Want kan mijn geliefden geen onderdak bieden in tijden van nood. En er lijkt nood aan te komen.
Want dat betekent dat ik dan mijn inkomen verlies en mijn huurtoeslag. Dat bedrag kan niet even gecompenseerd worden door een inwonend familielid. Huurtoeslag weg, dat is nog wel op te vangen. En dat door het inwonen ook over een tijdje mijn huur zo gestegen is (want men kijkt voor de huurverhoging naar het inkomen op dit adres van twee jaar terug) dat ik hier niet meer kan wonen. Want onbetaalbaar. Waar ik dan heen moet weet ik niet; een grote tv-doos onder de brug ben ik bang. Hele grote doos graag.
Maar dus geen 'vrije' keus hebben, dat maakt dat ik me enorm klem voel zitten. En dat ik bang ben dat ik in nood (nu dus) weer rare sprongen ga maken. Die niet goed voor mij noch voor mijn naasten zijn. En ik straks weer terug bij af ben qua geestelijke gesteldheid.
Want wat heb je eraan om iemand te helpen die dreigt te verzuipen als je er zelf ook het leven bij laat. Zwemmer en redder dood. Al zal ik altijd liever zelf ten onder gaan dan geliefden te zien verdrinken. Altijd.
Geen vrije keuzemogelijkheden hebben, dat breekt me op. Of misschien het denken dat ik dat niet heb. Of ze door de stress niet meer zien.
Heb me al laten adviseren maar ook mensen uit het veld zien niet hoe ik die klem kan verwijderen. Zien geen andere opties.
Nou ja...ik nog wel hoor:
Rijke zeer oude Italiaanse man met Corona-virus aan de haak slaan;
De Staatsloterij winnen;
Toch opeens ergens aangenomen worden voor een 'normaal' salaris met normale arbeidsvoorwaarden;
De allerlaatste pinautomaat overvallen;
11 opmerkingen:
Dat is inderdaad wel een groot probleem. Goed willen doen, maar dan zelf misschien ten onder gaan. Ik kan je hierin ook geen advies geven, maar je wel succes en sterkte met je besluit en aan je naasten wensen.
Dat is een duivels dilemma, onmenselijk ook. Ligt niet aan jouw brein, maar is een Sophie’s Choice. Is tijdelijk, ongemeld, logeren bij degene in nood, mogelijk?
Oh wat lastig inderdaad. Het lijkt me moeilijk dat je iemand wilt helpen, maar als je weet dat je dan zelf in de problemen komt lijkt het me inderdaad niet verstandig. Dan verzuipen jullie allebei. Beter dat in ieder geval eentje veilig op de kant staat, en op een andere manier de 'drenkeling' probeert te helpen....
Klinkt niet lekker...
Ik help je hopen, dat het uiteindelijk mee zal vallen.
Heel veel sterkte...
Je hebt dus geen keus! Helpen zoeken naar een andere oplossing is al ‘n gepasseerd station?
Als het een van mijn kinderen betrof nam ik het risico, verdere familie of vrienden zou ik bv een paar dagen in de week laten ‘logeren’ en hopen dat ze nog een of twee adressen hebben om niet op straat te belanden
Hoe knullig en naar mijn antwoord ook is, je hoeft de problemen(nood) van een ander niet op je te nemen als dat betekent dat jezelf in nood komt.Die geliefde zal zelf een plekje ergens moeten regelen,desnoods de nachtopvang.Waarbij je natuurlijk wel kan helpen door twee dagen per week de geliefde een plek op je bank te geven zodat dan de nachtopvang niet nodig is. En een douche, en warme maaltijd.
Het is erg hard, maar je hebt er niks aan als je er zelf alles wat je opbouwde mee verliest.
Ik weet niet wat de kamerprijzen in je woonplaats kosten, maar misschien al rondkijken naar een goedkope kamer voor geliefde?
Sterkte, zo klem zitten is erg naar.
Kun je je probleem iets concretiseren? Dan kunnen we meedenken en helpen met een oplossing.
Marijke.
Lieve Cellie wat erg voor je. Je had je leven zo goed op de rit de laatste tijd. En ik weet hoe je bent, altijd eerst aan een ander denken, je bent zo lief. Als het om je kinderen gaat begrijp ik het helemaal dan kan je niet anders, als het om iemand anders gaat zou ik je aanraden om wel heel goed na te denken. Heel veel sterkte.
Ik begrijp het niet helemaal geloof ik. Maar ik snap wel dat je in de problemen zit. Houd moed, Cellie!
Lieve meid, in jouw situatie, die ook de mijne is, dus ik spreek uit ervaring, valt het niet te verlangen van en te verteren voor een moedermens om haar kind(eren) geen beschutte plek te kunnen bieden. Twee dagen, niet langer, is ons gegund.... Wat een leven!
Sterkte, ik denk aan je. Kan helaas ook geen betere aanpak of oplossing bedenken.
Oh wat moeilijk voor je.Ik hoop,dat iemand een maas in de wet vindt
Een reactie posten