Energie bijtanken

De avond tevoren had ik nog diverse, zeer ingewikkelde reisschema's online bekeken hoe ik op de goedkoopste manier naar het KIT - Tropenmuseum kon reizen totdat ik doorhad hoe ik mezelf gek aan het maken was.

Een uur extra reizen om een of twee euro of zo uit te besparen? Kom op zeg! Je krijgt je bonus van de Energiemaatschappij terug, dus laat even de zuinige vrouw thuis. Buiten dat; ik merkte dat ik hoge stresslevels kreeg van alle overstappen die ik moest doen - zou ik het wel halen, wist ik waar de bushalte was, hoe lang liep ik daarover -, terwijl het ook in 4 x overstappen kon. 2 x Bus, trein, tram. Klaar. En met mijn goedkopere dagritkaart voor/van de plaatselijke busmaatschappij kon ik sowieso al een heel eind komen en besparen.

Blij dat ik zag hoe ik mezelf in de stress draaide en ermee op kon houden. Maar slecht geslapen, kramp in mijn bovenbeen en de dag dat ik met Pourquoi Pas de afspraak had stond ik nogal duffig op. Wat me enorm hielp was naar de bushalte lopen met in mijn hoofd de zelfbedachte mantra: Ik ga wat leuks doen, ik ga wat leuks doen, ik ga lekker wat leuks doen!!

(Ja lacht u maar).

Mijn dochter appte me dat ze ziek thuis was en niet naar haar werk kon daardoor en als ik zin had, kon ik na het uitje wel bij haar eten. Moest ik ook nog even nadenken of ik dat wel 'aankon' met mijn energiepeil van een droog druifje. Maar ik wilde haar graag een hart onder de riem steken en mijn lieve kleindochter weer even knuffelen, dus ik reageerde met een blij 'ja, leuk'. Ik was tenslotte in haar buurtje bijna.

En wat heerlijk om Pourquoi Pas weer te zien en te spreken. Te luisteren naar haar altijd interessante kijk op de zaken en wat er momenteel speelt in haar leven. En haar wijze raad te horen. Dat doet me altijd zo enorm goed. En trouwens....die buurman die een tijdje terug  zei dat ze dikker was geworden heeft een brilletje nodig!!! Ze is prachtig. Dikker?? Haar haar misschien.

Het Tropenmuseum is nog net zo mooi als ik me herinnerde. Ooit stond ik daar op een seminar, dus ik liep op die ingang af, maar die is alleen voor events. Niet voor bezoekers. Tsja. Gelukkig vond ik, op tijd, het restaurant, waar ik Pourquoi Pas trof.

Wat ik het leukste vond was de tentoonstelling over het modegevoel in Afrika.  Met de mooie waxstoffen van Vlisco uiteraard. Ooit kocht mijn ex-man die rechtstreeks bij de fabriek en dan heb je het niet over een metertje stof, maar een hele batch van zeker 12 meter. Alles met het label Vlisco op de zijkant. En ieder motief heeft weer betekenis. Leuk om weer te zien. En ik zag nog een foto van een vriendin van mijn dochter. Dochter wist al dat ze daar aan meedeed, maar had het als een verrassing voor me gehouden omdat ze wist dat ik naar het museum zou gaan.

Daarna door met - na met mijn stresshoofd even diep moeten nadenken waar ik me ook alweer bevond in Amsterdam als een boertje van buuten me orienterend en hoe ik bij mijn dochter moest komen - de bus en een andere bus, die wonderwel heel goed aansloten op elkaar en zo trof ik mijn dochter snotterend en hoestend in bed aan en haar dochter slapend naast haar.

Beetje de keuken voor haar opgeruimd en schoongemaakt, de vaatwasser uitgeruimd en zij had nog net energie om te koken en ik hielp om de bodem van de quiche in de vorm te doen. Hoe ik ook vroeg of ik verder nog wat kon doen, dat hoefde niet. Kleindochter at met smaak van de geprakte quiche met lekkere verse groenten en zalm. Niks potjes.

Nu ze loopt is de wereld een grote ontdekkingsreis en ze had in een keukenkastjes de plastic bakjes ontdekt. Wat leuk zo'n dekseltje om mee te spelen en lekker op te bijten. Veel leuker dan het duurste speelgoed! En telkens toch weer aan de laatjes zitten. Schoonzoon had wel van die beveilingshaakjes gekocht, maar omdat het allemaal laatjes onder elkaar zijn, kon hij ze niet bevestigen.

Iemand een idee hoe je dat kind-vriendelijk/veilig maakt?

Ik was wel redelijk afgeknoedeld toen ik laat in de avond thuiskwam, maar dacht dat ik de dag erna wel kon bijkomen. Het aanbod van Pourquoi Pas om naar haar crea-middag te komen, sloeg ik af.

Al vroeg appte mijn dochter me dat ze zich nog steeds niet lekker voelt, beetje koorts en ze baalde dat de dreumesmelk op was en haar man dat niet had gehaald gisteren en het laatste pak stond bij zijn moeder, die regelmatig oppast.
Tsja...veel mannen 'zien' dat soort dingen niet. Oh...zijn de luiers bijna op? Oh hebben we geen eieren meer in huis.
Dus zou ze met haar zieke hoofd en haar dochter, toch weer de deur uit moeten om die melk te halen.

En dus bood ik aan dat ik wel een pak zou halen en het dan 'even' bij haar langs zou brengen. Dat 'even' met openbaar vervoer en dan nog een pittstop bij de winkel waar ze dat spul verkopen (en nadenken wat dan de efficienste route is) betekent 2 uur onderweg, maar ik heb toch niks anders op de agenda staan en ik vind het fijn om haar te kunnen helpen. Vooral omdat ik al zo lang het gevoel had dat ik maar een Oma van niks was. Mijn gevoel, want mijn dochter zegt juist dat dit niet zo is.

Had de sleutel mee van hun appartement en ze lag nog in bed. Ze had haar dochter een lekker fruithapje gegeven van vers fruit, dus niet dat ze 'niks' te eten had. Een lekker yoghurtje gaat er ook goed in. En haar dochter lust alles, dus dat scheelt. Geen enkele groente die ze niet lust. Heerlijk toch!

Enfin; ik bood aan haar bed lekker fris op te maken en daarna kon ze even rusten. Of ik nog wat kon doen. Nou ja..de was opvouwen misschien? En ik zag dat de slaapkamer ook wel even gestofzuigd kon worden. Dus ook 'even' gedaan. Het bed was weer schoon, de slaapkamer ook, was uit de droger opgevouwen, nieuwe was in de wasmachine, de huiskamer even gekuisd en daarna heb ik kleindochter mee naar buiten genomen, dan kon haar moeder even rustig slapen en misschien kleindochter ook nog wel, want die was net een stuiterballetje; niks slapen - lekker overal aanzitten, en lopen en lopen en hahah...kijk alweer een plastic dekseltje!  He...oma...oma...ik kan echt wel dit kastje open doen hoor!!

Maar jemig zeg...ik ben echt uit het "hoe doe ik een kind in een wandelwagen" en "Hoe doe ik snel een jasje aan en wantjes en muts en dasje". En hoe werkt een wandelwagen, hoe kantel je 'm rechtop.

Muts af, wantjes uit....brrrrrrrr wat moet die sjaal om mijn nek Oma!!

Ik zweette al peentjes (sowieso, want ik heb mijn kachel nooit heel hoog en dan lijkt alles warm) voordat we in de lift waren. Maar toen....oh wat een genot.

Oma aan de wandel met kleinkind. Ik viel in de buurt geheel niet op, maar ik denk dat ik een soort van stralend sterretje boven mijn hoofd had, want wat was dat heerlijk....Ik ging nog even een winkel in, want ik zag dat er wat dingen op waren en dan hoefde mijn dochter de dag erna niet weer erop uit en hahah...ik vond het gewoon grappig samen met haar, want ook in de winkel werd alles bekeken, de wanten uitgegooid, de muts uit de wagen gegooid, de das lag ook al snel af....je moet ogen in je rug hebben met zo'n kleintje. En ik dacht weer terug aan wanten aan een touwtje, door je jas heen - waar ik als kind zo'n hekel aan had...nog niet zo'n slecht idee!

En nog steeds viel ze niet in slaap en pas toen ik haar straat inliep, toen sukkelde ze in slaap. Genoeg gezien.

Thuisgekomen voorzichtig haar slapend in haar bedje gelegd. Maar ze werd al snel wakker. En poepte wel 4 luiers vol daarna. 4!!

En wat ik heel erg leuk vond om te zien hoe ze al meedoet met Baby-tv en haar neusje aanwijst of haar oren bij het aloude "Hoofd, schouders, knie en teen".  Of lekker staat te dansen bij de muziek. En dan zich weer op Nijntje stort om te spelen. Of op de bank klimt. En eraf dreigt te storten, maar net niet. En altijd lachen.

Ondertussen nog een wasmand met een bonk wasgoed opgevouwen. En al mijn 'goede raad' voor me gehouden.

Had me voorgenomen na de spits weer naar huis te gaan, als mijn schoonzoon weer thuis was. Want ik voelde wel dat ik een beetje op was, als een uitgeknepen tube.

He...ik had vandaag de tijd om weer bij te komen, dus niks om me druk over te maken. Niks.

En zo is het precies. Sliep wat langer dan normaal, maar wel wat onrustig, maar ook niet erg. Er zit niemand op me te wachten.
Haar gewassen, lekker gedouched en leuk om het schaatsen te zien nu en alweer Goud. Ik hoef niets, maar mag wel wat. En dat is het hele verschil tussen stressen en ontspannen.