Dat betekende dat het onzeker was of ik de nacht wel zou halen vertelde mijn vader achteraf.
Nooit hoorde ik van hem dat hij me niet had willen missen. Wel dat het aandacht geven nu weer over was, toen ik na weken weer thuis kwam en de eerste avond in mijn bed lag. Daar snapte ik niks van, want ik was toch niet ziek geworden om aandacht te krijgen? Of dat van iemand (mijn vader?) weg te nemen?
Maar goed, dat soort dingen hoor ik dan terloops. Als het accuut ziek zijn van een neef van me besproken wordt en ook dan natuurlijk weer dat van mijn zoon een aantal jaren terug. Allemaal waar artsen erg lang wachten met grondig onderzoek. Rare protocollen. Gooi er maar pijnbestrijding tegenaan dan trekt het wel weg.
Waar ik mijn moeder (weer) vertelde dat ik na dagen van niets doen, behalve pijnbestrijding, ik de arts zowat over de balie trok en hij bijna de beveiliging wilde bellen. Kennelijk schrok hij van mijn gedrag, maar ik wilde dat er NU actie werd ondernomen. Wat maar goed ook was, want levensbedreigend was wat mijn zoon had. Dan helpt het niet om binnen de lijntjes te blijven kleuren; daar bereik je niets mee.
Jammer dat er nu niet iemand is die al die ambtenaren over de balie wil trekken die mijn dagen vullen met doelloze trainingen en waarbij de ene instantie me vertelt dat ik A moet doen en de andere B, want A is stom. En waar mijn nog niet 100% beter zijn en vooral voelen er totaal niet meer toe doet.
Ik dwing me (en mijn portomonnee hahah) om toch op de fiets ergens heen te gaan, bang om toch weer te vallen of bij het afstappen onder de fiets te flikkeren, maar het moet. Het moet en ik voel me daarna zo moe. Niet van het fietsen, maar van het 'moeten'.
Trouwens, als je in de jaren 60 als kind in het ziekenhuis lag, zag je wekenlang je broers of zussen niet. En bezoek van je ouders was hooguit een halfuurtje. Want kinderen mochten niet op bezoek komen op de kinderafdeling. In ieder geval niet waar ik lag. Dat was een eenzame tijd. Altijd als ik (toen ik nog een auto had) langs dat ziekenhuis reed op weg naar mijn ouderlijk huis, voelde ik die eenzaamheid weer. Ook al was het uitzicht op een prachtig bos. Nu is het een kale plek, want ziekenhuis is onlangs afgebroken.
Foto van Pixabay
Het gevoel wat ik toen had, dat ik ergens was waar ik nergens invloed op had op een plek die ik niet kende, dat voel ik vooral na een paar dagen intensief participizza-gedoe weer.
Dus ga ik er alles aan doen om mijn kop vooral weer rustig te maken. Geen code zwart meer op mijn deur voorlopig, al voelt dat wel zo.
6 opmerkingen:
Dit roept wel heftige herinneringen bij me op. Niet alleen over de p...wet en zinloze trainingen. Maar ik ben zelf een keer levensbedreigend ziek geweest, en het werd afgedaan met een 'griepje'. Ik ben volgens mij in leven gebleven omdat er niemand anders was die voor mij opkwam, en door een weekendarts die mij serieus nam en mij acuut liet opnemen. De eerste en enige keer (afkloppen) dat ik in een ambulance lag.
Ik ben jarenlang bestuurslid geweest van de vereniging Kind en Ziekenhuis. We streden ervoor dat ouders bij het zieke kind mocht blijven, in het ziekenhuis. Dat is nu overal normaal, maar dertig jaar geleden nog niet. En we wilden ook dat brusjes op bezoek mochten
Ik gun je de codes roze en kuikentjesgeel.
Kop op Cellie! Reactie van Marja, zo lief!
Als moeder voor je kind opkomen, ik herken het. Dan maar niet netjes.
Wat een eenzame tijd voor jou als kind in dat ziekenhuis, zoiets blijft toch schuren.
Gelukkig voor de zieke kinderen van nu is dat wel anders tegenwoordig.
Ik sluit me bij Marja aan, code roze voor jou!
Code springlevend, verstandiger en een stuk wijzer. Die pizzaketen wordt nu overal afgekraakt, het ligt niet aan jou!
Een reactie posten