Omdat ik had gehoord dat Wim Kieft in dat boek over zijn dwanghandelingen sprak. Dat die wellicht het gevolg waren van zijn jarenlange drugs- en alcoholverslaving. Waar hij van afgekickt is.
Het viel de schrijver op dat Wim toch af en toe een glas wijn (altijd witte) nam. Maar, zoals een ras-echte verslaafde altijd zegt:hij kon er mee omgaan. Dat verslaafde gedrag was nu echt klaar.
Wat dus niet zo is. Want het triggert oud gedrag, dat ene wijntje. Hij noemt zichzelf mateloos. En verslavingsgevoelig. Herkenbaar. Alleen blijf ik ver van grote hoeveelheden alcohol en helemaal van harddrugs. Daar ben ik altijd 'bang' voor geweest, dat die me in hun greep zouden krijgen. Omdat ik al vroeg begreep dat ik tamelijk verslavingsgevoelig ben.
Nu kreeg hij wel steeds meer 'last' van zijn dwanggedachten en die worden openhartig besproken. Hoe dat is en werkt. En hoe het hem vooral in beslag neemt.
Dat vond ik vooral interessant om te lezen omdat een familielid van me ook hiermee worstelt.
Wat Wim Kieft helemaal was vergeten hoe bijzonder zijn periode in Italie was. Dat hij daar als jong broekie heen ging en met bijzonder getalenteerde voetballers speelde. Omdat hij dat zelf ook was. Hij maakte zijn aandeel altijd minder speciaal en toch - zo blijkt uit dat boek - was dat het niet.
Hij gaat in het boek op een soort van sentimental journey en komt pas dan tot het besef dat het een mooie periode in zijn leven is geweest. Waar hij met recht trots op mag zijn.
Het boek leest makkelijk weg en geeft een inkijkje in het leven van iemand die zichzelf nooit de moeite waard vond en al terugkijkend beseft dat hij dit wel degelijk is.
Nu moet ik nog maar eens in de bieb het eerste deel gaan lezen.
2 opmerkingen:
Mooi geformuleerd.
Dat klinkt als een interessant boek. Ik heb ook geen interesse in voetbal maar dit klinkt als meer dan dat.
nicole@huisvlijt
Een reactie posten