Les Miserables

Alhoewel een thuiswerkdag, toch een lange. Had twee zoom-gesprekken met mensen die wat taken van mij overnemen (en ik hoop en ga ervan uit, op den duur al mijn taken voor mijn huidige projecten). 

Die moest ik uitleggen hoe wat en waar en daarna bij mijn manager wat zaken voor ze aanvragen (toegang tot software, inboxen-toegang en ook of alles fysiek aanwezig is). Men schakelt snel of eigenlijk schuift snel met de flexibele schil zoals men dat noemt. 

Ik noem die schil graag Les Miserables. Nooit eens vastigheid of achteroverleunen in de weet dat je mag blijven. Je bij de kern hoort. Ik ben er ook eentje. Geen zicht op vastigheid. Want nee...dat 'doet' men niet. Nu. Momenteel. Goedkoop kunnen schuiven. Dus in my worst nightmare zie ik mijzelf me alweer melden bij het loket van de Bijstand. Over anderhalf jaar. Want dan moet de gemeente waarvoor ik dit werk doe, weer eens een aanbesteding doen. Oh nee, eerst nog riant wel twee maanden WW. Echt luxe!!

Pas je niet in een functie (bij nader inzien) dan puzzelen ze of er iets anders is wat wel past. Nu is mijn manager daar een kei in en ook in snel knopen kunnen doorhakken, maar daarbij zie je wel eens iets over het hoofd of onderschat zaken. Vooral dat laatste. Vind ik dan (ik werk er net he...hahahah).

Ben daar wel kritisch op en heb nu al een paar keer aangegeven dat ik mijn vraagtekens heb of mij dit allemaal wel gaat lukken. De werkweek van de huidige medewerker in een parttime functie vervullen. Plus nog een stuk van mijn oude werk erbij. Het afdoen met dat ik dat zo goed kan is een slim zoethoudertje. 

Maar voor een diabeet is een zoethoudertje heeeeel slecht. Uiteindelijk ga je daar dood aan.

Werkelijk iedereen verzucht op de werkvloer dat het enorm drukdrukdrukdruk is. Is dat hoe men de dingen doet?  Interessanterigheid. Kijk mij eens belangrijk zijn want drukdrukdruk. Of zitten er wellicht mensen die dit soort werk niet aankunnen.

Ook roken er nog veel mensen viel me op. Dat roken geeft ze een excuus om even 'naar buiten' te kunnen en zo een pauze te nemen. Wel raar, want rook je niet = ook geen extra pauze. Ben je wel gezond bezig, maar toch genaaid. Qua pauzes dan.

Heb dat altijd raar gevonden; die rookpauzes. Maar wel even een momentje buiten of op het platje of achter het fietsenhok waar de baas je niet kan horen. Vooral dat. En vaak werden bij die rookgroepjes dus allerlei zaken besproken die vooral die baas niet mocht horen. 

Dan ga ik gewoon maar een NIET-roken pauze invoeren t.z.t. Dat ik even van mijn werkplek weg ben om NIET te roken. Smoking!! 

Zit niet op mijn officiële werkplek overigens. Alles is nog gesloten voor publiek en dus doe ik mijn werk telefonisch en online. Dus thuis. He...ik hoor de vuilniswagen langskomen. Geen tijd gehad om de groenbak weer eens ouderwets goed te vullen, maar ja, halfvol mag hij ook aan de straat. 

Even voor mijn werk een overzicht gemaakt van de reiskosten die ik voorschoot vorige maand. Ruim 

€ 100,--. Dat is best fors op mijn netto inkomen. Krijg dat dan eind juni weer gestort bij mijn salaris. Plus de kosten voor wat inktcartridges. Bijna een maand huishoudgeld totaal. Voor mij dan. Hou nog steeds aan wat het NIBUD bedacht heeft voor budget per week. Want grote valkuil is om het nu maar te laten waaien. Omdat het misschien voor eventjes kan. En dan straks, als contract -tot onze spijt - toch niet verlengd wordt en ik weer op 70% moet gaan wennen, weer de duimschroeven aandraaien.

Bovendien ervaar ik het niet als straf. En weet dat als ik het zou willen, iets meer uitgeven nog steeds kan. Maar niet structureel. 

Maar eigenlijk wil ik zo niet leven. In angst en vreze van 'stel dat'. Want ondertussen kunnen er weer andere zaken gebeuren die een veel grotere impact hebben dan werk of geen werk. 

Zin in even niks hoeven en moeten in een weekend. En vooral willen. Want ik ben niet helemaal des sudderplaat hoor.