Blue Monday? Nee joh Rode Bloedmaan-dag

Met de wekker op vroeg, want in de vroege ochtend zou je het effect het beste zien, stond ik op om naar de Rode Bloedmaan te kijken. Op de dag die in de boeken gaat als Blue Monday. Het is uiteraard maar net hoe je dat zelf invult. Maar dit leek me een uitstekend begin van een mooie dag.

Wat een prachtig gezicht! Wel eerst even warm aankleden, want oh oh oh...het was wel -5 graden in de nacht.

Daar moest ik toch wel een beetje om lachen, want een paar uurtjes daarvoor was ik nog ergens waar het overdag -12 was. Met veel sneeuw en ijs. En een zee die al begon dicht te vriezen. Maar gelukkig weinig wind, dus het voelde niet heel erg guur. En met een jas, goede sjaal en vooral niet te vergeten muts en handschoenen kon ik die kou wel trotseren. En schoenen die goed waren tegen kou en glibberigheid. Dus geen sneakers, die ik meestal aan heb.

Was een lang weekend bij mijn broer in H elsinki. Mijn zoon en hij hadden dat geregeld voor mijn verjaardag. Broer woont in de binnenstad, vlak bij zee, maar is nog aan het verbouwen in zijn appartement. Het hotel waar ik verbleef lag daar ook in de buurt. Elke ochtend zag ik de grote veerboot (daar kan die van Texel wel 10 x in) naar Estonia vanuit mijn hotelkamerraam.

Had alleen handbagage en kon alles online regelen en koos een plekje ergens achterin uit, dan hoefde ik weinig mensen me telkens laten passeren. En aan het gangpad. Maar mijn hele rijtje bleef leeg, dus had ik de ruimte zeiden de stewardessen. Die bijzonder aardig waren.

Gelukkig heeft de stad nu sinds een tijdje ook een treinverbinding met het vliegveld, dus konden mijn broer en ik makkelijk naar het centrale station reizen. En dan zag ik onderweg tenminste 'sneeuw'. Jajaja...hier sneeuwt het nog maar zelden, ik weet het.

Vanaf het station liepen we richting haven, voor hem een klein stukje, voor mij nog wel een uitdaging, vooral met nogal knellende winterschoenen (ik moet echt altijd mijn schoenen langdurig uitlopen) en een trolley die niet echt trollied door de sneeuw.

Nadat ik alles op mijn kamer had gedumpt nam hij me mee op alweer een wandeltocht ergens in de stad voor een hapje eten. Nu ken ik de stad, want ben er vaker geweest, maar nooit in de winter. Maar broerlief dacht dat de verrassing groter was als we eerst drie uur omliepen en dan vrijwel bij het beginpunt uitkwamen (ok...ik overdrijf, het was twee uur en 59 minuten), want anders had ik het direct al geraden waar we gingen eten.

Erg lekker gegeten en daarna wilde ik eigenlijk alleen nog maar lekker even relaxen dus niet wild de stad in en een lekkere Fin aan de haak slaan. Omdat er een uur tijdsverschil is lag ik eigenlijk al mega vroeg in mijn hotelbed, maar ach....ook prima.

Heerlijk ontbijtbuffet, met lekker donker en gezond Fins brood. Daarna weer met broer de stad in die al wat dingen had uitgezocht om te bekijken of te doen of mee te maken. Dus liepen we weer de hele stad door en ik zag het 'beroemdste' warenhuis a la de Bijenkorf. En ja broer, daar wil ik toch echt wel even rondneuzen. Maar mijn budget liet alleen rondneuzen toe. Daarna naar het equevalent van de Hema en dat paste beter.

Enfin hij liet mij het pas (vorige week of zo) geopende nieuwe bibliotheekgebouw zien. Een architectuur hoogstandje en een prachtig leuk gebouw met een speciale 'selfie' corner helemaal in de nok van het gebouw. Je hoefde nog net geen nummertje te trekken. Deed denken aan de OBA.

Daarna naar het museum. Dat kende ik al, maar er zijn uiteraard altijd weer nieuwe en andere tentoonstellingen. En leuk om op het grote plein voor het museum allerlei mensen te zien schaatsen. Op de foto was de ijsbaan nog niet open.

Nu merk ik wel dat ik niet perse alle schilderijen, beelden en weet ik veel hoef te zien, maar dat ik liever me focus op 1 schilder of tentoonstelling. Mijn broer had dat minder door en bleef nog maar meer zalen in gaan. Tot ik zowat een overkill aan 'kunst' had gehad.  En hem dit toch al een paar keer had aangegeven. Ik ben er wel klaar mee.  Maar ja...verwende museumjaarkaarthouder. Als ik
'genoeg' heb gezien, dan ga ik weg.

Enfin..daarna sleurde hij me de stad door, door de sneeuwbuien (maar dat is voor daar heel normaal, het sneeuwt er meestal vanaf oktober) naar het volgens hem beste pizzarestaurant, waar we een uur op een wachtlijst stonden. Wat nog kort was. Maar heerlijke pizza. En ik had toch tijd genoeg.

En daarna nog helemaal naar bovenop een heuvel gelopen, waar zijn appartement staat en een glaasje Port met zijn vriendin gedronken. Toen rolde ik weer richting haven, maar dat was via een omweg vrijwel allemaal gelijkvloers.

Omdat mijn zoon die avond ook in het hotel aankwam, ontbeten we de laatste dag van mijn verblijf met zijn drietjes, wat erg gezellig was. En voordat mijn zoon me weer terug zou vliegen, was er nog tijd om nog een stuk te wandelen, maar nu een andere kant op rondom de zee naar mooie plek die ik kende in de zomer. Maar nu rolden er kinderen met sleetjes vanaf de heuvel. Wat een leuk gezicht.
We dronken wat warms bij een kennelijk hip en trendy restaurantje aan zee en liepen terug langs de route langs allerlei ambassades. Mooi zo'n witte wereld.

Toen was het tijd om met de crew naar het vliegveld te gaan in een busje en mocht ik tijdens het opstijgen en landen in de cockpit zitten dus kon ik mijn zoon in actie zien. Erg leuk om dat weer eens mee te maken. Dan wilde ik bijna door de speaker omroepen: He....dames en heren; dat is wel mijn zoon he!! Toch maar niet gedaan.
Prachtige heldere hemel dus je zag vrijwel heel Nederland liggen toen we aankwamen dalen. Geweldig zeg.

Hij moest nog door naar een andere bestemming daarna en ik liep via de douane richting de bus richting huis en was blij om weer in mijn eigen bed te kunnen liggen, waar ik niet in een spleet dreigde te vallen tussen de twee matrassen. Lekker diagonaal omdat het kan.