Kreeg online een mooie tip van Japke, over hoe met die Eindejaars-gesprekken om te gaan (zeker gezien het feit dat ik nog minder dan drie jaar hier actief hoef te zijn. Hoezo ontwikkelen, carrière, ambities?).
Onderstaande vond ik wel een grappig antwoord:
Het enige wat voor mij belangrijk is, is iets zinvols doen voor de mensen waar wij voor werken. Echt zinvol en begripvol zijn.
Vanaf dat ik dit werk ging doen bleven er 8 uren open staan, - dat zou geen probleem zijn mijn 0,8FTE werken, maar die uren zijn nooit structureel ingevuld, dus werk ik in feite 40 uur voor een salaris van 32.
Ook wetend dat niemand ook maar iets doet met aandachtspunten van personeel over wat management voor ons zou kunnen verbeteren. Keer op keer aangedragen en zonder met hun ogen te knipperen wordt er gezegd dat men erop terugkomt. En dan gebeurt dat niet. Of heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel traag en dan halfbakken. Of er wordt gezegd of wij wel beseffen hoe duur personeelskosten zijn?
Inzien dat mijn leidinggevende nul invloed heeft, al heeft hij wel ambities om, geheel in lijn van The Peter Principle, een treetje omhoog te gaan en de titel Manager onder zijn naam te mogen zetten. Hij is dan ook steeds vaker afwezig, want besprekingen op het hoofdkantoor. Dat hij daar zichtbaar wil zijn en minder bij ons is een teken aan de wand. Dus ook minder tijd om de vibe op kantoor te snappen.
Hij had een managementtraining afgerond (gewoon verplicht) en nu een certificaat gehad. Waarop ik zei dat we nu dus een gecertificeerde leidinggevende hebben. Hoera. (Hij leest (mijn) ironie slecht).
Had daar waarschijnlijk wat zaken opgepikt en dat ging hij direct uitproberen. Zo koddig. Een teambuilding opdrachtje.
En dan ook nog denken dat het nu echt anders gaat. Nee joh. Die onderlinge nijd, die is er nog steeds en ook niet van de vloer.
Herinnerde me trouwens nog dat ik mijn Kerstgeschenk 2023 nog niet had verzilverd. Wist dus niet eens hoeveel dit was. Snel doen nog.
WhoopWhoop. Wel 25 euro!!!
Van de opdrachtgever kreeg ik vorig jaar ook, onverwachts dus des te leuker, een Kerstgeschenk. Heel fijn.
Heel slecht geslapen, werd iedere keer wakker. Mijn jongste kleindochter heeft een longontsteking sinds het weekend en aan de medicatie, zo jong als ze is. Maar het duurt lang voordat er vooruitgang te zien is.
Dus dan vraag ik me ook af of ik dan wel iets leuks mag gaan doen. Want weet van de oudste kleindochter dat ze ook maar al te vaak rond de feestdagen toch opgenomen moest worden.
Dat triggert ook zaken uit het verleden, waar ik een uitje zou gaan ondernemen, aangekleed en al en bericht kreeg dat mijn zoon (weer) in het ziekenhuis lag. En hem daar kermend van de pijn aantrof en het heel lang duurde voordat men de oorzaak had ontdekt. Spoed-operatie in de nacht en paar dagen in coma gehouden.
8 opmerkingen:
Oei dat is helemaal naar voor je, dagen die fijn zouden moeten zijn voor je met je kinderen en kleinkinderen en die je zo nodig hebt als tegenwicht voor de werk ellende ook in het water vallen.
Ik heb het trouwens altijd onzin gevonden om elke keer weer in te moeten vullen wat ik aan verbeteringen zou willen gaan doen het volgende jaar qua werk.
Wat is er mis mee om het werk dat je doet goed te doen en het daar bij te houden, een organisatie draait op mensen die gewoon hun werk doen en niet constant met de toekomst bezig zijn en hun huidige werk als "minder" beschouwen.
Het valt absoluut te prijzen dat je je zo geweldig inzet voor de cliënten, maar het gaat wel ten koste van jouw persoon. k neem tenminste aan dat je hier geen onzin zit te schrijven.
Het steeds maar weer vertellen op je weblog hoe rottig het allemaal in elkaar steekt zal je wel wat opluchten, maar het verandert niks aan de situatie. Ik vind zoiets 'alsmaar in een kringetje ronddraaien'.
De lezers leven met je mee, maar kunnen er niks aan doen. Nogmaals: ga zo snel mogelijk op zoek naar iets beters (en dichterbij huis). Nieuw jaar, nieuwe kansen! Op deze plek blijven werken is vroeg of laat een doodlopende straat, die de Burnout-weg heet.
Wieneke haalt mij de woorden uit de mond.
Marijke
Ik hoop,dat je kleindochter weer opknapt
Waar ik in jouw situatie last van zou hebben is 40 uur werken voor een salaris van 32 uur. Dat rechttrekken zou juist jouw leven verbeteren. Is er geen geld voor 40 uur? Geen probleem, dan werk je 4 dagen en heb je de tijd om meer te profiteren en uit te rusten. Waarom zou je dit niet kunnen regelen? De tijd is nu wel voorbij dat we het normaal vinden dat vrouwen zich uitsloven voor een habbekrats. Sterkte ermee !
Helemaal mee eens. 40 uur werken voor 32 uur salaris is vrijwilligers werk. Niemand is zo gek om dat te accepteren. Kom op voor jezelf, je bent het waard!
Ja, ik zit ook met die 32 uur - 40 uur in m'n maag. Zou je je kunnen voorstellen dat je 36 uur per week gaat werken? Da's ongeveer 7 a 8% meer salaris na belastingen, en mogelijk kun je regelen dat je die 4 uur per week thuis werkt. Of je werkt 1 x in de twee weken een dag extra. Doe je hetzelfde werk als nu, alleen dan in meer tijd en voor een iets hoger salaris...
NB Bij mijn eerste echte baan waren de eerste jaarlijkse gesprekken echt goed en nuttig: dan lag daar de vraag of ze tevreden waren (ja) en waar ik verder heen wilde (wél richting onderzoek en onderwijs geven, niet richting management). Later werd het een jaarlijkse invuloefening. Sinds ik twee jaar geleden van baan veranderd ben, heeft HR van mijn nieuwe werkgever me nog niet te pakken gekregen voor een jaargesprek. Ha ha! Ik ontsnap nog aan de aandacht!
Een reactie posten