De buschauffeur reed beheerst door de smalle straten van de dorpen waar de streekbus doorheen rijdt op weg naar het eindpunt - het busstation. Ik zag dat hij opeens midden in een woonwijk stopte, uitstapte en zag naast de bus, op de stoep, een jongen van een jaar of twaalf en zijn fiets staan. Met een blik in zijn ogen dat hij maar 1 woord nodig had om enorm te gaan janken. De busschauffeur praatte tegen hem, raakte hem bemoedigend aan en ik zag de spanning van het gezicht van de jongen afglijden.
Toen we bij het eindpunt waren ben ik toch maar even naar de buschauffeur gelopen in plaats van via de uitgang te verdwijnen, want ik kon me zo voorstellen dat hij ook enorm geschrokken was. Bijna een kind onder je wielen!
En ook aan zijn gezicht zag ik dat hij nog moest bijkomen van de gebeurtenis. Hij vertelde dat dit soort dingen vrijwel elke dag gebeuren. Dat mensen niet goed opletten of nadenken en niet snappen hoe groot een bus is. Dit kind ging opeens van de stoep af en toch de weg op en gelukkig zag de chauffeur het op tijd. Vond het prettig te merken dat de de chauffeur het fijn vond om het even van zich af te kunnen praten. En dat de spanning langzaam verdween van zijn gezicht en lijf.
Was een leuk event die Zin bijeenkomst. Mijn vriendin en ik kwamen wel tot de conclusie dat er vooral veel 'alleen maar nette mensen' waren, verwijzend naar het boek.
Na afloop een dikgevulde goodie-bag met veel tijdschriften voor onze doelgroep - alleen maar nette en vooral witte mensen interesses - en wat ik erg leuk vond een bundel van columns van de te jong overleden Renate Dorrestein, die ter plekke aan haar 'nep'-kinderen werd overhandigd.
Ik, als minima (niet qua lijf he...alleen qua inkomsten), vond het grappig dat het boek van Diederik van Vleuten te koop was en ook nog gesigneerd werd voor "slechts" € 40,--. Tsja..dat is nou net mijn weekbudget dus dat boek lees ik wel in de bibliotheek. Of spaar ik wel van de boekenbonnen die ik met enquetes invullen verdien.
Vond het vooral heel erg prettig om met mijn vriendin in onze oude stad terug te zijn. Op een plek waar we toen niet zo heel vaak kwamen, nog wel kenden en die nu ook helemaal opgehipt is. En zelfs een eigen stationnetje heeft. Niet te geloven dat we daar meer dan 38 jaar geleden op ons fietsje reden. Jong en nog onbezorgd.
Thuisgekomen besloten haar man en mijn vriendin dat we maar lekker uit eten moesten wel zo gezellig. En werd ik dus ook nog eens mee uit eten genomen!
En werd ik ondergedompeld in gezelligheid, want daar kwamen we ook weer kennissen van hen tegen met de leukste verhalen.
Zo dankbaar dat ik er helemaal bij was en genoot van iedere minuut. Dat ik nu een beetje afgeknoedeld ben dat hindert niks.
Vanochtend lag ik zo heerlijk warm en veilig in bed, dat ik het recenste boek van Michel van Egmond uitlas over Wim Kieft, over een man die langzaam maar zeker zijn zelfvertrouwen hervindt. Dat laatste maakt het heel herkenbaar.
5 opmerkingen:
Heerlijk dag en avond heb je gehad. Zal lang herinnerd worden
Je hebt weer mooie herinneringen opgehaald en gemaakt.
Wat fijn om te lezen!
En ik vind het heel erg lief van je dat je met die buschauffeur gepraat hebt. Het zal hem goed gedaan hebben.
Dat klinkt als een heerlijke dag! Schrok wel van het verhaal van de buschauffeur.
Wat een bijzondere dag Cellie, ik genoot van het lezen. Wat die chauffeur betreft; wat lief dat je dat deed en praten is zooooooo belangrijk. Heb zelf ooit zoiets meegemaakt als de chauffeur tijdens mijn rijlessen en jongen die op de stoep fietste en opeens zo de weg overstak. Het rare was dat ik mijn voet al op de rem had en dus alleen de fiets raakte. Zoals je weet ben ik toch geslaagd voor mijn rijbewijs ;-) liefs
Een reactie posten