Het was druk op mijn werk. Waar de collega´s die er waren hoopten op wat rust, zodat men aan dossiers kon werken, was het bij mij weer eens Allemaal tegelijk melden. Weet niet hoe druk het op kantoor was. Maar bij mij was het bal.
Trieste verhalen, veel te veel voor vandaag.
Druktemakers of relschoppers bij de ingang; Misschien ook wel een psychische aandoening en daardoor zo van de leg:
Bellen op de valreep voor een afspraak;
Een Andre Hazes eenzame kerst in een notedop; Baan kwijt, vrouw en kind kwijt en weet niet waar te beginnen want ook nog schulden;
Radeloze ouder van een net-volwassen kind die grote-mensen schulden maakt, zonder dat te voelen. Lekker lang in zijn warme bed uitslapen en ouders zorgen wel voor de deurwaarders. Nul stress bro!
Hoorde vanuit mijn contact bij maatschappelijk werk dat die dame waar ik me zorgen over maakte, nergens op afspraak komt. Altijd met excuses, maar het is een patroon. Ook een speciaal voor haar gemaakte afspraak voor haar inkomen, daar verscheen ze niet.
Dan is het ook een beetje klaar. Iemand moet zelf ook stappen zetten, beseffen dat het ook jouw verantwoording is.
Wilde ik mijn jas dichtdoen, na die lange dag, kreeg ik de tweebaanrits, niet dichtgeritst. Ik weet dat ik dat alleen heb als er stress is. Alsof mijn ritsje dat aanvoelt. Zo...nu ga je ook lekker je trein niet halen.
Maar ik bleef redelijk kalm en proberen, proberen, wilde dat ik een kaars had om even langs de rits te halen, datt help meestal, maar goed: ik haalde de trein, er was plek, maar hij ging niet verder dan mijn eindstation. Gezeik met de rits duurde maar 10 minuten.
Bedacht dat ik nog iets voor de kleindochters wilde halen, maar daar had ik door de rits in mijn werkdorp geen tijd meer voor. Dus maar een omweg richting huis, andere bus overgestapt. Linea recta naar waar ik moest zijn en zoooooooooooooooooveel keus weer. En daar ben ik slecht in, maar ik moest keuzes maken.
Van mijzelf dus.
Haalde ook nog net de bus richting huis na het shoppen (in één winkel, dus shoppen kan je het niet noemen). Hoera! En werd verwelkomt door een aantal pubers met vuurwerk. Oh ja..
Schnell naar huis fietsen, fiets in het schuurtje, relaxkleding aan, waterkoker vast opgezet voor de pasta die ik wilde maken. En dan nu helegaar niets meer voor vanavond.
7 opmerkingen:
Heftig ,waar je mee te maken krijgt
Pubers met vuurwerk trof ik ook op de terugweg van het museum. Verschillende keren. Ik vind vuurwerk echt vreselijk, altijd al, maar ik ben ook best bang er voor. Dus dat leverde een flink aantal extra stappen op vanwege de omweg die ik maakte.
Ik was een keer op de fiets met mijn moeder naar het tuincentrum geweest. Om thuis te komen moesten we door een tunneltje onder de autoweg door. Pubers waren daar aan het knallen met vuurwerk, klonk lekker vet zeiden ze. Maar zodra ze mij zagen stopten ze. Ze hebben zelfs gewacht totdat wij op veilige afstand waren vóórdat ze verder gingen met knallen. Het kan dus wel.
Ik heb het helemáál niet op vuurwerk... het beste ermee.
Moet jij maandag en dinsdag nog weer werken? 😒
Ik verlies wat kracht en handigheid in een hand als ik stress heb. Daardoor gaan ritsen bij mij niet goed, en ik mis de kracht(kuch) om de letter A in te typen. Heel maf, maar goed, signaal dat ik stress heb is wel goed, anders zou ik maar deurdonderen.
Ik wens je een fijn weekend, met lekker veel geniks!
Wat bij mij goed werkt: een koordje aan zo'n rits knopen en sjorren maar.
Wat wil je bereiken en wat heb je ervoor over? Alles begint bij willen. Wanneer mensen dat niet kunnen opbrengen, tja...
Keuzes maken is ook moeilijk. Het schijnt normaal te zijn om aan het eind van het jaar je favoriete boek te kiezen, maar ik weiger. Te veel goede boeken (-:
Een reactie posten