig!
Jammer van die psycholoog en misschien zonde van je tijd. Iemand anders?
Een reactie posten