Vers

Ben best wel een einzelgänger. Zie niemand dit weekend. Geen visite of ergens heen gaan. Wel over 2 weken een afspraak voor een kraamvisite bij een nichtje. Leuk. Kan helaas niets breien, dan forceer ik mijn langzaam herstellende pols. Dus niet doen maar.  

Mijn ritje  naar 'het dorp' was zowat het hoogtepunt qua uitjes. Ook niet shoppen, terrasjes bezoeken. Geen behoefte eraan om me in een drukke massa te begeven.

Naar een museum wil ik graag, maar niet als ik eerst getest moet worden. Hou van een schilderijtje, maar niet van wattenstaafjes in mijn neus. Ooit dagenlang een bloedneus gehad en toen kreeg ik bij de huisartsenpost 2 tampons in mijn neus geschoven die aanvoelden alsof ze tot in mijn hersens werden geduwd. Dus liever niet.

De hele dag in de tuin, met een zonnetje erbij, wroeten, dat wil ik wel. Want voor mij erg ontspannend. En met het gezoem van hommels die op de bloeiende bieslook afkomen, de tsjilpende mussen, die echt helemaal niet bang zijn en erg dichtbij durven komen, nog extra genieten. 

Wacht maar tot ik vanmorgen weer een versgedraaide kattendrol op de plek waar ik tuinaarde heb gestort, vind. Dan zoem ik wel anders!

Afbeelding van Simon Kadula via Pixabay 

Empathischer

Zo fijn dat er geen wekker klinkt en ik toch op een redelijk 'normale' tijd wakker word. Ruim op tijd om de herhaling van Gardener's World te zien. De zon is nog niet doorgebroken maar ik zie wel aan de lucht dat er blauwe plekken genoeg zijn. Kom maar door zon! 

Goede tip om clematissen ook in potten te zetten. Kan je ze verplaatsen naar waar je wat meer kleur of verticaal wil tuinieren. En kunnen ze de juiste potgrond krijgen. Ze hebben goede drainage nodig en in mijn tuin is dat met de klei soms problematisch. Mijn clematissen verdwijnen gewoon. Opgevroten, overwoekerd, geen idee hoe.

Hoe zalig vind ik het in de ochtend buiten te kunnen ontbijten (of brunchen) met koffie met opgeklopte sojamelk en de weekendkrant. Voor mij pure luxe. Plus die zon erbij natuurlijk. Wel ingesmeerd uiteraard. En dan straks weer de tuin in duiken. Vooral veel snoeien, bijhouden en bedenken wat ik nog zou willen (en of dat kan financieel). Er staan een aantal potjes met gezaaide eenjarigen. Zo leuk! Denk dat mensen met een echte tuin zich kapot lachen om mijn postzegeltje en kabouterinspanningen, maar het is wel MIJN postzegel!

Wat geniet ik van in de tuin bezig zijn. Met werkjes van niks, maar ook fijn voor je brein..om andere verbindingen te maken. 

Las via Blendle een artikel over wat lezen voor je brein doet, van neuropsycholoog Erik Scherder. Dat je er empathischer van wordt. Dan zou ik heel wat boeken kunnen weggeven aan een aantal mensen. 

En aan mijzelf, want weinig gelezen de laatste tijd. Wel me laten voorlezen, door de luisterbieb. Telt dat ook? Alvast excuses voor het feit dat ik minder empatisch ben. Komt door een jaar lang minder boeken lezen!

Even pauze van tuinwerk. Want grappig; als je denkt dat je maar een klein stukje gaat doen, dan ben je voor je het weet overal in de tuin zevenblad aan het wegknippen. En Dovenetel (al mag die er voor een klein beetje best blijven staan. Mooie paarse bloemen. Net als Zevenblad. Eigenlijk ben ik een tuinier van niks dus). 

Kopje muntthee nu maar en niet vergeten zo wat te lezen in mijn bibliotheekboeken! Om empathisch te worden. 

 

Hoog en laag

Redelijk vroeg voor een zaterdag langs (en ook maar erin) de supermarkt gelopen. En daarvoor eerst een was in de machine gestopt, want ik zag zon door mijn gordijn en het was droog, dus die mag lekker in de tuin drogen.

Daarna koffie gemaakt en met de krant in de zon gezeten. Daarna het gras snel gemaaid. De kantjes eraf lopen komt later wel. Maar dan kon ik in ieder geval de was ophangen, zonder dat ik met de grasmaaier mijn handdoeken eraf liep.

Was buiten opgehangen en toen was de ochtend nog niet eens voorbij. Misschien ga ik nog wel even langs de bibliotheek.

Was vroeg wakker, probeerde een boek te downloaden van de online bieb, maar die bleef telkens 'hangen'. Haal ik 'm wel in het echt. Meteen lekker fietsritje. 

Dankbaar voor mijn postzegeltje. 

Had opeens zin om naar 'het dorp' zoals wij dat hier noemen te rijden. Het Winkelhart, waar ook een goede boekenwinkel is en de bibliotheek en ik wilde ook langs de Rituals. Al zeker een half jaar niet meer in dat Winkelhart geweest. Weinig te winkelen ook met de Lockdown natuurlijk. 

Bij de boekenwinkel hadden ze 'mijn' boek niet op voorraad. Wat??? Dus besteld en dan kan ik het van de week ophalen. Bah. Had me zo verheugd op lekker lezen in het boekenweek-geschenk en ik wilde die speciale boekenweek essay ook graag hebben. Allemaal van de bon van de Moedertjestraining, dus met gesloten portemonnee. Want ook nog een VVV-bon van mijn vrijwilligerswerk van Kerst 2020. En een bon voor Rituals.

Bestaat dat niet meer in 'het dorp'. Er zat een juwelier in het pand. Bummer; geen boek, geen lekkere doucheschuim en juwelen hoef ik niet. En had er even geen zin in om het hele dorp rond te banjeren, want het was gewoon net zo druk als een normale zaterdag. Terrassen zaten afgeladen en overal waar een terras kon staan, hadden ze er eentje gemaakt. Zag er wel gezellig uit, maar ik blijf het raar vinden dat we nu zo overmoedig lijken, want herinner me nog dat we dat vorig jaar ook deden en hoppa...weer terug bij af. 

Jajajajajaj...nu is er een vaccin. Maar nog niet iedereen is gevaccineerd of heeft daar behoefte aan. 

Anyway...had geen zin op de terugweg om mijn 'goede bui' te laten verpesten, dus maar weer op de fiets gestapt thuisgekomen en naar het filiaal van de bibliotheek in de buurt gereden. Kleiner, maar wel prettige plek. Hoe lang was ik eigenlijk al niet in de bibliotheek geweest? Een jaar niet? 

Zag wat luchtige literatuur en moest me inhouden om niet teveel mee te slepen. Want ik las bar weinig. Geen concentratie leek het wel en ik miste mijn bibliotheekgang. Neuzen, kijken en dan 'gratis' lenen.

En is het niks...dan breng ik het weer terug, zonder schade. Vind ik het enorm mooi, dan koop ik het alsnog, maar dat gebeurt zelden. 

Alleen dus die boeken van die Haarlemse schrijfster; die wil ik!! Nog even geduld dus. 

Nu de tuin in met een boek, glas zelfgemaakte muntthee en even ontspannen. Want in hokje 23 zeurt een stemmetje over mijn werk. Hou toch je bek!

Afbeelding van Daniel Wanke via Pixabay

En dan is de vrije zaterdag nog niet voorbij. Jullie genoten van de zon?

Bij het opzoeken waar ik dan moet zijn voor mijn Rituals producten in de buurt, zag ik dat ze verhuisd zijn. Liep ik nota bene langs. Ja....met verstand op nul en blik op oneindig. Nou ja...volgende keer beter. 

Feestje

Vandaag is de eerste werkdag in mijn nieuwe functie. Gelukkig kan ik ook dit werk nu (nog) vanuit huis doen. 

Want laat thuis vanwege een afscheidsfeestje van mijn voorganger die met pensioen is gegaan. En ik kreeg een dik Handboek Soldaat mee dus naast mijn laptop ook weer extra sjouwen. En een beetje moe, maar gelukkig had ik een eerder gekookt maaltje uit de diepvries gehaald, dus opwarmen en lekker eten. 

En zo vreemd om de wolken op de terugweg weg te zien trekken en bij thuiskomst dat de zon scheen. Lekker zompig in mijn regenjas. Op de heenweg was ik er uiteraard heel blij mee, want het goot op weg naar het station. En de werkplek.

Was blij dat ik een nieuwe blouse nog een aantal weken in de kast had laten hangen. En 'm nu aankon (als ik thuiswerk ga niet in mijn goeie goed werken); want feest en ik zou dan ook geïntroduceerd worden als 'de nieuwe'. Dus alle ogen gericht op Kwatta. Voor 2 seconden, want de aandacht moet gaan naar de collega die met pensioen gaat. Het is zijn feestje!

Ben benieuwd hoe mijn werkdag zal verlopen vandaag. Heb - heel lief - het prive-nummer van de collega gehad en ik mag hem altijd bellen als ik er niet meer uitkom. Een voordeel van wel even op de werkvloer zijn is dat een andere collega kon vertellen dat de software van een belangrijk informatiesysteem alleen op één soort browser werkt. Want het lukte mij thuis niet om daarin iets aan te maken; hij bleef maar foutmeldingen geven, terwijl alles goed stond ingegeven. 

Moet wel eerlijk zeggen dat ik heel erg zin heb in dat zonnige weekend. Eindelijk zon, met een kopje koffie buiten in de tuin kunnen zitten. Heerlijk! Mijn laptop gaat dan ook echt op tijd dicht en de telefoon op stil. 

Mijn privé-telefoon stond ook op stil toen ik op mijn werk was en meestal heb ik weinig tijd om daarop te kijken. Dus pas in de trein terug naar huis las ik een rukbericht van een uitermate toffe blogvriendin.

Blijf sterk!

Afbeelding van Prawny via Pixabay 

Dat vreugde en verdriet zo snel elkaar kunnen afwisselen. 

Gesloten

 Gesloten vandaag vanwege gebrek aan inspiratie of teveel aan regenbuien.

Afbeelding van Mylene2401 via Pixabay 

Niet

Mijn broer verwijt mijn moeder dat zij niet genoeg interesse laat zien.  Hij verwijt eigenlijk een boom dat hij niet kan lopen. Of heeft verwachtingen waarvan de buitenwereld allang weet dat die niet ingelost kunnen en zullen worden.

En zit hij in zijn verwijtenschema, dan gaat hij slaan. Verbaal. Vroeger, net als mijn vader, ook nog fysiek. Daarom trek ik hem ook minder. 

Maar ik snap het wel. Ook hij zoekt erkenning. Zie mij! Hou van mij! Vind mij de allerliefste!

Een verlangen naar iets wat er nooit komen gaat. Een liefdevolle zachte moeder, die direct op de stoep staat bij wat er ook in jouw leven gebeurd. Die betrokken is, maar dit vooral luid en duidelijk toont. En goedkeurt wat je doet en hoe je het doet. Die je omhelst met zachte armen. Spontaan is. Vooral dat laatste. Direct reageert en niet pas weken later. Of met een lullig berichtje. 2 regels getypte tekst.

Dit alles is mijn moeder niet. En doet ze niet. En nu zij al 80 is, zal zij dit ook nooit (meer) worden. Dus hoe kan je dan toch nog willen dat zij wel zo doet en reageert. En haar dit bovendien verwijten. 

Mea Culpa. 

Ik doe/deed dit ook. Dit verwijten. Maar dan in stilte. En later geleerd om bij haar aan te geven wat haar gedrag mij doet. Hoe ik het vertaal. Hoe ik het ervaar. Me kwetsbaar durven op te stellen. En daar soms een prijs voor moeten betalen. Maar het wel aankaarten. Wat het voor mij betekent. 

Maar ook te zien waar haar gedrag vandaan komt. Beschadigd, product van haar opvoeding en niet in staat - mede ook door een lang huwelijk met een dominante en later onberekenbare en gevaarlijke en psychisch zieke man - mijn vader - om haar spontane kant weer op te diepen. Geleerd dat dit afgestraft wordt. Of door haar kinderen of voorheen haar man en haar en zijn familie. Geen veiligheid. Alle potentie die ze heeft, weer binnen gehouden. Weggestopt in de donkere krochten. Mag niet. Niet doen. Niet spontaan zijn. Niet buiten de gebaande paden treden. Niet niet niet. 

Mijn broer straft mijn moeder door geen contact meer te hebben. Hoort ze maanden- soms jarenlang niets meer. Noch van zijn kinderen. Zo gaat hij ook om met andere familieleden. Met mij; want ik gedroeg me niet zoals het 'heurt'. Sterker nog; ik was toch altijd die rare. Die op kamers ging wonen. Die met een maffe snuiter trouwde, buiten de provincie ging wonen, alles, alles geheel anders deed dan 'De Familie' (nu moet ik even keihard denken aan dat wij uit een soort Maffioso familie komen, waar de ongeschreven familie-eer zeer belangrijk is..whoahahahhaha).

Maar dat doorgeven van patronen. Dat straffen. De harteloosheid. Willen dat de ander zich gedraagt zoals jij nodig hebt. Terwijl hij of zij daartoe niet in staat is. Misschien wel zou willen, maar het zit er gewoon niet in. En wat er niet in zit, komt er ook niet uit. 

Accepteer hoe het is. Wat er wel is. Kijk vooral naar hoe jijzelf (ik) het ervan af brengt. Ben ik dan wel zo'n goede moeder, zuster, tante, dochter, vriendin. 

Volg ook ik niet dezelfde patronen? Terugtrekken als het te ingewikkeld wordt. Alles zelf willen oplossen, regelen, aanvliegen. Omdat ik heb geleerd dat ik geen 'steun' heb te verwachten van thuis. Of in mijn huwelijk later van mijn partner (Omdat ik uiteraard net zo'n soort man koos als mijn vader, bijna klassiek die fout/instinker). Of relaties. 

Of zelfs mijn kinderen. Hoe liefdevol, warm en betrouwbaar en attent ben ik naar hen toe? Herhaal ook ik niet wat ik aan patronen heb meegekregen. Ben ik wel in staat om lief te hebben? Weet ik uberhaupt wel wat dat is. Hoe het eruit ziet. Voelt. Zou moeten voelen. 

Hoe liefdevol, warm en betrouwbaar en attent ben ik voor mijzelf eigenlijk. 

Afbeelding van congerdesign via Pixabay 

Voel je het?

 Cellie, always, the best remedy for dealing with a troubling past is living in the present.

Tallyho,

  The Universe

I should be so lucky

Genoten van het Eurovisie Songfestival. Met wat online vrienden heen en weer geappt en dat maakte dat ik me niet alleen voelde, wat ik wel was. En mijn broertje in het land van Lordi had ook interesse. Grappig en zo maakte ik er wat van.

De zondagochtend beginnen met dat het koffiezetapparaat het filter opzij drukt en alle prut IN je koffie loopt in plaats van in het filter blijft. Heerlijke start. Not.

Nou ja; weggooien en opnieuw beginnen. Niet janken; kan gebeuren.

Moest verder mijzelf even ernstig toespreken. Dat ik mijn werk goed heb gedaan. Geen klachten, geen 'fouten' gemaakt want anders had ik dat echt allang gehoord. En zou ik bovendien ook niet voor deze nieuwe functie zijn gevraagd. Dus HOU OP met die twijfel. De angst om 'door de mand te vallen'. Nergens voor nodig (er is ook geen mand die groot genoeg is). 

Denk ook niet zo negatief over het waarom. (Dat ik zo goedkoop ben, want ouwe lullenpremie of die premie voor het in dienst nemen van een mens uit een uitkering.) Want dat is bijzaak. Zou ik het echt niet kunnen, dan had ik dat al veel eerder gehoord. Weg met die twijfels!

Ga nou eens genieten van hoe ver je bent gekomen. Vanuit een zeer diep dal. En binnen 5 maanden een aanbod voor een opstap. Precies hoe ik het wilde hebben. Voet tussen de deur en binnenkomen en blijven.

Had nog een stukje Paasbrood ingevroren. Nu omgedoopt tot Pinksterbrood. Bij die foute koffie. Nee, goede koffie want opnieuw gemaakt en nu zonder prut. 

In de tuin gewerkt, want droog (na de regen) en flink, flink gesnoeid. Weer wat vorm en dat oogt direct 'netter'. Vooral de voortuin, want de wijk waarin ik woon daarin worden vooral graftegels uitgetest. Of die ook als stoepmateriaal gebruikt kunnen worden. Alles grijs getegeld, met 1 bloempot en een keurig hekje. 

Zag ook dat mijn Noord-Koreaanse buren een invasie hadden gedaan. Gewoon over de tuingrens in MIJN tuin hun moestuintje uitgebreid, door de onderste plank van de schutting 30 graden mijn kant op te leggen en een dikke balk daartegen aan te plaatsen, zo schuin als de toren van Pisa. Was er even ziek van, want dat doen ze altijd als ik weg ben. Naar mijn werk of op gewoon niet thuis en dan voeren ze hun annexatieplannen uit. Het enige wat helpt is niet in discussie gaan, maar ze opdragen dit terug te veranderen. Vriendelijk, maar wel duidelijk. Don't fuck with Frank de Grave.

Dus toen ik de buurvrouw vanmiddag zag, haar direct verteld dat die plannen Oostelijke richting, direct gestaakt moesten worden en de onderste plank van de gezamenlijke schutting weer 'normaal' op de erfgrens moet komen. Maar voor de zekerheid foto's gemaakt, mochten ze het 'niet snappen'. Want zo deed ze. Waar? Wat? Weet niet wat mijn man doet. Dat jokt ze, want ze geeft hem altijd uitgebreide instructies. Keihard hoorbaar voor de hele buurt. En voor de woningbouwvereniging ook fijn die foto's. Dit zijn dezelfde buren die klagen over de bloesem boom en dan wederom als ik niet thuis ben, met een manchete er gewoon een stuk tak afhakken.  Bruut, lelijk en zonder oog voor de boom. Of voor mij. Respectloos.

Nog meer verlang ik nu naar een afsluitbaar hekje/poort/deur, want ik weet zeker dat ze ook gewoon in mijn tuin kruipen als ik er niet ben. 

Het is de wereld en zijn problematiek in het klein. De een wil wat (wat van die ander is) en de ander lijdt daaronder. En degene die het hardste schreeuwt, slaat, of schiet of alles kapot maakt, wint.

De Pinkstergeest was zeker niet in haar of mij gevaren, want hoewel er geen woord Chinees bij was, deed buurvrouw alsof ik iets heel moeilijks doorgaf. Terwijl Irma er ook nog bij stond te gebaren!

cc Wap wap wappie

Gekeken naar F1, de race in Monaco, heel apart circuit in de straten aldaar. Mooi uitzicht over de bootjes van de lucky Few. Nou ja...lucky. Wie weet de problemen die zij allemaal hebben. En dan ook nog zo'n boot erbij!

Max heeft die race gewonnen en ook nog eens leider in het kampioenschap nu. Geen enkele Mercedescoureur op het podium te zien en dat is ook wel eens verfrissend. 

Daarna trok ik richting mijn moeder. Even kijken hoe het met haar gaat en tsjonge..werd ze schriftelijk, jawel schriftelijk,  op het matje geroepen door een broer van mij. En alle oude koeien werden er ook nog maar eens uit de stal bijgehaald. Dat hij zoveel tekst op zo'n koddig kaartje, zelf in de brievenbus gedaan, kwijtkon. 

De een wil wat en de ander snapt dat niet of is niet in staat dat te geven of te snappen. Want beide te koppig om een eerste move te doen. Jemig de Pemig!

Nog later dan het songfestival gisteren eindigde, thuis dus. Waar zouden we zijn zonder de trein! En de nachtbus. Nu is het kunst om die apen van mijn moeder bij haar in haar circus te laten. En ook de vlooien van die apen. 

En de mijten van die vlooien van die apen. 

Pinksteren

 

Qua weer vandaag geen Mooie Pinksterdag, maar wandelen kan altijd met de kleine meid. Deze versie is ook al weer 30 jaar oud, dus eigenlijk een oud jasje.

Hier en daar maar vooral hier

In een vierdaagse werkweek, waar er voornamelijk thuis wordt gewerkt, toch 3 dagen naar een kantoor geweest. En dus ook reizen met het OV.  Waar je nu ook weer gezellig naast elkaar mag/moet zitten, want weer bijna ouderwets vol. Of gewoon staan, want geen zitplaatsen meer. Het oude normaal.

En het lijkt alsof nog meer mensen niet snappen hoe je zo'n mondkapje op hebt. Veel neuzen gezien of mondkapjes die als kinbeschermer werden gebruikt. 

Vond het al met al wel een drukke week met reizen en nieuwe zaken leren en dan ook nog mijn gewone werk. Wel blij dat ik mijn tijd zelf kan indelen. Volgende week twee afspraken gemaakt via Teams om kennis te maken met mensen die wat zaken van mij gaan overnemen, zodat ik meer lucht heb om nieuwe werk te doen. Vind het wel 'luchthartig' dat ik die baan in 32 uur ga doen waar de voorganger er 5 dagen per week zat. Maar ik wil niet meer uren werken. Die vrije tijd is me heel kostbaar geworden en dat ik daardoor minder verdien, dat is dan de consequentie van mijn keus en die accepteer ik. 

Voorganger stuurde trouwens al een mailtje uit dat ik 'de nieuwe' ben; grappig want lijkt mij juist iets wat mijn manager moet vertellen, maar die persoon is wel iemand die graag voor zijn beurt praat heb ik gemerkt. 

Vannacht niet zo lekker geslapen. Snap ook waarom en toen ik wakker werd lekker mijn bed afgehaald en een witte was aangezet. Want ik weet hoe 'blij' ik daarvan word. Simpel persoon he. Blij worden van een schone was. En later op de dag mijn bed weer fris opmaken. Alles ligt in de kast en vanochtend zelfs als één van de eerste dingen nog wat slopen gestreken die aan het nieuwe wasrek hingen. Ook maar klaar dan. Niet eens nodig voor mijn verse beddegoed voor straks, maar wel lekker voor in de kast.

Bij wakker worden trouwens donkere lucht, regen en gisteren terug naar huis van mijn werk al bijna uit mijn jas gewaaid. In de tuin wat zaken omgewaaid zie ik, maar geen schade. 

Uitkijken dat de depressie buiten niet naar binnen waait, want lekker buiten zijn is nu minder aantrekkelijk. Geen plannen gemaakt en eerlijk gezegd niet eens in de gaten dat er weer een 'bijzonder weekend' aankwam. Alles gaat zo snel of nee, ik ervaar dat de dagen zo snel gaan. En dan heb ik niet eens een bruisend prive leven! Was ik net gewend en had routine opgebouwd in mijn werk, ga ik alweer een nieuw avontuur aan. 

Het is nat, donker en prutweer. Voor mij dan. Voor de natuur wel goed, watertekorten worden aangevuld.

Gelukkig heb ik zelf een 'verzetje' verzonnen. Het Eurovisie songfestival. Lekker fout dus daarom zo leuk vind ik. 

Lekker sporten!

 

Plan

 

Er is al een labeltje voor een postvakje voor mij gemaakt. Maar heb nog niet volmondig 'ja' gezegd. Grappig. En ook grappig dat ik niet enorm eronder stress. Alsof ik vanaf de zijlijn de kantoorpolitiek kan bekijken. Waarin mensen zichzelf belangrijk maken door altijd 'drukdrukdrukdruk' te roepen. 

Ga even terug in de tijd waarin ik al schuchter vertelde aan sommigen dat ik graag in deze tak van sport wil werken. Iets betekenen voor anderen. 

En dat vanaf begin van dit jaar dit gewoon realiteit is geworden. Na eerst een aantal jaren als vrijwilliger te hebben gewerkt. Ook om ervaring op te doen en wat van mijn ervaringsdeskundigheid terug te geven en bovendien, weer onder de mensen te komen. Dat laatste vond ik ook uitermate belangrijk want mijn kringetje was nauwelijks nog rond te noemen. 

Dus ben ik trots erop hoe ik ben gekomen waar ik wilde zijn. Op eigen kracht, omdat ik dat graag wilde en ook wist dat ik het kan en bij mij past. Daarop bewust te sturen en mijn doel in de kijker te blijven houden. 

Geen flitsende carriere met dito auto en bonussen,  maar vooral zingeving op het eind van mijn werkzame jaren. (Nu klink ik als iemand die al bijna met pensioen moet; maar werk dus al 40 jaar he).

Lekker op de fiets wat boodschappen gehaald in een winkelcentrum een paar wijken verderop. Ben echt dankbaar dat ik dat kan en (weer) durf. Op de fiets stappen en gaan en niet van te voren nadenken of er in de buurt hoge stoepen zijn, waarop ik kan afstijgen (als van een paard, zo hoog (in mijn hoofd dan)).

Het was gelukkig niet echt druk in dat winkelcentrum; niet drukker dan voordat de winkels weer los mochten. Of misschien lag het aan een dreigende bui (niet de mijne trouwens).

Zag nu wel een droogrekje voor aan de deur, dus even op het oog gemeten of het in de fietstas mee kon en anders, nou ja dan was het meeschleppen dus, maar dankzij de megagrote ouderwetse fietstassen paste het (net) overdwars. Ook nog wat toner voor de printer gehaald. Die wil ik altijd sowieso op voorraad hebben, maar hoorde van kantoorgenoot dat als hij wat moest printen, hij dat ook thuis deed en de kosten voor de materialen mocht declareren. Altijd fijn om dat uit de praktijk te horen. Want heb nog steeds geen print-opties op kantoor,  want mijn printercard doet het niet. 

Verder vroeg ik vorige week al een goede headset aan en die werd direct besteld. Want die oortjes van de bedrijfstelefoon zijn niet zo prettig en werk liever met zo'n callcenterding op mijn hoofd. Microfoon voor je mond en lekker praten maar. Handsfree, zonder dat er tussendoor zo'n ding uit je oor kiepert. Of het ingebouwde microfoontje niet dicht genoeg voor je mond hangt.

Verder nog even - in mijn eigen tijd, maar daar heb ik geen probleem mee, want ik wil dat de zaken lekker lopen - gepield om mijn printer in het bedrijfsnetwerk toe te voegen en dat niet alleen, maar daar ook nog mee te kunnen printen. Allemaal gelukt, dus ik ben daar ook weer tevreden mee. Als ik voornamelijk thuis werk, dan moeten die opties ook allemaal ingezet kunnen worden en dan niet voor dat soort klusjes wel uren reizen en naar kantoor trekken. Niet efficient, niet prettig werken. 

Fruit

 Van de week kocht ik een grapefruit, wat perziken en nog wat ander fruit. De jongen achter de kassa (ga nog naar een kassa, dan heb ik kans om eens wat te zeggen tegen iemand, voordat alle mensen al zijn weggesaneerd uit het afrekenproces bij de supermarkten) vroeg me of het een sinaasappel was of een grapefruit. En wat die andere dingen waren, nectarines? 

Dus ik als een brave burger uitleggen hoe hij het verschil kon zien. Had ik ze ook nog allemaal los op de band gelegd, dus niet in een zakje (doe ik nooit, zonde van een zakje, alweer extra plastic). Maar vond het wel grappig. 

Alle appels hebben een stickertje met de naam van de appel erop. Els Tar bijvoorbeeld. Kan je de appel bij haar naam roepen. Ha die Els!

Liep trouwens dit weekend een rondje met een blogvriendin. Zij in haar stad en ik alhier. Verbonden door de telefoon, met een oortje. Vond het een hele goede oppepper. Ontzettend lief van haar. En zo liep ik toch maar wel eventjes. Ondanks het slechte weer en vooral desondanks mijn weerzin tegen alleen lopen, zonder doel. 

Zo kan het ook. 

We are the fruit, adorning the legacy of every forgotten revolutionary.

Born in resilience, proud like a lion.

We are the birth of a new age.

Yu no man broko mi.

Yu no man broko, broko mi

(Mi na afu sensi!).

Kopstoot

Zag een uitzending van de oude series van Top Gear waarin ze de keuken van Syrië (nog voor de burgeroorlog opgenomen) uitprobeerden. En ze 'lam' namen. 

Kop, ballen, poten; u noemt het en het stond op tafel. Moest wel enorm lachen om hun reactie. Sowieso altijd om Top Gear (de oude ploeg dan).

Deed me denken aan die keer dat ik nietsvermoedend uit mijn werk kwam en mijn toen nog man gekookt had. Ik tilde het deksel van de pan op en het schaap grijnsde me tegemoet. 

Lekker zo'n schapenkop (met inhoud en al) in de soep. In onze cultuur is dat toch minder gebruikelijk. Om alles van een dier te gebruiken. Daardoor is vlees eten ook minder herkenbaar als een dier eten denk ik. 

Heb je een kop of staart in je gerecht, of een hele schouder of achterpoot, dan kan je niet anders dan daarin de herkomst van je voedsel zien. Tenzij je vissticks blijft eten, dan snap ik dat je daarin niet een vis terugziet. Uberhaupt onder al dat paneer.

Afbeelding van 9883074 via Pixabay 

Anyways; heb mijn lunch (salade) al gesneden en in een bakje klaargezet. Dressing apart, anders wordt het allemaal nogal zompig en morgen weer een dagje naar een kantooromgeving. Ook wat ik ga aandoen hangt al klaar (denk ik altijd van te voren over na), de route nagekeken, wanneer moet ik hier de voordeur uit om met het OV op tijd op de plek van bestemming te komen. 

De vorige keer zat alles een beetje tegen. Bus kwam niet, de volgende bus had een chauffeur die alles stipt volgens het boekje deed, bij elke halte stopte, ook al stond er niemand en hoefde er niemand uit en bovendien dacht dat ook op de busbaan je maar 30 km per uur mocht en daardoor kwam ik precies op het moment op het perron aan om mijn trein vrolijk tot ziens te mogen na zwaaien. Gelukkig op een 'groter' station en de volgende kwam al/pas na een kwartiertje. Contactpersoon direct gebeld dat ik later zou komen. Geen probleem; hij at nog wel een bammetje extra thuis. 

Bovendien zag ik pas op het kantoor dat ik beide oorbellen onderweg kwijt was geraakt. Geen dure hoor, maar wel leuke, maar kennelijk slechte sluiting. Vond een achterstukje in mijn boezem. Helaas was dat alles wat ik daar vond. En een broodrooster.

Veer uit eigen voorraad

 

Judging yourself for what you haven't yet accomplished, Cellie, is like finding fault with a caterpillar that can’t fly or tree that can't leave… well, you know what I mean.  You will soar,    The Universe Afbeelding van manseok Kim via Pixabay

Brief

Voor slechts € 3,50 kan je het mooie en klassieke kinderboek van Tonke Dragt kopen. 

Brief voor de koning. Zag het boek liggen en kocht dit voor mijn kleindochters. Als ze hier zijn en kunnen lezen, dan heb ik een mini-biebje. Haha...Oudste is pas 4 hoor, maar nu beginnen met beleggen in boeken kan nooit kwaad.

En zeker niet voor die prijs. En alles wat boeken en kleinkinderen aangaat daar ben ik een uitermate zacht ei voor. 

Bracht mijn zomerdekbed (afgeritst van mijn herfstdekbed haha, samen maakt dat een Winterdekbed) naar de stomerij. Vond het best wel prijzig, maar bedacht terug naar huis dat ik die prijs gewoon over alle maanden moet omslaan. Kan het niet zelf schoonmaken, want heb geen droger (anders met een handje tennisballen in de droger), maar niet zeuren nu, het valt zo berekend best wel mee. Gooi het niet wekelijks naar de stomerij tenslotte. Propte het geheel in mijn bejaardenboodschappenkarretje en hoppa...zo kon ik het makkelijk vervoeren. 

Weer teruglopend in de regen vond ik die regen niet echt vervelend. Want wist al dat er regen aan zat te komen. En zeuren is dan nogal zinloos. Zeuren tegen wie trouwens? 

Regen op mijn raam

Blij worden van een schone witte was aan de droogmolen. En een zonnetje en wat wind. Dus zo droog. Heel fijn. Allemaal zonder droger. En als de boeren hier niet gaan gieren, nog lekker ruikend ook.

In de zon de dikke weekendkrant gedeeltelijk gelezen. Wat zijn die kranten toch dik! Of ik lees heel traag.

Berekeningen gemaakt in het kader van stel dat ik die baan accepteer waar kan en waar wil ik dan over onderhandelen en waar moet ik - vooral voor mijzelf - rekening mee houden. En dan heb ik het over het feit dat als je meer gaat verdienen je netto soms minder overhoudt doordat je toeslagen ook minder worden.

Ja, werken wordt enorm gestimuleerd door dit toeslagen systeem. Not. Ik heb al berekend dat ik - om helemaal geen toeslagen te hoeven aanvragen (in ieder geval huurtoeslag) een ENORME salarisverhoging zou moeten krijgen. Krijg ik een beetje, dan lever ik netto in. En dat zie ik niet terug in mijn netto salarisstrookje. Uiteraard snap ik dat pensioenberekeningen en berekeningen voor WW op basis van je Bruto salaris worden gemaakt. Dus mijn bruto salaris wat opkrikken zou op de lange termijn wel goed zijn. Maar het is nu zo relatief laag, dat ik daar jaaaaaaaaaaaaaaaaaren over ga doen. Met wat ik her en der opvang hoe 'goed' men in dit bedrijf is met belonen. Maar dus niet gebaseerd op feiten, alleen wat men mij nu betaalt. En hoe ik zaken 'vertaal'.

Wat Bijstandsniveau is, daar ben ik helaas al mee bekend, maar liever nooit meer terug. De onvrijheid, de mindfuck van alles moeten overleggen; je hele hebben en houden en het aantal tandenborstels...ladumaar. Maar soms heb je geen keus. Tenzij je van de wind kan en wil leven. 

Maal een beetje in mijn eigen hoofd merk ik. Zie ik mijzelf zitten in die nieuwe functie? Ga ik ook daarvan mijn 'eigen' Toko maken? Dat ik dat kan, dat weet ik na zo'n veertig jaar werken wel. Of ik dat wil, dat is vers twee. Zo'n plek aan/in de frontlinie. 

Gewerkt, op een verplichte vrije dag. Want had nog aardig wat zaken af te ronden en door de vele 'vrije' dagen deze maand zag ik al gebeuren dat ik niet uitkwam. En het reizen en doorspreken hoe en wat van de eventuele nieuwe functie. Dat is niet in een paar uurtje gedaan. 

Maar dat werken vond ik niet bezwaarlijk. Geen andere dingen te doen (ja.....heeeeel zwaar leven), de dag ervoor heerlijk in de tuin kunnen werken en vooral veel buiten geweest) en ik wist dat ik die dag even vaart wilde maken. En dus gedaan. Voor mij nog meer bewijs dat even wat zaken 'erbij' doen, niet zomaar kan en niet zomaar structureel moet worden. Het kan misschien wel, maar ik wil dat niet (meer)). Om niet weer ten onder te gaan door een overvolle zakenmand aan taken en dingen die er even 'bij' worden geschoven. Gratis. Tijdelijk. Omdat je die veren zo lekker vindt voelen. 

Vanochtend wakker met druilregen op de ramen. Nu lijkt regen op schuine dakramen altijd erger, maar geen zit in de tuin en lees de weekendkrant-weer. Dus maar eerst even wat verse groenten en fruit halen, dan is die buit ook weer binnen.

Goed advies

 Do you know the main difference, Cellie, between messing with the cursed hows and turning them over to me? 

Besides smoother, more radiant skin. 

No, besides more free time. 

No, besides more interest income. 

Right! More laughter! 

Tallyho,

  The Universe

Afbeelding van klimkin via Pixabay 

Meer meer meer

Heb een vrij kleine garderobe. En nu ik weer werk en af en toe onder de mensen kom, is het prettig dat ik wat variatie heb. Iedere keer een andere sjaal om is een manier. Afwisselen met oorbellen. Al denk ik zelf dat niemand daarop (wat heb ze aan?) let, behalve ikzelf. Kocht december vorige jaar een jeans. Had nog een zwarte. En een broek die als ik kritisch kijk eigenlijk voor thuiswerken prima is, maar voor extern net wat te sleets is. En te groot. Dus 3 broeken voor het winter- en voorjaarsseizoen. Dat is niet veel. Daar mag er zeker eentje bij. Doe eens gek; misschien wel twee. 

Voor de zomer heb ik een donkerblauwe linnen broek, een witte (die is al 22 jaar oud) linnen, eentje die ik in de zomer in de opruiming kocht, ook van luchtige stof maar wel Duitse kwaliteit. Maar dat is het dan wel. En wat bermuda's maar die zijn dus echt niet voor de werkvloer geschikt (vind ik zelf).

Dus ook daarover nadenken. Dat werken ook betekent dat je meer geld aan kleding uitgeeft. Misschien kan ik wel representatiekostenvergoeding onderhandelen. Al hoorde ik het verhaal dat men mijn wellicht voorganger ooit ook in een nylon pak wilde hijsen, zo'n pak waar je zo lekker de hele dag in loopt te zweten en je bijna tegemoet glimt. Dat komt dan uit de koker van een wethouder (Hekking type denk ik); dat ideetje. 

Als je dan snapt dat veel wethouders doorstoten naar de landelijke politiek, dan snap je wel waar de wereldvreemdheid vandaan komt.

Opvallend in onderstaand filmpje is dat beide soorten brillen weer helemaal In de mode zijn. Gordon heeft zijn bril van de Burgemeester geleend en de wethouder-bril zie ik ook veel te vaak. 

Vandaag vrij; Hemelvaartsdag. De zon schijnt in de tuin en ik ga straks het gras even maaien. Over die ontwikkelingen op mijn werk, daar mis ik heel erg feedback van collega's. Die zie ik nauwelijks. Iedereen zit een beetje in zijn eigen bubbel. Als ik naar kantoor kom, voelt het als een duiventil. De ene keer zit er weer een compleet andere bezetting dan de andere en niemand die mij 'kent'. Dus doe ik mijn best om wel iets van sfeer te creëren. Kijk op de interne online kalender en feliciteer collega's die een jubileum vieren of jarig zijn. Mailtje sturen is zo gepiept en verstevigt de band. 

Maar ik mis inderdaad het even slap OH-en in de ochtend. Iedereen schijnt superdruk te zijn, met zonder uitzondering het bordje druk druk druk druk online. En ik weet niet hoe het 'normaal' is, want dat heb ik hier nog nooit meegemaakt. En ik heb bovendien een functie die ook nog eens nieuw is. Dus kon ook niemand om raad vragen. Of kijken hoe ik het niet wil. Er lag geen handboek soldaat. Pionieren dus. Kan ik goed, veel ervaring mee in het verleden en vind ik ook nog leuk.

En toch vind ik dat thuiswerken wel heel erg prettig - als afwisseling. Dat het kan. Soms. Vooral geen reistijd, want die komt bij het 'oude normaal' weer terug en ik weet nog hoe druk de bussen altijd waren, want zeer populaire lijn (stopt bij onderwijsinstituten). En de trein idem. 

Veel dus om over te onderhandelen. En ik weet dat ik daar goed in ben. Ook al lijk ik misschien een zacht ei hier. (Dat is misschien wel de basis van mijn succes; dat mensen niet doorhebben dat ik ook keihard kan onderhandelen en goed snap hoe het spel gespeeld wordt). Heb jarenlang in een commerciële wereld gewerkt. Onderhandelingen met grote bedrijven gevoerd en gewonnen van de concurrent. Miljoenencontracten. 

Kopje koffie erbij en genieten van een zonnige Hemelvaartsdag en Suikerfeest (al kan het zijn dat dit voor sommigen pas morgen begint).  En dat ik vrij ben vandaag. Even niks. Al weet ik dat sommigen zouden zeggen dat ik al heel lang niks heb of doe. Of het niet zoveel voorstelt, want ik heb niets opgebouwd; geen kasteel voor het nageslacht of die zak met geld. 

Maar gelukkig ook geen negatief kapitaal en wel heel liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen. 

Jullie nog plannen voor vandaag. (Praten met iemand is voor mij al wild hahaha!)

Veranderingen

Een collega had zijn mond al voorbij gepraat een tijdje terug, maar misschien was dat wel onderdeel van "vraag haar eens uit hoe ze erover denkt", dus ik wist dat er een gesprek zou komen over een andere functie binnen mijn bedrijf. En ook waar. Alleen niet precies wat.

En dat kwam er dat gesprek. Een aanbod voor een functie waar ik nog meer eerste contact ben met mensen. Waarbij je goed moet kunnen luisteren, rustig blijven, mensen op hun gemak moet kunnen stellen. Maar ook te maken krijgt met emoties zoals boosheid en/of ook agressiviteit (aan de telefoon al allemaal meegemaakt). Analyseren wat er aan de hand is en eventueel ook kunnen verwijzen naar andere kanalen. Veel kennis hebben van de sociale kaart en hoe eea werkt in de gemeente.

Ga volgende week een dag meelopen/kijken met de huidige medewerker. Heb nog niets besloten of toegezegd, want ik wil eerst zien wat dit werk echt inhoudt en of het me wat lijkt. En van hem horen wat de wespennesten zijn in zijn werk. En ik wil uiteraard ook onderhandelen over mijn financiele positie. Dus sowieso nooit direct ja zeggen. Of neen.

Nu zijn die werkzaamheden ook nog allemaal - vanwege Covid 19 - online en telefonisch, maar als we ooit weer elkaar mogen ontmoeten op een Gemeentehuis. 

Uitermate grappig vind ik dat. Dat de ambtenaren die ooit over mijn bijstandsuitkering besloten en mijn gehele financiele situatie uitplozen en beoordeelden, nu gelijkwaardige collega's zijn. Ik een pasje heb waarmee ik toegang tot hetzelfde gebouw krijg, in dezelfde kantine (als die ooit weer geopend is) kan lunchen. Ik aan de andere kant van een balie kom te zitten tijdens gesprekken met mijn Keesmanager. Maar nog heel precies weet hoe afhankelijk en onvrij ik me voelde in die positie. Dat moet ik blijven herinneren voor mijn huidige werk. Dat de hobbel nemen van je kwetsbaar opstellen door hulp te vragen een hele grote is.

Hoorde van mijn manager dat men en zij uitermate tevreden over mij is en hoe ik mijn werk zelfstandig heb opgepakt en uitgewerkt. Zo, lekkere veer in mijn derriere, maar ik weet ook dat ik me niet moet laten verleiden daardoor. Door dat lekkere gevoel van zo'n veer. Daar betaal ik de rekeningen niet mee. Met die veren.

Dus blijf ik zakelijk en kijk hoe ik hiermee mijn voordeel - lees rust in de tent; niet stressen over dat mijn contract binnenkort afloopt - kan doen. En op de lange termijn. Toch ietwat pensioenopbouw.

Iemand nog suggesties?

Uiteraard snap en weet ik heel goed dat je pensioen heelhuids halen nergens gegarandeerd staat. Ook niet dat daarna de tijd van 'leuke dingen kunnen doen' aanbreekt. Geen garantie geeft het leven ons. 

En eerlijk is het al helemaal niet.

Halve gare

Mijn zoon en zijn vriendin appten of het goed was dat ze even iets brachten voor Moederdag. Hij was snotterig geweest maar test gedaan en zij ook en negatief. Konden we op de stoep eea uitruilen. In de tuin zitten ging niet, want onweer en regen en hagel op dat moment.

Heb ze binnengelaten, gaf haar een knuffel, zoon niet, maar die houdt hij tegoed en zo leuk dat ze een geurend kado meebrachten in de vorm van stokjes en nog eten van een Indische vriend van ze. Lekka!!

Daarna gingen ze door naar mijn dochter om daar wat dingen te brengen. Wat lief van ze. En wat ben ik vooral blij dat mijn kinderen actief hun best doen om de banden goed te houden. En te onderhouden. Niet alleen bellen als iemand jarig is. 

Werkte wat in de tuin, keek de F1 van Spanje, waarin Verstappen enorm zijn best deed, maar zijn oude versleten banden konden niet op tegen de nieuwere van Hamilton en dus eindigde Max als tweede. Strategie werkte niet dus.

Was hing ik toch maar op zolder, want iedere keer een buitje. En het voelde tropisch en vreemd warm. Groeizaam weer. Dus lekker in de tuin aan de slag, voor zover de pols dat toeliet. Maar niet teveel willen en eisen van mijzelf, dan voelt het een stuk ontspannener.

Niet hoeven koken, want dus eten van zoonlief en vriendin gehad. Zalig zeg. En dan is de dag weer voorbij.  

Mooie muziek bij Witteman en niet al te laat naar bed. Sudderplaatjesleven zouden sommigen zeggen. 

Maar na jarenlang op standje Overkoken te hebben gestaan en heet heet heet, is sudderen zo gek nog niet. Je komt in ieder geval niet als een halve gare uit de pan; geheel gaar.

Die strenge Gereformeerde Opa

Die Opa had een geheim. Nou ja, ik denk wel meerdere, maar deze hoorde ik onlangs van mijn moeder. Haar moeder - zijn echtgenote dus - was een zeer egocentrische vrouw. Maar ja, Opa wist; getrouwd, zwaar gelovig en dan blijf je bij elkaar tot de dood ons scheidt.

Tegen het einde van zijn redelijk korte leven had hij een relatie met een overbuurvrouw. Zo'n serieuze relatie dat hij het gezamenlijke spaargeld al door tweeën had gedeeld en zijn gedeelte op een apart boekje had gezet. Dan kon hij mijn Oma toch nog 'goed' achterlaten, maar met die vrouw een nieuw leven opbouwen. Zijn foto stond bij de overbuurvrouw in de kast. De plannen waren gemaakt en toch durfde Opa het niet door te zetten. 

Scheiden om je eigen geluk na te jagen? Eind jaren zestig deed je dat zeker als streng gereformeerde niet. 

En toen ging hij dood aan een hartaanval rond zijn 66e. Mijn moeder hoorde het verhaal van die overbuurvrouw na zijn dood. Ze is bij haar thuis geweest. Mijn moeder vond het zo oneerlijk dat haar vader dit niet heeft aangedurfd. Ze gunde hem zijn geluk en vond die overbuurvrouw het tegenovergestelde van wat haar moeder was. Wel lief en warm en heel empathisch.

Wel apart, of eigenlijk geheel volgens de regels van het boekje - vind ik dan - dat mijn moeder het ook niet aandurfde om uit een slecht huwelijk te stappen. En pas opgelucht kon ademhalen toen mijn vader was overleden. Opgelost. Ruim vijftig jaar later.

Ben dankbaar dat ik de moed had om de geschiedenis niet te herhalen. Elke dag dat je nog blijft in een slechte relatie is er één teveel. Ook juist voor de kinderen. Vooral voor hen. Wat leer je je kind door niet in actie te komen. Maar af te wachten. Wat ik net ergens las dat is precies hoe het is: 

Denk erom, er komt geen dag terug!

HRH Cellie

 The answer is:

Because there will be flowers, Cellie, that only you can pick. Butterflies that only you will see. Laughter and tears that only you will know. And dreams that only you can dream. 

The question was: 

How does one know if they really are a prince or a princess? 

Good question, your highness -

  The Universe

Zohé!

Had een spoed-oppasklus te doen. Dus uit mijn werk (iets vroeger gestopt, maar ook vroeger begonnen, dus maak mijn uren gewoon. Hoera voor thuiswerken.) door naar eerst het huis van ex-schoonouders. Daar de kleindochters opgehaald (en zo blij dat het eventjes droog was toen) en met de stormwind in de rug naar huis gelopen. Vergat acuut mijn rugpijn.

Op een gegeven moment rook ik dat de jongste kleindochter een schone luier nodig had en werkelijk; het zat tot op bovenaan haar rug. Dat vergeet je snel he...dat kinderen zo smerig kunnen zijn en hoe je dat dan handig schoon krijgt, zonder het hele huis te besmeuren. Uiteindelijk wel gelukt (vraag niet hoe) en jemig...twee kinderen is echt wel drukker dan eentje. Die jongste wil het liefste al gaan tijgeren. Even lekker op een kleed 'neerleggen'; whaohahahha Oma; doei! En omdraaien en er van door schuiven. Ook leuk als je een poepluier probeert te verschonen. 

Mijn dochter heeft geen box (meer) helaas, want dan kon ik haar daar even rustig neerleggen, zonder dat ze kon ontsnappen. Mijn ex-man noemde dit altijd The Prison, want een box kennen ze niet waar hij opgroeide. 

Oudste kleindochter ging een boekje voorlezen aan mij en haar zusje en liet me al haar tekeningen zien die ze op school maakte. Ben dus totaal geen strenge Oma, want naar bed gaan op tijd dat lukte voor geen meter en ik maakte er geen punt van. Gelukkig toen ik naar huis ging en haar moeder uit haar werk was, lag ze wel te slapen, maar korte nacht. 

Dochter regelde een auto - een Renault Zohé noemde ik haar,  voor me, zodat ik laat in de avond niet meer met trein en bus naar huis hoefde, door de regen en de storm. En dus de dag erna bedenken wat ik dan met die auto kan doen. Want pas in de avond retour.

Afbeelding van Capri23auto via Pixabay 

Naar het tuincentrum!  Even wat zakken tuinaarde halen. Die krijg ik niet mee op mijn fiets. Vergiste ik me wel in mijn eigen maximum Laadvermogen. Zakken van 40 liter dat lukt niet meer. Ook door pijnlijke pols nu niet. Dus wat zakken van 20 liter meegenomen. Weet dat dit al 'weg' is in de tuin als je ernaar kijkt, maar niet zeiken. Ik heb even de vrijheid. Voor niks, want elektrische auto en volledig opgeladen, dus hoefde niet te tanken. En benzine is waanzinnig duur geworden zie ik.

Ook haalde ik Peggy Lee  -Is that all there is -  maar weer eens tevoorschijn, toen ik vanaf haar huis in Amsterdam weer huiswaarts reed, voor het eerst weer in een lange tijd in een auto. En ook nog een geheel elektrische (mam....is gewoon simpel!) en een automaat (maar daar had ik al eerder ervaring mee. Super en heel fijn. Dus voor ik het wist stond ik in mijn straat, parkeerde de auto achterwaarts (makkie) op mijn 'oude' plek en blij dat ik het nog steeds onder de knie heb. Maar ja, klein autootje hoor, dus niet zo ingewikkeld. Ook niet in het donker. 

Nog wat speurklusjes gedaan, maar uiteraard was wat ik zocht in de winkels niet aanwezig. En grappig dat ik echt even moest nadenken hoe ik her en der met de auto kom, want met de fiets rij je over andere wegen dan de autoroute. En die auto-route lijkt heel erg om. 

Moet eerlijk zeggen dat na mijn werk, op de tijd letten,  ook nog reizen en dan nog oppassen me wel aardig vermoeide. Dus petje af voor wat mijn dochter allemaal in haar eentje doet. Werken, kinderen, boodschappen en haar sociale leven. En nu ook nog de Ramadan. Maar zonder klagen. Anders heeft het geen zin. Als je het alleen doet om bonuspunten te behalen, maar er verschrikkelijk over zeikt.

Auto weer retour brengen eind van de dag. Niet te vroeg want wil niet in de spits in de trein en bus weer terug reizen. Ervaarde wel hoe fijn het is om zonder mondkapje in je auto te kunnen reizen. Vrijheid. Zonder te hoeven denken of diegene die tegenover je zit of staat te rochelen met zijn mondkapje op zijn kin, misschien iets onder de leden heeft. Je moet toch op die manier reizen, want je hebt geen alternatief, dus wees blij als je dat niet hoeft met een auto voor de deur. Jaha; wel die file en wel parkeerplekjes zoeken; been there got the XL T-shirt.

Nog even langs het strand gereden, terwijl ik al op weg naar de garage was. Maar ik dacht Waarom Niet en draaide de andere kant op. Er is altijd de Zee. Altijd. De auto moest terug voordat de zon in de zee zou zinken, maar DV ga ik dat echt nog wel een keertje zien is mijn planning. 

Morgen weer een drukke werkdag, training -online uiteraard - voor een nieuw informatiesysteem, dus koppie erbij houden. 

Terug

Het is geen toeval dat ik mijn rug voel morren op het moment dat iemand me 'van achteren' aanviel. Of eigenlijk; zo voelt het. Of het zo is; het is geen feit. Gevoelens zijn geen feiten tenslotte. En maak ik er meer 'drama' van dan het is.

Misschien en wellicht IS het zo niet bedoeld en zijn het 'maar' woordjes. Een 'grappige' uitdrukking om te verbloemen dat die ander niet kan omgaan met wat iedereen tegen hem roept. Dat leidt lekker af. Grappig over de rug (daar heb je 'm weer die rug) van een ander. Even sneren. Lekkerrrrrrr. En zo fijn spitsvondig. 

Dus weet en snap ik dat ik het moet laten passeren. Lekker vroeg naar bed en goed bewegen. Maar wel opletten met deze persoon. Dit is de ware aard. Slecht tegen kritiek kunnen in het echt. Niet willen leren van domme acties. Beweren dat hij zo ontspannen is en alles zo goed kan loslaten en volledig in controle.

Een tamelijk onbegrijpelijk klaagzang lijkt dit. Zelfs voor mij. Maar dat ik het maar onthoud.

Als iemand laat zien hoe hij echt is, geloof hem dan maar.

Afbeelding van 8thBox via Pixabay 

Groener gras

Dat bij mij is het groenst van de straat. Dat is nogal makkelijk want behalve mijn buurvrouw heeft er niemand meer gras in de tuin. Teveel werk denk ik (klopt wel) en een tegeltuin is makkelijker. Even de hogedrukspuit erop in het voorjaar en de tuin is zomerklaar.

Afbeelding van Hier und jetzt endet leider meine Reise auf Pixabay 😢 via Pixabay 

Het ruikt lekker, vers gemaaid gras, je bent even van de straat en bij het schuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuurgeluid weg en daarna is het heerlijk F1 bekijken. Kocht bij de drogist een ding voor om je pols, want kreeg steeds meer last van de onderkant van mijn duim/aanzet bij de pols, dus voordat het een echte peesontsteking wordt, de pols maar even ondersteunen. Ooit had ik 'ergens' zo'n ding of eigenlijk van mijn zoon geweest, maar dacht in de winkel al dat ik 'm waarschijnlijk dan vanavond wel terugvind. 

Maar zolang wilde ik niet meer wachten/zoeken. 

En dankbaar dat ik me het kan permitteren om zo'n relatief duur ding onmiddellijk te kunnen aanschaffen. Dat maakt dat ik clienten die ik spreek en problemen met geld hebben, begrijp. Hoe kut het voelt. Zelfs iets wat nodig is voor je gezondheid niet te kunnen aanschaffen.

Bij breien krijgt ik echt last, dus maar even niet meer doen. Snik. Zag namelijk een leuke kussenhoes, die ik eenvoudig zelf kan namaken. Dat moet maar even wachten. 

F1 bekeken en pas aan het eind werd het interessanter. Max op de tweede plek geeindigd. 

Soep in diepvriesdozen verdeeld in de avond en eerst in de koelkast en daarna hoppa in de diepvries en dan is er nog steeds genoeg in de pan om zelf van te eten. Deed er vandaag een Madame Jeanette bij en dat is goed te proeven. Heet! Maar 1 pepertje op 15 liter soep is weinig. 

Ben ik toch witter dan ik dacht.

Van Kooten

Er staat in mijn grootste soeppan (formaat hongerig weeshuis) een groot stuk schapenbout te ontdooien. Moest wel eens op want ik hoorde dat ik binnenkort weer wat verse voorraad mag krijgen. En dus eerst maar in een bouillon/soep verwerken dan heb ik weer wat voorraad soep. 

Zag onlangs bij BinnensteBuiten dat soep van botten getrokken goed is voor je. Nu maak ik ook vaak soep zonder vlees en dat is ook bijzonder goed voor je natuurlijk. Het is maar net wat voor jou werkt. 

Maak de soep/basis zonder paprika erin, dan kan mijn dochter er ook wat van krijgen. Die houdt niet van paprika. Ik wel, maar dan kan ik altijd nog een aparte batch MET maken. 

Heerlijk dat snijden van de groentes en het aanbakken van ui en knoflook en kruiden. Dat ruikt altijd lekker en ben dankbaar DAT ik nog kan ruiken.

Voor het eerst sinds maart 2020 in een Kringloop geweest. Fijn om rond te neuzen, wat ik zocht vond ik niet, maar maakt niet uit, wel 2 boeken van Kees van Kooten en een leren omslag voor een agenda. 

Nog even verder gefietst en door naar de bouwmarkt. Leuke plantjes en nu eens niet denken, 'ja maar' maar hoppa...in de kar. Planten voor buiten, Engels gras. 

Bedacht waar ik een tijdje terug een half uurtje winkelen voor reserveerde, maar weer afzegde..oh ja...dat ding. Ook gevonden en nog andere zaken ter inspiratie gezien. En gevoeld. Dat is nou net het verschil tussen online shoppen en in het echt. Hoe voelt iets, is de stof prettig of het materiaal. Ziet het eruit zoals ik mooi vind. 

Het was trouwens helemaal niet druk, maar een beetje tegen het einde van de dag en nogal dreigende luchten.

De klusser in de straat is al de hele dag aan het schuren. Weet niet waar precies, maar het is zo'n geluid wat lekker doordringend is en maar door en door en door en door en doorgaat. Blij dat ik er even van weg kon zijn.