My neverending story

Heb al vaker geschreven dat ik gefascineerd kijk naar de verhalen op TLC van mensen die boven de 300 kg wogen/wegen en hun verhaal laten zien om af te vallen naar een gezonder gewicht. Met medische hulp.

Nu was er een verhaal van een vrouw die bijna 12 jaar geleden een omleidingsoperatie heeft laten doen, afviel, zoveel afviel dat ze een soort van rolmodel werd voor de patienten van deze arts. En ze zijn huidige patienten haar rok van toen liet zien, waar ze nu met 3 mensen inpast. Maar ze had nog een hartewens. En die was kinderen krijgen en een gezin vormen.

Jammer genoeg was ze al jarenlang samen met de heer Von Eikelestein. Daar lukte het wel mee om kinderen te krijgen nadat ze zoveel was afgevallen - ook niet zomaar, haar eerste zwangerschap verliep niet goed, maar dat gezin dat moest ze alleen vormen. Want hij bleek ook interesse in andere vrouwen te hebben.  Al jarenlang en diverse keren. Toen ze heel dik was, maar ook toen ze nog maar 68 kg woog.

Dus, zo zei ze; dat voelt alsof je niet goed genoeg bent. Nooit.  Wat herkenbaar. Heel herkenbaar. Tranen in mijn ogen.

Waarom ze toen al niet kon zien dat HIJ dat was in plaats van zij, zo jammer van alle tijd die in dat proces ging zitten. Want met de komst van de kinderen kwam ze weer aan, bij de eerste 5 kilo, bij de tweede 45 kilo en zo ging ze weer naar boven de 100 kg, nog meer en nog meer. En oh nee dokter, ik zal echt nooit meer 150 kg of meer wegen. En toch liep haar gewicht iedere maand weer met 4 kg op. Ze bleef niet stabiel, viel niet af, maar kwam vetcel voor vetcel weer aan.

Ondertussen ging ze scheiden, werd haar vader ernstig ziek en moest ze ook nog bedenken hoe ze haar gezin kon onderhouden.

Je zou van minder gaan troost-eten.

Vond het mooi te zien hoe ze zich wilde bekwamen in het geven van motivatie-speeches en zo haar brood (met mager beleg) te verdienen. Maar ja, ze snapte ook wel dat als je boven de 100 kg weegt, je niet zo geloofwaardig overkomt als iemand die jou gaat vertellen hoe je moet afvallen.

Dus weer aan de bak. En ze kwam bij. En weer erbij. Ach...wat een strijd. Die nooit ophoudt. Ook niet als je dus een operatie hebt laten doen, waarvan mensen denken dat je dan niks meer eraan hoeft te doen. Afvallen gaat automatisch dan. Echt niet dus.

Merk het aan mijzelf ook weer iedere keer. Als er zich iets voordoet wat afwijkt van de normale zaken of als iemand kennelijk om de waarheid heeft heengedraaid al een tijd lang dan voel ik die drang om die emotie (teleurstelling of erger; ik ben kennelijk niet de moeite waard om open en eerlijk tegen te zijn; die woorden waren maar woorden. Kijk naar de daden van een mens.) te dempen met eten. Vooral zoetigheid. Dus geen grote bak sla of een paar roosjes bloemkool. IJs is erg fijn. Chocola ook. En ja..ik ben al overgestapt op 70% of meer pure chocolade. En toch lonken de foute repen nog harder.

Dus dat moet ik niet in huis hebben. Maar gisteren merkte ik dat ik gewoon een pak rijstwafels opeet. Helemaal op. Met niks erop hoor, maar goed...knagen om maar niet te hoeven voelen. Of/en uit gewoonte.

En dan ben ik al enorm blij dat ik niet meer naar de winkel ga in de avond - mijn dealer - en daar toch weer wat drugs ga halen. Ik kan me nog net beheersen om eerst tot tien te tellen, dan nog tien keer...dan te weten dat die rol rijstwafels er ligt en die dan maar aan te vallen. En me dat te zien doen en proberen niet zo hard voor mijzelf te zijn. Mededogen te voelen in plaats van afkeer.

Gelukkig grijp ik niet naar drank of drugs. Maar het verhaal van die vrouw maakte heel duidelijk dat je nooit alleen maar 'even' hoef te dieeten en het is klaar. Je moet je hele leven alert blijven. Want al die vetcellen zijn nu kleiner geworden, ze zitten er nog steeds en willen zich het liefste weer helemaal volzuigen.

En vaak heb je wel je overgewicht aangepakt, maar niet de triggers van waarom je telkens weer gaat over-eten.