Busje kwam zo

Zo denk ik nog dat er niks ('interessants') te gebeuren staat, kom je thuis van even een fietsritje naar het Kruidvat en de Hema en de bieb (alleen brengen) in een andere wijk, staat de voordeur open.

Gelukkig zie ik ook direct de grote verhuiswagen en herinner ik me weer dat de vriendin van mijn zoon vandaag haar spullen bij hem neerzet en bij hem intrekt. En al eerder had gevraagd of haar tuinspullen en kussens bij mij opgeslagen mogen, want zij hebben daar nu geen ruimte voor. En hun nieuwe huis is pas ergens in 2023 klaar. 

"Een bankje".

Nou ja...echt zo'n mega loungebank. Wel in gedeeltes gelukkig en dus maar ergens achterin de tuin gezet, op mijn tweede terras (dat klinkt luxe he..) en gelukkig kon het gestapeld worden. Het is niet mijn smaak, want te laag om voor mij lekker in te ploffen (nou ...dat ploffen gaat wel, maar elke keer die hijskraan huren om eruit getakeld te worden..)

Gooi er zo  Heb er nog wel een dekzeil overheen gedaan en vastgezet, want twee jaar buiten in weer en wind is nooit goed voor spullen. Maar ja, dan kunnen ze altijd nog zo'n opslagruimte huren als ze daar bang voor zijn. Dus ben voor nu blij dat ik nu een oplossing kan bieden. 

De kussens konden ze op mijn zolder kwijt. En 'ze' zijn mijn zoon en zijn vriend die hij al vanaf zijn vliegopleiding kent. En ik dus ook. Leuke vent, inmiddels vader van 2 kinderen. En zijn vader had ooit een snackbar in de wijk om de hoek bij mijn ouders, dus mijn vader heeft daar ongetwijfeld ook zijn broodje kroket gehaald als hij terugkwam van het voetbalveld, ook daar in de buurt. Jaren terug hoor. Maar zo klikt het weer mooi in elkaar.

Verhuisbus via mijn dochter geregeld. En zo helpen we elkaar en ik ben echt heel blij te zien hoe broer en zus dat ook echt doen. Niet alleen elkaar nog op de verjaardag van hun moeder zien. Of met Kerstmis. Of helemaal maar liever niet meer.

Dat die banden er wel zijn en ze allebei hun best daarvoor doen, dat is een rijkdom die niet te koop is. Dat besef ik maar al te goed.