Zo dan

Wat een drukke en volle werkdag gisteren. Direct in de ochtend al een zoommeeting. Afspraken moeten omzetten, die al een uurtje erna zouden plaatsvinden, bellen mailen en bevestigen. Belde volgens mij iemand wakker. Nieuwe collega met vragen op de chat. Nieuw systeem en daar een zeer lange en intensieve training voor, ook op zoom.  Nog een leuk introductie-uurtje ook op zoom met quiz en prijsvragen.

Daartussendoor nog bedenken dat ik iets moest eten (dan zet ik gewoon de camera uit, met 40+ mensen valt dat geheel niet op)  en oh ja nog veel mensen bellen en informatie sturen. Nog een zoommeeting en dan bellen en mailen en iedereen het schema van de komende week sturen. Nogal overbodig, want gewoon online te vinden, maar iets waar ik in overleg met mijn manager mee wil stoppen. Het zijn toch geen kleine kinderen. Kijk maar lekker online. Efficienter werken graag. En dingen printen doe ik al helemaal niet. 

Iedereen (clienten dan)  met afspraken volgende week een sms-reminder sturen. PZ die eerst zegt dat we naar links moeten en dan toch weer naar rechts. En oh ja...moet de info dan wel maandag voor 08.30 hebben. 

Collega die ik had geholpen met het nabellen van clienten was verbaasd dat ik al klaar was met al het werk. Tsja..dan ben ik net een Diesel. Eenmaal op stoom ga ik door tot ik bij het eindstation ben. Maar het is wel klaar nu. Mijn nieuwe collega mag dit gaan doen. Maar ook zij wordt als een vliegende keep overal ingezet waar er handen tekort zijn. 

Keek op de klok en het was alweer ruim, ruim na vijf uur. Afronden, afknijpen stoppen. Wat toen begon was zwaar onweer, een hoosbui van hier tot Tokio, maar kortdurig en totaal geen zin om te koken. Oh ja, geen boodschappen gehaald, want gisteren was het ook al zo'n dag. En ik improviseer wel wat dan. 

Het is te slecht weer om nu doorheen te gaan. 

En alle thuiswerkzooi opruimen. Niet in het weekend aan werk denken of toch maar even...NEE! 

Genoten van een aflevering van Vera op RTL 10 en toen was ik eigenlijk wel moe. Heel saai dus al naar bed. Opwindende vrijdagavonden!

Blij dat ik mijn Pioenrozen in de tuin hebt opgebonden, want keiharde wind en anders zouden ze finaal platliggen. Mijn ene klaproos waaide de blaadjes vanaf, maar meestal zitten die er niet zolang aan, dus dat kan natuurlijk. Nog meer knoppen zag ik. Hij groeit op een cementen vloertje, in een scheur. Zo bijzonder. Niet op een 'mooie' plek maar de eigenzinnigheid bevalt me wel. Dus mocht hij blijven staan en groeide tot een groot monster uit, meer meerdere knoppen. 

Let niet op de zooi; die moet nog met het grofvuil mee. En het heeft enorm geregend en gewaaid gisteren. Dus alles ziet er slordiger uit. Nu weer lekker vochtig en klammig buiten. 

Boodschappen net gehaald. Flink wat fruit en groenten. Wel grappig he...dat we allemaal gezonder moeten eten vooral. De grootste bakken met chips en zooi waar je zowat overheen valt in de aanbieding. Veel pakken snoep en koek. Dus vooral omheen laveren en ga voor de bleekselderijdip. Trap er niet in. Ook niet in de heerlijk ruikende verse broodjes zaken.

Wat ik onlangs ook ontdekte was vega-filet Americain. Erg smakelijk. En dankzij een pittige blogger ook als ontbijt een grapefruit (die ze constant op de kassa als sinasappel aanslaan). Leuk en lekker om wat variatie te hebben. 

Geen idee wat ik moet wil gaan doen verder. Moet mijzelf even oppeppen. Maar goed; MOET ik dan echt wat? En van wie? En voor wie? Om tegen mijzelf maandagochtend bij het koffieapparaat te zeggen hoe geweldig interessant mijn leven toch echt wel is?