Opletten

De hele zaterdag-editie plus bijlagen zit in mijn winterschoenen gepropt, met de hoop dat als het natte krantenpapier uitzet, de schoen ook wat uitrekt in de breedte. Enfin...voorlopig is de sneeuw aan het vertrekken vertrokken, oh komt toch weer terug tijdelijk, dus hoef ik niet perse die schoenen al aan.

Maar weten doen we het niet zeker, want kan me herinneren jaren terug dat er twee jaren achter elkaar een Elfstedentocht was in februari. Dat was ook direct de laatste keer. En meestal komt de echte kou pas zo'n beetje nu in januari en februari.

Kreeg wel een tientje retour van mijn jaarrekening energie. Dat is vrij weinig. Ondanks dat ik overdag de kachel niet hard aan zet (lees niet harder dan 16 graden). Maar ik snap het wel, want mijn electriciteitsgebruik is relatief hoog (nog niet hoger dan gemiddeld hoor voor een 1-persoonshuishouden, zelfs nog iets eronder) voor mij, want ik ben de hele dag thuis. En zit veel achter de laptop. En betaal natuurlijk ook direct voor de prijsverhogingen van het nieuwe jaar.

Dus ga beter op sluipverbruik letten en liep dus nog even kritisch een rondje door het huis. Op de zolderkamer was er nog een apparaat op standby, dus daar ook de stekkers van uitgetrokken. Stel dat het een tientje scheelt dat is voor mij toch weer aardig wat, nu ik, zo lees ik, tot de armsten behoor.

En opletten dat er geen apparaten ingeplugd zitten die niet direct nodig zijn. En ja, ik weet dat de grootste klapper te maken is met een energie-zuiniger koelkast, maar kapot is de huidige niet en ook niet weer zo enorm oud. Het diepvriesgedeelte vriest niet aan of zo en ook geen rare ijsafzettingen in het koelkastgedeelte.

Gelukkig voel ik me niet arm. En hoef ik geen kinderen meer op te voeden of naar school te sturen, want die tijd was duur. Dus kan ervoor kiezen een beetje kou te lijden overdag, maar flink bewegen, een dikkere trui en ach...dan gaat het best. De ingebouwde, zelf aangegeten isolatie-laag helpt ook.

Maar de rijkdom in mijn leven zit 'm niet in geld of spullen. Wel in het kunnen zien van veel lieve mensen om me heen, mijn eigen vangnet. Nergens te koop wel onbetaalbaar.

Foto van Pixabay

Aquafaba

Mooi woord nietwaar? Klinkt als Moufassa!!! Of Simsalabim!

Het is het vocht wat je krijgt als je een blik of pot kikkererwten afgiet. Dat vocht kan je opkloppen met wat suiker of zoetstof en citroensap zo las ik en gebruiken als vega alternatief voor opgeklopt eiwit. Of als je geen rauw eierwit wil gebruiken.

Voor in een merengue of een mousse.

Heb het recept uitgeprobeerd voor chocolademousse, maar of ik het nou echt 'je proeft er niets van' vind...mwhoah...Toch denk ik wel dat het handig is als je een alternatief zoekt of nodig hebt. En ik hou erg van eerst proberen voordat ik tegen iets zeg dat het me niets lijkt. Want ooit las ik het recept van een wittebonen brownie en die was me toch lekker! En niemand proefde het geheime ingredient erin.

De chocolademousse met afgeprijsde 70% chocolade zag er goed uit, maar ik moet het vaker maken om er goed in te worden. En dat is dan weer niet zo'n goed idee voor mij momenteel.

Maar wie weet is het een tip voor een van jullie.

Foto van Pixabay

Schoen 'm d'r in!

Omdat ik winterschoenen aanhad die boven mijn enkel uitkwamen bij het inchecken naar Finland vorige week, moesten ze bij de douane bij Schiphol uit. En door de scan. Net als ik zelf door de bodyscan moest. Dat laatste was geen probleem, maar ik zei al tegen de douanebeambte dat ik die schoenen weer aandoen nogal ingewikkeld vond.

Oh, dan help ik u wel.

Uitermate vriendelijk en dat had ze niet hoeven doen. Maar ze deed het wel en zo waren die (klote)schoenen toch weer snel aan de voeten. En begon de dag nog beter, want ik was blij verrast door zoveel vriendelijkheid. Oh en waar ik door de douane moest, stond een rijtje stoelen.

Ik dacht dat dit soort controles, op schoenen, alleen naar vluchten naar de US plaatsvonden, maar goed, dat weet ik dus nu ook weer. Zou ik sneakers (of lagere schoenen) aanhebben, dan hoefden ze niet uit. Het is maar een weetje.

Verder ging het allemaal makkelijk en snel, want ik had alleen handbagage en thuis online al ingecheckt en mijn stoel uitgekozen. En inchecken op het vliegveld gewoon via de gedownloade instapkaart op mijn smartphone. (Had 'm voor de zekerheid ook nog geprint, want (hahah...) stel dat de batterij opeens uitvalt!).

Bij het wachten op de vlucht naar H elsinki vroeg ik me af wie Finnen waren. Kon ik dat van hun uiterlijke kenmerken opmaken? Mijn broertje zei me (toen ik door de stad met hem liep) dat Finse mannen eruit zien als jonge varkentjes. Die zijn wel schattig, maar ik begreep wel wat hij bedoelde.
Nu hou ik erg van Scandinavische thrillers, dus mijn portie Noordelijk Schoon wel gehad en ik ben een aantal keren al in Finland geweest. En dan nog. Er zijn ook Finnen met Sami-bloed en die hebben vaak vrij donker haar.  Dus...

Maar dat hele lichte haar en die vrij onbewogen gezichten met hoge jukbeenderen dat vind ik toch wel tamelijk Fins.

Uiteraard valt me deze week alles wat maar naar Fins riekt me op. Finse schrijvers, kookprogramma's over Finland, Finse muziek. Alleen maar leuk. Oh ja...zag daar ook nog 5 minuten The Voice of Finland.
Dat smeert het plezier van 3 dagen aldaar zijn nog langer uit.

Dit zijn Karjanlanpiirakka oftwel brood van roggemeel met rijstepap erin. Erg lekker bij het ontbijt.

Ezels klaar, schilderen maar!

Nieuw tv-programma op NPO1, Project Rembrandt. Waarin er een selectie wordt gemaakt onder amateur schilders, wie de beste is. Van dit programma dan. En volgens de jury. Kende het format al van een BBC programma wat ik met veel genoegen altijd keek. Waarin een dominee en een aantal bekende schilders/kunstenaars meededen. Wat die dominee er deed, weet ik nog steeds niet, maar hij babbelde het aardig aan elkaar.

©NTR

Maar: wat was ze goed he...Werkelijk dat zij nou niet door mocht. En ze schildert al jarenlang. Op hoog niveau. Ongeveer 20 cm, de hoogte van het Gooische matras.

En om de uitbeelding van Andre van Duin, de gezichtuitdrukking die sommigen hem gaven, gaf ik mijn buren heftige schrik. Ik moest zo hard lachen namelijk.

Wat altijd goed is; hard lachen.

Maar eerlijk is eerlijk...zou ik dat dan 'beter' kunnen? Dus deze week ook maar een uurtje portrettekenen inplannen.

Net mijn bed lekker schoon opgemaakt. Fris schoon beddegoed. Zou bijna NU al naar bed willen haha!! Wat een genot vind ik het om gewoon uit de kast gestreken slopen te kunnen pakken. Mijn dekbedhoes hangt altijd aan een rekje aan de zoldertrap te drogen en daar doet de zwaartekracht het strijkwerk. Maar gestreken slopen vind ik nog steeds een zalige gratis luxe.

Fijne werkdag!

Dat verstond ik althans. En ik moest toch wel echt even mijn wenkbrauwen fronsen, want ik was net klaar met mijn training om weer werk te kunnen vinden bij de fanclub.

Dus toch even checken bij de man die dat zei. Dat ik het nogal ironisch vond om iemand die hier uit een trainingslocatie komt zoiets toe te wensen.

Hij gaf aan dat hij fijne dag zei. Aha....dan is het goed, want uiteraard heb ik, als fanclub-lid, geen werk (nog), dus ook geen werkdag. En maakte mijn excuses voor de pinnige reactie. Hij vroeg even door hoe of wat en dat was het begin van een aangenaam gesprekje. Zomaar...

Kwam erachter dat hij een hond heeft, een nogal grote (hond he...over de rest heb ik het niet!).

Alweer even een 'quality-moment' waar je dat niet verwacht. En dat zijn de leukste. Dan sta ik helemaal 'aan'.

Hoe herken je een Fin

Aan het reflectortje aan zijn jas? Iedereen loopt daar met zo'n ding aan zijn rits of jaszak.

Aan zijn stoicijnse omgang met de kou en sneeuw?

Aan zijn/haar uitbundige blijheid bij Midzomernacht en de weken erna als ze naar hun zomerhuisje verhuizen. Een op de vier Finnen heeft een zomerhuisje op het platteland. Meestal aan een watertje met sauna. 

Lichamelijk contact bij een ontmoeting is een korte handdruk. Geen zoenen, geen hugs. Mijn ex-schoonzus waarschuwde onze familie van te voren; niet zoenen!

Kom niet aan zijn/haar kopje - meerdere kopjes, zoveel mogelijk als het kan eigenlijk - koffie. Heilig. En ook heerlijk moet ik zeggen. Maar het leven is daar wel duurder dan hier. Tenminste in de hoofdstad, ik denk dat in de provincie de prijzen wat minder hoog zijn.
Ook de koffie, met eventueels iets lekkers. Dan blief ik geen mini-stukje taart van € 5,--. Gelukkig hadden ze bij het ontbijt-buffet ook stukken heerlijke plaattaart met bessen en de beroemde kaneelbroodjes. Dus we hielden het toen bij thee. Als zunige Nederlanders.

Alcoholhoudende dranken koop je niet in de supermarkt (behalve cider en lichtbier, maar kan je alleen verkrijgen in de Alko staatswinkels. Vandaar dat veel Finnen 'even' de boot naar Estland nemen en daar inslaan. Finnen hebben de naam om grote drinkers te zijn, maar het schijnt dat dit reuze meevalt en gelijk is aan andere Noord-Europese en Scandinavische landen. Behalve rond Mid-zomer :)

Gevoelens bespreken? Wat zijn dat? Sowieso bespreken. Praten. Maar wat je zegt, daar word je aan gehouden. Geen praten om het praten, koetjes en kalfjes staan daar op stal.

Russisch en Russen zijn daar niet geliefd. Ze zijn 'pas' net 102 jaar onafhankelijk na diverse oorlogen. En het rommelt natuurlijk nu nog steeds in de expansiedrift van meneer P.

Licht

Maar al te vaak neem ik het voor normaal en vanzelfsprekend  aan dat ik in de ochtend 'gewoon' weer wakker word. Dat dit niet voor iedereen zo is, dat begrijp ik natuurlijk wel, maar voel ik dat ook echt zo? Mijn to-do lijstje voor komende tijd ligt er gewoon. Alsof ik er morgen gewoon nog ben.

Leef ik bewuster omdat ik voel dat Leven kostbaar is? Om eerlijk te zijn, ben ik soms en regelmatig nogal slordig met dit bewustzijn.

Dan lees ik toch wel die berichten over een kind wat in een put viel (alleen al de combinatie van put en peuter is een slechte), of over een zoon die opeens verdwenen is of krijg ik bericht dat een dierbare vriend van een vriendin is overleden in de nacht. Of kijk naar de eerste aflevering van de integere documentaire "Stuk". Stom ongelukje en je hele leven ziet er anders uit.

Iedereen weet dat het leven eindig is. Dat elke dag een geschenk is en is het niet de bedoeling dat je voorzichtig en dankbaar met geschenken omgaat? Dat de houdbaarheid beperkt is, dus leef maar en geniet van wat er allemaal wel is.

Ik kijk naar de brandende kaars, luister naar dit lied en geniet extra van mijn lekkere koffie, de sneeuw in de tuin, de vogels die blij zijn met de vetbollen, het dak boven mijn hoofd, mijn lieve kinderen en schattige kleindochter.

Toet, toet, Beng Beng

Die Franse kok van Binnenste Buiten (het tv-programma) die zo koddig Nederlands met een zwaar Frans accent praat, die doet mij toch iedere keer aan iemand anders denken!

En bij dat 'zware' Franse accent moet ik trouwens ook altijd denken aan Barry Hughes, die in de vele tv-programma's waar hij met zijn charmante Engelse accent aantrad, de nadruk legde op zijn Britse afkomst. Schijnt dat hij in het 'normale' leven vrijwel accentloos Nederlands sprak. Maar ja, dat is minder 'leuk' natuurlijk. 

Legde gisterenavond mijn winterdekbed op bed en schaam me dan een beetje dat ik mezelf tekort doe aan warmte. Dat ik denk dat het 'zo' (herfstdekbed + gewatteerde sprei) wel goed genoeg is voor mij. Dus toen ik las dat het flink zou kunnen vriezen, toch maar over de schreef. Voorlopig lig ik weer heerlijk warm. Gun mezelf dat nou!

Nu ga  heb ik zo mijn straatje even sneeuwvrij gemaakt. In Helsinki hadden ze sneeuwschuivers die minstens 3 x zo breed waren als die wij hier hebben. En bij de wijk waar mijn broer woont (mooie Jugendstill huizen) hebben ze een huismeester die de sneeuw schuift. Elke dag moet hij dat doen. Dus mag niet klagen, want waarschijnlijk is hier 1 x keer schuiven afdoende, want nieuwe sneeuw verwacht men niet meer. Toch?

Was blij dat ik gisteren de oude roze Timberlands (die had ze zeker 10 jaar geleden tijdens een bezoek aan de US gekocht) van mijn dochter aan had en aan kon (breed genoeg ook) en geen pijn aan de poten had, tijdens een rondje lopen. Want dat had ik gedurende mijn weekend in H elsini dus wel. Meestal na een paar maanden uitlopen zit een schoen bij mij pas echt 'lekker'. En ja, ik koop al een bredere leest-maat. Maar dan voel ik me helemaal Mevrouw Breedbekkikker. Van mijn opgespaarde Euroclixpunten had ik een tijdje terug warm gevoerde bejaardenlaarsjes gekocht. Met stroeve zolen en rits en veters. Totaal niet sexy; wel warm.

Maar wat deden ze me zeer. Tot ik op dag twee van mijn bezoek even in de punt van de laars voelde en daar nog een stuk opgepropt papier uithaalde, die ze er bij nieuwe schoenen in doen. Echt! Ik moest wel enorm om mijn eigen dommigheid lachen.
Maar liep wel lekkerder de dag erna. Nog niet pijnloos en met 2 mannen wandelen die veel en sneller liepen dan ik was dat wel even afzien, maar het was fijn gezelschap en een mooie winterse omgeving dus dat leidt af van de pijn. En pijnstillers.

Net de was opgehangen en de Flylady taak voor de slaapkamer gedaan. En weer even kritisch gekeken of dingen goed staan of eigenlijk teveel 'garnish' is. En dus iets opgeruimd in de kast. Kleine aanpassing, groot resultaat.

Nu 'moet' ik alleen nog mijn fanclubtaak doen, maar ik mag van mijzelf nu even pauze houden met een lekker kopje koffie. In een mooi kopje. 

Kostelijk!

Maarten van Rossem in drievoud,  is kijken naar het programma over steden die hij met zijn broer Vincent en zuster Sis bezoekt. En van commentaar voorziet. Op de Van Rossem manier. Alle drie hun eigen expertise.

Wel met veel achtergrondkennis, maar altijd gelardeerd met hun eigen ongezouten mening.  Die Vincent van Rossem is maar een iel kereltje vergeleken bij broer Maarten en zuster Sis, al zit zijn volume meer van voren. Hoe mevrouw Van Rossem haar voeten plaatst lijkt mij erg ongemakkelijk lopen.

Wel heerlijke tv die me weer een frisse blik op allerlei steden geeft. Zelfs op Almere, een stad zonder lange historie.

©Maaike Bos

Koud?

Nu moet ik smakelijk lachen om alle Code Geel en noodsituatie-rijtijden nu er wat vlokken sneeuw zijn gevallen.

Want kom net terug uit een land wat niet beter weet dan dat er sneeuw valt, de hele winter door. Heel veel sneeuw. Zoveel dat de sneeuwschuivers in de hoofdstad alles bij elkaar in grote hopen op stoepen schuiven en dan regelmatig die hopen in de zee dumpen. Regelmaat als in elke dag. Tot de zee bevroren is en dat dan ook niet meer kan zonder grote bergen sneeuw op het bevroren oppervlak. En na een paar weken sneeuw dan weet iedereen niet beter dan dat dit het is. Lagen sneeuw op elkaar gevroren en dan af en toe een nieuw laagje erop. Met daartussen vers blijvende hondendrollen, als verrassing als het gaat dooien.

Moest echt even - net als andere toeristen - met open mond blijven kijken naar de durfallen die in een buitenbad, in de Baltische zee (de Allas Sea Pool) een dipje namen. Daarnaast lag een verwarmd buitenbad waar de damp vanaf sloeg. Maar nog steeds koud natuurlijk als je eruit komt. Bij -12 graden!

Er staat ook sinds enige tijd een reuzenrad in de haven en mijn broer vertelde me dat een van de cabines een sauna is. Dat lijkt me nou grappig voor een romantisch uitje. Not.

En ja, zo'n prive sauna was ik in bij iemand thuis jaren terug. Nog net even voordat ik naar het vliegveld moest en ik herinner me dat ik de hele terugweg heerlijk rozig was.

Maar eerlijk is eerlijk; net even een rondje gelopen in onze sneeuw en toch wel heel erg heerlijk. Die knisperende sneeuw onder je voeten. Lekker koud hoofd en dan weer thuiskomen. Waar een niet zo heel warme kamer toch heel warm overkomt. Altijd het voordeel van buiten zijn.

Wat mijn broer me ook vertelde, toen ik heel braaf als goede Nederlander, "pardon" zei als ik tegen iemand aanliep, dat Finnen dat niet doen. Die zeggen niks en lopen stoicijns door.

Ben tevreden over vandaag. Mijn taakjes en taken weer af kunnen strepen en dan ook nog even buiten geweest. Oh..er staat er nog eentje open: Relaxen.

Nou; dat moet dan maar he.

Blue Monday? Nee joh Rode Bloedmaan-dag

Met de wekker op vroeg, want in de vroege ochtend zou je het effect het beste zien, stond ik op om naar de Rode Bloedmaan te kijken. Op de dag die in de boeken gaat als Blue Monday. Het is uiteraard maar net hoe je dat zelf invult. Maar dit leek me een uitstekend begin van een mooie dag.

Wat een prachtig gezicht! Wel eerst even warm aankleden, want oh oh oh...het was wel -5 graden in de nacht.

Daar moest ik toch wel een beetje om lachen, want een paar uurtjes daarvoor was ik nog ergens waar het overdag -12 was. Met veel sneeuw en ijs. En een zee die al begon dicht te vriezen. Maar gelukkig weinig wind, dus het voelde niet heel erg guur. En met een jas, goede sjaal en vooral niet te vergeten muts en handschoenen kon ik die kou wel trotseren. En schoenen die goed waren tegen kou en glibberigheid. Dus geen sneakers, die ik meestal aan heb.

Was een lang weekend bij mijn broer in H elsinki. Mijn zoon en hij hadden dat geregeld voor mijn verjaardag. Broer woont in de binnenstad, vlak bij zee, maar is nog aan het verbouwen in zijn appartement. Het hotel waar ik verbleef lag daar ook in de buurt. Elke ochtend zag ik de grote veerboot (daar kan die van Texel wel 10 x in) naar Estonia vanuit mijn hotelkamerraam.

Had alleen handbagage en kon alles online regelen en koos een plekje ergens achterin uit, dan hoefde ik weinig mensen me telkens laten passeren. En aan het gangpad. Maar mijn hele rijtje bleef leeg, dus had ik de ruimte zeiden de stewardessen. Die bijzonder aardig waren.

Gelukkig heeft de stad nu sinds een tijdje ook een treinverbinding met het vliegveld, dus konden mijn broer en ik makkelijk naar het centrale station reizen. En dan zag ik onderweg tenminste 'sneeuw'. Jajaja...hier sneeuwt het nog maar zelden, ik weet het.

Vanaf het station liepen we richting haven, voor hem een klein stukje, voor mij nog wel een uitdaging, vooral met nogal knellende winterschoenen (ik moet echt altijd mijn schoenen langdurig uitlopen) en een trolley die niet echt trollied door de sneeuw.

Nadat ik alles op mijn kamer had gedumpt nam hij me mee op alweer een wandeltocht ergens in de stad voor een hapje eten. Nu ken ik de stad, want ben er vaker geweest, maar nooit in de winter. Maar broerlief dacht dat de verrassing groter was als we eerst drie uur omliepen en dan vrijwel bij het beginpunt uitkwamen (ok...ik overdrijf, het was twee uur en 59 minuten), want anders had ik het direct al geraden waar we gingen eten.

Erg lekker gegeten en daarna wilde ik eigenlijk alleen nog maar lekker even relaxen dus niet wild de stad in en een lekkere Fin aan de haak slaan. Omdat er een uur tijdsverschil is lag ik eigenlijk al mega vroeg in mijn hotelbed, maar ach....ook prima.

Heerlijk ontbijtbuffet, met lekker donker en gezond Fins brood. Daarna weer met broer de stad in die al wat dingen had uitgezocht om te bekijken of te doen of mee te maken. Dus liepen we weer de hele stad door en ik zag het 'beroemdste' warenhuis a la de Bijenkorf. En ja broer, daar wil ik toch echt wel even rondneuzen. Maar mijn budget liet alleen rondneuzen toe. Daarna naar het equevalent van de Hema en dat paste beter.

Enfin hij liet mij het pas (vorige week of zo) geopende nieuwe bibliotheekgebouw zien. Een architectuur hoogstandje en een prachtig leuk gebouw met een speciale 'selfie' corner helemaal in de nok van het gebouw. Je hoefde nog net geen nummertje te trekken. Deed denken aan de OBA.

Daarna naar het museum. Dat kende ik al, maar er zijn uiteraard altijd weer nieuwe en andere tentoonstellingen. En leuk om op het grote plein voor het museum allerlei mensen te zien schaatsen. Op de foto was de ijsbaan nog niet open.

Nu merk ik wel dat ik niet perse alle schilderijen, beelden en weet ik veel hoef te zien, maar dat ik liever me focus op 1 schilder of tentoonstelling. Mijn broer had dat minder door en bleef nog maar meer zalen in gaan. Tot ik zowat een overkill aan 'kunst' had gehad.  En hem dit toch al een paar keer had aangegeven. Ik ben er wel klaar mee.  Maar ja...verwende museumjaarkaarthouder. Als ik
'genoeg' heb gezien, dan ga ik weg.

Enfin..daarna sleurde hij me de stad door, door de sneeuwbuien (maar dat is voor daar heel normaal, het sneeuwt er meestal vanaf oktober) naar het volgens hem beste pizzarestaurant, waar we een uur op een wachtlijst stonden. Wat nog kort was. Maar heerlijke pizza. En ik had toch tijd genoeg.

En daarna nog helemaal naar bovenop een heuvel gelopen, waar zijn appartement staat en een glaasje Port met zijn vriendin gedronken. Toen rolde ik weer richting haven, maar dat was via een omweg vrijwel allemaal gelijkvloers.

Omdat mijn zoon die avond ook in het hotel aankwam, ontbeten we de laatste dag van mijn verblijf met zijn drietjes, wat erg gezellig was. En voordat mijn zoon me weer terug zou vliegen, was er nog tijd om nog een stuk te wandelen, maar nu een andere kant op rondom de zee naar mooie plek die ik kende in de zomer. Maar nu rolden er kinderen met sleetjes vanaf de heuvel. Wat een leuk gezicht.
We dronken wat warms bij een kennelijk hip en trendy restaurantje aan zee en liepen terug langs de route langs allerlei ambassades. Mooi zo'n witte wereld.

Toen was het tijd om met de crew naar het vliegveld te gaan in een busje en mocht ik tijdens het opstijgen en landen in de cockpit zitten dus kon ik mijn zoon in actie zien. Erg leuk om dat weer eens mee te maken. Dan wilde ik bijna door de speaker omroepen: He....dames en heren; dat is wel mijn zoon he!! Toch maar niet gedaan.
Prachtige heldere hemel dus je zag vrijwel heel Nederland liggen toen we aankwamen dalen. Geweldig zeg.

Hij moest nog door naar een andere bestemming daarna en ik liep via de douane richting de bus richting huis en was blij om weer in mijn eigen bed te kunnen liggen, waar ik niet in een spleet dreigde te vallen tussen de twee matrassen. Lekker diagonaal omdat het kan.

Afrader: Slecht geschreven boek

Omdat ik het boek van zijn broertje had gelezen en sommige delen wel te pruimen vond, was ik toch wel benieuwd naar wat hij kon. En hoe hij tegen zaken aankijkt.

En omdat een oud-collega helemaal lyrisch was van de man (maar van heel veel mannen, vooral als ze stukken jonger zijn dan hij) waagde ik me er toch maar aan toen het op de leestafel lag bij onze bibliotheek.

Wat een uitermate slecht geschreven boek. Jatwerk her en der van bekende schrijver (een scene uit Turks Fruit), gelardeerd met zogenaamde heftige sex, onrealistische familiedingen. Maar gewoon puberstijl en heel erg meeliftend op het succes van zijn broertje. 

Wat zonde van mijn tijd. En het papier waarop het gedrukt is. Gelukkig geen geld in geinvesteerd. 

Tip voor niet aan yoga doende dames, of heren uiteraard. Of transgenders.

De rits van mijn winterlaarsjes kreeg ik niet heel handig van onder naar boven (net boven de enkel hoor, niet van die sexy glitterlieslaarzen a la mevrouw Obama). Mijn heupen draaien niet zo soepel (gut..zou ik erfelijk belast zijn?) en ik denk ook dat mijn buik in de weg zit als ik eerlijk ben.

Die combinatie maakt 'snel' even een laars aandoen, of een schoen of een sok of iets daar down under dat ik goed moet nadenken hoe ik dat dan toch voor elkaar krijg. En dat ik een soort van vergroeiinkje heb achter op mijn hielen dus soepel in een schoen glijden dat krijg ik sowieso al nooit voor elkaar.

Gelukkig ben ik niet voor 1 gat te vangen en bedacht ik dat ik mijn keycord met zo'n schakeldingetje eraan waar ik mijn winkelwagenmuntje aan heb hangen, aan het gelukkig open lipje kon doen van die rits en dan hoppa zo...via dat cord 'm omhoog kon trekken. Wel aan denken om daarna dat cord weer los te koppelen, anders struikel alsnog over je eigen cord. Naar beneden ritsen lukt meestal nog wel, of maar half en dan schup ik de laars uit.

Maar thuis gebruik ik meestal een lange schoenlepel en dan lukt aantrekken van zo'n laars met extra rits en/of veters prima. Alleen als ik ergens anders ben en dan - om wat voor reden dan ook - de schoenen uit moet en daarna weer aan, dan ga ik dus nadenken over hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Want bezoek ziet me aankomen met die lange schoenlepel in mijn handtas!

Maar vond dit wel 'slim' gevonden. Ook handig als je een lange rits in een jurk alleen omhoog moet trekken lijkt me.

Boekbespreking: Klokkendans

Dit boek van Anne Tyler doet mij (en misschien anderen ook wel) nadenken over mijn rol in de wereld. Het beschrijft het leven van Willa Drake die hoort dat de ex-vriendin van haar zoon is neergeschoten en in een impuls besluit ze haar man tijdelijk achter te laten en voor de ex-vriendin en haar dochtertje te gaan zorgen. Dit tot ongenoegen van haar man, want ze zijn toch geen familie (meer)?

Ze ontmoet daardoor mensen die een geheel andere manier van leven hebben en ook andere ideeen over wat belangrijk is en merkt dat ze plezier kan halen uit de meest onverwachte dingen.

Moest er wel even inkomen, maar vond het uiteindelijk toch een prettig boek en een mooi verhaal om te lezen.

Over de vanzelfsprekendheid van dingen in een leven en dat je altijd zelf de optie hebt om een andere draai aan de zaken te geven. Op wat voor manier dan ook.

Anders doen

Mijn moeder was jarig en ik wist echt niet wat ik haar nog zou kunnen geven. Haar huis is afgeladen met frutsels en semi-antiek en bloemen koopt ze zelf al elke week, planten staan er ook in overvloed en verzorgingsproducten komen er ook bij karrenvrachten binnen. Dus bedacht dat ik dan wel kon aanbieden ergens met haar heen te gaan, naar haar eigen keus. Een uitje dus.

Ze vond het leuk en wist direct al wat ze wilde en dat gaan we dan ook doen. Ik zocht op tot hoe lang die tentoonstelling nog loopt en het kan nog heel eventjes.

Heb eerlijk gezegd niet veel zin in 'leuke dingen doen met mijn moeder' dan moet ik altijd aan die sketch van Van Kooten en de Bie denken waarin De Bie zegt: 'maar ik WIL helemaal geen leuke dingen doen met mijn moeder'..

Maar om haar op dezelfde kille manier te behandelen als normaal is in onze familie, die zijweg sla ik maar niet in. En als ik haar een leuke dag kan bezorgen, ach...wie weet hoe lang dat nog kan. Niemand heeft het eeuwige leven tenslotte. Tentoonstellingen en dat soort dingen bezoekt ze nooit alleen. Want dat vind ze niet leuk, ook al heeft ze dat nog nooit gedaan en uitgezocht. En ze wil eigenlijk heel graag naar dingen. En nee hoor, haar vriendinnen vraagt ze niet, want die hebben een man. En willen altijd alleen met hun man wat doen, denkt ze. Ben blij dat ik anders in elkaar zit dan mijn moeder (toch???) en wel er alleen op uit durf en wil. Tsja...anders kom ik nergens meer.
Maar ook kan ik ervan genieten dingen op mijn eigen tempo te doen. Ook fijn.

Keek naar Groeten uit Holland en de bijdehandte en grappige Marokkaanse mevrouw Habiba vertelt daarin dat ze kanker heeft. Och...wat een schrik. Mooi te zien hoe haar vriendinnen hiermee omgaan.
Moest wel even een traantje laten. Maar dacht ook dat het weer even duidelijk laat zien dat het leven niet op je wacht.

En dat nogmaals een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is en blijft. Dat ik daar allemaal wel zorgvuldiger mee om mag gaan. Ook in het kader van liefdevoller zijn voor mijzelf en dus ook mijn lichaam.

Genoeg nog te doen dus qua investeren.

Wat je zegt ben je zelf

Heerlijk die 'normale' maandagen. Nou ja...voor mij normaal dan. Ik doe op maandagen altijd de taak van Flylady die Bless your House heet en dan rausch ik door mijn huis en doe allerlei kleine taken. Maar die er wel voor zorgen dat alle kamers er redelijk opgeruimd eruit blijven zien.

Oude kranten en tijdschriften wegdoen/opruimen;
Overal de vuilnisbakken leegmaken;
Maak alle deuren en spiegels schoon;
Stoffen (met een plumeau doe ik dat en denk ik mijn hoofd aan dat liedje van Dora);
Stofzuigen;
Keukenvloer dweilen.

Al die taken doe je per stuk niet langer dan 10 minuten is de bedoeling, zodat je dit 'maar' een uurtje van je tijd kost.

Er staat in het lijstje ook nog dat ik de lakens moet vervangen, maar daar heb ik mijn eigen systeem voor en doe ik dus ook met vaste regelmaat, of wanneer ik denk dat ik gewoon vanavond in een lekker fris bed wil stappen.

Daarna neem ik pauze en heb ik genoten van een kopje vers gezette koffie in een mooi kopje (met dank aan Pourquoi Pas die me hiertoe inspireerde).

Verder heeft Flylady elke week een vaste kamer/afdeling van je huis waar je lekker aan de slag gaat. (Of niet - niets moet tenslotte, je kan de emailtjes ook gewoon wegklikken). En ook altijd een soort van vast thema wat kan varieren van "verwen jezelf maand" tot de "maand waarin je je administratie en papieren lekker opruimt'. Elke dag iets. Nooit langer dan 15 minuten.

Dus in feite heb ik al jaren een online coach die me liefdevol inspireert tot Finally Loving Yourself. Door niet meer in een chaotische leefomgeving te blijven wonen, maar aan de slag te gaan hiermee en dit een vaste routine te laten worden.

Wat ook klopt. Nooit gedacht dat ik, de notoire slome sloddervos zoals ik mijzelf noemde, geniet van opruimen en routinematig overal een doekje overheen gooien. Ook al 'lijkt' het nog schoon genoeg.
Dus noem mijzelf ook geen Slome Sloddervos meer. Maar gewoon, met dikke Amsterdamse L, Lieve Schat!

Zag in mijn inbox dat ik een uitnodiging heb voor een boekpresentatie. Ik wist dat de schrijfster haar concept bij haar uitgever had ingeleverd (dat vertelde ze me) en wat voor soort boek het zou worden, - leuk concept! - maar geen idee dat het al zo snel gedrukt zou worden.

Maar wat leuk: Heb ik gewoon een uitje staan in februari. Met als presentator een man die ik al eerder bij een boekpresentatie van haar zag, maar toen niet kon plaatsen. Soms heb je dat, dat je denkt wat een bekend hoofd, waar ken ik die ook alweer van, maar niet in de context kan je dat hoofd dan niet plaatsen. Pas toen ik een tv-uitzending met hem zag viel het kwartje. Oh ja....Hij!! Dat hoofd zit overigens wel aan een lijf vast en niet aan een eend.

Wat ik nog leuker vind, is dat ik er ook echt zin in heb. Om erheen te reizen, naar die boekwinkel te gaan en die presentatie mee te maken. Hoop alleen mijn emoties onder controle te houden t.z.t. 

En kijk...de zon schijnt! Oh..en het regent weer. Maar ach...das macht kein flaus aus. Ga straks nog even mijn slopen strijken. Heel mindfull.

Ms Pac-man

Nu het wat minder 'druk'  en daardoor zwaar in het hoofd is - en in het hart - moest ik van mijzelf vandaag nog wat dingen printen. Maar ik 'mocht' daar maximaal een kwartier mee bezig zijn. Dus niet meer de hele middag zwoegen en zwelgen en uiteindelijk het apparaat in de hoek willen smijten met mijzelf erbij.

Et voila; binnen 10 minuten had ik zelfs 2 zaken geregeld en geprint. En klaar en hoppa weg met de printer maar weer. In het mahoniehouten Amsterdamse-stijl kastje van mijn Opa en Oma. Want geen kantoor van mijn huiskamer maken he.

Het scheelt een slok op een borrel als ik liefdevol tegen mijzelf praat. Ja..iemand moet het toch doen? Dus niet mijzelf afstraf dat ik (alweer) een sukkel ben dat ik zelfs niet eens iets kan printen. Of te laat bij de bushalte kom (zie je wel....ook lopen kan je niet eens goed) of iets vergeet. Zoals mijn OV-card (ja...lekker reizen dan he).

Kan gebeuren en het is geen ramp allemaal. Zelfs niet toen ik (ja..alweer) na afloop van een dag reizen naar de verjaardag van mijn moeder opeens een beetje ziek, zwak en misselijk was en de hele bups eigenlijk direct in de wasmachine moest. Dan praat ik hardop tegen mijzelf dat het niet erg is, doe het maar rustig aan. Komt allemaal in orde. Wees blij dat je een wasmachine hebt die werkt en morgen is alles weer schoon en droog. Geen probleem. En nu even lekker warm douchen, zodat je weer schoon bent en dan mag je in je warme veilige bed. Nog wel midden in de nacht de was opgehangen (hahah...ja errug he).

Als je als kind alleen maar hoorde dat je lastig was als je ziek was of je gewoon maar aan het aanstellen was (terwijl ik toch echt een blindedarm-ontsteking had!), dan zit dat kennelijk heel diep in het (mijn) systeem en praat je ook op die manier tegen jezelf als je zorg nodig hebt.

Wat een enorm verschil maakt dat ik noem het maar 'koesterend' praten tegen mijzelf in plaats van mijzelf af te straffen, kil te benaderen en mijzelf een ontzettend stom aanstellerig wijf te vinden.

Ben wel heel erg dankbaar dat ik mijn kinderen die warmte en koestering niet heb ontzegd. Dat ik het kon alhoewel er dus niet mee grootgebracht. Ben me ervan bewust dat ik ook zeker wel steken zal hebben laten vallen. Een vriendin zei me ook dat sommige mensen beperkt zijn en dat zie ik steeds beter. Dat je een kat niet kan laten blaffen.

Heb veel gelezen over schematherapie. Waarom schiet ik vaak in oude manieren terug met bijbehorende oude gewoontes..Nou..dat waarom die heb ik wel door, maar dus kennelijk niet (altijd) dat ik getriggerd word door bepaalde woorden, situaties, opdrachten, mensen, instanties en verzin het maar.

Maar dat dit allemaal niet perse de route is die ik moet lopen, maar door stil te staan bij he...wat gebeurt er nu, wat voel ik nu, en het belangrijkste - is dat zo - is het wat beter te behappen. En happen daar ben ik nog steeds een ster in. Miss Pac-man als het ware.

Dus om mijn brein te resetten keek ik naar een leuke nieuwe Netflixserie: Sex Education.

Prima te behappen :)

Maximaal minimum

Heel bewust moet ik, oh nee..wil ik zijn van hoe mijn 'toestand' is. Dat ik nog niet maximaal belastbaar ben. Wat dat dan ook mag zijn. Even iets printen via mijn wireless printer kost me al bloed, zweet en tranen. Niet normaal. Tegelijkertijd zie ik ook wel dat het mij uiteindelijk wel gelukt is. Even online kijken hoe of wat, de boel resetten en het lukt. Dus ik ben wel degelijk slim genoeg. Onthou dat nou eens.

Niet leuk mijn situatie. Klopt. Maar ook niet onoverkomelijk. Zaak is om me niet gek te laten maken door allerlei aannames voornamelijk van mijzelf. Of wat 'anderen' ervan denken. Of wat ik zelf denk wat anderen ervan denken. Dat doet er allemaal geheel niet toe.

En dat een coach van 17 tegen mij zegt dat het toch wel fijn is dat er een vangnet is in Nederland, want vergeleken met Zuid-Amerika...nou, joh....daar hebben ze helemaal niets! Ja...duh!!!

Alsof ik een achterlijke muts ben die niet weet hoe het met de rest van de wereld gesteld is. Maar ja...ik heb uiteraard niet die wereldreis gemaakt naar dat Zuid-Amerika (net als de rest van zijn leeftijdsgenoten of hoppa allemaal een rondreis door Zuid-Oost Azie - dan weet je pas wat van de wereld -  en dan met eigen ogen kunnen zien hoe 'blij' mensen zijn met jouw ballpoint. Omdat ze niets hebben. Dus moet ik nu ook maar 'blij' zijn met zijn ballpoint. Oh nee...die moesten we ook gewoon zelf meenemen naar zijn wereldtraining.

Maar gewoon zeggen hoe de zaken ervoor staan? Jemig...u bent wel uhm...kritisch. Dat is kennelijk ongewenst. Dan ben je geen positief mens.
De fut is er een beetje uit. De rek is maximaal uitgerekt van mijn elastiek. Ik doorzie het spel en vraag me af wat er zo leuk aan is.

Net als Barry Stevens in de jaren 80 (van de vorige eeuw he) zei: Gewoooooon doorrrrrgaan, moet ik dat nu alweer zeggen tegen mijzelf. Moet. Want ik mag niet zeggen dat ik helemaal niet meer wil doorgaan. Maar keihard wil afhaken. Er zo klaar mee ben. En heel soms dat in het algemeen over alles denk; wat een denkfout is. Gelukkig besef ik dat maar al te goed. Dus geen meter touw in huis. Wat ook te weinig is trouwens.

Dus blijf ik maar onderstaande doen. Om me niet in de kaart te laten kijken, maar uiteindelijk mijn eigen weg te blijven volgen.

Ondertussen voel ik angst en onrust. Die me slecht doen slapen. Me onrustig maakt. Om niet te mogen doen en zijn wat ik wil. Om in een keurslijf geperst te worden van allerlei regels. Om op de vingers gekeken te worden, gecontroleerd te worden. Me niet meer vrij te voelen.

Kom op! Maak er maar weer wat van. Al was het alleen maar voor die arme mensen in Zuid-Amerika. Komt Maxima daar ook niet vandaan trouwens?

Bobotie-aanzien

Vanochtend keek ik nogal duf naar een opgenomen Koffietijd (kan ik alle reclame en GTST sterretjes doorspoelen) en de kok van de dag maakte daar een prutje voor in de Bobotie.

Goh...datzelfde had ik vannacht ook gezien. Werd een beetje misselijk wakker namelijk en kon nog net op tijd de toiletpot bereiken. Moest wel andere nachtkleding aan, want een arm voor je mond onderweg houdt toch niet alles tegen, maar goed....ik was blij dat ik genoeg keus had om wat schoons aan te trekken en daarna weer in mijn warme bed te mogen duiken. Waar het - zoals Meneer Droge altijd zei - nog lang onrustig bleef.

Snap heel goed waar die onrust vandaan komt, dus wist ook dat ik het vandaag maar op tempo elfendertig moest doen. En gelukkig draait de wasmachine vanzelf.

Vandaag dus maar extra zacht zijn voor mijn onrustige zelf. Want dit soort dingen (Bobotie-namaak) geven me duidelijk aan dat ik er nog lang niet ben. Waar dat dan ook zou zijn.
Maar wat Grace aan het eind van dit filmpje zegt moet ik ook maar eens gaan denken!!

Jacht beeindigd

Het weekend de opgenomen serie van de Belg De Geniale vriendin afgekeken, maar ik snap steeds beter waarom ik er niet zo goed tegen kan.

Teveel geschop, gescheld en slaan. Door ouders, door broers en door mensen om hen heen. Als iets voorvalt wat niet aan de norm van de meute voldoet, wordt je in elkaar geramd. Dat doet allerlei scenes van vroeger thuis weer opflikkeren en daar ben ik wel klaar mee. Al die agressie, passief of actief. Het gevoel van vastzitten in een dikke zware modder van armoedigheid en armzaligheid en het lot van vrouw zijn; geen uitzicht op een beter leven dan maar trouwen met iemand. Ik zat helemaal klem tegen de leuning van de bank. Niet een ontspannen houding merkte ik.

Nee, vond het erg mooi, maar zeer zwaarmoedig. Alleen die blikken in de ogen. Och germ. En zwaarmoedigheid is niet wat mijn ziel nodig heeft momenteel. Maar Licht, liefde en mooie dingen.

Eerst gisteren maar rondje Bless the House gedaan. Ietwat later dan normaal wat ik had eerst een jaarlijkse afspraak met de huisarts voor mijn diabetescontrole. Dat was allemaal onder controle en dat ik wat zwaarder was geworden dan bij mijn laatste afspraak, was 'normaal' rond deze tijd van het jaar zei hij. Voelde me niet schuldig noch stom want ik zag het en weet het, zelf gedaan en snap ook hoe en waarom. Las ergens dat (gewone) mensen wel 4 tot 6 kg kunnen aankomen in de Feestmaanden. Maar mijn waarden waren stabiel, geen eiwit in de urine dus tevreden. En door maar weer.

Werd nogal klam wakker vanochtend, dus hoppa...beddegoed lekker in de was en straks mijn bed schoon en frips opmaken. Word ik altijd zen van. Ook in het kader van goed voor mijzelf zorgen. En verder me blijven voorhouden dat er ook niks hoeft. Niks. Laat me niet opjagen, niet weer en niet meer. Zit nu ergens onder aan de ladder van ambities en inkomsten en begin steeds beter te zien waar de waarde van het leven echt in zit.
En natuurlijk...komt er zo'n fraaie reclame langs van een vakantie-villa in het zonnige zuiden, dan zal ik best daar ook eens henen willen. Maar goed; nu en voorlopig kunnen dat soort dingen helemaal nooit meer. Wen er maar an!
Blijf kijken naar alles wat er wel is. Zomaar twee blinde vinken in de tuin. Kleinkind wat lekker groeit.

Waai ondertussen bijna mijn huis uit, maar dat is ook fijn om de muizenissen uit mijn kop te laten waaien.

Geen zon te zien gisteren, dus doe ik lekker vroeg maar zelf wat lichtjes aan. Kreeg van mijn zoon voor Kerstmis een hele geurige kaars uit Schotland. Nee, ruikt niet naar Whisky, maar naar allerlei kruiden en specerijen. En prachtig om te zien en geeft ook mooi licht.

Zo, nu even het beddegoed uit de was halen en ophangen. Ruikt ook weer lekker.

Foto van Pixabay

Ontspanning

Door de hele stapel nog te lezen artikelen van de krant (alweer zo'n klein proef abonnement) gerausd en dingen uitgescheurd of digitaal opgeslagen. Dat ruimt weer lekker op. Een lege tafel. En een volle tas voor de papierbak.

Foto van Pixabay

Toen - in het kader van Fiets 'm erin - ook nog maar even langs de dichte bibliotheek gefietst en wat boeken in de speciale inleverbus gedumpt. Hoef ik van de week niet en weer goed voor de fietservaring. Op zondag staat het fietsenrek tenminste niet helemaal volgeparkeerd met scholierenfietsen.

Gisteren had ik een soepje gemaakt van allerlei 'vergeten' groenten. Vergeten in de groentela he. Heerlijk met een dot Griekse yoghurt erop. En zo kom ik weer een aantal dagen met een heerlijk soepje door.

Kon in feite de hele dag indelen zoals ik dat prettig vond (nou ja..behalve natuurlijk ergens heen gaan met de auto of zo) en besef maar al te goed dat dit alleen al heel erg prettig en bijzonder is. Die vrijheid.
Me niet hoeven voegen naar iemands luimen. Dus waardeer mijn zegeningen des te meer.

En dankbaar dat de verkoudheid steeds minder wordt. Zonder pillen of wat dan ook. Gewoon 'uitzieken'. En accepteren dat een verkoudheidje er nou eenmaal bij hoort. Gelukkig altijd een ruime voorraad zakdoekjes in huis. En anders wc-papier hahah!!

Kijk naar Heel Holland Plakt, waar ze soezentorens maken, die vastgeplakt moeten worden. Hoe fijn dat ik dat niet hoef te doen. Alleen maar naar kijken.

Oh en de aflevering van Witteman en zijn klassieke muziek was vandaag zo mooi. Gericht op kinderen, maar heerlijk om naar te kijken. Van die kleine mooie dingen waar je hart van opengaat staan.

Huisdier of niet; kies verstandig

Op de vraag wat ik zelf echt zou willen als ik niet al mijn argumenten,  zoals daar zijn: - mijn kinderen zijn allergisch voor katten, -ik heb geen budget voor een huisdier en al helemaal niet voor de dierenarts, dus kan ik niet goed genoeg zorgen voor een dier, wat ik wel belangrijk vind, oh ja..hondenbelasting, ook al niet betaalbaar, - altijd oppas nodig als je ergens heen moet (alsof ik dagelijks ergens heen moet hahah! - uit de kast hoefde te halen, maar gewoon alleen maar mijzelf zag met dat huisdier.

Nogal egocentrisch; dat beestje moest zich dus maar aan mijn behoeftes aanpassen. Ik wil iets te knuffelen hebben want niemand knuffelt mij, dus kom maar door kat/hond/ezel/varaan etc.

Toch betrapte ik me erop dat ik op straat keek naar de type honden die er voorbij kwamen. En de honden die ik al kende van vrienden. De hond van man (wilde bijna schrijven 'bijt Hond)met Hond. De hond (een klassieke teckel, zo'n Takkie) van een tante van mijn vader. De hond van mijn overgrootmoeder (ja echt...dat zijn herinneringen van ruim vijftig jaar terug), een boxer die altijd leek te kwijlen als hij je boven aan de trap van het bovenhuis stond op te wachten. Hond van een lieve blogster, de honden van een lieve Freundin.

Allemaal leuk, maar toch kom ik altijd weer terug op het aspect dat ik verantwoordelijk ben voor een goed leven voor zo'n dier. Goed voedsel, goede zorg etc. Van Man met Hond zag ik van dichtbij hoe hij zelf bijna in elkaar klapte van de stress toen zijn hond een operatie nodig had door een ongeluk en hij de kosten hiervan niet kon dragen. Eigenlijk kon hij zich uberhaupt geen hond veroorloven, maar gelukkig had hij groene vingers. Hij gaf mij meerdere malen aan dat juist zijn hond hem zin in leven gaf. De reden om wel op te staan, om naar buiten te moeten. En de liefde van de hond die onvoorwaardelijk was. Nooit teleurstelde. Achteraf gezien nogal triest omdat hij ook nog een volwassen kind had en een kleinkind. Maar die stelden dus kennelijk teleur in de liefde.

Katten vind ik ook heerlijk. Heb nog steeds een kras op mijn hand van een kat die ik met mijn huisgenoot had en waarschijnlijk te vroeg uit het nest was gehaald en je opeens aanvloog. Lekker met zijn klauwtjes richting je ogen. Of een dikke haal op je armen, handen, benen. Toen dachten we eigenlijk helemaal niet na of we geld hadden voor een dierenartsbezoek, maar vonden het gewoon leuk een kat. En dus kwam er een kat. En kochten we bij de visboer een wijtinkje, voor de kat. De goedkoopste vis toen.

Toen mijn kinderen jong waren en ik met ze alleen woonde, kwam er een hamster. En nog een hamster, en nog eentje. Want die diertjes leven niet zo lang. Altijd weer verdriet als het beestje op apegapen lag. Maarten van Rossem zei van de week het al in De Slimste Mens, dat als je kinderen bekend wil laten maken met de Dood je een Rat (of een ander klein knaagdier) moet nemen. Die leven niet zo lang.

En een vis, maar dat vonden we allemaal nogal saai. Door de allergie werd er niet aan honden of katten gedacht. En allergie betekent dat zodra ze in een omgeving waren met katten, ze allebei opeens Aziatisch leken, met van die oogjes zoals De Luizenmoeder al zei. Zodra we in de trein richting huis zaten, slonk de zwelling weer. Want mijn moeder had opeens 4 katten in huis. Aanlopers en/of afdankers. En die kregen zoveel liefde en aandacht dat ik stilletjes wel eens wilde dat ik een kat was.

De andere oma van mijn kleindochter heeft een kat. Dus kleindochter leert gelukkig ook hoe leuk het is om huisdieren te hebben. En hoe je met dieren omgaat.

Had nog even kort wel een muis, maar die heb ik vermoord. Dus ook kennelijk nogal selectief in wat ik huisdier noem of niet. En wie mijn onvoorwaardelijke liefde dan wel of niet mag krijgen.

Nee; voorlopig geen huisdieren en extra verantwoordelijkheid die ik niet kan dragen. Gelukkig komen er in mijn tuin dagelijks een aantal vaste buurtkatten een rondje doen (ik roep altijd dat ze aan alles mogen snuffelen, maar niet mogen poepen in mijn tuin!) en dan vragen ze wanneer het Kattenkruid weer bloeit, dus even aaien kan ik dan zo ook.

Zag een aantal vogels in de tuin die ik niet herkende dus maar de app van de Vogelbescherming op mijn telefoon gezet. Bleek het gewoon om een paartje ordinaire vinken te gaan. Gelukkig geen Blinde Vinken.

Of deden die ook mee aan die Bird Box challenge?

Niks gezien

Had mijn wekker gezet en nog een extra keer eruit om aan het begin van de nacht te kijken of er al minder wolken waren, want er zou alweer een mooie metorietenstorm - de Boötiden te zien zijn. Mits het onbewolkt was natuurlijk.

De wekker ging vroeg in de ochtend, maar nog steeds helemaal bewolkt zo te zien. Toch maar contactlenzen ingedaan, dik vest aan en beter kijken. Was dat geen open stuk? Oh nee...dikke donkere wolk. In het Noord-Oosten zou de storm het best te zien zijn. Ook richting het westen gekeken, maar ook daar dikke wolken en geen heldere hemel.

De volgende keer is pas in 2025 2085 las ik, maar of ik dat nog haal? Dan zou ik 125 jaar moeten worden en goed zicht hebben. En een onbewolkte lucht uiteraard. En dat de verpleegrobot me naar een raam wil rijden.

Maar besef ook dat die vallende sterren er wel degelijk waren. Alleen zag ik ze niet door de bewolking. Net als soms de bewolking in mijn hoofd. Waardoor ik schitterende dingen niet 'kan' zien.

Foto van Pixabay

Vanochtend merkte ik dat ik de koffie die ik aan het maken was, ook weer echt rook. Wat heerlijk!

Blijven kijken naar alle mooie en kostbare maar niet met geld aan te schaffen zaken doen me goed. En de humor blijven inzien van bepaalde situaties.

Net even een rondje naar het postkantoortje gelopen. Wat een slappe benen nog. Eigenlijk twijfelde ik nog of ik het wel zou doen; een verjaardagskaart naar een familielid van mij sturen. Zij reageert niks, noppes, nada op mijn berichten dat ik me nog te ziek of eigenlijk niet op mijn gemak voelde een tijd terug, of op mijn kerstwensen of nieuwjaarswensen. Dat voelt tamelijk kut vervelend haar gedrag, maar ze doet het ook bij anderen hoorde ik. In haar geval is Alzheimer niet erfelijk, maar ze gedraagt zich al een tijdje of ze vergeten is wie er voor haar op de bres sprong jaren terug. En dat moest bekopen door als raar te worden bestempeld in diezelfde familie. Alweer raar, zoals ik altijd raar deed. Oh ja...geen dingen onder het kleed willen vegen.

Nou ja...toch maar een kaart en postzegel aan haar besteed, maar voelt een beetje als Parels voor de zwijnen.

Bird Box

Zit een beetje in mijn eigen fantasiewereld en daar wil ik liever helemaal nog niet uit, maar het moet wel.

Dus mijzelf bij de kladden en de lurven gegrepen en wat dingen gedaan die gedaan moeten worden. Zoals daar zijn nieuwe administratie-map voor 2019 aanleggen, back-ups veilig stellen, slopen strijken, de was doen en toen wilde ik alweer Peter Pan zijn. Terug naar niks-land.

Het is alweer verleden jaar dat ik buiten kwam en iemand zag en sprak (zooooohe...dat klinkt dramatisch!!), maar ik was te snotterig en te lui. moe.

Volgende week mag ik leren hoe ik moet solliciteren. Want met geen enkele positieve brieven terug, kan ik dat nog niet kennelijk (wat feitelijk zo is) en ach..dan is de medewerker van de fanclub ook weer blij met zijn gehaalde target van zoveel ouwe lullen op de training ingeschreven. En ik ben dan van de straat, eventjes. Hoop wel dat ik mijn reiskosten vergoed krijg, want reizen is kostbaar. En nog duurder geworden.

Toen ik vanochtend de gordijnen in de keuken opendeed zag ik een prachtige regenboog. Daar word ik altijd blij van. En geeft me hoop op andere tijden. Misschien niet beter, maar wel anders.

Voor nu kan ik niet wachten tot het weer donker is en ik in mijn eigen cocon mag kruipen. Als een onzichtbare rups het moment afwachtend tot ik mijn vleugels weer kan en durf uitslaan. Maar momenteel meer een soort van Bird Box challenge aan het nadoen. Met een blinddoek om in het leven staan.

Die film heb ik 10 minuten van gezien, maar ik werd er nogal neerslachtig van. Dus kijk ik een paar afleveringen van Derry Girls en kakel weer op!

Moeder en dochter

Keek op Oudjaarsdag op de BBC naar een verfilming van een Poirot mysterie: Evil under the sun en daarin speelde Diana Rigg een kreng van een vrouw. Die uiteraard het loodje legde. Ik kende het boek al, maar altijd leuk te zien hoe de karakter worden uitgewerkt.

Die dame met de rode krulletjes is Maggie Smith. Wel een andere rol dan Lady in the Van.

Op Netflix keek ik een interessante serie waarin de dochter van Diana Rigg speelt, the Bletchely Circle. Heel erg fijne serie, aanrader. Vrouwen die een serie van moorden oplossen door vooral logisch te denken en te analyseren. Iets wat ze in de oorlog is geleerd toen ze voor de geheime dienst werkten en data analyseerden. Speelt in de jaren vijftig. En maar 3 afleveringen. (Helaas!!!).

Maar ook leuk om de familietrekjes in beide gezichten te zien (heul mooi) en hun liefde voor acteren.

Vandaag de kerstboom als laatste Kerstding afgetuigd. Langzaam alle ballen weer in hun dozen en die weer in de Kerstpakketdozen, met aan de buitenkant van die leuke Kerstversieringen. Alleen de Adventsster hangt er nog. Die haal ik 6 januari weg.

Snothoofd is nog steeds vol snot, lekkere dikke klieren in mijn hals, beetje hoesten (als ik dramatisch wil doen of oefen voor zeehond) maar ik kan er gelukkig een beetje om lachen. En heb ook zakdoeken en dampo genoeg in huis. Hoef gelukkig niet naar werk of iets, dus ik kan het rustig aan doen. Gisterenavond lekkere gemberthee gemaakt. Heerlijk. Sudderde een beetje op de bank en daarna naar bed met het nieuwe biebboek Het Rode adresboek. Fijn boek!

En ik nam de serie op de Belg op gemaakt naar de boeken van Elena Ferrante: Mijn geniale vriendin. Ik begon ooit in een boek van de serie, waarschijnlijk niet de eerste en kwam er niet echt doorheen. Zoveel drama en Italiaans geschreeuw (wat me aan een oud collega deed denken brrrrrrrr) en zoveel personages. Maar uitgewerkt als tv-serie vind ik het toch wel mooi en interessant om te zien.

Administratie weer bijgewerkt en alles klopt.

Dan mag ik nu wel even 'rusten'.

Tieten, kont, etc mars; het is weer 1 januari!

Terwijl het Nieuwjaarsconcert afspeelt, geniet ik van een vers kopje koffie. Heerlijk dat ik ervan kan en mag genieten. Dat ik ondanks snothoofd, toch de koffie nog enigzins proef.

Geen enge dingen gebeurd met vuurwerk hier gelukkig. Het lijkt alsof de voorkeur meer uitgaat naar siervuurwerk. Lag trouwens al op bed toen alles losbarstte en vond dat ook wel prima. Door Snothoofd en zo kon ik toch niet naar buiten. Ook beter voor mijn toch al dichte oren.

Maar wat was ik blij dat ik die keus had. Dat ik niet vast zat aan allerlei verplichte nummertjes op Oudejaarsavond of vandaag op Nieuwjaarsdag. Gewoon duf op de bank kon hangen; dat alles een beetje langs me heen ging, maar ik dat totaal niet erg of jammer vond. Lekker uitsnotteren.

Ondertussen alle Kerststukjes en dingen opgeruimd. De boom doe ik denk ik morgen wel en dan is het huis weer geheel klaar voor 2019. Of ik dat ook ben? Moet wel he....kan niet blijven hangen in vorig jaar. Voorwaarts mars!!