Junkie XL

Blij dat ik gisteren, samen met mijn kinderen, naar mijn vader en hun Opa ben geweest. Hij was wakker en heeft hele avondvierdaagse gelopen met iedereen die aanwezig was. Zijn oude dominante karakter kwam weer even boven want hij bepaalde hoelang het rondje duurde. En overal even binnenkijken en dan weer verder. Hij sprak niet, mompelde slechts en leek zonder gebit een stuk ouder. Hij dronk goed en zijn eten bieden ze vooral gemalen en zacht aan zodat hij het makkelijker naar binnenkrijgt, zonder tanden.

Het was fijn om ook even mijn tante en oom te zien, mijn zusje was er ook, dus het voelde goed dat er zoveel aandacht voor mijn vader was. Dat de zorgen over hem gedeeld worden.

Op de terugweg in de eerste serieuze sneeuwbuien terecht gekomen, maar mijn dochter is zo'n goede chauffeur dat we ons geen moment onveilig voelden.

Ik schreef hier al een tijdje over mijn onrustige gevoel. Dat ik weer wil en erger nog; dat ik weer snaai! Toen mijn dochter klaar was met haar dieet en weer 'gewone' koekjes in huis haalde of zoals rond Sinterklaas een zakje pepernoten...toen werd ik zwak en moest ik dit ook hebben! De begeerte laaide op, terwijl mijn hoofd heel goed weet dat ik er goed aan doe dit soort suikerbommen te vermijden, riepen de pepernoten mij stuk voor stuk...en de pakjes TUC van de verjaardag..Het voelde alsof ik uit eigen collectie aan het stelen was en ik verborg de buit dan ook grondig. En soms kocht ik dan ook een nieuwe verpakking, zodat het leek alsof er niets was gebeurt. Hoe dom.

Nou is mijn (oude) snaaigedrag stiekum. Je zal mij nooit in het openbaar een heel pak speculaas op zien eten. Sterker nog....in het openbaar genieten van iets lekker doe ik bijna nooit. Eenvoudiger is om het af te slaan en niet weer de blikken te krijgen van...zie je wel...dikke muts...daardoor ben je zo dik. Wat dan altijd gebeurt is dat ik in de eenzaamheid van mijn woning een voorraadje lekkers haal en dit achter elkaar opeet..Achter elkaar want eenmaal een verpakking open dan MOET het op. Want de schimmel komt er binnen 2 seconden op natuurlijk, of binnen 5 minuten wordt de koek zacht en smelt de chocolade. Iets bewaren, of EEN koekje eten, dat kon en kan ik kennelijk nog steeds niet. Ik ben meer van het alles of niets beleid. Liever gewoon een heel leeg huis zonder verleidingen, maar dat is niet realistisch.

Niet natuurlijk, maar dit soort gedrag vertoon ik. En dan gooi in de verpakkingen zorgvuldig verpakt in iets anders weg, zodat niemand zit wat ik heb gegeten. Denk ik.
Hahaha....had ik niet op mijn dochter gerekend.
Zat ik gisterenavond na terugkomst van mijn vader en ook nog een rondje boodschappen door de sneeuw met de huurauto gezellig op de bank te hangen met een trashprogramma op de tv, zei mijn dochter opeens out of the blue (voor mij dan)  of ik kon uitleggen hoe haar voorraad koekjes toch opeens zo slonk. En of er wel echt 30 kinderen voor Sint Maarten aan de deur waren geweest of dat het er 3 waren en de rest van de verpakking misschien door mij was opgegeten??

Damn...ik voelde me betrapt! Uitermate infantiel gedrag natuurlijk, want wie hou ik nou voor de gek. Alleen mijzelf toch? Wiens hand glijdt toch telkens in de pot met chocolade pepernoten en erger nog....wiens benen en lijf gaan daarna NIET extra bewegen om de gegeten extra calorieeen weg te branden???
Wie denkt dat het wel kan? Dat het wel meevalt...Dat dat handje kaas, noten, drop, speculaasjes, TUC, etc etc...meevalt...en dat het gewicht wat er extra aanzit gewoon vocht is...gewoon vocht...echt...morgen weer terug in het regime...en dan komt het wel goed, maar nu heb ik toch echt een beetje troost verdiend.

En wie praat nooit met haar dochter, die het hele traject ook heeft gedaan, die nu enthousiast sport, door weer en wind gaat om te sporten, die zelfs een buikwandcorrectie heeft laten doen omdat ze heel graag gezond wil zijn, goed kunnen sporten zonder flabberende buikvellen over mijn gevoelens?

Juist...ik dus. Vraag me hoe het gaat en het antwoord is altijd..prima, maar hoe is het met jou??

Niets geleerd en zo bang om af te gaan, als een mislukking te worden gezien en dat zei ik ook tegen mijn dochter na hangen en wurgen en pfffffffffffffff.....me heel klein voelend en vooral heel dom.

De hamvraag is waarom ik mezelf saboteer in het zicht van de haven. Ik ben bijna 40 kg en eigenlijk als ik terug in de tijd ga bijna 50 kg afgevallen en ben bijna op mijn streefgewicht en waarom haak ik dan nu bijna af. En denk dat het wel genoeg is, dat ik het niet kan zo mooi en slank zijn. Zo gewoon zijn. Gewoon gezond zijn en niet meer opvallen doordat je altijd zoveel ruimte inneemt en opvalt door je omvang.
Hoe heerlijk is het om een taille te zien, dunnere benen te hebben die niet meer tegen elkaar aan schuren, een broek maat 44 aan te kunnen en waarom ga ik dan nu verslappen en er zoveel slecht voer ingooien.

Mam, je bent het waard om je goed te voelen, om gezond te zijn. En te blijven. Mijn dochter vond nadat ze zag hoe het met haar Opa was en de stress die dat bij mij teweeg bracht (ik slaap ook slechter) dat ze mij mocht aanspreken op wat ik dacht wat onzichtbaar was gebleven. Als een junk die stiekum toch weer gebruikt en denkt dat de hele omgeving niets aan hem ziet.

Ik heb nog zoveel te leren!! En tegelijkertijd ben ik blij met mijn kinderen, niet die bang zijn om mij, hun moeder, aan te spreken op haar gedrag. Zo'n verhouding had ik niet met mijn ouders. Mijn vader was niet a
aan te spreken, want alles lag aan een ander en mijn moeder kroop zo snel in haar slachtofferrol, dat je het wel liet om iets van een discussie aan te gaan. Zij waren de ouders...wij de snotneuzen!

Terwijl ik het zo mooi vind iets van mijn kinderen te leren en ik merk hoe fijn ze het vinden om voor vol te worden aangezien. Niet als snotneus of als net-niet-goed genoeg. Ben ik nog blijven steken in kinderlijk gedrag? In goed genoeg willen zijn maar niet weten wat dit is of hoe ik dit voor elkaar moet krijgen.

Nou...tijd voor een portie zuurstof en even wat minder zware denkstof. Schoenen aan en de sneeuw in. De (hoger dan de) blauwe lucht roept mij!