Altijd vooruitgaan - is stabiel blijven ook prima?

Meestal is het gezegde dat als je iets hebt gehad, je je hopelijk  snel weer beter voelt. Dat het beter met je gaat. Of dat het altijd wel weer goed komt. En dat alles weer op zijn pootjes terecht komt. Bij ziekte en elk soort verlies.

Maar soms is dat niet zo. Wordt het niet weer beter. Moet je de status quo accepteren van minder.

Is dat erg.

Dat je niet meer terugkeert naar 'goede en welvarende tijden' maar wel terecht komt in stabiele tijden. Wel veel mindere tijden qua besteedbaar inkomen, maar wel stabiel minder. Of lichamelijk mindere tijden, maar wel stabiel minder.

Tijden waarin je vertrouwen mag in je veerkracht. Dat wat er ook gebeurt, jouw kern er altijd blijft. En altijd al was, alleen zag je dat niet.

Of was me zo ingepeperd dat ik niks voorstelde, want...geen koopwoning, geen auto voor de deur en hahaha....jij sukkel hebt zelfs geen partner. (Of; zoals een zus me ooit toesprak dat een scheiding haar nooit zou overkomen. En dankuwel. Van je familie moet je het maar hebben nietwaar). Maar dat ook niemand, echt niemand aan je vraagt hoe dat is, altijd overal alleen voorstaan.

Wat ik heb leren zien, ook met hulp van mijn psycholoog, is dat 'aanzien' grote waarde heeft in mijn familie. En ik daar nooit aan heb voldaan. Of willen voldoen. Ik hoop het laatste.

Te dik, te lelijk, rare partnerkeus, als eerste gescheiden, woont 'ver weg', doe dingen op mijn manier, praat over moeilijke zaken die de rest liever onder het tapijt houdt, confronteer en accepteer de consequenties van mijn levenskeuzen.

Hoog tijd om te luisteren naar wat voor mij, voor mijn kleine familie, mijn kinderen en kleinkind, er echt toe doet. Iets wat niet te koop is. Liefde.

Dan is een zonnige zondag, zoals gisteren, waar je bij het opstaan al opgewekt (he...ik denk OPGEWEKT) kan denken dat er vandaag gratis zon en gratis zomervakantie gevoel wordt geleverd. Dat je geen kleren aanhoeft, maar lekker in je badpak op je terras mag zitten. Niemand die het ziet. De zaterdagkrant mag uitpluizen (van papier..lekker ouderwets). Koffie verkeerd mag maken (wel met lekkere sterke koffie als basis) en er werkelijk niets aan verplichtingen ligt.

Dat je te eten hebt, dat alle rekeningen betaald zijn, dat je vrij bent om te denken en te schrijven wat je wil, dat je weliswaar niet meer overal zomaar heen kan reizen, zelfs oppassen bij mijn dochter is even rekenen, maar dochterlief had al gedacht aan kortingskaarten, een voordeelkaart voor de bus en vroeg al van te voren of ik nog genoeg op mijn OV kaart had staan en anders stort zij nu wel iets.

Maar ja...trots he. Hoeft nog niet lieverd. Budget beperkt, maar door her en der secundair van bloggers te genieten die schrijven over hun reisjes, dat maakt ook weer veel goed. En door lieve vrienden te hebben, die mijn Soft Pillow to fall zijn.
Hoop dat de tijden veranderen en ik dat ook weer kan teruggeven. Of zijn. Op wat voor manier dan ook. Er hoort ook balans te zijn tussen nemen en geven. Krijgen en teruggeven.

Foto van Pixabay

Oh en het belangrijkste; voor mij althans - dat je weet en voelt dat je je kinderen goed in de wereld hebt gezet. Met gevoel voor rechtvaardigheid, doorzettingsvermogen en een goed sociaal hart. En als grote supergrote kers op de taart,  dat de hemel er een kleinkind bij heeft gegeven. Die je aan haar handje meetrekt als ze de grote wereld wil verkennen. Dat ik voor dat kind wel degelijk betekenis heb. En ze zich veilig voelt bij me.

Gisteren en eergisteren een dag waarin ik niemand zag, niks zei en helemaal in mijn eentje de dag doorbracht. Had ook geen zin om de deur uit te gaan om boodschappen te doen. En vandaag ook weer. Maar prima. Want ik hoef me niet (meer) aan te passen aan iemand, als ik geen zin heb in bezoek van schoonouders...oh ja...die heb ik niet.

Om met J.C. Cruyff te spreken heb ieder nadeel zijn voordeel.

In ieder geval was ik al heel vroeg klaar met mijn rondje Bless the House van Flylady en ga ik nu de was buiten hangen. Het is bewolkt, maar droog en warm genoeg en ik bedacht vanochtend, dat als het mocht regenen (denk het niet)..nou; dan hang ik de was zoals altijd gewoon weer binnen aan een rekje. Flexibel blijven en kijken hoe het dan wel kan.

Eens kijken of kleindochter alle knijpers terug in het mandje heeft gestopt en lekker de was ophangen.

Ik hoop dat ik gewoon stabiel gematigd optimist mag blijven. Niet terugkukel in bang zijn voor zaken die ook bedreigend zijn vooral op financieel gebied, maar die oplosbaar zijn. Of niet en dan schuif ik gewoon onder de brug.

Niet vergeten dat ik mag genieten van alles wat er wel goed gaat in mijn leven. Of gewoon van kijken naar een dikke hommel op een bloeiende plant. Die hommel maakt zich nergens zorgen over.