Heet Rijk Wijf!!

Mijn broer uit het Hoge Noorden logeerde hier en ik kon natuurlijk niet de kachel overdag uitlaten (nou ja..uit, heel laag zetten), zoals ik altijd doe om te besparen. Dat is niet fijn voor bezoek en dus ook niet voor hem. En hij heeft geen extra speklaagje zoals ik, ter isolatie.

Dus zette ik mijn thermostaat op 20 graden met de intentie om die later naar 20,5 of nog hoger te draaien als hij het nog koud had. Man.....leek wel of ik opnieuw in de overgang was. Zooooooo heet had ik het.

Hij gaf aan dat de meeste mensen daar de kachel minimaal rond de 22 graden hebben staan standaard (zijn het allemaal bejaarden??), maar goed, meestal vriest en sneeuwt het vanaf oktober al. En hebben alle huizen driedubbele beglazing. En is het stukken kouder dan hier. Langer koud en donkerder ook dan hier. Drogere kou ook. Enfin..in januari van dit jaar liep ik er nog. Joehei!! Met de papierproppen nog in mijn schoenen hahah (au..).

Maar ja...toen ik hem op het vliegtuig zette heb ik de CV weer laag gezet. Standje overdag. En de ramen en tuindeur lekker wijd open. Voelde me bijna weer 'normaal' en niet meer een heet wijf.

De laatste dingen die administratief moeten worden geregeld checken. Is de overstap naar de nieuwe zorgverzekeraar in orde? Heb nog geen papieren ontvangen, maar wel bevestiging van de aanmelding. Moet ik mij zelf afmelden bij huidige? Als ik over een maand een weekendje weg wil/mag naar een vriendin - dus buiten de gemeentegrenzen - , is de aanvraag er op tijd (maar ook niet te vroeg). En van alles kopieen maken.

Aha; krijg net de post binnen met de polis nieuwe zorgverzekering. Online zag ik al in hun FAQ dat zij de afmelding verzorgen bij mijn huidige verzekeraar. Kan ik dit ook weer afvinken.

Heb ik alles betaald? Kijk nog een keer alles goed na in de administratie. Reserveer vast voor de premie zorgverzekering die - ivm overstap - in januari altijd later wordt afgeschreven maar dan wel twee keer direct in dezelfde maand, voor de huidige en voor de komende maand. Maar teveel reserveren is ook weer niet goed, want dan heb ik braaf 'teveel' gespaard om voor kwijtscheldingen in aanmerking te komen, dus goed nadenken hoe en waar ik dat reserveer.

Dankbaar DAT ik nog alles kan betalen, dat ik nog elke dag van 2019 te eten had (eigenlijk veel te veel nog!), een veilig bed om in te slapen en elke dag zelfstandig de deur uit kon en vooral durfde. En helemaal dankbaar dat ik twee lieve sociale kinderen heb en als bonus het kleinkind. Het lijkt allemaal zo 'normaal', maar ik begin steeds beter in te zien dat alle bovenstaande zaken voor veel medemensen er niet zijn of nooit zullen komen. Of ervan afgesneden zijn.

Geen wilde plannen om het Oudjaar uitbundig te vieren. Heeft er ook mee te maken dat als je geen eigen vervoer hebt, je na 20.00 uur vast zit, want dan rijden er geen bussen en treinen meer. En ik vind niets zo vervelend als ergens 'vast' zitten. Afhankelijk zijn van anderen of je weg kan als je weg wil. Verplicht moeten overnachten.

Maar ja...ken genoeg mensen met een auto voor de deur die alsnog nergens heen durven, dus het hebben van de opties betekent nog niet dat je dan ook die optimaal benut of benutten kan. Die vrijheid zit voornamelijk in het koppie. En dat snappen is al de helft van het beseffen dat ik in 2019 toch wel heel veel goede zaken heb meegemaakt en ondernomen. Met (be)hulp en bemoediging van lieve familie en vrienden.

En heel blij dat ik veerkrachtiger ben dan ik zelf voor mogelijk hield, toen de Zwarte Hond nog op bezoek was en ik ook belandde in een financiele situatie die ik altijd vreesde. Mijn vooruitzichten zijn nu nog net zo als begin 2019 en toch voelt het allemaal luchtiger en te dragen. Want uiteindelijk blijft er maar een ding wat echt van waarde is. Liefde. Liefde geeft licht aan het leven en maakt het lichter. Niet te koop in de supermarkt of online. Of met een Gold Creditcard (ook nog 'verkocht' in een vorig leven haha).

Voor je het weet is een jaar weer voorbij, een decennium voorbij en mijn favoriete uitspraak "komt nog wel een keer" niet meer inwisselbaar. Dus vertel nu dat je van je zoon of/en dochter houdt, ook al doen ze nog zo rot of voel je je rot behandeld of ongezien. Misschien voelen zij dat ook zo. En ontdooit een beetje liefde (en begrip) de belemmering. Liefde in de vorm van aandacht hebben voor de beleef-wereld van de ander. Of eigenlijk; geef zonder hetzelfde terug te verwachten. Wees geen boekhouder.

Ds Gremdaat mag ook weer in de kast. Alles gedaan wat MOET, dus laat ik nu maar eens doen wat niet moet, wel mag en vooral plezant is. Als dat om 22.30 uur alleen in bed gaan liggen is en slapen met of zonder de Vingerprins. Ook prima.

Aan de lampen hangen en wild het jaar uitknallen. Mag ook. Maar dan moet ik eerst mijn lampen steviger bevestigen en een pot bruine bonen verorberen.

Voorbereiden Kerstmis 2020

Als je na de Feestdagen alles weer opruimt, kijk dan na wat je opruimt en hoeveel je nog van alles hebt.

Pakpapier
Kerstkaarten
Servetten
Kaarsen
Versieringen
Electrische kaarsjes voor in of rondom de boom. Of stap over naar goedkopere led-verlichting; allemaal nog in de opruiming.
Etc.

Maak een lijstje en vul nu, nu veel dingen met 50% korting of meer worden verkocht deze zaken vast aan. Dit lijstje kan je volgend jaar zo uit de kast trekken en waar nodig aanvullen. Hoef je in 2020 niet te stressen 'of je alles wel hebt'.

En doe de zaken weg die je echt niet meer gebruikt, maar waar een ander misschien heel erg blij van wordt.

Afbeelding van Annette Meyer via Pixabay 

Ik heb een doos waarin ik nu - en de rest van het jaar, alvast dingen stop die ik kado kan geven straks - DV - onder de boom (en ook voor verjaardagen etc).

Maar nu al nadenken over dat soort dingen geeft rust rondom de Feestdagen en dus minder stress. Heb geen stress gehad dit jaar hoor, maar was blij dat ik al wist dat ik genoeg van alles in huis had. Dus geen impulsaankopen qua leuke servetten of versieringen of denken dat je echt niks meer in huis hebt en alweer 10 pakken servetten onderin een doos aantreft.

Bussen en treinen

Komt de aloude: Oh...bummer....heb nog van die goedkope treinkaartjes en die MOETEN op. Ik kan er kennelijk slecht mee omgaan. Was de laatste maand met mijn hoofd niet echt bij ontspanning, naar verre plekken reizen en mooie dingen zien. En ik viel een aantal keren extra in op mijn vrijwilligerswerk wegens ziekte, dus dat maakt een week ook wat beperkter in opties. En een van de redenen dat ik dat kaartje kocht hoefde niet, want ik kon met mijn dochter meerijden.

Maar om die kaartjes te laten verlopen, dat is ook weer zoiets. Dat stuit de zunigerd tegen de borst(en).

Dus sprak af dat ik niet alle 199 musea hoefde te bezoeken, cultureel verantwoord bezig te zijn, maar ook gewoon even door een stad kon lopen die me aanspreekt. En ik hoefde ook niet al om 09.01 uur in de trein te zitten. (Kaartjes zijn alleen buiten de spits geldig). Laat dat allemaal maar los, maar DOE wel iets.

Even wat anders zien dan de muren van mijn huis. Ging pas heel laat weg en toen ik online dit kaartje reisklaar maakte, zag ik dat het niet onbeperkt was, maar van A naar B. Nu weet ik gelukkig goed hoe de treinbanen in elkaar zitten, dus vulde ik een zo lang mogelijk reis in. Mocht ik 'zin' hebben.

En dus liep ik door Utrecht. Mariaplaats. Neuzen in de heerlijke winkeltjes daar. Het aloude Domtorentje zien liggen bij die ene bakker en terugdenkend aan een oud collega die daar op zijn verjaardag op trakteerde. De echte Dom is ingepakt.

                                                                        Afbeelding van Brian Dorff via Pixabay 

Heerlijk over de Oude Gracht gelopen. Genieten van het feit dat ik niet eens moest slikken toen ik langs de bruidswinkel liep (oud traumaatje), herinnerde me hoe ik bij een dure schoenwinkel op de Vismarkt vroeger al verliefd op (te mooie) schoenen werd. En in de opruiming daar zulke mooie Italiaanse rode schoenen kocht van zacht boterzacht zachter leer met fraaie hakken. Dat mijn Hollandse voeten niet geschikt zijn voor zo'n smalle leest daar kwam ik later achter, maar ach...toen had ik nog geen enkele verantwoording aan mijn hoofd, ontdekte hoe fijn het was vrij te zijn. Niet dat iemand aan mijn familie doorfluisterde dat ze me in de stad hadden gezien en bladiebladiebla.

Zag helaas niet de Italiaanse broodjeszaak op de gracht, maar misschien is die er alleen op zaterdagen, zou best kunnen. Spiekte nog even binnen bij de hoedenwinkel, waar ik ooit mijn hoed voor bij mijn trouwpakje kocht. Die winkel ziet er nog net zo uit als begin jaren 80.

Het grote lege pand van voorheen de V&D in Hoog Catharijne en nu voorheen Hudson Bays. Leeeeeeeeg. Loop trouwens snel door HC heen, want dat trekt me totaal niet.

En hoe veranderd de omgeving bij het station en het station zelf is. Was nog net op tijd terug om nog binnen de marge met dit kaartje huiswaarts te mogen rijden. Niets bijzonders gedaan, niemand gezien, geen schilderijtje bewonderd en toch was ik tevreden. Niks hoeven moet ook mogen namelijk. Vind ik.

De dag erna opnieuw een tripje gemaakt. Maar alweer een beetje met de moed der wanhoop. Dus bedacht ik dat ik dan wel naar het Mauritshuis wilde (al vaker geweest). Mooi loopje vanaf het station Den Haag en kon ik ook nog even daar een rondje doen. Maar hahah...keek kennelijk niet goed op de borden bij de trein gelet toen ik halverwege overstapte, want deze trein stopte niet op Centraal. Nou ja...dan wijzig ik gewoon mijn plannen, die ik toch niet echt hard had vastgelegd en kijk wel waar ik uit wil stappen. Want had alweer een zover mogelijke bestemming genoteerd.
Zwaaide op een station in gedachten naar twee hele lieve bloggers (alhoewel de ene al jaren niet meer blogt) en stuurde ze wat extra kracht en liefde.

Kwam uit in Dordrecht. Als je van het station naar het centrum loopt, lijkt dat op Leeuwarden qua opzet. Of Zwolle. Ook van die stadvilla's en dan sta je opeens in het oude centrum. Het begon al te schemeren trouwens.

Mooie oude panden en ik kocht in mijn favoriete grote matenwinkel voor maar € 4,90 twee sjaals (die passen altijd, elke maat) en werd geholpen door een hele vriendelijke dame en even een praatje gemaakt.

Merkte dat ik al een beetje naar huis verlangde. Wel een stad om een keer (of misschien wel een paar keren) echt goed te verkennen en ik weet dat ze daar ook een fraai museum hebben. Kocht voor de terugweg bij de Hema een ongekoeld flesje drinken, wat in de koeling 2,5 x zo duur was. Maar aangezien het buiten toch koud was, zou dit koel genoeg zijn. En fijn om weer naar huis te treinen. Even een andere dag gehad dan normaal en mijn wereld iets groter gemaakt.

Ballen in mijn broek

Had een stuk gewandeld en ja hoor...daar was de versierde Kerstboom in het bos weer. Zo leuk dat iemand dat kennelijk iedere december weer doet.

Maar merkte ook dat ik in mijn hoofd weer even bij Man met Hond was. Hoe ook hij deze boom bijzonder leuk vond en de hond ook. Hoe ik iedere dinsdag door hem en hond werd opgehaald en we gingen lopen. Meestal ook nog door weer en wind. Hij heeft me geleerd dat ik wel degelijk iets kan op dat gebied.

Maar ook dat er heel even een verlangen was. Naar gezien te worden door hem. Aangeraakt. Of door eigenlijk een willekeurige hem. Ja, daar kreeg ik wel eventjes de ballen van in mijn broek.
Ook omdat ik daar in dat bos natuurlijk alleen maar stellen zag, gezinnen en niet mensen alleen. Die straks in een leeg huis thuis kwamen en dan 'lekker' overdwars in hun bed konden liggen.

Al heel snel snapte ik maar al te goed dat weer contact met MMH aanhalen tot niets zou leiden. Behalve tot frustratie bij mij op den duur. Ik denk zelfs op heel korte duur. Want ik heb door schade en schande geleerd dat mensen niet wezenlijk veranderen. Ook niet als je dat aan ze vraagt. Of zegt dat je last van dit gedrag hebt.

Zolang iemand er kennelijk zelf geen last van heeft..waarom veranderen? En dit zijn ingeslepen gewoontes van jaren en jaren. Of gewoontes? Gewoon gedrag. Leren accepteren dat dit is hoe hij in elkaar zit. Zijn leuke kanten, maar dus ook die veel minder leuke kanten.

En dat gaat niet met mij samen. Tenzij ik mijzelf weer geheel uitgum. En misschien ben ook ik wel te egocentrisch nu dan om nog met iemand samen te kunnen zijn. Te lang alleen geweest.

Als ik alleen maar naar mijzelf kijk, hoe moeilijk het is om mijn eigen gedrag te veranderen, alleen voor mijzelf en ten bate van mijn gezondheid en zelfs dat een opgave is. Dat gedragsveranderingen bij mij met babysteps gaan.

Nee, batterijen (oplaadbare) zijn toch goedkoper. En betrouwbaarder.

Fijne dagen

Wens al mijn lezers Fijne Dagen, hoe je ze ook invult en met wie of waar. Ben dankbaar voor de vele aardige reacties op mijn blogs of juist de bemoedigende.

Heb het goed!

Afbeelding van NickyPe via Pixabay 

Doorgehakt

Zo dan.

Knoop doorgehakt nadat ik van de week op het plaatselijke kantoor ben geweest en me uitgebreid heb laten voorlichten over de ziektekostenverzekering die mijn gemeente aan minima aanbiedt. Vooral over de kleine lettertjes laten voorlichten. En over de acceptatie bij de aanvullende verzekering voor bepaalde zaken.

Want her en der lees ik dat bij sommige verzekeraars je niet zomaar voor een aanvullende verzekering geaccepteerd wordt. Wat ik snap, maar ik wil niet achteraf horen dat ik helemaal geen gebruik van die dienst kan maken, of nog een jaar wachttijd heb.

Dus me goed laten voorlichten en nu weet ik dat ik die knoop durf door te hakken om over te stappen naar deze verzekeraar. En dat ik dan wel weer zie hoe of wat, maar weet dat ik nu klaar ben met hakken.Of eigenlijk het besluit nemen om te hakken. En dus weer rust in mijn hoofd krijg. En wat minder zorgmijder hoef te zijn. Nog wel even in mijn begroting 2020 kijken waar ik de hogere premie van kan betalen, maar mijn potje voor Eigen Risico kan daar wel voor dienen, want dat is meeverzekerd.

Nu alleen nog wat gehakt in de vulling stoppen voor het Kerstgebraad. Ik verzorg dat voor het Kerstdiner bij mijn moeder voor mijn kinderen en kleinkind. Dat is te exotisch voor mijn moeder. Maar prima, dan weet ik dat ze niet toch varkensvlees serveert omdat "'ze' dat toch niet doorhebben".

Oh ja...trouwens over Hak...wat een lelijke slagzin in vergelijking met die Martine Bijl altijd voor ze maakte. Mooie zak..Hak. Bleuh.

Het regent, het is donker. Een dag om weg te kruipen vooral als je her en der leest hoe sommige families elkaar het leven enorm zuur maken en niet alleen rond deze dagen.  Dan is een gezellige en warme familie-Kerst een soort van utopie. Alleen te zien in films. Of reclames.

Hoop zo dat ik niet van dat soort trekjes krijg of al heb. Hoe erfelijk belast ben ik?

Gooi er nog maar een vers gezet kopje koffie in en maak me er niet meer druk over. Heeft totaal geen zin. Hakt er alleen maar in. Ik ben wel uitgehakt. De groeten!

Komt allen tesamen

Omdat allebei mijn kinderen moeten werken met Kerstmis had ik gevraagd of we het dan een andere  keer konden vieren door bij elkaar te komen en als familie bij elkaar te zijn.

Wilde graag dat kleindochter, die gelukkig uit het ziekenhuis thuis is en weer helemaal haar vrolijke zelf is, mijn kerstboom zag. Had er speciaal voor haar van die koekjes aan een lintje in gehangen en de kleine beertjes die al jarenlang in de kerstdoos bleven, toch maar weer in de boom gedaan. Zo schattig.  En op haar ooghoogte. En veel lampjes. Ach...eigenlijk ben ik zelf ook nog een groot kind qua verrukking van versieringen. Dus bevredig ik daarmee ook mijn eigen behoefte.

Dit weekend kon iedereen toevallig en in plaats van een door mij voorgestelde brunch verschoven we de tijd naar later op de dag zodat echt iedereen erbij kon zijn.

Had voor allemaal in de loop van het jaar een kadootje kunnen aanschaffen (vroeg beginnen, als je wat ziet direct aanschaffen (als het budgettair kan he) en dat onder de boom gelegd. Geen grote dure zaken hoor. Dat wilden mijn kinderen uberhaupt niet. Kocht voor kleindochter al eerder een boekje van Dikkie Dik over op het potje gaan. Heel aktueel nu zei haar moeder.

Haalde uit de bibliotheek een kookboek wat ik mijn dochter kado deed voor haar verjaardag en kookte een recept voor een hartige Marokkaanse taart van filodeeg met diverse soorten vis en groente. Want vis is halal en daar had ik rekening mee te houden. En kon het al een dag eerder maken dus op de dag zelf alleen maar opwarmen in de oven. Verder vegetarische pasteitjes als voorgerecht en good old favo ijs als toetje. Heel simpel allemaal, geen haute cuisine, maar het ging mij vooral om samen om de tafel zitten en dankbaar zijn voor alles wat goed is en goed gaat.

Tafel mooi versierd met mijn speciale Kerst-tafellaken, Kerstservies (ooit jaaaaaaaaaaaren terug bij Intratuin gekocht in de opruiming. Wordt dus maar een paar keer paar jaar gebruikt haha), poetste zelfs de zilveren kandelaar die ik kreeg uit de erfenis van mijn Opa en Oma, zette er 3 lange kaarsen in, mooie glazen (al dronk niemand alcohol die avond) en een speciaal lief kinderbordje voor kleindochter met het bestek wat ooit van haar moeder was toen zij kind was.

Dan ben ik al zo tevreden, met het voorbereiden, die kleine dingen, het mooi maken van de tafel, namaaklichtjes in de kaarshouders die op oog- en grijphoogte van kleindochter staan (ivm brandgevaar liever namaak). Die koekjes in de boom hangen.  De geur van stoofpeertjes die door de keuken en het huis geurt.
Dat ik zo'n fijn gezin heb. Dat iedereen moeite doet om te komen, ook al vieren ze geen Kerstmis en de religieuze betekenis ervan ook niet. Of vullen die anders in. Dat ik zelfs een schaal heerlijke koekjes van de schoonmoeder van mijn dochter kreeg. Zo lief!

Leuke discussie aan tafel over hoeveel er vroeger op school eigenlijk werd geleerd over de diverse Godsdiensten. Wat wist je nou echt van de Islam, Jodendom, of Hindoeisme, Of van mensen die nergens in geloven. Of van je eigen geloof. Leg eens uit wat het verschil is tussen Katholiek en Protestants. En dan binnen het protestantse geloof nog al die afsplitsingen.
Hoe weinig kwam je in contact met andersdenkenden als je in een nogal verzuilde omgeving opgroeit. En nog steeds. Wat heeft die Kerstboom te maken met Jezus? Wie is Jezus voor een moslim.

Praten over minder vlees eten. Maar als je vlees eet dan wel goed vlees eten, van dieren die goed behandeld zijn, een dierenleven hebben gehad. Of minder zuivel eten. Fijn dat ik zulke weldenkende kinderen en schoonkind heb. En dat kleinkind na het eten lekker languit liggend ging tekenen en voor mij een tekening op de grond achterliet. Nu al weer weggepoetst hoor. Wel eerst een foto van gemaakt uiteraard.

En alle kadootjes van haar Oom en ouders in keurige stapeltjes onder de boom legde bij die van mij. En bij het uitpakken iedereen hielp en daar zo opgewonden van werd. Het uitpakken vond ze leuker dan de inhoud van de kadootjes. En daar werd ik weer blij van.

Jubelend van vreugde zeg maar!

Kerstkaarten ja of nee

Ja, zegt de gulle ik. Nee zegt de strenge boekhouder, want Kerstzegels zijn te duur. Kaarten kocht ik in de loop van het jaar her en der.

Maar zo leuk om kaarten te versturen. Straks doet niemand dat meer. Is de post op papier uitgestorven. Krijg je een appje. Of een duimpje met kerstballen erin. 2 seconden werk. En kost niks.

En zeker geen portokosten. Kerstzegels kosten dit jaar al zo'n € 16,-- per velletje.  Dat is een dure hobby.

Maar die ene stokoude oud-oom en die vrienden van mijn ouders en enkele lieve vrienden, die wil ik toch wel heel graag iets sturen. Uit blijk van waardering.

Nadenken of ik dus iedereen van mijn kaartenbak een kaartje stuur. Denk dat veel mensen of niet weten of nooit hebben ervaren hoe je moet nadenken over zo iets simpels als een kaartje versturen met Kerst. En dan die postzegels nog.

En toch blijft het heerlijk. Die kaarten die ik wel kan versturen. Misschien wel voor het laatste jaar. En nog fijner de kaarten ik ontvang.

Afbeelding van Peggy Dyar via Pixabay 

Vrijdag bemoedigende wijsheid

You have noticed, Cellie, that people usually do see past appearances?  Which basically means that on any given day you can wear any old thing and they'll still get your goodness, feel your love, and know you rock.  Fear not, they really see you -    The Universe

Ouwe bedelaar

Altijd op je qui vive blijven financieel. Niets laten glippen of denken...ach...voor deze ene keer. Laat maar.

Dus toch maar weer achter onterecht afgeschreven geld aanzitten. En ondertussen nadenken wat dat 'bellen' dan kost. Waarom kan je trouwens nergens 'gratis' bellen naar instellingen?

Blijven rekenen. Kloppen de jaarschattingen? Moet ik volgend jaar toch niets bij- of terugbetalen?

Als ik hier ingrijp, wat voor effect heeft dat dan daar. Schrap ik mijn laatste luxe ook nog.

Nadenken, rekenen, je kop erbij houden. (Denk hier dat oude cabaretstukje van Youp bij..Lenen, lenen, betalen betalen - zo'n ritme gaat er dan in mijn hoofd om; tamelijk gekmakend). Al leen ik nooit meer. Al heel lang niet meer. Dan bijt ik liever op een houtje. Nog gezond ook. Eventueel met marinade van stokje.

Toch maar de kachel niet hoger zetten.
Niet meer elke dag douchen (wel wassen hoor; maar ouderwets bij de pomp).
Geen extra zorgkosten maken die niet gedekt zijn in je budgetverzekering.
De hele week Vaak soep eten. Wel vers gemaakt. Geen pakjes of zakjes.

Nu nadenken wat wijsheid is; overstappen naar de het gemeentelijk aanbod zorgverzekering. Een rijkelijke verzekering waar ik veel meer voor ga betalen dan wat ik nu voor de budgetverzekering betaal, maar waarin het eigen risico is meeverzekerd en allerlei andere zaken waar ik nooit gebruik van maak (of wilde maken of durfde te maken).
Ga ik dan opeens in 2020 heel veel gebruik maken van de zorg? Omdat het 'kan'? Dat vind ik zelf zo verkeerd. Maar ja...HEB ik nog wel een keus, want kennelijk wil het er niet in mijn systeem in dat ik al enige jaren behoor tot de minima (niet qua kledingmaat helaas).

Heb ook geen tatoeages, dure honden of katten of rookgewoontes en geen schulden. Maar sparen wordt direct afgestraft. Er zijn dus diverse perverse prikkels om mensen niet te stimuleren zich te verbeteren. Vind ik. En daarom vind ik het erg ingewikkeld om wel die complete verzekering te nemen.

En al helemaal niet bij die ene aanbieder want mijn clientgegevens komen dan bij dat klote callcenter terecht waar ik ooit mezelf letterlijk gek gewerkt heb (gewetensbezwaren, mijn morele compas draaide door weet ik nu) want die bellen voor diverse campagnes van deze partij. Al jarenlang. Krijg je advies over overstappen, maar van iemand die een training van 2 uur heeft gehad op dit gebied. Vooral welke knoppen in de software je moet aanklikken.

Komen clienten op mijn spreekuur die wel even een bijdrage van de sociale dienst door ons willen laten regelen voor leuke kleding. Omdat het kan. Kennelijk. Denken ze. Hebben ze gehoord. Of krijg ik advies om toch maar wel voor mijzelf iets aan te vragen, want je krijgt het volle pond, ook al geeft de factuur aan dat je minder hebt uitgegeven. Echt? Echt?..

Ben ik te streng voor mijzelf? Want ik ben altijd opgevoed en heb ook mijn kinderen zo opgevoed dat als je geen geld hebt voor dit soort zaken, je moet kijken waar je kan besparen. En anders niet dus. Niet alles maar in de soep laten lopen want daar is een kantoortje en die regelen alles voor je. Van Kale Kippen kan je niet plukken toch?

Dus maar weer rekenen en dan snel de knoop doorhakken dan is dat ook weer gedaan. Iemand nog advies vanuit ervaring? Hoor het graag.

Wat heerlijk voelt is dat ik mijn zoon even wat kon aanreiken. Hij was even hier in mijn stadje voor de tandarts (wat is dat ook alweer???) en had nog iets nodig en moest daarna door naar zijn werk. Of ik dat toevallig had en zo ja, kon ik dat dan even brengen, terwijl hij daar was. Yep. In huis en in staat om te fietsen en even snel wat te brengen. De voldoening die zoiets kleins weer kunnen doen me geeft...heerlijk! En direct maar even met de laatste centen haha... nog wat voor het NIET-Kerstdiner met kroost gehaald voor dit weekend.

Hoop dat Youp even zijn kop houdt. Want uiteindelijk is het leven te kort om me hier zo druk over te maken.

Onder de Pannen.

Kan zo in het boekje: Dat geleuf je toch niet!

Liep op weg naar de supermarkt en werd aangesproken door een heer in een auto met het raampje opengedraaid aan de passagierskant. Ik zag (tsja...ik zie nou eenmaal snel alles) dat er een pannenset in een doos op die stoel stond.

"Zeg mevrouw, ik heb een rare vraag, maar ik kom van bla die bla die bla die bla-conferentie en nu was er toevallig nog één set over. Van deze goede pannen. Heeft u interesse erin?"

Moest mijn lachen een beetje inhouden, maar zei toch "Nee, geen interesse; Pannen genoeg meneer".

En keek om me heen waar de verborgen camera was. Hij reed verder en even verderop zag ik hem nog anderen hetzelfde vragen. Dus niet dat het alleen aan mijn sloeberige uiterlijk lag.

Liep terug naar huis en een meisje uit de buurt vertelde aan een andere buurvrouw dat er nergens meer Kersttakken te vinden zijn en morgen op school moest ze toch die echt meenemen om een stukje te maken.

Afbeelding van Georgi Zvezdov via Pixabay 

Aangezien ik twee weken terug een bundeltje takken had gehaald en er nog wat over had (nou ja...nog zeker 2 taken vol) vertelde ik dat ze maar even bij me langs moest komen. Toen ze de takken kwam ophalen vroeg ik of ze ook nog oasis moest hebben. Oh..heeft u dat ook?? Ja, ook een half stuk, maar neem maar lekker mee.

Zij ook weer onder de pannen. En hoe heerlijk is het als je je onder de pannen weet.

Ongehoord

Merkte ik dat het grote zware kettingslot van mijn fiets niet meer dicht ging. Wat lastig is, want ik stond ergens geparkeerd in een drukke winkelbuurt en twee sloten zijn dan gewoon nodig. Om daarna je fiets nog terug te vinden. Niet als Kerstkadootje 'weggegeven' aan iemand anders. Dus moffelde het slot maar een beetje om mijn voorwiel en het nietje. Alsof het dicht zat. Ook mijn slot is goed in Faking it.

Thuisgekomen olie erin gedaan, maar dat hielp niks. Goed gekeken wat ik er zelf aan kan doen, maar het slot is 'lam'. Het sluit niet. Denk echt dat iemand ermee heeft zitten pielen om fiets mee te kunnen nemen. Dus moest wel een nieuw slot aanschaffen. Want geen fiets = geen vervoer en ik ben juist zo blij dat ik weer kan en durf te fietsen en dus weer een grotere wereld heb. En me al voorgenomen om die wereld steeds groter te maken. Stap voor stap. Misschien durf ik ooit wel weer met de fiets naar een echte stad! Doel 2020!

Blij dat het nog (net) kan. Zo'n slot kopen. Dat ik niet zoals clienten op mijn vrijwilligerswerk hoef aan te kloppen met een stapel onbetaalde rekeningen en niet meer weten hoe je die ooit nog kan betalen. En de bodem onder je bestaan uitvalt. En jij dus ook valt en valt en valt in een kennelijk bodemloze put. Er geen reservepotjes meer zijn omdat je al jarenlang op een minimum leeft. Of zelfs onder. Niets snapt van toeslagen. Of verkeerd bent voorgelicht door een goede vriend. Die er kennelijk ook de ballen van snapt.

Die toekomst ligt voor mij nog steeds op de loer. Maar ik zie nu beter wat er echt toe doet. Niet die nieuwe outfit voor Kerstmis, een nieuw setje ballen (sommige mannen hebben die in de uitverkoop gedaan), de mooiste wijnen (wijnen wijnen wijnen!!!), uit eten in de fijnste zaken of bij je thuis de hele Allerhande nakoken, naar de kapper kunnen en de volledige behandeling laten doen, dure versieringen in huis, uitgaan naar een feestelijk theater, reizen, de stad ingaan (dat uberhaupt al) en lekker shoppen.

Afbeelding van Jackie Ramirez via Pixabay 

Daarmee vul ik het gat in mijn hart niet echt. Wat mij energie en licht en lucht geeft en het gat in mijn hart vult is werkelijk voelen dat ik ertoe doe. En ergens bijhoor. Gezien wordt. Iets beteken voor een ander. Want je afgesloten voelen of weten, eenzaam voelen, ongezien zijn, dat is pas armoede. En ben je ongehoord dan richt je gewoon een Omroeporganisatie op.

Nativity oftewel leuke Britse Kerstfilms

In het weekend waren op BBC al Kerstfilms te zien en eigenlijk een film voor kinderen, maar die zijn des te leuker. En leuk voor het kind in mij.

Ik keek naar Nativity 1 en 2 die vroeg in de avond werden uitgezonden op 2 avonden achter elkaar. Heerlijk!! En ondertussen haalde ik mijn voorraad aan Kerstspullen van onder de trap vandaan uit de voorraadkast daar. Onder de trap kan je niets goed neerzetten, behalve dozen die je maar één keer paar jaar nodig hebt. Wel kruip en sluipwerk. Maar ook wel geinig. En de kunstkerstboom die ik al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren in gebruik heb. Een goede investering destijds.

Oh ja, ik keek ook nog naar de kinderfilm Minous. Zo schattig. En waar Theo Maassen er stukken minder agressief uitziet gewoon omdat hij zijn haar nog niet zo kort geschoren heeft. En het hele Nederlandse acteurwereldje voorbij kwam. Maar vooral die katten.

Verleden week heb ik een aantal dagen extra gewerkt op mijn vrijwilligerswerk en dat vond ik vrij pittig. Want drie dagen achter elkaar aan de bak, mijn 'schema' voor die week omdraaien, flexibel zijn dus.  Heel fijn dat de avonddienst die week was vervallen, want toen kon ik naar het ziekenhuis mijn kleindochter bezoeken. Vroeger zou ik dit alles aankunnen met twee vingers in mijn neus. Maar merk dat het beter voor me is om mijn grenzen niet meer over te gaan en ze dan ook goed te bewaken. Anders zou ik niets geleerd hebben.

Vanochtend toen ik vrolijk aan mijn rondje Bless the House bezig was en mijn beddegoed rondjes draaide in de wasmachine en ik het smerigste werkje van de maand (het doucheputje schoonmaken) ook weer had gedaan, kwam er alweer een verzoek tot extra diensten draaien. Maar ik wist dat ik nu echt even mijzelf moest tegenhouden en heb maar één dag extra ingevuld. Er zijn nog andere vrijwilligers en die mogen ook hun steentje bijdragen.

Zo; nu een vers gezet kopje koffie!

Omkijken naar elkaar

Wat ben ik blij met al jullie lieve reacties op mijn blog in verband met mijn zieke kleindochter. Dat doet me heel goed en voelt als een warm bad. Ook al ken ik jullie niet persoonlijk.

Kreeg een schattig filmpje van mijn kleindochter te zien, waar ze weer haar vrolijke zelf is. Wat zijn kinderen toch veerkrachtig.

Had mijn kroost uitgenodigd voor een Pre Kerstbrunch, maar dat wordt - in overleg - een soort van alternatief diner, want dat komt qua tijd iedereen beter uit.

Gezellig; ga eens even neuzen in de Kerstnummers van de diverse supermarkten en in mijn eigen Altijd Fijn Recepten.

Maar een klein kind erbij dus niet uren aan tafel zitten. En ook niet kind aan een klein tafeltje apart, want maar één klein kind. Wij hadden vroeger bij Opa en Oma wel een extra eigen tafeltje en bij mijn ouders de kleinkinderen (9) ook. Gezelliger; dan hoefde je niet naast die enge Oom te zitten. En lekker een eigen schaaltje zelfgemaakte peertjes of Appelmoes.

Mmm...Peertjes!! Niet in wijn gekookt dit keer. Maar bosbessensap moet ze ook rood kleuren en daar gaat het om. Krijg er nu al zin in.

Mijn broer in het verre Noorden kreeg pas gisteren mijn chocoladeletter via de post binnen. Gelukkig zei hij dat hij nog even lekker smaakt.

Omkijken naar elkaar, een term uit mijn Protestantse Kerk. Waarbij ik het altijd ingewikkeld vond dat men liever naar mensen ver weg omkeek en vergat wat er precies onder onze neus gebeurde. Of niet eigenlijk, want er werd niet naar omgekeken.  Minder eer aan te behalen denk ik (misschien cynisch).

Dus laat ik dat vooral zelf wel doen. Blijven doen. Ieder in zijn hoekje en ik in het mijn.

En mocht je nog geld over hebben van je Kerstbonus dan vind ik dit een hele fijne bestemming: annemieks mijmeringen. Mag je met je linker- of je rechterhand storten.

Heerlijk weer om de Kerstboom op te tuigen. Het komt hier weer met bakken de hemel uit vallen. En is om een uurtje of drie al schemerig genoeg om wat Kerstlichtje aan te doen. In mijn hoekje.

Heb ook al een aantal Kerstkaarten van de buurtjes in de bus. Dat is een mooie traditie van dit gedeelte van de straat. En kost niks, behalve wat tijd en een Kaart (die je ook nog zelf in elkaar zou kunnen frobelen) en inderdaad even omkijken naar elkaar.

Lekker ontslagen!

Hoorde net dat mijn kleindochter ontslagen is. Uit het ziekenhuis. En dus lekker in haar eigen omgeving mag opknappen. Schreef het al eerder bij het ontslag van mijn zoon uit het ziekenhuis jaren terug; dat is de leukste soort 'ontslag'. Leuker kunnen ze het niet maken.

Vannacht bleef haar vader bij haar slapen - zo fijn dat ze daar familiekamers hebben, kan een ouder gewoon bij het kind op de kamer slapen - en nu dus heerlijk naar huis. En zonder aan allerlei meetapparatuur verbonden te zijn, weer fijn door het huis kunnen springen.

Dus heb nu pas echt zin om mijn huis verder in Kerstsfeer te brengen. Had al wat kleine dingen her en der staan en gisterenavond oasis laten weken om een Kerststukje mee te maken met verse dennentakken. Die lagen al een week in de schuur te wachten. En met spul wat ik al in huis heb. Diepte-investering van € 2,--.

Ruikt heerlijk naar Dennengeur nu. En buiten is het Takkenweer.

Lichtjes in de stad

Reed gisteren van een station met de tram naar het ziekenhuis waar mijn kleindochter is opgenomen.

Wat ziet de stad er prachtig uit met al die lichtjes. En omdat de tram de route nam dwars door de binnenstad, zag ik veel, heel veel mooie plaatjes. Allemaal in Kerstsfeer. En verbaasde me erover dat ik daar oog voor heb. En dat stemt me ook weer blij.

Afbeelding van Ansgar Scheffold via Pixabay 

Maar het mooiste plaatje was natuurlijk die van mijn kleinkind, in haar bedje lekker kijkend naar een aflevering van Buurman en Buurman. Wel met allerlei slangen aangesloten op meetapparatuur, maar dat leek ze te kunnen verdragen. Nou ja...af en toe lastig, maar dat zou ik ook hebben. Even anders gaan zitten is al nadenken of die draden niet in de war raken. Of los gaan van de plakkertjes op haar borst.

Alweer onder de indruk van de kalmte en rust in de familiekamer. Gewoon een beetje gezelligheid. En haar moeder of vader lekker in de buurt. Had een boekje meegenomen voor haar van Dikkie Dik. Thuis heb ik er ook nog eentje staan over dat Dikkie Dik op het potje gaat, maar daar moeten we haar nu maar niet mee vermoeien. Oh...zou de hele kinderboekhandel wel voor haar willen kopen. Lekker voorlezen.

Helaas ging het vannacht niet zo goed met haar, dus moet ze nog blijven en weer een zuurstofmasker dragen. En extra medicatie. Dus denk niet dat ze vandaag naar huis mag.

Ben dankbaar dat ik nog kan reizen - oftewel het nog kan betalen - maar heb het al vaker verzucht; dat er in een voedselbankpakket ook wel eens van die opgeladen OV kaarten mogen zitten. Nu loop ik (nog) niet bij de voedselbank hoor, maar ik merk uit eigen ervaring dat even een dagje weg en zelfs een verplicht dagje weg, gewoon gaten slaat in je karige budget. Laat staan dat je elke week naar een ziekenhuis moet reizen omdat je ziek bent. En laten we het maar niet hebben over hoe duur parkeerkosten in een ziekenhuisgarage zijn.

En dan denk ik nog na over wat de goedkoopste route is. Of ik beter met de trein kan gaan of toch een stukje met de tram, want binnen de spits dus geen korting op de trein. Dat over alles moeten blijven nadenken. Bleh!
En gelukkig KAN ik weer nadenken en goed analyseren wat dan het beste is.

Hoef gelukkig NIET na te denken welke foute Kersttrui ik vandaag aan doe op Foute Kerstmis-truiendag. Want de trui die ik aanheb is denk ik uberhaupt fout. Want oud. Niet mode 2019. Gelukkig kan me dat geen drol schelen.

Hoop dat de medicatie zijn werk doet en ze weer snel thuis verder mag opknappen. En nadenken over hoe ik mijn dochter het best tot steun kan zijn.

Rare traditie van kleindochter

Kleindochter ligt in het ziekenhuis met problemen aan haar luchtwegen. De huisarts stuurde haar door naar de SEH en de SEH artsen zagen geen verbetering na toediening van andere medicatie (ook al naast die van de huisarts) en vonden het beter om haar op te nemen om haar goed in de gaten te houden.

Gelukkig mag haar moeder bij haar blijven overnachten en lagen ze samen in een familiekamer. En ieder uur moest ze wakker worden gemaakt voor de toediening van medicatie.

Precies twee jaar geleden dezelfde situatie. Alleen was ze toen nog zo klein. Hoop dat ze nu beter snapt hoe of wat en de zuurstofslang niet uit haar neus trekt.

Twee jaar geleden was het code Oranje in Nederland vanwege heftige sneeuwval (ja....echt!!). Nu bloeit buiten mijn Margriet gewoon nog een keertje.
Ingesneeuwd, bussen kwamen niet, stond uren te wachten, voelde een zeer slechte moeder en Oma omdat ik niet eens een auto had en snel ter plekke kon zijn en mijn dochter ter steun kon zijn. Dat 'gevoel' zat allemaal in mijn eigen hoofd hoor. Want mijn dochter vond dat allemaal niet. En wilde ook helemaal niet dat ik direct paraat stond. Niet nodig. Zat allemaal in mijn overspannen kop.

Krijg vanochtend een foto van een kleindochter met een zuurstofslangetje in haar neus, voor extra zuurstof, allerlei slangetjes her en der en een knuffel in haar armen. Och, klein mensje toch. Ik was ook bijna iedere paar uur wakker vannacht, want hoe zou het met haar gaan? Dat zal haar niet beter maken, ze heeft daar niets aan, dus ik snapte dat ik beter kon gaan slapen en fit kon blijven.

En ja, alweer een beetje frustratie bij mij dat ik niet hoppa in een (mijn) auto kan springen en bij haar kan zijn, maar dat HOEFT helemaal niet. Laat die frustratie maar lekker uit het raam waaien.

Want voor hetzelfde geld zegt de arts dat ze naar huis mag. En ik HOEF ook helemaal niet direct met mijn snufferd er boven op te staan. Belangrijk is dat haar ouders bij haar zijn. En ze beter wordt, herstelt en dat kan het beste in rust. Niet met honderden toeschouwers.

Herinner me toen ik een jaartje of tien was een langdurige opname op de Kinderafdeling van het ziekenhuis en tegenover mijn kamer lag een jongetje van 'het kamp' (je mag nu niet meer Zigeunerjongen zeggen, al had hij af en toe wel een traantje) en die had altijd op elk bezoekuur de gehele familie van tientallen leden op bezoek. Superdruk, maar wel gezellig denk ik voor hem.

Mijn dochter is rustig en kalm en wat bewonder ik haar hierom. Ze doet wat nodig is en door haar kalmte blijft haar dochter ook rustig en speelt met haar knuffel alsof ze thuis is.

Deze dagen denk ik aan mijn vader die overleden is aan de gevolgen van dementie, mijn opa dezelfde maand jaren daarvoor, maar een dag later (en ik mis mijn Opa eigenlijk meer dan mijn vader), die 'naar huis' wilde en niet nog naar een verpleeghuis na een zware beroerte, de collega die er rond deze tijd een eind aan maakte. Rare week al met al. Het leven gaat door, ook na hun overlijden. Wat laten zij na. Wat laat ik na. Ben ik wel mijn beste versie? En als ik dat niet ben, is dat ook gewoon niet goed genoeg? Hoezo dat streven naar 'beste'.

Enfin; hoop niet dat kleindochter er een traditie van maakt. Rond deze tijd een paar nachten in het ziekenhuis te liggen.

Dropje

Niet alleen een Utrechtse uitdrukking voor 'schattig' of  'lief', maar nu ook een kinderserie op de NPO, in de vroege ochtend om 07.00 uur uitgezonden.

Gelukkig kunnen we dit nog online bekijken op een tijdstip wat beter uitkomt, maar oh...wat schattig en lief is Dropje.

En dat ingebreide zakje! Misschien vindt mijn kleindochter dit ook wel leuk, al is ze dol op Buurman en Buurman.

Ben blij dat ik zelf ook nog als een kind van dit soort warme wollige dingen kan genieten.

Paraderen met een Podcast

Oftewel in niet rijmend Nederlands: wandelen terwijl ik luister naar een Podcast. Ik kende het begrip Podcast uiteraard al jaren, maar gek genoeg nooit zelf actief aan het luisteren. En al helemaal niet tijdens het wandelen.

Terwijl ik dacht, toen ik met lichte tegenzin toch maar de wandelschoenen aan deed...waarom download ik niet wat interessante Podcasts en tijdens het afluisteren weet ik meer en weet ik ook dat ik lang genoeg heb gewandeld.

Onderweg vielen wel 100 keer die dopjes uit mijn oren, dat helpt niet echt mee, maar goed...het waren dan ook dopjes in de vorm van een potlood (het ene oor in en andere oor uit vorm) dus geen 'goede'. Lijkt me helemaal eng als je van die Pods hebt. Vallen die uit je oor dan ben je ze kwijt.
Voor goede is er geen budget, dus doe ik het er maar mee. En dat is prima. Het werkt, plak ze wel vast met duct tape. Lekker warm ook.

Mistletoe

Zag in het weekend bij een bloemenstal takken Mistletoe liggen. En dacht even snel: Ha...hang ik aan een installatie boven mijn hoofd, zodat iedereen me wel moet kussen.

En 2 seconden later: Iedereen??

La maar.

Deze vrouw verdient zeker een dikke dikke kus. En haar Kerstactie nog meer, maar dan in geld uitgedrukt. Kijk hier maar: Annemiek; om te zoenen!

Wanneer was uw laatste kus?

Afbeelding van G J Whitby via Pixabay 

KitchenAid Monopolie

Keek naar een programma van Nigella op de Belg en ze mixt haar wolkerige amandel- en chocolademix in een KitchenAid mixer.

Kijk naar Jeroen Meus; KitchenAid.

Keek naar een programma over Weihnachten op een Duitse zender en tadaaaa...auch KitchenAid apparatuur.

Toen werd ik een beetje getriggerd door de veelvoud van dit merk, binnen een paar tellen zappen. Hebben ze een deal met alle kookprogramma's? In Europa of strekt het verder...

Martha Stewart - toch niet de minste - ja hoor...daar zijn ze weer; KitchenAid. (Noord-Amerika gecovered dus)

Heel Holland Bakt; en het mixen gebeurde in - jawel (denk de stem van A. van Duin erbij) in een KitchenAid apparaat.

BinnensteBuiten; Yep!

MasterChef Australia: in dozijnen ingekocht!

Jamie Oliver: check.

Wat is hier aan de hand zeg. Monopolie lijkt het. Alsof je als professionele chef alleen maar met deze apparatuur iets kan bereiken. Dus wij amateurtjes thuis ook (hopen ze natuurlijk dat wij denken).

Wel prachtig hoor en ook en lange historie, lees hier maar eens: kitchenaid geschiedenis-van-het-merk maar ook heul duur. Denk aan zo'n € 600,-- voor het simpelste apparaat. Staat natuurlijk geweldig in de keuken, maar je moet het je ook maar net kunnen veroorloven en bovendien het ook echt gebruiken. Niet alleen voor de heb! (Oh...denkfout, sommige mensen hebben wel allerlei dingen voor de show; kijk mij eens trendy zijn of kijk mij me eens alles kunnen veroorloven). En ik denk niet compatibel met andere merken, dus dan moet je alles van dit merk erbij kopen. Handige marketingstrategie.

Ben toch blij met mijn handmixertje van Philips van een paar tientjes. Maar kan me wel goed voorstellen dat het en mooi staat en ook fijn is te gebruiken. Maar meer dan mijn 2/3 van mijn maandinkomen aan een keukenmachine uitgeven....niet verstandig nu. 

Donker buiten en regenachtig en een harde wind. Ideaal weer om lekker te lezen. En dankbaar te zijn dat ik die keus kan maken. En ook me nog een kopje heerlijke verse koffie kan veroorloven. Gewoon nu weer geheel hippe filterkoffie, hand opgegoten. Niet meer van een A-merk, maar goed...de tering naar de nering zetten heet dat. Wil ik volgend jaar ook nog koffie drinken. Of een dak boven mijn hoofd houden. 

Wat gaan jullie vandaag doen? 

Hjem til Jul - lekkere kerstzwijmelserie

Vermakelijke humoristische Noorse serie op Netflix over een jonge vrouw die tijdens een familiediner heeft laten vallen dat ze weer een vriend heeft om van het gezeur van de familie af te zijn. Dus nog maar 25 dagen de tijd om er eentje te voorschijn te toveren.

Gelachen om de Tinder-kneusdates. Genoten van de Kerstsfeer. De sneeuw. Het sleetje. En de ondertitelingen. Want vloeiend Noors spreek ik (nog) niet.

Aanrader!

Nadeel vrijwilligerswerk

Nu ik door mijn vrijwilligerswerk veel meer in contact met mensen kom, pik ik natuurlijk ook wel eens een virusje op.

Zo waart het Griepvirus rond hoorde ik van mijn professionele collega's en van de week zei een ander me dat ook al,  die zelf hevig aan het snotteren was en eigenlijk beter thuis kon blijven. Dus ik ging - grapje voordat u denkt dat ik echt niet met mensen om kan gaan - 3 stoelen van hem vandaan zitten. Haalde nog net mijn mondkapje niet uit de tas.

En natuurlijk hebben mijn clienten ook wel eens iets onder de leden. Onvermijdelijk, vooral in deze tijd van het jaar.

Maar hahah...dat is tot nu toe het enige nadeel.

Voel me bijna weer een normaal mens. Die haar kennis en (ervarings)deskundigheid nu kan inzetten om anderen een steuntje in de rug te geven. Of wegwijs te maken in de wirwar van diverse regels op overheidsgebied. Wat mij ook weer enorm goed doet. En het hebben van plekken in de agenda die nu ingevuld zijn. Een werkplek hebben. Onderdeel van een team zijn. Meedraaien in een team. Meedenken (afremmen dat ik dan weer niet te veeeeeeel mee ga denken en vooral doen).

Anti-Marie Kondo blog

Want; wie wat bewaard, die heeft wat!!

Geen oude schoenen wegdoen omdat ze je toevallig een jaartje niet draagt, maar goed verzorgd bewaard zijn ze het jaar daarop een nieuwe schat uit eigen schatkist. En hoef je niet alweer nieuwe schoenen aan te schaffen omdat je 'niks' hebt.

Bewaar je ze lang genoeg dan komen die 'oude' schoenen weer terug in de mode. Twintig jaar schijnt het te duren voordat een nieuwe generatie die oude look weer hip verklaart. Hahah....kijk bijvoorbeeld naar die afgrijselijke jaren 80 look die nu weer hip is. Lelijke sneakers, groot haar, Dolly Dots...kom er maar in. Heel vroeger, toen ik een puberella was, kocht ik weleens schoenen (pumps) op Kringlopen en rommelmarkten, maar dan model uit de jaren 50 of vroege jaren 60. Vrijwel niemand snapte dat.

Maar ook Kerstversiering. Niet ieder jaar alles in de nieuwste trendkleuren kopen en de rest wegmieteren, want anders wordt Marie boos. Nu scheelt het wel dat ik vrij neutrale Kerstversieringsspullen heb en niet in knalpaars of felblauw (Heb ik - Mea Culpa - in de jaren 80 wel gehad. Allemaal blauwe ballen in de boom. Vast symbolisch).

Maar met weinig geld kan ik toch een warme sfeer creeeren. Ook altijd pas Na de Kerstdagen dingen inkopen die je mooi vind - dan is er altijd opruiming. Vast voor het volgend jaar inkopen. Of nog beter; bedenken hoe je dat van wat je al thuis hebt, zelf na kan maken.

Geef van je overvloed

Alweer teruglezend op het blog van Annemiek, ben ik dankbaar dat het me goed gaat. In mijn kop, maar ook dat ik zie dat ik lieve familie om me heen heb - vooral mijn kinderen - en vrienden die om me geven. Dat ik nog steeds niet onder de brug hoef te wonen (met of zonder geit) en in de ochtend naar mijn klerenkast kan staren welke van mijn 4 truien ik nu eens aan zal doen. En met welke accessoires - sjaal, oorbellen. Oftewel dat ik nog keuzes heb! En fijn te merken dat de hoge schoenen die ik vorig  dit jaar naar mijn broer aanhad naar het koude Finland en mijn tenen afknepen, nu beter lijken te zitten dus ook aankunnen. Kan ook zijn omdat het -12 was overdag natuurlijk. Dat afknijpen. En ook omdat ik het papier om de vorm te bewaren in de doos er nog in liet zitten.

Maar ook dat ik niet hoef te schuilen omdat er oorlog is, of dat het onveilig in mijn leefomgeving is door de buurt of buren. Of een partner die me het leven zuur maakt of mijn lichaam misbruikt.

Dus dat kleine stukje persoonlijke onveiligheid in de vorm van niet weten aan welke nukken van de participizzawet ik me moet onderwerpen of me verweten gaat worden en dus besloten heb om toch maar gewoon door te gaan met solliciteren, dat is maar een klein ding. Het is ook maar net hoe groot gewicht ik aan die plicht hang.

Ben gisteren begonnen met wat kleine kerstspullen (een schattige foto die ik ooit op de kringloop vond uit de jaren veertig van een kindje met een pinguin) op mijn buffet te zetten en de herfstversieringen en bloemen weg te halen (makkelijk hoor met nepbloemen en gedroogde takken). Als Sint het land uit is, mag ik los. Uit de voorraad.

Afbeelding van Pexels via Pixabay 

En dan denk ik ook aan mensen die niet weten hoe de dag van morgen eruit ziet. Zoveel onzekerheid en daardoor hoge stress. Dus eet ik gewoon liever nog een hele week (versgemaakte) soep en geef wat van mijn overvloed aan de Kerstaktie van Annemiek - zonder strijkstok en gewoon mensen hier in Nederland die het moeilijk hebben.

Stort je bijdrage op IBAN NL14 RABO 0173658903 van Consuminderhuis Parkstad te Landgraaf. Zet er maar Kerstactie bij….

Gold digger

Gisteren was er op BBC First het eerste deel van een bijzonder fijne thriller, waarin niets is wat het schijnt. Dit is wat er in de nieuwsbrief van BBC Europe over geschreven wordt:

Het fijne is dat Julia Ormond de hoofdrol speelt. Met rimpels, maar gewoon een nog steeds mooie kop (en dat haaaaar!! Prachtig).

Vond deze (jonge) man voor mij totaal niet aantrekkelijk, dus zag ook niet wat Julia er nou inzag, maar ja dat zijn de wonderen der aantrekkingskracht en scenario.

Wanneer de pas gescheiden Julia haar zestigste verjaardag alleen doorbrengt in Londen, werpt een knappe jongeman zich op als haar redder in nood. Maar is hun turbulente affaire oprecht of schuilt er een addertje onder het gras? 

Op maandagavond om 21.00 uur op BBC First, 6 afleveringen. Misschien ook nog in de herhaling op andere dagen. Op Youtube zag ik ook al hele afleveringen voorbij komen.

Play-doh onder mijn sokken

Ontzettend leuk en gezellig verjaardagsfeest van kleindochter gehad. Vooral om te zien hoe ontspannen mijn dochter en schoonzoon met elkaar zijn en als ouders van kleindochter. Maar ook duidelijk zijn over bepaalde regels die voor kleindochter gelden.

Zo hield ze nog erg van haar speentje, vooral bij het inslapen was het nog prettig. Toch vonden haar ouders dat het tijd was om zonder speentje te leren leven. En hadden haar al een tijdje verteld dat als ze 3 werd, het speentje definitief de deur uitging. En ondertussen al laten wennen aan op een andere manier rustig worden.

Vriendinnen met kinderen vroegen of ze het laatste speentje ritueel verbrand hadden.

Ze kreeg voor haar verjaardag ook play-doh, een soort klei in minipotjes en daar kon ze dan, met alle andere kinderen die op bezoek waren, lekkere hamburgertjes van kneden of worstjes of andere leuke dingen die op eten leken, want ze had van haar ouders een schattig keukentje gehad en daar was ze de hele dag niet meer weg bij te slaan. Aan alle knopjes draaien, pannen in het kastje, op het kastje, in het koelkastje of in de magnetron. De hele dag over haar verjaardagsjurkje het schortje van het keukentje aan.

Afbeelding van LMoonlight via Pixabay 

Maar uiteraard viel tijdens met het spelen met die klei ook genoeg op de grond en deze Oma had haar ook nog superschattige regenlaarsjes kado gedaan die ook direct aan moesten. En zo fijn, in die gleuven onder in de zool verzamelde zich kilo's play-doh. Net als op de grond. En dus ook onder mijn sokken, toen ik dat nog niet doorhad.

"Mam..wordt vanzelf hard en dan kan je het zo weghalen" hoorde ik van mijn dochter, dus kan ik vandaag mijn sokken ont-play dohen.

Er was ook een dokterssetje en een vliegtuig kreeg ze al een jaartje terug van haar oom dus haar beroeps-orientatie is niet alleen tot de keuken begrensd, mocht u denken dat een keukentje toch wel geheel niet genderneutraal noch feministisch is.

Hoorde ook dat haar ouders haar binnen een paar maanden al in moeten schrijven voor een basisschool. Zo vroeg al? Dus nadenken over de toekomst begint steeds vroeger.

Dat sommige mensen teveel aan hun hoofd hebben door omstandigheden en geen vredige verjaardagen kunnen vieren, dat was ik me alweer al te bewust. Vooral weer door een nieuw Kerstverhaal bij Annemiek.

Lees hier zelf maar: Wat hebben wij het goed toch!

Rust aan je hoofd, rust in de buurt; allemaal niet zo vanzelfsprekende zaken. Dan is een sok met Play-doh maar kinderspel.

Allesverpletterende

De schrijfster van dit boek met bovenstaande titel - Allesverpletterende - legde dit boek voor me klaar bij een mooie boekwinkel in haar eigen stad en signeerde dit ook nog eens met een alleen voor mij en haar te begrijpen zin.

Had ik zomaar toegang tot alweer een nieuw boek uit de reeks "Faxen aan Ger". Dus toen ik van de week met mijn zoon koffie ging drinken, haalde ik dit boek op, want altijd kijken hoe ik slim reiskosten kan combineren.

Voelde me een VIP toen ik het boek afhaalde, maar dat kon de verkoper achter de balie natuurlijk niet ruiken. Op het boek zat nog een briefje wat hij niet snapte maar ik wel. Hoe leuk!

Ben echt enorm verbaasd en vooral dankbaar dat ze dit voor me deed. Terwijl ik er niet eens om vroeg. Of naar hengelde.

Wat een mooie dingen gebeuren er toch zomaar.