NU even niet!!

Niet voor 1 mei allemaal € 30.000,-- Leuker konden ze het niet maken.

Beentjes

Leuk de dag beginnen met even een uurtje oppassen op jongste kleindochter. Mijn dochter had een afspraak met de tandarts die in mijn woonplaats zit en niet handig om dan een kind mee te nemen daarhenen. Dus breng maar even hier. Oudste kleindochter zat op school. Die heeft volgende week vrij.

Oh wat zalig was het om even te pruttelen tegen mijn kleindochter, te zien hoe ze alweer gegroeid is, hoe ze begon te tijgeren en blij was met de duplo-auto's (goed zo dame!). 

Verder had dochter een drukke dag voor de boeg, na eerst lang in de file te hebben gestaan. Maar ze doet het allemaal gewoon. En wat ik enorm bewonder in haar is dat ze daarnaast ook nog aan mensen in haar omgeving denkt die slechter af zijn. 

Toch maar wel vandaag mijn bed even verschoond, want nu kan het nog lekker in de zon en de wind droog wapperen. Morgen is de weersverwachting wat minder zonnig en zeker minder droog. Dus altijd van de gelegenheid gebruik maken en het vooruitzicht van een lekker naar buiten geurend dekbedovertrek..zalig he!. Simpele dingen en toch word ik daar blij van.

En fijn ook dat ik bijna aan mijn water voelde dat ik dit allemaal in de ochtend moest doen. In de middag werd het bewolkt en was het een stuk minder aangenaam buiten. Dus toen maar mijn slaapkamer gestofzuigd, schoongemaakt en bed opgemaakt. En wat slopen gestreken.

Keek op tv naar de film De Beentjes van Sint-Hildegard. Erg fijn. Ook het Twents klinkt prettig. En de ogen van Finkers natuurlijk. Ook mooi te zien hoe je soms verstikkend bezig kan zijn vanuit de beste bedoelingen. Maar iemand alles uit handen nemen geeft eigenlijk aan dat je geen vertrouwen in die ander hebt. Iets waar moeders/vrouwen vaak mee kampen. Laat maar kind, ik doe het wel voor je, ik regel het wel, ik kan dat tenslotte toch het beste, wat zeg ik; ik heb het allemaal al geregeld voor je. 

Nog te bekijken via NPO Start. Aanrader.

Mooi beeld ook van potjes met schroefdeksel aan het plafond getimmerd  (of met schroeven) bij de schoonvader van Finkers. Had mijn vader ook in zijn voliere. Potjes vol met spijkers, schroeven, moertjes.

Iemand deze film gezien? 

Mijn Koningsdag 2021

In de ochtend met een Hema Oranje Tompouce en een glaasje Oranje Bitter bij de koffie naar het ontzettende saaie bezoek van de Koninklijke luitjes aan Eindhoven gekeken. Die meiden bewonder ik dat ze niet constant met hun ogen rolden of toch hun mobieltje uit de tas van Mama haalden. De tas van Mama die zij moesten gebruiken. Zo leuk...zelfs zij doen het met tweedehandsjes. 

Afbeelding van Couleur via Pixabay 

Het klusje wat ik eigenlijk afgelopen weekend wilde doen, maar geen 'kracht' voor had (nou ja...geen zin in) deed ik spontaan vandaag. En nog een meubelstuk extra in de lazuur. Hoppaaaa.

Op tempo Elfendertig, maar gelukkig is er niemand die meekijkt of zijn of haar oordeel geeft over mijn kluskunde. 

Daar had ik zin om even een rondje te gaan fietsen, even weg en in beweging zijn. Niet de meute opzoekend, dus zeker niet naar de plekken waar iedereen dan heen gaat, maar gewoon naar de uithoeken van mijn woonplaats en dan waar ik altijd rechtdoor ga, nu eens rechts- of linksaf. 

Was net op tijd thuis om in de achtertuin nog het laatste restje zon mee te pakken. Weekendkrant erbij en alweer dankbaar - na een artikel in de Volkskrant over een kankerpatiënt die wel wil maar niet mag -  dat ik niet heb hoeven leuren om gevaccineerd te worden, terwijl ernstig zieken kennelijk 'nog niet aan de beurt' zijn. Goed te lezen dat sommige artsen gelukkig nog steeds buiten de lijntjes durven te kleuren. Vooral als je weet dat er aan de ene kant mensen snakken naar een vaccin en aan de andere kant mensen die daar bang voor zijn en het liever niet doen. 

Zou er een soort matching moeten zijn dat die eerste categorie dan het vaccin van die tweede kan gebruiken.  In plaats van het te moeten weggooien omdat er niemand langskwam om geprikt te worden, want bang geworden door trombose verhalen.

Het voelt dus echt als weekend, zo'n doordeweekse vrije dag. Heerlijk. 

Nog een vestje voor mijn oudste kleindochter in elkaar gezet. Alle draadjes nog netjes afhechten en dan de knoopjes erop zetten. Voor jongste breide ik een truitje, maar ik denk dat ik de mouwen even opnieuw doe want nu te smal ben ik bang. Ben het even kwijt hoe snel babies groeien. Of ik maak het te groot of juist net iets te klein hahah! Nou ja, houdt me van de straat.

Kadootje voor Suikerfeest straks. 

Mooie blouze en die kleuren!!

Pas eind van de middag werd het zonnig hier de zondag. Dus toen werd in de tuin werken ook wat aangenamer. Kreeg opeens er echt genoegen in. Vlinderstruik op een - hoop ik - betere plek gezet en nu liggen her en der in de tuin knoflooktenen of/en koffieprut.  Koffieprut schijnt ook tegen slakken te helpen (niet aangenaam om over te kruipen) dus twee vliegen in één klap zeg maar.  De slakken die ik vond heb ik verhuisd naar het openbare groen aan de overkant van mijn huis.

Fijn toch dat het allemaal kan. Dat als ik er zin in heb, ik de luxe heb om in mijn tuin te kunnen zijn, erin te werken en erin te zetten wat ik mooie planten en struiken vind. Zelfs om me te ergeren aan kakkende katten. 

Hoe anders lijkt me het als je zelfs geen balkon hebt, maar naar een park moet gaan om 'buiten' te ervaren. Maar ja, ben je niet anders gewend, dan is dat ook geen straf. Maar het wordt vaak gebruikt als schrikbeeld voor vrouwen die in scheiding dreigen te geraken. 'Driehoog-achter', daar eindig je dan. Kommer en kwel.  Vooral door mensen met ruime huizen en ruimte zat, die zich daar geheel niets bij kunnen en vooral willen voorstellen. Dat er bosjes mensen zijn die wat minder groot wonen. Of het is er niet, of de salarisstrook geeft aan dat er meer niet in zit. Maar ook daarvan kan je wat maken. 

Had een uitje aan het eind van mijn werkdag trouwens. Zo ingepland. Want winkelen op afspraak (met boodschappenbriefje) dat is wel heerlijk rustig qua mensen om je heen. En na de 27e afgelopen, behalve, zo las ik bij De Bijenkorf. Dus bij de H ema geweest. Het laatste tijdsslot.  Moest ook nog wat bestelde foto's ophalen. Ja, afgedrukte, kan ik die in een lijstje doen. Lekker ouderwets he. En van te voren door hun assortiment geneusd wat ik nodig had en wat ik niet nodig had, maar wel fraai vond.

En kleine make-over in mijn huiskamer door een nieuwe kleur toe te voegen. Kerrie-geel. Wel een kleur die ook in mijn vloerkleed voorkomt. En zonnig. Daar had ik nou echt zin in.  Echt ontspannen zo'n uitje van niks en meteen een weekend gevoel. Terwijl het natuurlijk geen weekend is, maar Koningsdag. 

Zo fijn om jezelf een beetje voor de gek te houden. Als je maar vaak genoeg zegt dat het lekker weekend is, dat IS dat zo.

Die mooie blouse (blouze zegt Frank) vanaf 2.14 te zien.

Tweede of Eerste Kamer

Ook de heer H. Krol is een B&B begonnen. Mediageil als hij is, heeft hij geregeld dat daar dan ook een tv-format omheen gebreid gaat worden. 

Zo'n beetje als dat Max tv-programma Bed&Breakfast. Of gewoon een 'thema'-aflevering. BN-er heeft B&B.

Nu hoorde ik in de podcast van Aaf en Marc-Marie - over Bed&Breakfast - dat het kennelijk moet om je kamers een thema mee te geven. Je kan de aflevering hier bekijken, maar op podcast luisteren kan natuurlijk ook:  Ze vinden iets

Goed geluisterd die meneer Krol, want hij heeft zijn kamers, oh hoe origineel,  o.a. Tweede en Eerste Kamer genoemd.

Zou er ook een Torenkamertje zijn?

Een achterafkamertje?

Een kamertje waar je je geheugen kan laten leeglopen?

Een Sensibiliseerruimte?

Dat je thuiskomt van een weekendje B&B bij Henk en je buren vragen hoe het was en je dan zegt: daar heb ik geen actieve herinneringen aan.

Moet je dat tv-programma bekijken om je avonturen terug te zien. En hoe Henk een eitje voor je bakt.

Einde

Kreeg van mijn zoon te horen dat de zus van een vriend van hem uit het leven is gestapt. Ze kampte er al langer mee met dat ze het leven zwaar en moeilijk vindt. Maar zo'n bericht hakt er dan toch even in. Ook omdat ik de ouders ken en de vriend. Zoon en hij kennen elkaar al vanaf de basisschool. 

Zag ook die week het nieuwe NPO programma van Patrick Lodiers. Over relatief jonge mensen die de zin van het leven niet kunnen zien/ontdekken/pakken en er eigenlijk liever niet zouden zijn. Leven voor de dood heet het programma. Lijkt me voor hem een totaal andere insteek dan het programma wat hij tijden lang maakte - Over mijn Lijk -  over jonge mensen die weten dat ze binnenkort dood gaan door een ziekte en dat juist niet wilden en moesten leren accepteren dat het zo was.

En dan ook nog deze week het bericht van een vriend die me liet weten dat een familielid een poging tot zelfdoding deed bij hem thuis. 

Dit alles deed me terugdenken aan die collega die uit het leven stapte. Waar ik nog bij alle alarmdiensten mee heb geleurd en dan te horen kreeg dat de client zelf hulp moet vragen, niet ik namens hem. Dan heb je aan mij een goede hoor, want ik laat iemand niet zonder de juiste zorg achter. En toch stond ik een aantal maanden later bij zijn kist. 

Dacht terug aan een vriendin uit mijn jeugd waar ik weekenden lang mee gepraat heb jarenlang, maar haar permanente zwaarmoedigheid kon ik niet oplossen. Natuurlijk niet snapte ik achteraf pas. 

Aan gesprekken die ik voerde met mensen die mij op mijn vrijwilligerswerk midden in de nacht belden (werkte toen bij een 24-uurs telefonische hulplijn) eenzaam, met de pillen al in de hand. 

Toen ik een kaarsje brandde voor die families en even stil stond bij hun verlies ging mijn hart naar hen uit. Naar de nabestaanden, maar ook naar diegenen die er eigenlijk niet meer wilden zijn. 

Ben dankbaar dat ik in de ochtend wakker word en - soms wel eens uit mijn tenen - de zin heb kunnen vinden of halen om er die dag te zijn. En dankbaar dat ik er mag zijn. En uit ervaring weet dat dit niet allemaal vanzelfsprekend is, zelfs niet als het voor de buitenwereld lijkt dat je alles mee hebt. 

Dus fijn dat ik vandaag de dag mag en kan beginnen zoals ik dat prettig vind. Heerlijk gedouched met een lekkere geur die ik van mijn zoon en zijn vriendin voor Kerst kreeg. Haren gewassen. Ik kan gaan en staan waar ik wil, als ik zou willen en geniet van de Kersenbloesem in mijn boom in de voortuin, die eindelijk open is. En blij dat ik gisteren, met een mager zonnetje zo fijn in de tuin heb gewerkt. 

Kijken wat ik wel kan en als ik wat wil ook weer nadenken hoe ik dat toch voor elkaar kan krijgen.

                                                                            Afbeelding van Robert Armstrong via Pixabay 

Vinken

Fijn gevoel om met mensen uit het veld te praten over hoe je bepaalde dingen 'volgens' de regeltjes zou moeten aanpakken en wat echt werkt. En dan voor dat laatste kiezen. 

Want ons/mijn doel is niet keurig alle vinkjes af te vinken, maar er te zijn voor mensen die onze hulp nodig hebben en dan ook (in mijn boekje) daadwerkelijke hulp of verwijzing of advies te geven. Geen wassen neuzen of doekjes waar op staat geborduurd "Voor het bloeden".

Vanuit mijn eigen kundigheid als ervaringsdeskundige. Vanuit mijn werkveld. Vanuit mijn vrijwilligersperiode en gewoon wat het leven mij zoal leerde.

Ben er heel tevreden mee dat ik op die manier een 'dossier' heb opgepakt. Niet 8 weken wachttijd, maar in samenspraak met andere diensten en collega's hoppa....gaan met die banaan. Client en familie kunnen even weer wat rustiger ademhalen. 

Veel bellen, veel regelen, veel nieuwe dingen geleerd, maar ook vertrouwen op mijn eigen kunnen en intuitie. 

Dan is het dichtklappen van mijn laptop en van mijn werkplek weer een thuisplek maken een voldaan gevoel op de vrijdagmiddag. 

Weekend!

Dacht trouwens even dat ik een zeer lang weekend zou hebben, maar wij moeten maandag gewoon werken. 

Had ik een half jaar geleden ook niet durven dromen. Weer ergens kunnen werken. Betaald.  Krijg nou de Vinkentering!

Afbeelding van Veronica Kaiser via Pixabay 

Jan Jansen

 Er staat een tentoonstelling aangekondigd over de schoenenontwerper Jan Jansen. Wat geweldig! Daar wil ik graag heen!

Die man is een kunstenaar. En dat al decennia lang. 

Klik hier voor de link: De schoenen!

Afbeelding van eloigomez_ via Pixabay 

Werd ook helemaal blij van het vooruitzicht dat ik over een tijdje weer dit soort mooie dingen mag en kan zien. Dat heb ik enorm gemist. 

Meer is het niet.

Dat zong ik op de terugweg van mijn 1e Covid-19 vaccinatie op mijn fietsje. En eigenlijk de dag erna ook. Want nergens last van. Beetje, als ik (heeeeeeeel hard) druk, pijn op de plek, maar dan moet je natuurlijk ook niet erop drukken. Da's logisch he. Als ik hier druk, doet het daar pijn. 

Wel had ik het de hele dag koud, maar vestje aan en later op de dag de kachel wat harder. En het mijzelf gunnen dat ik me wat minder kiplekker voelde. Had het al ingecalculeerd. 

Vond ik ook deze uitvoering nog:

En zo fijn dat ik nu ook direct G5 kan gebruiken. Gewoon eraan denken is al genoeg. Mork calling Mindy!

Chippie

Geweldig; net even een gesprek met Bill Gates gehad. Gewoon via de chip. Directe verbinding.

Dat ze al zo ver zijn he met die technieken en je dat gewoon, gratis, bij je Covid-19 vaccin krijgt. 

Afbeelding van jplenio via Pixabay 

Leiden

Leuk programma op NPO2 momenteel - vind ik dan - over Typisch Leiden. Leuke slagerij met hart of biefstuk voor zijn klanten, grappige schoonmaakster in een studentenhuis en mooie plaatjes van de stad. En het Leidse accent natuurlijk. 

Kattebak weer schoon

 Aka mijn tuin.

Zelfs bovenop een plant zat de kattenstront. Bovenop!!! En van het formaat dat ik automatisch Smelly Cat ging zingen want ook nog eens met de bijbehorende geur. Getverdegetver!

Spaar al een tijdje de koffieprut op. Als het redelijk droog is strooi ik dat op alle plekken waar nog grond te zien is, maar eigenlijk doe ik dat ook voor shit. Want ze poepen dus gewoon bovenop de planten. 

Is een taser een te zwaar middel??

Nou ja, ben wel weer lekker buiten bezig geweest en het schoonmaken van de openbare kattenbak stond op mijn lijstje die dag. Plus gewoon nog her en der en hier en daar zaken die wel kunnen en mogen. Uiteraard nog geen eenjarigen gehaald. Dat doe ik echt altijd pas na de IJsheiligen. Die oude tuinwijsheid heeft zich het Paasweekend alweer bewezen. Sneeuw en hagel toen.

Komt er een toch een buurtkat mijn tuin insluipen en zie ik aan zijn bewegingen dat hij eens lekker wil gaan zitten kakken, spreek ik hem/haar ernstig toe. Nee! Niet hier. Thuis op de kattenbak! Drinken uit de vijver prima; maar hier NIET kakken!

Propte trouwens mijn Brabantia droogmolen in het oude gat van mijn nu vergane droogmolen. Iets te wijd dat gat. Dus deed even iets in dat gat erbij. Stok. Had ook oude vibrator kunnen nemen, maar ja...dan krijg je daar weer kamervragen over. En ga van de week wel kijken of ik het officiele anker kan fixen. Nu geen zin an. Maar zo kan het ook. Droogt prima. Droomde trouwens van de week wel dat iemand mijn gloednieuwe droogmolen uit mijn tuin had gestolen. Met hoes en al. Werd er benauwd wakker van. Ja, bezit is niet eenvoudig.

En fietste nog even een proefrondje om te kijken hoe lang het fietsen is, ergens waar ik binnenkort moet zijn. Viel me niet tegen, had verwacht dat ik er langer over zou doen en het verder zou zijn.  Geen wind, dus ook niet tegen. En prachtige blauwe lucht, waardoor de hele gemeente op de elektrische fiets zat. Echt zo blij dat ik, vrijwel zonder erbij na te denken, mijn fiets pak en ga. Heel fijn. 

Op tijd thuis voor de F1. Max Verstappen gewonnen. Interessante race, veel uitval en zelfs even stopgezet. Ondertussen de was binnengehaald. Hoppa. Zo fijn, dezelfde dag weer droog (zonder droger dan he). En heerlijk buiten gedroogd. Eigenlijk tegen mijn principes op zondag. Doe ik liever niet om die dag heel bewust niet huishoudelijke klussen te doen, maar te ontspannen en op te laden. Maar principes zijn er om vanaf te wijken. Vooral zelfverzonnen. 

Nog even genieten van Podium Witteman en bedenken wat ik ga eten met wat ik nog in de koelkast heb. Geen boodschappen gedaan dit weekend. Geen zin in en nog genoeg op voorraad. Ga morgen wel voor verse groenten. 

De Lenteschilder

Opeens was de zin daar. Volgens mijn herinnering al in 2019 kocht ik een pot lazuur bij Ikea. Moet haast wel 2019 geweest zijn. Want in 2020 ben ik vrijwel nergens heen geweest. Ikea? Mwaoh...moet ik even mijn blog nalezen ter geheugensteun.

Maar enfin...schilderspullen gepakt, want het was opeens Lente en dus moesten, van mijzelf, mijn tuinmeubels uit de schuur, waar ze voor het eerste jaar eindelijk droog konden staan en naar buiten. Wist al dat ik al die van Acaciahout gemaakte Ikea meubelen een laagje vernis moest geven. Ze zagen er kaal en dus armoedig uit, vond ik.

Afbeelding van Andreas Lischka via Pixabay 

Hoppa...eerste ding klaar!  Zo fijn. Misschien morgen de volgende, maar rustig aan, want mijzelf opbranden omdat het NU NU NU af moet zijn....doen we maar niet meer. 

Moest even aan mijn vader denken, die als er iets geschilderd moest worden, ook zo maar spontaan begon. Waarop mijn moeder dan weer brulde dat hij zijn goeie goed moest verwisselen voor zijn schildersbroek en trui. Want anders overal klodders. Wat ook klopte. En eerst alles moest afplakken. (Deed hij niet aan). Maar alle spontaniteit werd er zo altijd wel uitgeramd. De goede bedoeling nooit gezien. Dus ik ben blij en rustig van geest dat ik dit project precies zo kan invullen als mij past. Zelfs in mijn goede goed (als ik dat zou hebben hahaha).

Perfectionisme werkt dan verlammend. Het 'mag' alleen maar goed. Niet half, niet een beetje, maar perfect. Anders afgekeurd. Of gewoon niet aan beginnen, want het kan toch nog goed genoeg.

Dus ben ik gewoon zomaar begonnen. Misschien niet goed, maar wel een heerlijk gevoel kijkend naar dat tafeltje. Die is klaar. Laat de Lente maar komen. 

Netflix aanrader: The serpent

Gebaseerd op ware feiten en mooi gemaakt, met oog voor detail. Speelt medio jaren 70, met een Nederlandse inbreng.

Vliegtuigje

Laptop is weer in da house. 

Supersloom, snap ook direct hoe dat komt - droom over hoe mijn relatie was met de ex-man, voelde bijna de beklemming weer van hoe die relatie was - maar besloot dat het mag en dat er niemand last van heeft. Dus op mijn gemak lekkere koffie gemaakt. In een apparaat, want mijn zoon was aan het opruimen en vond 'm in zijn keukenkast. Hij gebruikt het nog maar zelden, heeft een mooi bijna professioneel ding staan en weet dat ik juist wel van filterkoffie hou. 

En nu, na het apparaat ontkalkt te hebben, staat hij in de keuken. Past goed qua kleur bij de waterkoker die ik van een zeer attente en lieve bloglezer kreeg een tijdje terug. Fijn dit soort dingen. 

Had lekker gedoucht en het helpt voor de stemming om dan tegen mijzelf te zeggen dat het echt heerlijk is. Zalig zo'n warme geurige douche. En vooral rustig zonder stress aan de dag beginnen. Me niet opgejaagd voelen. Dat vooral. Er hoeft niets. Niets. Dat is het voordeel van alleen wonen, geen kinderen meer in huis (hahah...al jaaaaaaaarenlang niet meer) en geen plichten. 

Moest voor mijn werk op kantoor zijn. Wat ik aan werkzaamheden had, kon ik niet thuis doen. Maar goed; dan beleef je nog eens wat. Voel me al wat meer 'gezien' daar. Zit ook vaker met dezelfde mensen en die komen ook een beetje losser. Of ik natuurlijk. Zo viel het 2 seconden even stil nadat ik een witz vertelde naar aanleiding van gesprekken over zeer hoge leeftijd en hoe je leven er dan uitziet. 

Ja, kantoorleven is niet saai. De plus voor mij is dat ik in ieder geval niet alleen tegen mijzelf praat. Feedback is altijd fijn. 

Ook prettig dat ik direct ruggespraak kon houden over een client die - zoals altijd zo lijkt het, maar dat snap ik maar al te goed - per NU hulp nodig had. En dat ik die hem heb kunnen bieden via de kanalen waar ik ook als vrijwilliger heb gewerkt. Omdat ik ze ken, weet hoe snel zij wel kunnen handelen en uit eigen ervaring weet dat het simpelweg een instantie bellen met een 'bekende' naam wel zaken in gang kan zetten. 

Moest altijd smakelijk lachen dat ik als vrijwilliger met mijn gemeente belde over bijvoorbeeld de status van de aanvraag van een uitkering, terwijl ik in feite ook op hun loonlijst stond, maar nu wèl zeer serieus werd genomen. En direct resultaat boekte. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat als 'client' ook deed - resultaat boeken - , maar meer omdat ik zakelijk goed ben, weet hoe de hazen lopen zeg maar, maar zo voelde dat op dat moment niet. De stress vond ik zwaar op mij drukken. De stress van het afhankelijk zijn van de welwillendheid en willekeur van een systeem en hun ambtenaren. Die willekeur verzin ik niet; ik hoor dat regelmatig van anderen en zelfs van de collega's.

Grote valkuil voor hulpverleners trouwens. Dat als mensen goed uit hun woorden komen, netjes en keurig lijken en vooral niet agressief,  het alsnog een grote chaos in hun hoofd kan zijn en ze wel degelijk zeer, zeer veel last van de situatie hebben. Eigenlijk werkt het voor jou als persoon sneller als je op de banken springt en keihard gaat gillen/schreeuwen/huilen. Lijkt me heerlijk om zo hysterisch te kunnen zijn. Dat mensen zien dat je het niet meer trekt. 

En fijn om het daar met professionals even over te hebben. Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuigje!

Afwezigheidsmeldplicht

De tulpen die ik op zaterdag kocht laten nu al hun kopjes hangen. Goedkope zeikerds! Voor de rest ben ik niet zo van de bossen bloemen. Sterker nog; eigenlijk hou ik niet heel erg van bloemen binnen. Die horen buiten, lekker bloeiend aan een struik of plant. Alleen voor tulpen maak ik graag een uitzondering. Maar die zijn er dan ook nooit heel erg lang. En niet zo duur. 

Ben een paar dagen offline de komende tijd, heb mijn laptop uitgeleend aan mijn dochter. 

Nu kan ik - gelukkig - nog wel online zijn via mijn telefoon en dus wel lezen, maar niet reageren. Ook wel even rustig voor het hoofd.

Door mijn werk kom ik in contact met mensen die zich geen raad meer weten door de financiële ellende waar ze in zitten. Door de toeslag-affaire bijvoorbeeld, waar nog steeds geen grote stappen zijn gedaan. Vanuit de praktijk hoor ik maar al te veel voorbeelden. En toch kozen we massaal weer voor hetzelfde clubje. En nu is de aandacht natuurlijk lekker geluwd en de voorvechters voor werkelijke transparantie zitten overwerkt thuis. 

Of straks in een functie elders. Kaltgestellt. Kan hij geen schade meer veroorzaken. Ken uw Machiavelli. 

Afbeelding van Alex Yomare via Pixabay 

Tot over een aantal dagen. 

Doorpakken

 Mijn lijstje bekeken van zaken die ik dit jaar nog graag zou willen doen of aanschaffen. Natuurlijk deze dagen niet, waar ik vanochtend hagel op mijn ramen zag en net hier sneeuwt, maar het mooiere weer komt er echt weer aan en waar ik echt heel blij van word - simpele ziel - is buiten mijn was kunnen drogen. De geur van vers, buiten gedroogd wasgoed...zalig! Behalve als de boeren hier gieren, maar goed...je kan niet alles hebben.

Dus online gekeken naar Droogmolens. Had al een merk in mijn hoofd en wensen/eisen, dus eigenlijk is het dan vrij simpel. Voldoet het aan alle eisen? Klik op bestellen en doen. Ja, even een uitgave (voor mij dan), maar kijk eens naar alle genoegens die je in de toekomst daarvan beleeft. Reken dat eens voor de gein per dag uit en dan lach je er toch om?  Hup!! Doen. Niet langer uitstellen. Druk op die knop!

Zat ik me nog heel druk te maken hoe ik dat grondanker in de grond moet krijgen. Lukt mij dat wel? Terwijl ik de huidige droogmolen in een ingegraven emmer heb staan, daarin sneldrogend (Ja Marius, ook ik) cement stortte en dat grondanker daarin vast heb gezet. Muurvast. Staat al 24 jaar prima. Dus dit systeem - zonder beton wordt er gezegd - zal mij ook zeker wel gaan lukken. En anders vraag ik het wel aan mijn zoon.  Denk in oplossingen! 

Ook keek ik filmpjes op Youtube hoe anderen - allemaal echtgenoten - zo'n ding ingraven of in cement inbouwen. Kan ik dus ook. Heb ik ook mijn dochter altijd geleerd. Dat ze alles kan, als ze dat wil leren of ervoor trainen. Die kan dus echt wel zelf een lamp ophangen en monteren. En ja, eerst in de meterkast de elektriciteit eraf halen. Boormachine op accu. 

Ook handige techniek om een grondpin voor mijn parasol in cement in het terras in te graven. Daar hou ik van. Techniek en dat zelf kunnen. 

Zo timmerde ik een rooster aan mijn hekwerk, zodat de roos die ik heel kort heb teruggesnoeid, dit jaar daar lekker langs kan groeien en ik die daaraan kan vastbinden en zo mooi kan leiden. Moet je inderdaad doen als je erbij kan en alles nog kort en klein is. Dus krammen gepakt, lekkere hamer erbij en timmeren maar.  Genoeg krammen in mijn broekzak gestopt om die paar die toch uit mijn handen vielen en onvindbaar zijn in het struikgewas, niet te missen. Dat rooster knipte ik al van een rol gaaswerk, eigenlijk gemaakt voor afscheidingen. Maar teveel ervan gekocht. Zo komt het ook wel op. 

Liet tegen dat gaaswerk tussen palen gespannen  (die ik ook zelf in grondankers plaatste ooit en zelf monteerde)  klimop groeien, maar eigenlijk wil ik daar wel vanaf en een ander soort bedekking zoeken. Deze klimop soort is niet de juiste, maakt dikke ranken en drukt alles weg en bovendien trekt het slakken aan. Dus daar moet ik ook wat mee. Knipte van de week al wat dikkere ranken door zodat ik die makkelijker kan verwijderen. Als Monty Don hele stukken van zijn beroemde tuin op de schop neemt omdat hij ook wel eens wat anders wil, dan mag ik dat ook.

Dat er de afgelopen dagen helemaal niets van in de tuin werken kwam. Tsja..jammer dan. Maar prima. Gewoon accepteren dat zaken zoals 'het weer' nou eenmaal niet te bestellen zijn.  Ik maakte een vestje voor mijn oudste kleindochter, haalde toch weer wat uit, want vond het niet groot genoeg en genoot van de vele wisselende luchten. 

En zo fijn dat die droogmolen gewoon aan huis bezorgd wordt. Hoef ik niet te sjouwen. Wat een luxe! En met dit winterweer ook nog. 

Afbeelding van Manfred Antranias Zimmer via Pixabay 

Vrouw Holle

Achter mijn raam gezeten, Tweede Paasdag, kijkend naar de dikke vlokken sneeuw moest ik aan het sprookje van Vrouw Holle denken.

Hoe ze door haar dekbedden flink uitschuddend sneeuw in de wereld bracht. Dikke vlokken. Grote dikke vlokken alsof het winter was. 

Had ze niks te doen denk ik, want die heeft flink staan schudden aan de vlokken te zien. Bij jullie ook?

Prikken

Las in de Blendle boekenbijlage een stukje uit een boek van Joke van Leeuwen en ik moest gewoon hardop lachen. Vanwege de herkenbaarheid. Ik wilde namelijk ook liever gewoon iets uitknippen en vond dat prikken op zo'n dikke priklap en dan gaatje voor gaatje iets uitprikken, volslagen nonsens, had er gewoon ook geen geduld voor. Inderdaad: Waarom prikken als er ook scharen zijn! Of gewoon rats rats snel met die prikpen door alle gaatjes en de pen als een soort mesje gebruiken. Ook niet de bedoeling.

Heel even bracht dat me terug naar het kind wat ik ooit was. Die niet wilde prikken. En oh ja..die bij haar tante in de kleuterklas zat (Tante was haar juf) en die van haar moeder een snot-ei mee kreeg om te versieren rond de Paasdagen.  Dat ging niet zo lekker met een snotei, ik prikte er zo doorheen. Het eiergeel drupte over de tafel en mijn handen.  

Moest nog wekenlang horen hoe oliedom mijn moeder was. Dat ze niet eens een ei kon koken. Hard koken. Ik kreeg als enige in de klas een speciaal ei, een kalk-ei noemde mijn tante dat. Gewoon van gips denk ik, maar ik kreeg dat dus iedere keer te horen. Dat IK zo'n ei nodig had. Kon ik toch niks aan doen? Waar had mijn tante haar diploma Kleuterjuf gekocht trouwens? Dom ei.

Ben wel een keertje de klas uitgestuurd op de lagere school (nu de basisschool dus) toen ik hoorde dat leer ook van slangen gemaakt kan worden en dat ik - vond ik zelf nogal grappig - het uitgilde dat ik een slang aan mijn voet had. Nee...ook niet leuk. Weg met jou. Ga maar op de gang grappig zijn. Lastig publiek zeg. Geen gevoel voor humor die juf. 

Dinka is ook geen braaf meisje-meisje. Als kleuter wordt ze op school al in de hoek gezet, omdat ze weigert een plaatje van een clown uit te prikken. Want waarom prikken als er ook scharen zijn?

Afbeelding van Comfreak via Pixabay 

Salsa

Heb de keus gemaakt om zuinig te zijn, dat nog steeds te blijven en niet zomaar geld uit te geven als dat boekhoud-technisch niet slim is. Mijn salaris is niet echt heel hoog te noemen, maar gelukkig wel boven bijstandsniveau. Dat betekent wel dat ik wel minder huurtoeslag ontvang dus onder de streep niet echt heel veel meer heb. Toch zou ik niet terug willen naar een afhankelijke positie. Maar soms heb je niet zoveel te kiezen. En niet alles is maakbaar. 

Maar voor mij is het prettig als ik grip op mijn geld blijf houden.

Dus geen vakanties boeken als je nog schulden moet afbetalen. Geen nieuwe kleding kopen als je budget niet op orde is. Zo heb ik toen versneld mijn schulden ingelost. Vakantiegeld storten in de schuld en niet toch even lekker weg gaan. Omdat je vindt dat je daar recht op hebt (not!) of dat nodig hebt (ook niet). Of dat nou eenmaal zo gewend bent, ieder jaar er even uit. Of een paar keer per jaar. Het scheelde dat ik niets van dat alles gewend was. 

De angst die een kapot apparaat in huis oplevert wat je niet direct kan vervangen omdat je geld in je schoenen zit of in die leuke kleur in je haar of in die vakantie, waar je na een paar weken al klaar mee bent, die keus is niet mijn keus. Dus eerst gezorgd voor een minimale buffer (de zogenaamde nood-buffer) en toen gaan werken aan een buffer die past bij de normen van het Nibud voor mijn levenssituatie. En voor je het weet gaat het sneeuwballen. De goede kant op.

En dat geeft pas echt rust. Een buffer hebben. Voor mij. Snap heel goed dat niet iedereen zo wil leven of kan leven.  Nou ja, snappen; ik begrijp dat mensen andere keuzes maken. Anders in elkaar zitten. Het een is niet beter dan het andere. Alleen anders.

Grote valkuil voor mij is nu om alles maar te laten waaien. Dus blijf ik alert op waar mijn geld heen gaat. Als ik wat nodig heb, dan laat ik die gedachte eerst bezinken en vaak, heel vaak, heb ik het niet echt nodig, maar verlang ik er alleen maar naar. Of dat mijn leven beter zou maken? 

Misschien een half uurtje.

Naar een andere (duurdere) kapper gaan omdat ik op dat moment een hoofdmassage lekker vond en niet kreeg..Nee hoor. Daar trappen wij niet in. 10 minuten een fijn gevoel voor vele tientjes extra? Ben in mijn leven bij dure kappers geweest, bij de kappersvakschool, bij thuiskapsters (die kwamen dan bij mij thuis) en nu, deze kapper, al weer een hele tijd. Dit past bij mij. 

Onze bibliotheek heeft een online workshop van een bekende schrijfster over bezuinigen in de aanbieding, dus mijzelf daarvoor opgegeven. Kan altijd erg genieten van mevrouw Henselman. Die ook altijd aangeeft dat je goed moet snappen waar je dan wel geld aan wil besteden. Wat geeft energie en word je blij van. Dus hou je van boeken, geef dan daar wel geld aan uit. Hou je juist van mooie schoenen, reserveer daar dan juist wel voor. Maar maak keuzes. Want vaak kan en en en niet (meer). 

Ik ben pas 3 maanden uit een situatie waar ik een uitkering kreeg op bijstandsniveau. Dat betekende een inkomen van netto een paar euro onder de duizend euro. Dus begrijp dat ik nog moet wennen aan tsja..aan alles. 

Misschien dat er meer kan. En ik mijn strenge innerlijke boekhouder even on hold mag zetten. 

Dus ik koos ervoor om nu een nieuwe zomerjas te kopen. Belangrijk (voor mij dus) omdat ik af en toe wel naar mijn werkplek reis en ik het fijn vind om het eerste wat mensen zien - de jas (nou ja eigenlijk mijn kont) - dat die goed zit, goede zakken vooral, goede sluiting, fijne pasvorm en een lekkere kleur. En niet gekocht omdat hij in de opruiming was dus doe nou maar. Maar omdat ik 'm mooi vind. En de kleuraanduiding me wel pittig leek: Salsarood. Olé!

Fijne Paasdagen trouwens. Gisterenmiddag nog even lekker in de tuin gewerkt, met een jas aan, maar nu kon het nog en het moment dan ook maar gebruiken als het daar is. 

En voor de Pasen twee bossen (jahaaaa...in de aanbieding) tulpen gekocht. Het staat feestelijk, ik word er altijd weer blij van en het doet me enorm aan de Lente denken. 

De geknipte blogger

Naar de kapper geweest. Toen ik belde kon het pas 2 weken later voor het eerst. Dus die optie maar genomen. Het is nu echt: zitten, wat moet er gedaan worden, wassen (jammer genoeg had deze kapster niet zo'n fijne hoofdmassage in haar assortiment, maar roets roets, wassen en klaar. Of nee...blieft u conditioner, haarmasker, postzegels?) knippen en drogen. Als ik thuis ben doe ik het toch altijd zelf nog even in de juiste vorm. Geen stijve kapperslook. Past niet bij me. 

Niets, zelfs geen postzegels. Gewoon simpel het goedkoopste menu van de kaart. Was ergens in oktober voor het laatst geweest, dus knippen liet zien dat ik inderdaad bij de kapper was geweest. 

En ik stond dus ook zo weer buiten. Ik heb wel eens fijnere kappers gehad moet ik eerlijk zeggen. Gelukkig kan er weinig verprutst worden. Geen pony, dus die kan niet te kort en ook geen kleuring erin. 

Het was warm. Erg warm. Misschien ook wel door het even door moeten fietsen terwijl ik links en rechts werd ingehaald door vooral oudere echtparen op elektrische fietsen. Alsof het Nationale Electrische fietsdag was.

Winkelen is nu geen bal aan. Alleen de supermarkten zijn vrij toegankelijk en voor alle andere winkels moest je ruim van tevoren (minimaal 4 uur)  een afspraak maken. Niks nodig en funshoppen trok me niet, dus alleen een supermarkt bezocht. En toen weer snel richting huis. De lange route, maar dan hoefde ik nergens af te stappen voor een stoplicht en gewoon even goed voor de beenspieren. 

Schreef ik van de week nog dat ik mijn kleinkinderen te weinig zie (voor mijn hart dan...misschien zou een ander zeggen dat ze die van haar/hem nooit meer te zien krijgt dus wat 'zeur' ik nou..), kwamen ze precies diezelfde  middag even langs. Even iets regelen, ik had dat in huis dus mijn dochter kon dat even lenen, en zo heerlijk om ze allemaal te zien. En dat het ook nog allemaal geregeld kon worden. Helemaal gelukkig door hun gezelschap.

Mag een moslim trouwens een paashaasje? Had ik speciaal gekocht. Of eet ik de oren eraf en zeg dat het een gewoon koekje is? Ze wilde wel een bordje eronder. Speciaal bordje met een tekening van Fiep Westendorp. Uiteindelijk had zij alleen één oortje gegeten en de rest viel toch niet zo in de smaak. Liever naar boven Oma. 

Daar bewaar ik wat oud speelgoed (rolbevestigend en zo) van haar moeder en oom en dat vond ze toch wel interessant. Haar zusje kwijlde ondertussen lekker door. Tandjes. Dus dan mag je kwijlen. Alhoewel als ik dat doe word ik toch wel vreemd aangekeken. Ook al zeg ik dat het aan de tandjes ligt.

Zag dat als ik maar twee dagen vrij nam, ik een heeeeel lang weekend zou hebben en maar gedaan, want ik heb wel door schade en schande geleerd dat af en toe even niks doen of geheel wat anders dan je gewone ritme (dat is al fijn) juist weer energie geeft. Maar ook dat een tsunami van vrije dagen niets oplevert. Ga je uit dienst en niet opgemaakt, dan betaal je extra belasting erover. Dus liever er nu van genieten. Ik weet niet hoe de toekomst eruit ziet. 

Jammer dat je verder niets kan plannen, maar ga in ieder geval even oppassen de komende week. Dan kan mijn dochter - die met Pasen gewoon moet werken, net als zoonlief, ook eens sporten. Buiten bij zo'n parcours, want de sportscholen zijn nog steeds dicht. 

Met 2 jonge kinderen kom je daar niet zo snel aan toe. Zeker niet als je er alleen voor staat. Ik weet hoe belangrijk het is om ook tijd voor jezelf te hebben. Even je vrouw voelen, niet alleen moeder of werknemer. 

Alleen...waar is de zon gebleven? Heb ik lekker vrij en dan is het zo frips dat ik maar de kachel net even aangedaan heb. En het regent hier. 

Afbeelding van Alexandra ❤️A life without animals is not worth living❤️ via Pixabay 

Cheer you up!

 If you had chosen an easier path and been born knowing how beautiful, deserving, and important you truly are, Cellie, by this time you'd probably be worth billions of dollars, have millions of followers, and own businesses around the world. But then... you wouldn’t be so wise, nor as good at cheering yourself up. 

All in favor of keeping the Cellie we know and love? 

It's unanimous, 

  The Universe

Heb een man!

Heerlijke man... 

Gevoelig ook. Als ik hem aanraak lijkt er muziek te klinken, dan raak ik als het ware een gevoelige snaar. Ben dol op die man... Vooral vandaag.