Telefonisch

Werd gebeld door iemand in het Engels met een sterk accent. Of ik wat vragen over blablabla Food wilde beantwoorden.

"Oh, sorry, I do not eat food, I do not have a stomach".

Zo is zo'n salespraatje snel klaar, want dat staat niet in het handboek met 'afwijzingen'...

Koud man!

Las ergens dat vandaag, 33 jaar geleden, de Elfstedentocht werd verreden. Had net mijn zonnebrandcreme opgedaan (vooral op de neus) en een tijdje in de zon in de tuin, zonder jas,  de biografie van Robin Williams gelezen.
Dan voel ik me nog schuldig ook dat ik niet iets nuttigs doe. Zoals solliciteren. Hup! En blij zijn dat ik nog wat krijg. Dat ik niet bij de Kerk of het Leger des Heils hoef aan te kloppen voor hulp.

Nadat ik alweer een sollicitatie de deur uit had gedaan (leuke functie en dan wil ik natuurlijk zo'n mooie brief schrijven dat ik direct de baan krijg!) en ook nog mijn CV naar een vrijwilligers organisatie had verzonden. En ben nog aan het wachten op een telefoontje van weer een andere vrijwilligers organisatie.

Maar goed, zo koud was het dus 33 jaar terug. Ik was met 2 dagen uitgerekend van ons eerste kind. We wisten nog niet wat het zou worden, maar wel de 28e uitgerekend.

Dus maar voor de tv die dag 33 jaar geleden,  want zo vaak gebeurde dat niet, een Elfstedentocht. En veel te koud om buiten te zijn. Later bleek dat een meneer W.A. van Buuren ook meereed. Grappig, want het jaar ervoor, 1985, was er sinds lange tijd weer eens een Elfstedentocht en waarschijnlijk dacht iedereen dat we dat nu ieder jaar konden verwachten. Maar dat was niet helemaal correct.

Want vandaag voelt het als een warme Lentedag en of het nog hard gaat vriezen deze winter?

Afbeelding van ThomasWolter op Pixabay

Uiteindelijk werd mijn eerste kind pas ruim een week later geboren, was ik ook nog bij de verloskundige geweest die dag ervoor, maar die gaf me nog wel een week. Kan prima hoor, 2 weken ervoor of 2 weken erna. Pffff...

Maar nu al 33 jaar moeder van een geweldig mens en een paar jaar daarna kwam er nog zo'n geweldig mens in ons leven.

Gisterenavond was een programma over geadopteerden die teruggingen met hun huidige ouders of ouder naar hun land van geboorte. Waren ze daar eindelijk thuis of was het toch waar ze nu hun leven hadden opgebouwd. En kregen ze antwoorden op vragen die ze zich al langer stelden?

Blij dat ik geen mascara op had gisterenavond.

Oscars

Voor de fanclub is het thema dat je in 90 seconden - zeg maar de tijd die de lift erover doet om naar een volgende etage te reizen - jezelf zo kan verkopen dat iedere werkgever zal zeggen: JAAAAAA, ik wil u graag in ons team.

Dat je vrijwel nooit, behalve in de film, met je potentiele werkgever in de lift komt te staan, of uberhaupt die kans krijgt, wordt even vergeten. Kom eerst maar eens in gesprek met een bedrijf. Tweehonderd brieven verder zit mijn (zelf)vertrouwen ergens in de kelder.
Dit is in het kader van jezelf een boost geven, zodat je vol van zelfvertrouwen de werkwereld tegemoet treedt.

Dus staan we daar, allemaal vijftigers, bijna zestigers zo'n lullig toneelstukje te doen.

Maar ja, kan je weer afvinken dat je dat ook weer hebt gedaan in het kader van je carriere.

Ik dacht toch echt dat de Oscars al verdeeld waren.

Afbeelding van analogicus op Pixabay

Helemaal gratis

Wat een kadootje zeg, dit lente-achtige weer en dan ook nog eens in het weekend. Zoals de Belgische kok, Jeroen altijd verzucht..Zalig he!

Dat je op 23 februari, weliswaar met een winterjas nog aan, buiten je koffie kan drinken, een beetje in de tuin rommelen, nog meer rommelen en ook nog een boek uit de bieb kan lezen tussen het rommelen door.

Hoe fijn is dat!

Foto van Pixabay

Droomde een te enge levensechte droom die ik onmiddellijk snapte. Dus des te fijner om buiten te mogen zijn. Alleen weliswaar, maar prima. Genoeg insecten om me heen en vogeltjes. En met je handen werken, dus even niet denken en vooral niet piekeren. Dat heeft toch geen zin.

Hallo meneer Kafka

Heb je een lang verhaal gedaan over hoe je vanuit de ziektewet en net voor de WIA eraan kwam hoppa naar de WW en dan nu in de participizzawet ben terechtgekomen, nog steeds niet 100% hersteld bent en hoe ook de arbo-arts van het UWV aanbeveelt dat ik beter niet meer bij een C allcenter kan gaan werken, ook het rapport laat dat zien en heb ik laten zien in mijn twee meter dikke toegevoegde dossier en dan is het eerste wat de olijke gemeente-ambtenaar me voorstelt.....

Ja?
Raadt u het al?

Foto van Pixabay

Juistem.

Hij had een leuke job bij een C allcenter.

U gaat door voor de ijskast met ijsblokjesmachine!

Code zwart

Toen ik bij mijn moeder was, kwam ter sprake hoe ik levensbedreigend ziek was toen ik een kind was en mijn moeder vertelde me dat mijn vader had gezien dat de verpleging een zwart plaatje op mijn deur had geplakt.

Dat betekende dat het onzeker was of ik de nacht wel zou halen vertelde mijn vader achteraf.

Nooit hoorde ik van hem dat hij me niet had willen missen. Wel dat het aandacht geven nu weer over was, toen ik na weken weer thuis kwam en de eerste avond in mijn bed lag. Daar snapte ik niks van, want ik was toch niet ziek geworden om aandacht te krijgen? Of dat van iemand (mijn vader?) weg te nemen?

Maar goed, dat soort dingen hoor ik dan terloops. Als het accuut ziek zijn van een neef van me besproken wordt en ook dan natuurlijk weer dat van mijn zoon een aantal jaren terug. Allemaal waar artsen erg lang wachten met grondig onderzoek. Rare protocollen. Gooi er maar pijnbestrijding tegenaan dan trekt het wel weg.

Waar ik mijn moeder (weer) vertelde dat ik na dagen van niets doen, behalve pijnbestrijding, ik de arts zowat over de balie trok en hij bijna de beveiliging wilde bellen. Kennelijk schrok hij van mijn gedrag, maar ik wilde dat er NU actie werd ondernomen. Wat maar goed ook was, want levensbedreigend was wat mijn zoon had. Dan helpt het niet om binnen de lijntjes te blijven kleuren; daar bereik je niets mee.

Jammer dat er nu niet iemand is die al die ambtenaren over de balie wil trekken die mijn dagen vullen met doelloze trainingen en waarbij de ene instantie me vertelt dat ik A moet doen en de andere B, want A is stom. En waar mijn nog niet 100% beter zijn en vooral voelen er totaal niet meer toe doet.
Ik dwing me (en mijn portomonnee hahah) om toch op de fiets ergens heen te gaan, bang om toch weer te vallen of bij het afstappen onder de fiets te flikkeren, maar het moet. Het moet en ik voel me daarna zo moe. Niet van het fietsen, maar van het 'moeten'.

Trouwens, als je in de jaren 60 als kind in het ziekenhuis lag, zag je wekenlang je broers of zussen niet. En bezoek van je ouders was hooguit een halfuurtje. Want kinderen mochten niet op bezoek komen op de kinderafdeling. In ieder geval niet waar ik lag. Dat was een eenzame tijd. Altijd als ik (toen ik nog een auto had) langs dat ziekenhuis reed op weg naar mijn ouderlijk huis, voelde ik die eenzaamheid weer. Ook al was het uitzicht op een prachtig bos. Nu is het een kale plek, want ziekenhuis is onlangs afgebroken.

Foto van Pixabay

Het gevoel wat ik toen had, dat ik ergens was waar ik nergens invloed op had op een plek die ik niet kende, dat voel ik vooral na een paar dagen intensief participizza-gedoe weer.

Dus ga ik er alles aan doen om mijn kop vooral weer rustig te maken. Geen code zwart meer op mijn deur voorlopig, al voelt dat wel zo.

Boekrecensie: Het schaduwspel

Uit de bibliotheek nam ik het boek Het Schaduwspel van Simone van der Vlugt mee. Ben altijd wel gecharmeerd van haar stijl van schrijven, vooral haar romans met een historische achtergrond. En ze doet altijd gedegen research dus kan haar vrijwel nooit op 'verzonnen' echte feiten betrappen.

En toch kon dit boek mij minder pakken dan voorgaande boeken. Alsof ze een kunstje doet en dat plichtmatig invult. Of ik zou bijna schrijven, dat ze met haar hoofd al in haar volgende boek zat.

Het verhaal is interessant genoeg, maar het kwam voor mij niet uit de verf. Het hoofdkarakter, Eva Ment,  lijkt vrij vlak in haar emoties voor mij, maar dat komt ook door de verteltrant. Het gaat over het leven wat zij samen met haar nieuwe echtgenoot, Jan Pieterzoon Coen, gaat leiden.

Op BBC first is er een herhaling van The Miniaturist, een serie die speelt in het Amsterdam van de 17e eeuw, dezelfde tijd zo'n beetje als van dit boek. (De straatscenes zijn opgenomen in Delft, maar weten ze in buitenland veel). Maar prachtige kostuums en mooie kleuren. Waarbij je moet snappen dat eigenlijk zwart in die tijd een 'dure' kleur was, want moeilijk om te verven. Dus de rijksten die droegen zwart.

Toch is het boek niet slecht, maar minder dan de belofte op de achterflap. Maar ach...ik doe het haar niet na! Stoor me alleen aan de afbeelding op de voorkant, want korte mouwen in die tijd? En haar zonder bedekking? Maar goed, dat is de amateur-kostuumhistorie kenner in mij.

Oh ja...gisterenavond, toen ik naar bed ging, ging de wolkenhemel precies even open en zag ik een hele mooie supermaan. Alsof dat speciaal voor mij was. Ik was heel dankbaar voor zoiets moois. Geen schaduwspel eventjes.

Loenatik

En alweer in het kader van de Participizzawet aan het uitzoeken en printen. En wederom ben ik daar zo lang mee bezig dat ik de maan al zie opgaan. Moeten de wolken wel overdrijven, want vanavond is het een heel bijzondere volle maan. Een supermaan. Hij staat namelijk relatief heel dichtbij de aarde. Altijd mooi om te zien. En als voleerde Lunatic spreekt me dit uiteraard enorm aan. Vooral nu.

Foto van Pixabay

Want ook al hoorde ik vorige week dat alles in orde was, toch wilde deze ambtenaren nog meer van mijn blote billen zien.

Ach...zien ze ook eens het daglicht.

Al verlang ik soms heftig naar De Put, zoals Jan Mulder dat omschrijft in zijn debuutroman  Liefde & Aardbevingen. Maar met mijn blote te dikke billen zal ik waarschijnlijk wel blijven steken halverwege. Just my luck.

In een digitale wereld moet ik nu allerlei stukken op papier aanleveren. Dus eerst alles printen en dan weer opsturen of langsbrengen. Waar er waarschijnlijk een stagiaire is die alles in zit te scannen. Voor het digitale archief.

Afstrepen

Had voor vandaag weer een volle To-Do lijst en die dus maar stuk voor stuk afgewerkt. Wel tussen elke klus even een korte pauze.

Zoals altijd op maandag doe ik het rondje Bless your House. De wasmachine had ik na het douchen al aangezet. Ook stonden er nog wat administratieve Moetjes op het programma. Vooral daar zag ik nogal tegenop, maar mijn ervaring is ook dat als ik gewoon maar mijn timer op 15 minuten zet, noest voortwerk, ik al een heel eind kom. En de klus toch weer sneller 'af'' is dan ik dacht.

Kan ik 'm lekker afstrepen van mijn lijstje.

En altijd heerlijk om een schone was aan het rekje te hebben.

Foto van Pixabay

Werd ook blij van de kleine repareerklusjes die ik - eigenlijk redelijk snel - afwerkte. Kan de sok weer langer mee, de jas nog aan en een vest weer dichtgeknoopt. En dat scheelt weer ergernis of - nog erger - dat ik nieuwe dingen nodig heb. (Of dat denk hahah!!) Blij dat ik het kan.

Zo tegen het einde van de middag werd het hier nogal grijzig buiten. Gelukkig had ik ook nog tijd om even in de tuin te zijn. Niet iets groots gedaan, maar dat hoeft ook niet elke dag (nog). De administratieve moetjes vroegen veel tijd, vooral piekertijd en daar heb je niks aan. Dus stort ik me maar gewoon op het te verrichten werk en klaar ermee.

Nu tijd voor een lekker soepje. En de kachel mag ook wel iets hoger.

Lekker!

Nam me al voor om ook vandaag zoveel mogelijk te genieten van het mooie weer en lekker in de tuin te gaan poeren.

Het gras mocht eigenlijk wel gemaaid worden, maar ik heb het toch maar met een handknipper geknipt. Kantjes afgestoken en her en der tussen de planten aangewaaide plukjes gras verwijderd. Ik heb maar een postzegeltje grasland hoor, dus dat klinkt zwaarder dan het werk was. Geen motormaaier nodig. Of tuinman. En ik verdeelde het knipwerk ook nog over twee dagen (gisteren en vandaag). En ondertussen wat kattenpoep tussen de hoge grassprieten verwijderd. Tsja...weten die katten veel. Hoop dat ik deze lente en zomer vooral veel planten met bloemen in mijn tuin krijg want goed voor de insecten en vlinders.

Wat was het fijn om, met een winterjas aan nog wel, buiten te kunnen zijn. Koffie buiten te drinken, krantje lezen, zien hoe alles weer langzaam tot leven komt, her en der bolletjes boven de grond piepen, het eerste zevenblad ook weer hallo zegt. Genoeg te doen weer. En juist dat tuinwerk, dat houdt je zo lekker bezig dat je geen ruimte meer in je kop hebt om te piekeren over de Participizzawet waar je kennelijk onder gaat vallen. Met alle verplichtingen die daar bij horen en met de billen bloot moeten op alle vlakken.

Maar wat moet dat moet en ook dat zal ik wel weer overleven. Als ik er maar om kan blijven lachen en gelukkig kan ik dat nog steeds.

Zo fijn om de hele middag op een terras te kunnen zitten en in de tuin te werken. Kost niks, maar levert zoveel plezier op. Mooi om die tere sneeuwklokjes weer te zien bloeien.

Foto van Pixabay

Gisteren maakte ik wel een heel zuinig soepje. Maar tsja...de knip is leeg dus ik moet wel en ik weet dat ik van vrijwel niets toch nog iets kan maken. Had in oktober een pompoen gekocht, in eerste instantie voor de versiering, want leuk herfstig en die zou ik dan later nog wel soldaat maken. Tot ik vorige week dacht dat ik maar eens dat ding moest verwerken, voordat de schimmel erin kwam. Wat op 1 plekje al was begonnen. Gewoon wegsnijden.
Had ook nog een Selderijknol, die ook, als een ingedroogd hoofdje, steeds kleiner werd, dus die er ook bij gedaan. Heerlijk soepje. En met aardig wat groenten erin (bleekselderij en wortel en uiteraard altijd ui en knoflook als basis en aangefruite komijn). Daar kom ik wel een aantal dagen mee door.

Dus gisteren geen weekboodschappen gehaald en ik moet me bedwingen om dat ook vandaag niet te doen. Doen met wat ik nog heb en creatief zijn. Kan best. Nog steeds dik hoor, dus ik verhonger echt niet. En nog wel wat maaltijden in de diepvries.

Ben blij dat mijn moeder aangaf dat ik mijn reiskosten van het uitje van haar krijg, want dat zijn nou net de dingen die mij nekken.
"Even weg" is meestal beperkt tot of de benenwagen of - als ik mezelf daartoe dwing en niet denk aan vallende fietssters, ikzelf dus,  - op de fiets. Dus natuurlijk maakt dat je sociale leven ook kleiner.
Dat ik nu moet nadenken over wat ik 'krijg' in het kader van de Participizzawet, of dat 'mag'...brrrrr..zo niet fijn om zo onzelfstandig te zijn.

Maar genoeg gemiezemuis; wat een verschil maakt het als de zon schijnt, de lucht blauw is en ik oog heb voor alle mooie dingen in de natuur. Die er altijd al zijn en zullen zijn. Verschil is dat ik bewuster kijk. Je gaat het pas zien als je het doorhebt tenslotte.

Dagje uit

Als verjaardagskadootje had ik mijn moeder een dagje ergens naar haar wens aangeboden en ze wilde heel graag naar de Marjolein Bastin tentoonstelling. Dat leek haar erg mooi.

Zag ik de Libelle in mijn kerstpakket nog een kortingsbon voor deze tentoonstelling, dus dat was extra prettig en zo reisde ik eerst met bus en trein naar haar woonplaats en dronken we een kopje koffie en uiteindelijk vertrokken we in de auto van mijn moeder.

Een tijdje geleden ruilde ze haar geliefde auto in voor een ander bijna nieuw exemplaar en ze heeft nu een automaat dus ik merkte dat zij daar nog erg aan moest wennen. Maar ook waar alle knopjes voor zijn, waar de ruitenwisserbediening zit, want ander merk, andere methodiek. En hoe de navigatie werkt, die nu ingebouwd zit in haar auto, dus de TomTom is ook overbodig, daar wist ze ook nog niks van, maar dan ging ze het boekje nog wel lezen. Dus ik programmeerde de route naar het museum voor haar in (zonder boekje) en voila, en route. Later liet ik haar ook zien waar de sproeier voor de voor- en achteruiten zat en hoe ze die moest bedienen. En dat je de lampen ook op de stand "automatisch" kan zetten, zodat ze direct uitgaan als de motor uit gezet wordt.

Maar eigenlijk was die navigatie niet nodig, want mijn moeder was al vaker in die plaats geweest. En wist ook nog een parkeerplek dichterbij. Zei ze.

Toen we vanaf die plek naar het museum liepen zag ik dat er tegenover het museum ook een kleine parkeerruimte was en in de straat ook nog ruimte zat was. Maar mijn moeder is niet zo avontuurlijk en parkeert het liefst op een plek die ze 'kent'. Maar ach...het hinderde niet, want uiteindelijk waren toch snel op de plek van bestemming.

Heel fraai museum, dat Noord-Veluws museum. Klein en overzichtelijk, heel veel vrijwilligers, allemaal even behulpzaam, erg fijne uitstraling.
De tentoonstelling was heel erg mooi. Ze tekent al zo lang en haar stijl is herkenbaar en als je de aquareltekeningen ziet van dichtbij en de techniek ook snapt, dan verbaas ik me echt over hoe mooi en gedetailleerd alle tekeningen zijn. Al jaren lang dezelfde hoge standaard.

cc Marjolein Bastin

En zo lief de tekeningen over Vera de Muis.

Mijn moeder bood aan om nog maar even wat voor de lunch te gebruiken maar het museum verkocht alleen taart, koek en koffie en thee, maar geen broodjes of warme zaken. Wel in een mooi Marjolein Bastin kopje, een plezier om daar thee uit te drinken. Gelukkig zei mijn moeder zelf al dat ze kopjes genoeg had (net als ik) en alle andere zaken uit de museumwinkel waren leuk, mooi en schattig. Om naar te kijken.

Daarna weer huiswaarts, er was nog veel om over te praten met mijn moeder, onder andere over mijn ervaringen met de Participizza-wet en hoe mijn bezoek aan haar zoon - mijn broer dus - in het hoge Noorden was geweest met foto's. En nee, zij ziet zichzelf dat soort dingen niet doen. Niet alleen.

Helaas was de trein richting mijn woonplaats defect (of zoiets). Dus ik dacht dan neem ik de volgende wel, dan zou het defect verholpen zijn stond er met kleine rode letters op het bord, maar ook die was kapot, dus maar omgereden via een ander station, wat weer extra kost, maar goed so be it.

Bij navragen aan een conducteur in de trein, gaf hij informatie die achteraf niet klopte, dus vertrouw ik meer op mijn eigen appjes en mijn ervaring met via via via reizen. Met een goede kennis van topografie en kennis van de bekende overstappunten kom je een heel end.

Moord op de moestuin

Had een uitnodiging van de uitgever van het nieuwste boek van een schrijfster die ik persoonlijk ken ontvangen.

Hoe leuk!

Nu in een andere boekhandel dan waar ze anders altijd haar boeken aan het volk presenteert. Maar gelukkig ook goed te bereiken (voor mij dan).

Merkte dat ik al de hele week me weinig kon ontspannen door het Participizza gesprek en ook nog naar mijn fanclubwerk-groepje moest.

Dan moet ik heel bewust een timer aanzetten en dan ook ophouden met uitzoek- en kopierwerk, maar vooral met piekerwerk of het zo wel goed en duidelijk is. En uiteraard was de printerinkt op, was die inkt ook op in het winkelcentrum en moest ik alweer verder reizen naar een volgend winkelcentrum, waar ze het gelukkig wel hadden. Mijn printerpapier raakte ook op en dat was toch nog zeker een half pak. Allemaal om alle stukken aan te leveren. In tweevoud, want de ene ambtenaar weet van de andere niet dat zij ook een dossier aan het maken zijn voor mij.

En natuurlijk, de wet van Murphy geldt altijd, ging de printer ook 'opeens' in standje Offline, dus moest ik dat ook nog oplossen, want alles kwam in de printerwachtrij terecht.  Nee, geen handige Harry in huis, noch in de buurt, dus heb maar online gekeken hoe of wat en nu zijn mijn haren nog grijzer, maar wel gelukt.

Enfin...die afspraak dus voor het nieuwste boek van haar, waar ze afgelopen zondag ook al mee in Boeken van de VPRO op tv was. Moord in de Moestuin.

Het was enorm druk in de boekhandel, maar ook omdat het een soort van 'vrije' opstelling was; ga maar ergens hangen tussen de boekenrekken in. In de vorige locatie hadden ze keurig stoeltjes neergezet en was het een soort van kleine theateropstelling.

En alweer, vrijwel alleen maar Nette Mensen, die hoppa grif geld uitgaven voor het boek en doe er nog maar 3 bij. (Ja...ik snap ook wel dat dit een aanname is, misschien zat de helft van het publiek wel in een faillissement).
Ik had uit mijn noodpot nog een VVV bon kunnen halen en betaalde daarmee het boek met een euro uit eigen huishoudpot. En was blij dat ik het nog kon betalen. Ooit een keer meegedaan aan een enquete en die betaalden in VVV-bonnen. En die zijn gelukkig onbeperkt houdbaar.

Hele leuke speech van Rijdende rechter John Reid en een lieve opmerking van de schrijfster in mijn boek. Dat zou dus allemaal heel prettig moeten voelen. Maar ik voelde me overdonderd door alle Nette Mensen, door de drukte en de warmte, iedereen kende wel iemand en toen het blad met drankjes langskwam, durfde ik niks te pakken en toen ik mezelf bij de lurven had gepakt, was het al op.
Voelde me daar een inferieur soort, die niet eens zijn eigen brood kan verdienen (was ik even vergeten dat ik dat al bijna 38 jaar wel heb gedaan) en ben toen maar snel naar huis gegaan met de staart tussen de benen. Een beetje een (ver)geslagen hond.

Gelukkig kon ik thuis tegen mijzelf zeggen dat ik, net als iedereen, ook recht heb op gezelligheid en leuke dingen en vanavond helemaal niets hoef te doen aan de participizzawetdingen. En op tijd naar bed moest gaan.

Ben bang dat er een tijd aanbreekt waarin er nog minder kan en vooral mag. En ik moet van die denkwijze af, want dat maakt me niet vrolijker. En ook die bangigheid...laat maar waaien!

En geheel therapeutisch lekker de was in de wasmachine gestopt vanochtend, want dat geeft me altijd een fijn gevoel. De was doen en daarna lekker ophangen.

Of die staart nog tussen mijn benen zit? Niemand ziet dat. Als ik mijn dossiertje overhandig lijk ik denk ik zeer capabel en geheel in controle. Dat heeft niets te maken met die staart. En alles.
Maar zelfs een hond wordt geaaid op zijn tijd. Als hij een goed baasje heeft.

Casten

Gisteren kwamen mijn dochter, haar man en mijn kleinkind even langs. Gezellig, maar ik zei al dat ik nog niet helemaal lekker was. "ach Mam...dat ben je sowieso toch al nooit" grapte mijn dochter.

Maar zoenen deed ik toch maar niet, want wilde ze niet opzettelijk aansteken. Maar ook dat kon geen kwaad, want het snot liep bij tijden vrolijk uit het kleine neusje van mijn kleindochter.
Had haar tekentafeltje al klaar gezet met de rol papier en met de potloodjes en een doos met daarin wat Duplo blokken. En haar kleed, met de ritsen, klittenband en sluitingen lag ook klaar.

Zo schattig te zien hoe ze maar even tijd nodig had om te ontdooien en al snel lekker ging spelen. Met het autootje en de potloden, die ze het liefste allemaal weer netjes in het bekertje opruimde. Mijn dochter vertelde dat ze op de opvang bij haar sportschool ook altijd graag orde schept. Lekker alles op kleur leggen of weer terug in de doos doen.

Door omstandigheden - geen energie van mijn kant of geld om even zomaar naar mijn dochter te reizen, lagen hier nog steeds de kadootjes van mij voor hun gezin van onder de Kerstboom (2018 hoor..) en die konden nu uitgepakt worden. Kleine dingen, geen dure zaken, maar het viel in de smaak.

Nou mam...dan gaan we nu even het kado voor jou halen, want mijn antwoord dat ik niets hoefde namen ze geen genoegen mee, dus ik kreeg een Chromecast van ze. Daarmee kan je vanaf allerlei apparaten streamen naar je tv en is je oude tv opeens een smart-tv geworden. Ik vertelde dat ik Netflix (abonnement via mijn zoon, dus gratis, voordat iemand zich verslikt in de 'dure' dingen die ik doe) keek achter mijn laptop en ook dat ik overwoog om, vanuit bezuinigingen, mijn tv abonnement op te zeggen. Maar dan kon ik via uitzending gemist alsnog op mijn laptop dingen bekijken, maar nu met de Chromecast via de tv.

Las ook elders op een blog dat via de achterdeur je nog steeds tv kan kijken, maar dan rechtstreeks via de kabel in je tv, dus niet via een kastje van de aanbieder, ook al heb je geen abonnement meer. Alweer allerlei dingen om zelf uit te zoeken en knopen door te hakken. Je blijft strepen en afschaven.

De kunst is om te blijven zien dat er nog zoveel wel kan. En dat ik blij moet zijn dat ik dat kan zien. Dat die Zwarte Hond voorlopig niet zo hard meer aan me trekt. Al blaft hij bij tijd en wijle te luid.

Mijn schoonzoon installeerde de boel en vertelde dat ik alles via mijn telefoon kan bedienen. Het deed me deugd dat ik niet helemaal digidebiel ben, want ik gaf aan, toen het hem niet lukte om het apparaat via de afstandsbediening te vinden, hij dit apparaat gewoon via het tv-menu moest toevoegen. En later vond ik zelf ook nog hoe ik via mijn laptop verbinding kon maken via Google. Kiezen voor de optie 'Casten" en dan kan het feest beginnen.

Hou er erg van om dingen zelf te kunnen en vooral te begrijpen.

Grappig ook om aan de envelop van mijn gemeente te zien dat ze gebruik maken van meerdere postverzenders en deze er maar 1 dag over deed om de dikke enveloppe met inhoud bij me te bezorgen.

Was na het bezoek van mijn lieve familie wel helemaal afgeknoedeld, maar moest van mijzelf ook nog wat doen aan mijn uitzoekwerkje voor de participatiewet. Want spaar ik alles op en moet ik het in een keer doen, dan overvalt het me helemaal en ben ik bang (weer) door te draaien.

Dus toen gisteren de timer ging, was ik toch wel trots op mijzelf. Toch maar weer mooi geregeld en gedaan, ondanks tegenzin. Alweer wat af kunnen strepen. En daarna fijn "Paddington" via Netflix gekeken, op de tv. Kinderfilm, maar heerlijk sentimenteel.

Ook bedacht ik hoe ik deze maand zo zuinig mogelijk kan doorkomen, want ik wist al dat ik wel deze maand de jaarlijkse verzekeringen moest betalen. En ondanks dat het gebudgetteerd stond, is de opbouw van reservefondsen nu tamelijk PVV achtig aka Minder Minder Minder. Dus veel diepvriesduiken is mijn doel.

Maar ook die uitgave weer gedaan en betaald is maar betaald.

Nu staat er een lekker soepje te trekken, van groenten uit voorraad en een kippenpoot uit de reclame uit de diepvries.  Zo'n soepje kan ik meerdere dagen van eten, dus dat is ook weer prettig en alweer een halve week overbrugd. Heb ook gemerkt dat als ik later op de dag boodschappen doe, er meer 35% korting stickers geplakt zijn en dat is ook altijd budget-vriendelijk. Voor zaken die nodig zijn dan he..

Mijn dochter gaf ik een netje mandarijnen mee, want 2 halen 1 betalen is heerlijk, maar zoveel mandarijnen krijg ik niet op en dan worden ze droog en niet meer lekker. Dan is het beter dat ik mijn overvloed weggeef. Dus kocht ik ze toch maar wel.

Snothoofd is langzaam minder snot en meer hoofd en dus ook meer aanwezig weer. Toch zweef ik nog een stukje boven de werkelijkheid. Want die is me iets te onaantrekkelijk. Een werkelijkheid die ik mij hele leven heb trachten en weten te vermijden en langzaam via de zeepheling toch naar toe ben gegleden.

In het snotje

Maar voor de verandering een keertje nog beter naar mijn lichaam geluisterd en veel gerust en geslapen. Nu viel ik niet zo snel in slaap overdag, maar het aloude "Slaap je niet, dan rust je toch" gold hier ook vond ik. En bij het afgaan van de wekker, moest ik toch echt wakker worden, dus wel degelijk geslapen.

Snot in de kop, bij tijd en wijle een nerveus hoog hoestje. Ik weet al helemaal hoe de vlag erbij hangt. Stress. Dus meer gevoelig voor dit soort snothoofden.

En daarom ben ik mijn eigen zenuwenarts en heb ik mijzelf een rustkuur voorgeschreven. Iets waar ik toch wel slecht in ben, want zou ik toch niet even dit doen en kan ik zomaar niet verschijnen 'ergens' waar ik verwacht wordt.

Ja hoor, dat kan makkelijk. Makkelijker dan ik mijzelf voorhoud.

Het deed me verdriet om op een fanclub training iemand te horen zeggen dat hij gewoon doorwerkte ondanks dat hij gehoord had dat hij boventallig was. Dat anderen dat niet deden. Elke dag trouw op het werk. Nou, bravo. Uiteindelijk koopt hij niets voor die loyaliteit, want afgeserveerd werd hij toch.
Wel trouw aan zijn eigen principes, maar zijn die wel zo gezond en van deze tijd. Lacht de werkgever zich niet in zijn afgeslankte vuistje. Toch nog continuiteit op de werkvloer, ondanks aangezegde ontslagen van mensen die dachten hun pensioen hier te gaan halen en ronde na ronde overleefden, maar deze ronde niet.

Eigenlijk zou ik vandaag ook nog wel moeten rusten, maar dat kan niet (geheel) want ik moet dingen uitzoeken en opzoeken in het kader van de Participatiewet.
Alweer zet ik mijn timer en doe wat ik kan in de vooraf ingestelde tijd. Baal even flink dat mijn printer opeens offline staat, maar het aloude - dan doe je de stekker er even in en uit - werkt nog steeds goed. Niet in paniek raken en hou die timer in de gaten. Niet maar doelloos doorgaan. Morgen is er weer een dag.

Koffie proef ik niet, dus drink ik maar even niet en vanochtend rook ik ook mijn doucheschuim niet terwijl die altijd zo opwekkend is en juist met dat doel gekozen. Maar goed: als dat alles is, dan valt het ook wel weer mee.

Ben een luisterboek aan het beluisteren over een een vrouw die een ernstig ongeluk heeft meegemaakt, iemand die haar lief was verongelukte daarbij en door omstandigheden raakt ze buiten bewustzijn en wordt ze wakker dan is alles nog zoals het was voor het ongeluk.

Soms droom ik daar ook wel eens van, dat ik wakker word en dan heb ik een leuke baan, ben een gewaardeerde collega in een leuk team, kan mijn talenten gebruiken en kan weer zelf mijn eigen broek ophouden.

Maar zoals Marreco al jaren terug zong: de meeste dromen zijn bedrog.

Dwong mijzelf ook om voor het eerst deze week naar buiten te gaan. Het was een stralende blauwe lucht; kom op nou, geniet van hoe mooi dat is ook al is je energiepeil laag. Blij dat ik toch even ben wezen uitwaaien. Letterlijk want de takken vliegen hier van de bomen.

Zielig he, van die kleintjes. Maar toch deert het ze minder dan we denken.

En dan mag ik nu even inkakken van mijzelf.

Moetje

De nacht van zondag op maandag sliep ik slecht en nu snap ik wat beter waarom; kennelijk een virusje opgepikt. Zo'n fijne droge raspende hoest, zeehond zoekt zee-type, beetje koorts en nat van het zweet wakker worden. Brrr.

Dus gisteren maar rustig aan gedaan voor de rest van de middag en avond (had alles al klaar vond ik) en thee met honing gemaakt in de avond. Had het voor het eerst in maanden koud in de avond. Plus een half rauw uitje bij mijn bed neergezet toen ik ging slapen. Niemand stoort zich eraan en het schijnt goed te zijn om je luchtwegen open te houden.

Vandaag maar even kijken hoe het gaat en heel rustig aan doen. Want wat ik wel heb geleerd is dat je goed moet luisteren naar je lijf. Niet doorjakkeren, maar rust nemen.

Herinner me nog maar al te goed dat ik die keus niet had, want geen werk was geen inkomen, want de werkgever betaalde ziektedagen niet door. Dus zat je met tientallen zieke collega's te snotteren en te snuiven om maar salaris binnen te krijgen.
En ik ben geen pieperd hoor, verkoudheid kan je best wel mee werken, alleen steek je dan ook al je collega's aan, dus zit je de week erop met een heel klein team.

Enfin; nu is mijn inkomen dusdanig laag dat er helemaal niks meer kan. Gelukkig nog wel een half uitje.

Maar in mijn hoofd voelt het toch 'vrijer'. Hoewel het dat ook niet is. Maar het gaat erom hoe ik dit zelf uitwerk en ervaar. Nog steeds lig ik niet onder de brug in een doos, dus haal adem - hoest nog een keertje - en werk je to-do lijstje fijn af.

De afspraak om een brief te ontvangen (ja..heel efficient!!) voor een datum met een afspraak voor een eerste gesprek voor aanvraag van de Bijstand is gemaakt. Dus ik weet nog niets; alleen dat er een brief gaat komen met een datum (die nu nog niet kon worden doorgegeven) voor een eerste gesprek en een in te vullen vragenlijst met de benodigde stukken en bewijsstukken. (Waar ik al rekening mee hield, dus al bezig om die te verzamelen). Oh ja, dat het postbedrijf wel eens minder goed levert, dus misschien ontvang ik wel niks. Dan kon ik weer bellen.

Want optimistisch zeggen dat ik dan waarschijnlijk morgen of overmorgen de post kan verwachten..hahahahah.... dat is in de zakelijke wereld een must. Overheid doet er kennelijk veel langer over.

Printen, verzamelen en dossiertje maken. Het houdt je wel van de straat. Heb er zo geen zin in om me hiermee bezig te houden, maar het moet. Dus doe het nou maar, zet je timer erbij en werk het af. Klaar is klaar!

Foto van Pixabay

Hoppa!!

Naschrift: kreeg zojuist een brief van dezelfde gemeente voor mijn aanvraag voor aanvullende bijstand. Moet nu ook allerlei dingen aanleveren, maar het 'rare' (of juist weer niet, want ook daar zal men wel compleet langs elkaar henen werken) is dat toen ik vroeg hoe het hiermee stond, de ambtenaar me dit niet kon vertellen. Terwijl de brief dus al in de post zat. En ik toch maar 1 burgerservicenummer heb. Jodelahietie! Hebben ze daar nog geen dossiertje aangemaakt??
Zou ik er gaan solliciteren of een training geven. Efficienter werken. Of effectiever. Of  communiceren kan je leren.

The ABC Murders

Handig dat vandaag de klikko wordt geleegd. Dat was een goede reden voor mij, en geinspireerd door een opdracht van Flylady, nog maar weer eens 15 minuten door mijn huis te vliegen en te kijken wat ik al jaren bewaarde, maar er niets mee deed. Of ging doen. Of wat echt nog waarde voor een ander zou hebben. Want lees dat de Kringlopen ook niet blij worden van derdehands eierdopjes.

Toch weer een vuilniszak vol met bewaar-dingen. Zo moet ik snel beslissen en hahah...kan ik niet nog denken dat ik het toch maar weer uit de vuilnisbak haal, want kan geen afscheid nemen. Weg is weg! Hop...snel door de regen en weg met die zak.

Vandaag mijn rondje Bless the House weer gedaan, de witte was hangt aan de wasrekjes en voor vanmiddag moet ik nog wat administratiezaken afhandelen. En dan ben ik 'vrij'. Vind ik zelf.

Sliep slecht vannacht, werd ieder uur wel weer wakker, maar gelukkig had ik de ABC-moorden van Agatha Christie als luisterboek op mijn telefoon staan, dus dat was prettig. Ken het boek al en onlangs was er op BBC First een serie met John Malkovic als Hercule Poirot, maar ik vond er niets aan. Te zwaarmoedig, te donker en te duister verfilmd. En vind die acteur geen Hercule Poirot. Dus niet afgekeken en de rest gewist. Je hoeft tenslotte niet jezelf te kwellen met iets waar je geen "Joy" uit sparkelt.

Ondertussen grote sneeuwvlokken alhier. Ziet er mooi uit en ben benieuwd of het blijft liggen maar denk het niet want daar is het te 'warm' voor.

Aan de slag dan maar met de administratie zaken.

Grumpy

Soms, regelmatig en dinsdag vergelijk ik mij met een aantal Engelstalige comedians. Ik ben, naar zeggen, cynisch edoch grappig (mits je van mijn gevoel voor humor houdt en dik.  Vooral Jo Brand vergelijk ik me dan mee.

Maar dat cynische, die nogal zwarte humor, wordt niet door iedereen gewaardeerd. Dat snap zelfs ik.
Maar toch ga ik mijzelf niet veranderen. Te oud, te laat. Trouwens, ik had dit gevoel voor humor en zelfspot al toen ik 20 was.

Op de fanclub-training dacht de jolige coach iemand een veer in de kont te kunnen steken door te zeggen dat hij er nu stukken beter uitzag dan vorige week. Omdat hij nu zijn Elevator Pitch met verve uitsprak en in wel 2 minuten kon vertellen dat hij enorm goed was. Hoe kwam dat hij er nu zoveel beter uitzag riep de coach. Waarop ik (denk aan de stem van Jo Brand) riep: "Make-up".

Lekker even een uitgelezen boek naar de bibliotheek gebracht op de fiets, want dat moest ook weer van mijzelf. Het was niet glad en bovendien schijnt de zon volop, dus hoppaaa....ga maar even!
En daarna nog even prettig in de tuin gewerkt, genoten van de zon op mijn kop. En zo voel ik niet dat de verwarming binnen niet hoog staat. Dat mag pas als de zon onder is. Van mijn interne boekhouder.

Nog even gewerkt aan een goede sollicitatiebrief voor een interessante vacature en een aangepast CV daarbij en hoppa...ook weer gedaan. Omdat het moet natuurlijk, maar ook omdat me dat een leuke functie lijkt bij een mooie instelling. En misschien gooi ik er nog wel eentje uit zo direct, want nu in the flow natuurlijk!

Gisteren maakte ik een lekkere pittige kippensoep, dus voor vandaag hoef ik dat alleen maar op te warmen. Dat zijn goede keuzes als je budget klein is. Maaltijden waar je maar een keer voor hoeft te koken en je meerdere keren van kan eten. En altijd een maaltijd in de vriezer.

Loop eens naar Linda

Het was droog van de week, de zon scheen en er lag een stapeltje uitgelezen boeken. Dus bedacht ik dat ik ook best, in het kader van meer bewegen, naar de bibliotheek kon lopen. In plaats van fietsen of met de bus. Met de bus is financieel geen goede optie; ik geef OV kosten liever uit als het echt noodzakelijk is, fietsen zou kunnen, maar overdag is het altijd helemaal druk op het plein ervoor met fietsen en fietsende pubers van de naburige school. Dus fiets ik wel na schooltijd of in het weekend.
Dus lopen maar en ik had er nog zin in ook.

Nu had ik natuurlijk in het barre en koude H elsinki al ervaring opgedaan met kou, maar het was een paar graden boven nul, dus eigenlijk niet echt superrrrrrr koud. En van lopen word ik toch altijd snel warm.

Alras zag ik de bibliotheek en leverde daar mijn stapeltje boeken in plus een boek wat ik waarschijnlijk toch niet ga verder lezen want uhm...tsja...toch niet zo leuk als ik dacht en ik had gewoon zin in een verse lees-stapel.

Me wel ingehouden, want het moet natuurlijk allemaal gelezen worden. En gedragen. En nu ik er toch was gelijk ook maar even wat tijdschriften gelezen. Ook in het kader van je zit er toch lekker warm en thuis spaar je zo weer wat energie uit.

Inderdaad de titel verraadt het al; de Linda gelezen, vooral de interviews over vrouwen met boulimia vond ik interessant. En de laatste Zin ingekeken, ook altijd fijn. Toen weer lekker huiswaarts gelopen en altijd prettig zo'n stapel vers leesvoer.

Had ik een aantal vliegen in een klap: Lezen, 'gratis' boeken mee naar huis, even warm zitten en dus niets kopen en bewegen.

Foto van Pixabay

Goed gedaan vind ik van mijzelf.

Boekbespreking: Een bundel haarspelden

Zal wel geen toeval zijn dat mijn oog een paar weken geleden viel op de Finse roman van Sofi Oksanen met bovenstaande titel.

Er lopen een aantal verhaallijnen door elkaar heen, maar die hebben allemaal wel met elkaar te maken. De grootouders van de hoofdpersoon, die opgroeien in communistisch Estland, onderdeel van de Sovjet-Unie, de moeder (Katariina) van de hoofdpersoon, die ingenieur is in Sovjet-Estland en daar een Finse man ontmoet (die naamloos blijft) en door hem wordt meegenomen naar het vrije en kapitalistische Finland en met hem een dochter krijgt. En de verhaallijn over de dochter, Anna. Die door haar moeder zo Fins mogelijk wordt opgevoed want er wordt neergekeken op inwoners van Estland. Dus mag ze niet de kleren, de haarspelden dragen die in Tallinn zo goedkoop verkrijgbaar zijn.

Wanneer Katariina in de jaren 70 van de vorige eeuw met haar Finse man trouwt en Finland gaat wonen met hem is dat in een tijd waarin Finnen neerkijken op inwoners uit Estland en de vrouwen vaak neerzet als hoeren, van wier diensten de Finnen rijkelijk gebruik kunnen maken als ze met de veerboot naar Estland reizen voor hun drankreisjes.

De dochter heeft last van Boulimia, wat symbool staat voor de overvloed en daar niet mee om kunnen gaan. Terwijl haar grootouders niets hadden en honger leden onder het Sovjetregime. Bovendien heeft Anna moeite met relaties met mannen. Dus het thema consumptie wordt ook mooi uitgediept.

Gecompliceerde roman, maar omdat het mij meer inzicht geeft in de historie van zaken rondom Finland en haar bewoners, vond ik dit zeer de moeite waard om dit toch uit te lezen. Ook de stukken over hoe landgenoten (Estland) elkaar (moeten)verraden onder het Sovjetregime en naar Siberie worden gestuurd of worden vermoord vond ik beklemmend beschreven. En nog maar zo recent gebeurd allemaal.

Ja, een aanrader