Nu is het heel handig dat zij op de fundamenten van wat wij hebben gebouwd lekker verder kunnen gaan. Maar met nog meer mensen, nog meer meningen en nog veel meer ego's. En allemaal mensen die, in mijn ogen, allemaal weinig financiele impact voelen van hun ontslag, maar nu lekker gaan hobbyen.
Heel vaak heb ik in bedrijven gewerkt waar er alweer een nieuw management kwam, met precies dezelfde bewoordingen. ZIJ zouden alles anders gaan doen. Hoppa...nieuw CRM systeem...Hoppa nieuw meubilair, hoppa....nieuw pand. Weg met die ouwe zooi, weg met die oude manier... Binnen een half jaar waren zij zelf vaak weg. Geen resultaat, of onderling verdeeld. En kwam er weer een nieuw blik managers. Die altijd eerst zelf een plasje over hun nieuwe bureau wilden doen. Van MIJ. IK ben hier nu de baas van de club.
Ik denk werkelijk dat heel veel mensen, ik ook waarschijnlijk, niet snappen wat ze aan het doen zijn of welk onderdeel van wiens spel zij spelen. Maar alleen voor het Egostrelen gaan. IK, IK en IK.
Ben blij dat ik in ieder geval niet meer mee doe en me alleen, heel egocentrisch, ga bezighouden met wat ik wil, hoe ik weer aan het werk kom, aan een inkomen kom, maar nog belangrijker dan dat; hoe ik weer mijn balans terugvind. Hoe ik word die ik in potentie ben, maar weggemoffeld onder al die ego's.
En dit alles natuurlijk ook heb laten gebeuren. Ik zag het allemaal, maar ben niet in staat geweest om die vijandelijke overname tegen te houden. Om krachtiger te zijn.
Nu maar even mijn wonden likken. Het voelt ontzettend onbevredigend dit einde. Mijn medebestuurder is alles wat is afgesproken, niet nagekomen omtrent overdracht en het is doodstil. Ik zit me hier op te vreten over het waarom ik zo netjes ben en blijf. Keert mijn boosheid zich naar binnen? Of mijn teleurstelling?
Ik zou het liefste op een onbewoond eiland willen zijn. Alsof ik een Don Quichote ben geweest die tegen windmolens vocht. Die alleen HIJ zag.
2 opmerkingen:
Ben net bij een overname betrokken geweest. En helaas als we het niet allemaal heel anders waren gaan doen, had het bedrijf nu niet meer bestaan omdat simpelweg de vergunningen waren ingetrokken door de overheid! Ze hadden nog 3 maanden om verbetering te tonen. Maar dat het er zo slecht voor stond wist het personeel dat er werkte niet. Er werken nu wellicht wat minder mensen maar anders waren ze allemaal werkloos geweest en zeker zonder enige regeling ontslagen.
Ik heb helaas ook aan d'n lijve ondervonden hoe het gaat als de ene na de andere verandering van management over het bedrijf waar je werkt heenwalst. En ook al heb ik de zoveelste ontslagronde overleefd, het voelt echt niet goed meer. Zoveel kennis weg, zoveel goede collega's eruit gezet. En het groepje mensen dat overblijft werkt zich kapot om de oude zaken af te wikkelen, de nieuwe zaken eigen te maken en ook de toko nog draaiend te houden.
Maar wat mij nog het meeste tegenstaat is de nieuwe cultuur die er heerst. Totaal gebrek aan compassie voor iets netjes afwerken, alles moet snel en globaal, maar o wee als er dan controle komt en de boeken kloppen niet, dan zijn de kleine indiaantjes niet zorgvuldig genoeg geweest en de grote bazen weten van niks. Totaal gebrek aan compassie voor zorgvuldig om gaan met interne en externe klanten of elkaar simpelweg helpen, want 'dat is niet jouw verantwoording'..... Maar als de grote baas hulp nodig heeft, moet het direct en desnoods in het weekend, ook al is het niet mijn werk. Maar genoeg geklaagd. Ik heb nog werk en zoveel anderen niet.
En ook Lisanne laat een andere kant zien van het verhaal, die situatie komt zeker ook voor.
Ik probeer me op te trekken aan wat jij eerder deed, elke dag m'n zegeningen tellen, een goede gewoonte :)
JBR
Een reactie posten