Er wordt voor u gezorgd

Soms lijkt me dat heerlijk. Een echtgenoot/partner te hebben die voldoende inkomen binnenbrengt en tegen me zegt: Ga jij maar eens lekker uitzoeken waar je passie ligt. En ik hoef hooguit een baantje van 16 uur te nemen, meer voor de lol dan voor de noodzakelijkheid. Ik noem het dan ook baantje en geen baan. Er is genoeg om alle vaste lasten te voldoen en ook nog diverse malen vakantie te vieren in verre buitenlandse oorden. Of dichtbije vakantiehuisjes.

Of zorg jij maar voor het huishouden; manlief zorgt voor de bron van inkomsten. En dat jouw enige verantwoording is dat het huishouden draait, er s'avonds schone sokken in de kast voor hem liggen en nog wat te eten op zijn bordje. En oh ja, de kinderen als je die hebt. Of de hond.

En je hoeft je geen zorgen te maken over je pensioengat - of ravijn, want ook daarin voorziet manlief. Er even - in een ideale wereld -  ervan uitgaande dat hij netjes vanaf zijn 25e aan pensioenopbouwen doet/deed of zoals Pim Jacobs dat zo mooi zei dat eea beter was voor later en daarmee ook nog na zijn pensioen je heerlijke leven gewoon doorkabbelt. Niet wetend dat het leven hem geen later gunde. Maar wel fijn voor zijn vrouw een goed pensioen.

Geen brullende bazen, geen torenhoge targets, geen pokkesaaie personeelsuitjes, maar kalm en rustig en een beetje jarenvijftig verdeling van wie doet wat, zo'n soort leven, geen zorgen over brood op de plank; dat doet iemand anders.

En oh ja, in die fantasie, heeft die man natuurlijk ook gouden klushandjes. Alles wat jouw ogen zien, kan hij maken, doen, veranderen, verven, afstrippen, aanklinken...verzint u het maar.

Word ik wakker uit mijn fantasie dan zit ik in mijn eigen huiskamer, te typen op mijn eigen laptop, heb net de was van buiten van de droogmolen gehaald en opgevouwen en in de kast gedaan. Zo direct nog een tweede lading ophangen, dan zijn die sportkleren van dochterlief morgen ook weer droog. Even snel voor haar eten gemaakt; kan ze lekker meenemen naar werk.

Ik zie trots mijn diverse Black&Decker apparaten staan, die ik niet voor de sier heb, maar omdat ik ze gebruik; gaten boren, schroeven, schuren. En in de schuur nog meer van dit soort dingen; heggeschaar, kantenknipper. Allemaal door mij aangeschaft en door mij gebruikt. Zonder één Handige Harry in de buurt.

Ook in de tuin doe ik alles zelf, geen echtgenoot die de zware klussen voor me doet. Wil ik een nieuw terras, dan doe ik dat zelf. Of niet en dan komt er dus geen terras.

Ik realiseer me dat ik al die dingen die ik nu op zijn elfendertigst kan doen - huis schoonmaken, was ophangen, boodschappen doen, ik voorheen dus altijd rondom mijn werk deed. En ik vaak van voren niet wist dat ik van achteren nog leefde. Maar ja....niet werken was/is geen optie want geen droomman aan boord. Of droomvrouw for that matter.

Of droombankrekening. Of gewoon genoeg hebben aan wat er binnenkomt, doordat je huis is afbetaald, de huur laag is of weet ik veel wat voor financiele mazzel je zoal kan hebben.

En natuurlijk, natuurlijk en nogmaals natuurlijk, weet ik maar al te goed dat:

a. ieder huisje heeft zijn kruisje
b. Het gras altijd groener bij de buren lijkt (nou....dat lijkt me sterk, want die hebben allemaal tegels in hun tuin)
c. What you see is not what you get
d. Die man ook wel eens ontslagen kan worden
e. Die man misschien na 25 jaar jou wel inruilt voor een jonger exemplaar
f. etc
etc
etc
etc

Het is gewoon prettig om even te denken aan een leven wat nooit het jouwe zal zijn.

En dat ik in feite mijn eigen droomman moet zijn dus maar. Waar had ik die batterijen nou toch?