Over

Net las ik zijn overlijdensadvertentie in de plaatselijke krant. Toen ik hier pas kwam wonen, was ik ouderling in de kerk. Toen men mij vroeg als ouderling, heb dat aanvaard, ondanks het feit dat ik jonge kinderen had en fulltime werkte. En achteraf gezien was het veel te druk voor mij, ook nog gezien alle perikelen thuis (maar daar kon ik uiteraard niemand over in vertrouwen nemen, ik had er zelf amper grip op - wat ik voelde, meemaakte en doormaakte).

Tijdens dat ouderlingschap heb ik mijn echtgenoot verlaten en ben gescheiden en als alleenstaande ouder verder gegaan. In een ander huis in een andere wijk. Hij was de enige van de kerk, behalve dan de dominee, maar dat stond gewoon op zijn boodschappenlijstje, die bij me langs kwam en vroeg of het wel ging en me vroeg of hij nog iets kon doen, klussen in huis, dat soort dingen.

En nee...geen enkele bijbedoeling. Een goudeerlijke vent met een lieve vrouw. Die ook altijd belangstellend was. Dat ik zelf heel erg terug in mijn hol kroop en me enorm ongezien voelde in die tijd en me boos maakte om wat de Gemeente predikte - Omzien naar Elkaar - maar ik dat geheel niet voelde, was de welgemeende aandacht van deze mensen een warm bad.

Na 4 jaar ouderling was ik klaar en eigenlijk ook wel met de kerkgemeente. Niet met God.

Nu, jaren later en nog steeds informatie ontvangend vanuit de kerk via hun kerkblad, las ik dat hij ernstig ziek was. Heb hem direct laten weten dat ik aan hem denk, voor hem bid, nou ja...gewoon laten weten hoe blij ik toendertijd met zijn belangstelling was.

En dan nu overleden. Heb net wel een potje zitten huilen toen ik het las en vroeg me af of ik nou om hem huilde of omdat ik weer terug in de tijd was. Hoe egocentrisch is dat dan, die tranen.

Veel te vroeg overleden en inderdaad, kanker maakt geen enkel onderscheid in aardige mensen, vervelende zeurmensen of gezond levende mensen. Of gelovige mensen for that matter.

Totdat ik het bericht las, was het trouwens een fijne dag; was weggewassen, boodschappen gedaan, voor dochterlief een kadootje gekocht, in de tuin gewerkt.
En eigenlijk weet ik dat het nog steeds een fijne dag kan zijn, juist omdat ik leef. Vandaag gewoon weer voor de wekker wakker,opgestaan, bedacht dat mijn dochter alweer aan het werk was en alles in mijn lijf het kennelijk nog doet. En er vandaag niets aan verplichtingen lag.

Hoe gezegend ben ik dan eigenlijk. En nog genoeg te eten in de kast voor een weeshuis.

Minder zeuren, meer genieten dus! Morgen kan het zomaar over zijn.