Saboteer mijzelf in feite. Alsof ik het niet aandurf om tsja...om wat eigenlijk.
Zag dit in het programma 'Verslaafd'. De verslaafde doet heel veel moeite en vindt zijn motivatie extern, want iedereen wil zo graag dat hij/zij het verslaafde gedrag achter zich laat, doet een paar weken flink zijn best, haalt het doel. Maar dan?
Alle aandacht verstomd. Het is normaal om nuchter te zijn. Net als alle andere mensen om je heen.
Je krijgt niet meer dagelijks complimenten. Of ondersteuning. Je moet het nu maar zelf uitzoeken. Je bent niet meer afwijkend, maar 'normaal'. Maar je weet helemaal niet meer hoe 'normaal' is. Nooit geweest, altijd dat stempeltje Dikzak gekregen.
Dus is het externe doel; die kilo's afvallen en een streefgewicht halen, niet het juiste doel. Doel is eigenlijk het jezelf gunnen dat je van jezelf houdt en daarom het beste met dit lijf omgaat. Zou bijna schrijven omdat je het waard bent.
Maar dat is zo'n holle kreet. En voel ik nog steeds niet zo.
Als ik dan elders lees hoe iemand het ervaart die patienten krijgt, die of niet eens opdagen op haar spreekuur voor diabeten, of maling hebben aan de leefregels, dan schaam ik me. Want kennelijk ben ik dan ook zo'n type waar mijn huisarts van denkt...je weet het best, maar kennelijk doe je er geen fuck aan. Zoek het maar lekker uit.
En niet alleen de huisarts, maar misschien mijn omgeving ook wel. Hoe lang is het geduld van mensen die het nog hebben over een knop die je moet omdraaien.
Hoelang is mijn geduld met mijzelf?
Beetje kil nu binnen. Kwam beneden en lees dat het 16 graden is. Frips. Een lekker kopje goedkope AH groene thee van de aanbieding doet wonderen. Net als een bak warme havermout met sojamelk en lijnzaad.
En even terugdenken aan een prettig bezoekje van mijn zoon die vertelde over stress en hoe zijn vrienden stress ervaren. En als ik dan hoor dat hij zijn werk totaal niet als stressvol ervaart, dan bewonder ik hem enorm. Maar ook omdat hij ziet wanneer dat wel zo kan zijn. Bij hoge druk, lange werkweken en het gevoel hebben dat je nu al geleefd wordt. Je vastzit in een zelfgebouwde gevangenis.
Fijn om met hem te sparren over zaken waar ik tegen aan loop. Of ik bij de T-splitsing links- of rechtsaf moet gaan. "Maar mam, volgens mij heb jij al je route bepaald'. Klopt, maar ik hou ervan om frisse blikken op zaken te krijgen.
8 opmerkingen:
Het beste aan jezelf gunnen heeft natuurlijk behalve met chocolade;) vooral te maken met positief denken over jezelf en dat heb jij lang niet gekund. Al ben je zeker veel ten goede veranderd door therapie en wilskracht, blijft oud gedrag/denken aan je trekken, want vertrouwd. Joh, yolo en er is veel onbelangrijker dan we denken. Je bent een mooi onvolmaskt mens, maatje 38 hoeft niet, maar goed voor jezelf zorgen wel. En tevreden zijn.
Daar zet je toch even aan het denken. Ik ben bezig af te vallen, en ik moet toch maar gaan nadenken over mijn motivatie, en wat als ik mijn doel bereik. Ik hoop dat mijn beloning zit in makkelijker kleren kopen en me beter voelen. Verslaving, en vooral verslaafd aan eten als troost, is zo moeilijk onder controle te krijgen, vind ik. Want er zijn altijd dips waar je tegenaan loopt in het leven. Sterkte en succes!
Nee hoor, ik denk niet dat de huisarts dat denkt.
Ik denk dat zhij denkt dat je het zelf moet weten.
Jouw lichaam, jouw keuzes.
Niets meer en niets minder.
Niet zo streng voor jezelf zijn!
xx
Ik heb daar vandaag ook een reactie gegeven dat ik vind dat er toch te weinig begeleiding is om koolhydraatarmer te gaan eten. Je kan er uren over lezen maar echt een fijn, lekker en uitgebalanceerd menu opstellen is niet zo makkelijk. Een boterham met kaas is gewoon veel makkelijker (en ook erg lekker) iets anders maken is lastig.
Ik eet al jaren koolhdyraatarm en mijn partner vond maar dat ik "raar" at. Nu hij zelf licht diabetes heeft is hij erg blij met mijn lange ervaring. Aardappelen/stamppotten eet hij vrijwel nooit meer en we hebben elke dag soep bij de lunch.
Ik vind het wel bevrijdend als ik mijn doel bereik en geniet nog iedere dag van het feit dat ik niet meer verslaafd ben aan de sigaar. Dat is toch ook een beloning. En eentje die blijft.
Het doel dat je in je hoofd hebt lukt idd op wilskracht, maar dan? Ik ben ook een jojo. De grootste fout die ik ooit maakte was gaan lijnen op mijn 30e. Dom, dom, dom! Maar het uitdijen zit wel in de familie. Ik zit nu al heel lang op een gewicht dat te hoog is, maar ik voel me er goed bij en denk, het is prima zo. Maar diep in mijn hart hoop ik dan weer wel dat het niet meer gaat worden... Voorlopig ben ik tevreden en blij met mezelf. Sterkte meis! Lief zijn voor jezelf kun jij heel goed! Dikke knuffel!
Veel mensen hebben een onderliggende reden waarom zij dik zijn of verslaafd. Zij denken dat hun leven zal veranderen wanneer het beoogde doel is behaald. Helaas blijkt dan dat er niets is veranderd en dit is de reden van de terugval. Onderliggende problemen moeten eerst aangepakt worden.LZV
Een reactie posten