zaterdag 10 juni 2017

Helpzwijmel

Om hulp vragen is veel moeilijker dan hulp geven. Toegeven dat je zelf er niet meer uitkomt, dat er meer nodig is om uit de malaise te geraken.

Het voelt moeilijk omdat de verhoudingen scheef zijn. Degene die hulp nodig heeft is in een positie dat hij/zij niets meer kan. Of terug kan doen. Of dat zo voelt.

Toch maar wel hulp gevraagd. Mensen die ervoor hebben doorgeleerd. Mensen die gewoon zien wat ik nodig heb helpen me. Met een lief gebaar of een bemoedigend woord.

Of gewoon iets over hun leven vertellen, waardoor ik de zaken weer anders kan bekijken. En me tegelijk besef dat het wel een luxe probleem is waar ik hulp voor zoek. Vind ik.

De tuin/natuur helpt me, door me nodig te laten zijn, een doel te hebben. Maar ook te laten inzien dat uit kennelijke lege aarde, toch weer bloeiende struiken en planten komen. Ieder jaar weer. En dat je soms flink, heel flink moet snoeien om juist bloei te veroorzaken. Maar ook de tuin moet verzorgen.


.En ik hoop dat ik het wandelen weer durf op te pakken. De deur uit durf. Niet denk dat iedereen een labeltje boven mijn hoofd ziet:

Uitgerangeerd,Nergens goed meer voor en nog maar 3% kans op een baan.

12 opmerkingen:

Maria zei

Oh, dat wandelen.. daar schreef ik net iemand een mailtje over. Hoe belangrijk dat is!

Sterkte met alles, ook jij mag je plekje op deze aarde claimen! Met of zonder werk doet daar geen moer vanaf. "Vroeger", in een tijd die wij nog kennen, gingen veel mensen met 57 met de VUT en kreeg een pensioen betaald, was helemaal prima. Hoe komt het dat dat nu "uitgerangeerd met een uitkering", heet? Geniet van je VUT en wandel! Zijn er geen wandelclubs in je omgeving? Ik las dat zelfs hardloopgroepen met wandelgroepjes beginnen. Wandelen is het nieuwe Joggen. xx

Albert y Mara zei

We kunnen geen oordeel geven over de situatie waarin je verkeert. Trouwens met 57 jaar nu anno 2017 met de VUT en een pensioen kan gewoon niet meer. Er moet helaas doorgewerkt worden tot 67, maar of er voldoende werk is betwijfelen wij. In die situatie zit jij begrijpen wij? Veel sterkte toegewenst en je krijgt een dikke knuffel van ons.

Jeanneke zei

Ach, lieve meid, weet wat je waard bent, dat is minstens zoveel als 'de buitenwacht'! Die labels, daar word ik ook krankjorum van. Laat ze lekker boven je hoofd bungelen en wegwaaien als je de stoute wandelschoenen aantrekt. Geef ze niet de kans in je hoofd te gaan zitten
Wandelen trekt mij letterlijk vooruit en uit de zompige poel van het uitgerangeerde gevoel. Ik doe het (nog) alleen. Bevalt en bekomt me heel best.
Ik hoop echt dat het jou net zo goed mag doen.
Zet 'm op en laat de 'label(aar)s' ver achter je hakken! Kin omhoog, neuzen in de wind, van jou en je wandelschoenen :>)
Lieve groet,

Jeanneke.

Anoniem zei

Een heerlijke zwijmel. Dank je wel.
Laat je helpen en blijf trots op jezelf. Op mijn hoofd kleeft ook al 10 jaar een etiket "afgekeurd", maar zo probeer ik me niet te voelen.

Anoniem zei

Je bent geen label, maar een humoristisch, dapper, sterk( jazeker!) leuk, lekker vrouwmens! Lekker niet te vangen onder een etiket, uniek als je bent.
En af en toe hulp vragen en krijgen verandert daar niks aan.

klaproos zei

ach gossie.... ik vind je superdapper, en weet je, als je het leuk vind kom maar met ons wandelen, wij zien nooit labels :-) alleen maar prachtige bloemen en zo :-) je bent van harte welkom,
xxx

Ria zei

Haal dat etiketje van je hoofd en hou van jezelf. Je mag er zijn zoals elk ander mens.
Inderdaad is wandelen in de natuur genezend en kalmerend.
Uitgerangeerd zonder werk? Kom op geniet van je rust.
Lieve groet

MelodyK zei

Een zeer toepasselijke zwijmel... en je mag (of mag ik hier zeggen: moet) jezelf een schouderklapje geven. Het vragen om hulp is al een heel grote stap over een hoge drempel geweest. Goed gedaan dame, mag (moet) je trots op zijn!!

Dat labeltje, is onzichtbaar voor de meeste anderen, dat moet (helaas) je accepteren maar wat Ria ook al zegt, heb je zelf meer lief dan wordt dat labeltje vager.

Ik heb vorig jaar die hulpvraag-stap gezet want ik durfde ook het huis nauwelijks nog uit. Inmiddels durf ik dat weer wel en neem ik het mezelf niet meer kwalijk dat ik bepaalde locaties toch blijf mijden, dat geef ook meer ademruimte en rust.

Ik wens je van ♥♥♥-e toe dat het je lukken zal! Ik weet nl hoe moeilijk en eenzaam die weg is.

Dwarsbongel zei

Ach, John zat bij zijn intro-praatje ook even met een genant probleem, zag je hem ongegeneerd aan zijn kont krabben voor die volle zaal met publiek? Keerde dat publiek zich van hem af? Integendeel! Vervolgens roep/zingt hij HELP, en het werd een HIT!
Ja, jouw situatie is heel anders, ik weet het, ik heb zelf ook een poos verplicht moeten solliciteren zonder dat er ooit een antwoord kwam. En ik heb geleerd dat toegeven dat je het niet alleen kunt je vaak sterker maakt; je hoeft niet ALLES uit handen geven!

Anoniem zei

Hulp vragen, het is en blijft een lastig iets, zeker als je iemand bent, die de "eigen boontjes wel dopt" tot de emmer vol is.
Iets wat mij 10 jaar geleden overkwam en ik in een zware depressie belandde, hoewel ik het tegenwoordig liever een burn-out noem, klinkt wat eigentijdser en minder beladen ;)
Sindsdien krijg ik wekelijkse begeleiding ofwel een wekelijks gesprek over de dingen, die mee- en tegenzitten en ik kijk er iedere week weer naar uit.
Mijn hart luchten zonder er iemand mee te belasten.
Is het zwakte of is het juist kracht om niet meer alleen te worstelen met alle trauma's, die je in je leven hebt opgelopen?
Doet er wat toe als mensen het een zwakte vinden?

Ik loop er niet mee te koop en voor de buitenwereld ben ik een heel gewoon aardig mens, maar wel dank zij deze wekelijkse gesprekken, waardoor negatieve gedachten niet de overhand kunnen krijgen.
Soms gaan we ook een boswandeling maken, in de natuur krijgt alles meer ruimte, letterlijk...

Hulp vragen is het moeilijkst, maar heb je die stap gezet en je durft die persoon te vertrouwen, wat ook makkelijker gezegd dan gedaan is, want soms kan er geen "klik" zijn, maar klikt het, komt er weer ruimte in het hoofd voor de positieve dingen, die er ook zijn, maar soms moeilijk te zien.

Het wordt een mooie dag, misschien wat wandelen?

Groetjes

Mirjam Kakelbont zei

Het hebben of ontbreken van een baan zegt niets over wie je bent. Niets over hoe je in het leven staat. Niets over hoe je toekomst zal verlopen. Je kunt zoveel meer dan je denkt en zoals ik het in je blog lees bén je ook veel meer dan je denkt wie je bent. Wees niet te bescheiden. Er was een tijd dat ik meer van mijn wandelende tak hield dan van mezelf maar die tijd is voorbij. Ik wens jou een flinke dosis zelfvertrouwen...

Iris Papilio zei

Om hulp vragen is niet makkelijk nee, maar wel de juiste weg als je het even niet meer weet. Maar zoals ik ook al eens eerder heb gezegd en hier ook in reacties weer ter sprake komt, zorg dat je van jezelf houd. Het heeft bij mij ook lang geduurd, maar nu denk ik. Mensen die mij niet liggen doen hun best maar.. Ik ben wie ik ben en heb met anderen niks te maken. Ieder mens heeft waarde en is dus waardevol! Jij bent dat ook voor je dochter, je kleindochter en ongetwijfeld voor nog veel meer mensen! Kop op en leef! Dikke knuffel!