Kantoor als mijnenveld

Ooit werkte ik bij een onderneming met een hoofdkantoor in het Zuiden van het land. Altijd als de directeur ons bedrijf een bezoekje kwam brengen, dan wisten we al dat het foute boel was. Want ieder bezoek wat de beste man bracht ging gepaard met berichten van Vernieuwing, Verandering, Verbetering en niet als laatste de Stoelendans. Altijd.
Oh ja....en uiteraard altijd op vrijdag. Want dan had het personeel geen tijd om de hele week erover te vergaderen of na te denken. Maar wel je weekend verneukt.

Iedereen wist dan al dat sommigen van ons management vervangen zouden worden. Door managers of mensen met de ambitie om vooral hogerop te komen binnen het bedrijf van een andere vestiging. En die werden als zijn pionnen ingezet om vooral veel te observeren en door te geven van het reilen en zeilen binnen die onderneming. Die op papier zelfstandig was, maar gewoon met vele draadjes, waar die managers de draadjes voorstelden, aan hem verbonden waren. Die nieuwe managers waren vaak nog zo vers uit de HBO-schoolbanken, dat ze het hele politieke spel niet doorzagen. Maar blij met hun titel waren.

Altijd zorgde hij er ook voor dat al die ondernemingen nooit meer mensen in dienst hadden dan het wettelijke aantal nodig voor een ondernemingsraad. Inspraak en je houden aan sociale regels, dat is voor losers.

Hij schoof en schoof en schoof met zijn pionnen. Sommigen kregen de rol van Het Paard. Die kon en mocht grotere en andere sprongen maken. Dacht het Paard. Wist niet dat de teugels nog steeds strak in handen van de directeur lagen. Dat hij zijn eigen masterplan had waarin hij niet te beroerd was om zelf het vuile werk te doen. Vooral de exit-gesprekjes, daar genoot hij op een bepaalde sadistische manier van leek het wel. Leek het wel, want ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken.

Nog even inwrijven dat je niet alleen ontslagen bent omdat je je werk niet goed genoeg gaat doen, maar omdat je lastig bent.

En zo'n gesprek vermommen als een gesprek met een van zijn beulen van de HR afdeling. Beulen, want die voerden al zijn ontslagrondes zonder het knipperen met de wimpers uit. Maand na maand, jaar na jaar. En stond er eens iemand op die hem durfde te spreken, dan ging zijn kop eraf. Of althans, moest zijn kop eraf. Gelukkig had die ene tegenspreker een heel goede case en dito advocaat.

Maar dat nam niet weg dat die kleine overwinning die persoon wel een paar jaar van zijn leven kost. Met de stress, de frustratie en de angst en boosheid. Dat er niemand van je collega's is die je bijstaat. Want die zijn zelf allemaal te bang om hun baantje te verliezen. Net een hypotheek afgesloten, kind met dure studiekosten of gewend aan ieder jaar 4 x op vakantie gaan en kunnen.

Nooit meer wil ik op dit soort kantoren werken. En met dit soort politieke spelletjes te maken krijgen. Gezeik, gekonkel en mensen waarvan je denkt dat je iets in vertrouwen vertelt, je vertrouwen beschamen om aan hun eigen ego tegemoet te komen (baas....ik weet iets van iemand!!!)  en jouw zaken direct doorvertellen aan hun manager. Die jou vervolgens op het matje roept.

Een waar mijnenveld die kantoortuin van toen. Waar je directe  collega's de beste mijnleggers bleken te zijn. Boem!

Foto van Pixabay