Zag ik de Libelle in mijn kerstpakket nog een kortingsbon voor deze tentoonstelling, dus dat was extra prettig en zo reisde ik eerst met bus en trein naar haar woonplaats en dronken we een kopje koffie en uiteindelijk vertrokken we in de auto van mijn moeder.
Een tijdje geleden ruilde ze haar geliefde auto in voor een ander bijna nieuw exemplaar en ze heeft nu een automaat dus ik merkte dat zij daar nog erg aan moest wennen. Maar ook waar alle knopjes voor zijn, waar de ruitenwisserbediening zit, want ander merk, andere methodiek. En hoe de navigatie werkt, die nu ingebouwd zit in haar auto, dus de TomTom is ook overbodig, daar wist ze ook nog niks van, maar dan ging ze het boekje nog wel lezen. Dus ik programmeerde de route naar het museum voor haar in (zonder boekje) en voila, en route. Later liet ik haar ook zien waar de sproeier voor de voor- en achteruiten zat en hoe ze die moest bedienen. En dat je de lampen ook op de stand "automatisch" kan zetten, zodat ze direct uitgaan als de motor uit gezet wordt.
Maar eigenlijk was die navigatie niet nodig, want mijn moeder was al vaker in die plaats geweest. En wist ook nog een parkeerplek dichterbij. Zei ze.
Toen we vanaf die plek naar het museum liepen zag ik dat er tegenover het museum ook een kleine parkeerruimte was en in de straat ook nog ruimte zat was. Maar mijn moeder is niet zo avontuurlijk en parkeert het liefst op een plek die ze 'kent'. Maar ach...het hinderde niet, want uiteindelijk waren toch snel op de plek van bestemming.
Heel fraai museum, dat Noord-Veluws museum. Klein en overzichtelijk, heel veel vrijwilligers, allemaal even behulpzaam, erg fijne uitstraling.
De tentoonstelling was heel erg mooi. Ze tekent al zo lang en haar stijl is herkenbaar en als je de aquareltekeningen ziet van dichtbij en de techniek ook snapt, dan verbaas ik me echt over hoe mooi en gedetailleerd alle tekeningen zijn. Al jaren lang dezelfde hoge standaard.
cc Marjolein Bastin
En zo lief de tekeningen over Vera de Muis.
Mijn moeder bood aan om nog maar even wat voor de lunch te gebruiken maar het museum verkocht alleen taart, koek en koffie en thee, maar geen broodjes of warme zaken. Wel in een mooi Marjolein Bastin kopje, een plezier om daar thee uit te drinken. Gelukkig zei mijn moeder zelf al dat ze kopjes genoeg had (net als ik) en alle andere zaken uit de museumwinkel waren leuk, mooi en schattig. Om naar te kijken.
Daarna weer huiswaarts, er was nog veel om over te praten met mijn moeder, onder andere over mijn ervaringen met de Participizza-wet en hoe mijn bezoek aan haar zoon - mijn broer dus - in het hoge Noorden was geweest met foto's. En nee, zij ziet zichzelf dat soort dingen niet doen. Niet alleen.
Helaas was de trein richting mijn woonplaats defect (of zoiets). Dus ik dacht dan neem ik de volgende wel, dan zou het defect verholpen zijn stond er met kleine rode letters op het bord, maar ook die was kapot, dus maar omgereden via een ander station, wat weer extra kost, maar goed so be it.
Bij navragen aan een conducteur in de trein, gaf hij informatie die achteraf niet klopte, dus vertrouw ik meer op mijn eigen appjes en mijn ervaring met via via via reizen. Met een goede kennis van topografie en kennis van de bekende overstappunten kom je een heel end.
4 opmerkingen:
Een geslaagd dagje uit op de terugreis na.
Dat klinkt als een hele fijne moeder-dochterdag. Lief dat je haar dit cadeau gedaan hebt.
Dat was even een uitdaging voor je en wat lief dat je dat gedaan hebt. Ik hoop dat je er een mooie herinnering aan hebt overgehouden
Wat je vorige blog betreft; wat goed dat je gegaan bent.
Heel soms heb ik het nog dat gevoel wat jij had.
Vroeger was het altijd maar nu heb ik het niet meer.
en daar ben ik heel blij om want het is een naar en eenzaam gevoel maar petje af, je doet het toch maar. Ga zo door.
Mooi dat je je moeder een dagje hebt getrakteerd. Jammer van de terugreis maar ja, je komt toch wel thuis.
Een reactie posten