Zachte zwijmel

Zooo...ik word op de proef gesteld krijg ik het gevoel. Of ik het echt wel kan. Loslaten. En niet ongevraagd mijn mening geven of erger, opdringen. En niet de parallel met je eigen leven leggen, je eigen fouten al zien maken door je eigen kinderen. 

Dus bijt op je tong, slik je woorden in, denk aan je lichaamstaal, bedenk hoe je vooral wijs kan zijn, of wijzer en vooral: het IS niet jouw probleem. En shit zeg: IS het uberhaupt een probleem of zie je dat zo omdat, tsja...omdat wat? Er zijn geen vaste regels over hoe je zaken moet doen, hoe lang ken je iemand voordat je weet dat het goed zit. Bij de één gaat het na jaren nog niet goed, bij de ander weet je al na 2 dagen dat het goed zit. Er zijn geen regels voor. Lees je zo eens om je heen dan zie een enorme variatie en echt wel meer dan die jij kent vanuit jouw achtergrond en opvoeding en familie. 

Je hoeft jouw fouten niet goed zien maken door jouw dochter. Zij mag en moet zelf haar eigen weg kiezen. En kijk nou toch.....zie hoe ze dat al een tijd doet. En hoe ze altijd na het vallen weer is opgestaan. En steeds beter ziet dat ze altijd weer kan opstaan. En ook weet dat ze altijd een zachte plek heeft om op terug te vallen.

Dat is zoo anders dan jij het had en gevoeld hebt.

Dus laat haar vooral voelen dat ze altijd die zachte plek houdt. Altijd. 

Oh...en misschien de zaken iets luchtiger en met de aloude meneer Sonneberg insteek bekijken. Dat helpt ook!