Schuur 'm erin

Een buurtgenoot besloot dat vandaag de dag was om zijn schutting eens lekker op te schuren. En dat duurde en duurde en duurde en duurde en ondertussen werd het onrustig in mijn hoofd.

Nou had ik natuurlijk heel Zen ook een koptelefoon op kunnen zetten of oordoppen in kunnen doen, maar ik bedacht dat dit misschien wel een goed moment was om hier in de buurt bij een watertje te gaan zitten lezen. Niet dat ik verwachtte dat het daar rustig was; het is tenslotte vrijdag, veel mensen hebben ATV/Lang weekend of hebben hetzelfde idee, maar ik was bijna zeker dat ik daar geen last zou hebben van schuurgeluiden. Misschien alleen schuurbewegingen her en der in het struikgewas.

Goh, zo simpel kan het zijn. Het gevoel hebben dat je weer even bij je broer in het hoge Noorden zit, midden in de zomer (oh ja, MIDzomernacht) bent, tijdens zinderende zomerse dagen, met uitzinnige F innen die niet heel vaak veel zon zien, maar als ze het dan zien, dan trekt iedereen lekker naar bossen en meren of naar de parken in de stad en zijn vrolijk en uitgelaten. Dat gevoel had ik vandaag eventjes. Zo maar, bij mij om de hoek, op fietsafstand.

En daarna, weer thuis, goh nog steeds schuurgeluiden (loopt die machine niet eens vast of zo? Of raakt oververhit?) een supertrendy glaasje muntthee gemaakt.

En mijn best doen om dit gevoel vast te houden en me niet schuldig te voelen over zo'n dag bijna niets doen (nou ja...alweer een wasje, de administratie en Flylady-taken dan), als mijn dochter uit haar werk thuiskomt en direct weer terugmoet want haar trouwe telefoon vergeten. Is niet mijn probleem, hoef ik niet op te lossen, kan ze prima zelf en dat doet ze ook prima zelf, dus relax...adem in en weer uit en kijk hoe je een verantwoorde lekkere avondmaaltijd kan maken straks.

Oh...toen ik daar zo aan de bosrand zat, te kijken naar wat er allemaal voorbij kwam aan mensen, zag ik een schattig kindje met zijn jonge vader en ik schoot even vol. Stel dat mijn kinderen gezegend worden met kinderen, dan zou ik zo maar Oma worden van zo'n klein ventje of meisje. Ik...Oma....en dan misschien weer even terugkrijgen hoe dat was, die geur van zo'n baby, hoe klein, hoe schattig en daar dan ook de tijd voor hebben. In plaats van razenddruk zijn met en kinderen en fulltime werken omdat het niet anders kan op dat moment. En gewoon helemaal niks weten van baby's. Niemand om je heen die je adviseert of geruststelt. Of even tegen je zegt dat je het goed doet. Goh...schuurde het toch nog in het bos.

Maar wat nog belangrijker was; ik zag opeens dat ik wel gemist zou worden, dat als ik bedacht dat het allemaal geen moer uitmaakt of ik er nou wel of niet ben, dat ik dat mis heb. Niet om Oma te kunnen zijn, dat dit mijn geheime taak is in het leven, maar gewoon, om mijn kinderen en mijzelf die ervaring te gunnen. Mmmm...schrijf een beetje onduidelijk nu. Ik sta ergens in de schakels van het leven. En ik hoor ergens bij. Om te beginnen bij mijzelf, maar mijn netwerk is groter en raakt meer mensen dan ik besef. Dochter, moeder, zus, tante, nicht..buurvrouw van schurende buurman, noem maar op.