donderdag 4 oktober 2018

Smoeders

En zoals altijd komt er vanuit het Universum (ok...u kunt nu lachen of wegklikken) weer een passend citaat op paniek en angsten:

Altijd fijn om zaken te relativeren.

Sometimes, Cellie, instead of running from something scary in your life, it's easier to learn not to be scared of it.

Let it stay. Pull up a chair. Share some iced tea. 

Tallyho,
   The Universe


Las dat de moeder van de schrijfster waar ik een tijdje terug een boekpresentatie van bijwoonde, haar uitgever aanklaagt en via een kort geding eist dat haar boek uit de handel wordt genomen. Want dat zou een verkeerd beeld geven van de familie en haarzelf. Datzelfde deed ze al jaren eerder, toen Mizee een roman uitbracht, die haar ook niet zinde. 

Ik schreef haar al dat dit de reden geweest is dat Maarten 't Hart pas na de dood van zijn moeder een boek over haar schreef. 

Je kan natuurlijk wachten tot na haar dood, maar soms moet je dan wel lang wachten tot jij jouw visie op je jeugd kan geven. Uit respect of uit angst voor diezelfde familie. 

Doet me denken aan die witz over dat echtpaar van beide 99 die gaat scheiden. Waarom ze nu nog gaan scheiden op deze leeftijd? "We hebben gewacht tot de kinderen dood waren".

Toen ik bij mijn moeder was, vertelde ik haar dat ik het moeilijk vond dat ze me al die tijd dat ik thuis zit en me niet lekker voel (tsja...beestje bij zijn naam noemen is een makke binnen onze familie) nooit eens langs is geweest en toen ging ze uitgebreid uitleggen hoe dat dan kwam. Dus niet zeggen dat dat rot voor me is inderdaad.
Het is zo druk op de weg naar mijn huis. En dan is ze bang dat ze verkeerd rijdt of de afslag mist. Ze heeft een zus wonen ergens onder de Maasstad en daar rijdt ze dan wel heen. Rond de drukste knooppunten en wegen van Nederland. Dus dat snap ik niet. Maar ja, zei ze, dat is een rechte weg. 

Dat ze ook met de trein zou kunnen komen of met iemand meerijden...dat kwam niet in haar op en al helemaal dat het me verdriet deed. Maar goed, er kwam iemand langs tijdens dat gesprek en die had al haar zorg nodig, dus liet ik het maar erbij. 

Daar moet ik het later als de rust is weergekeerd nog maar een keer over hebben. Niet over dat niet op bezoek komen, maar over wat het met me doet. 

En ondertussen in mijn eigen leven kijken hoe ik dat dan doe naar mijn eigen kinderen. Wat voor soort moeder ben ik dan, met mijn kritiek op die van mij. Want ik weet dat dit zelfde gedrag ook bij mij voorkomt. Vind ik zelf dan. Ben blij dat ik het met mijn zoon daar over heb kunnen hebben. En nu moet ik dat ook nog blijvend laten zien en niet alleen praten. 

Belde ik hem van de week nog even op, stond hij alweer in de startblokken om te gaan werken. Zwaai ik wel even naar boven als hij overvliegt.

Om met een vrolijke noot te eindigen. Ik keek gisteren naar De Roelvinkjes in de bijstand en die twee zonen waren zo wereldvreemd en tot op het bot verwend dat ze niet wisten dat je tegenwoordig in de bus niet met cash kan betalen, maar of met pin of met een OV-card. Hadden zich dus helemaal niet verdiept in leven zonder auto. Nou...dan nemen we maar een taxi!


Seriously GIF - Seriously - Discover & Share GIFs













7 opmerkingen:

Elisabeth zei

Tja over je moeder schrijven ,wanneer doe je dat wel en wanneer niet ? Ik heb veel over mijn jeugd geschreven en zeker over mijn moeder en ik werd uitgekafferd door iemand die ik niet eens kende van mijn blog ,hoe ik het in mijn hoofd haalde om zo over mijn moeder te durven schrijven Want schreef ze ,elke moeder houd ontzettend veel van haar kind en zorgt heel goed voor haar kind en vind haar kind het mooiste , Yeah Right ! Maar een boek schrijven terwijl moeder nog leeft lijkt me gewaagd in sommige gevallen

Anoniem zei

Complexe relaties zijn beter dan geen, zeggen diegenen die vooral warme relaties onderhouden. In elk geval heb je sommige dingen toch wel van je moeder( angsten) , maar dat besef jij wel en zij kan of wil er niks mee. Denk dat ze haar ogen sluit voor de consequenties voor bv jou.

Sylvia zei

De Roelvinkjes? Praat me er niet van. Ik kan niet kijken hoor, weet nu al dat ik me kapot ga ergeren.

PetraH zei

Zoeken en af en toe vinden in het leven... Ik hoop dat je vandaag weer kon genieten van een paar leuke dingen. Je verdient het.

Anoniem zei

Zo komt de autobiografie van Irene Wüst niet op de markt(het was al gedrukt), door haarzelf besloten, dat dan weer wel. Blijkbaar vond ze het toch allemaal te heftig overkomen op papier, en/of de familiebanden te belangrijk.Netjes dat ze zelf het boek van de markt houdt.

Groet,Greet

Mevrouw W. zei

Tja familierelaties... dat kan heel erg moeilijk zijn. Jammer dat sommigen er in tijd van ziekte en nood niet voor je kunnen zijn. Dat ze het te druk hebben met hun eigen leven. Terwijl alleen maar af en toe een berichtje al heel erg goed doet: gewoon dat teken van medeleven, die interesse. Maar ook dat is vaak al een te grote opgave.

Naar de Roelvinkjes kijk ik niet. Ik heb toch al niet zoveel met BN`ers en hun wil ik al helemaal niet beter leren kennen.

klaproos zei

:-) tja. familie, dat is iets bijzonders je kunt het er mee of niet... ik kan met sommige goed en met andere tótaal niet, we kiezen ze niet uit we hebben ze gekregen...

het universum hoort alles :-) behalve het woord niet... dus dat moet j e niet gebruiken.... :-) verder gaat het universum alle angsten met je aan ...