Gisteren melde mijn ex-man me dat zijn moeder overleden was. De oma van onze kinderen.
Ze is erg oud geworden, ver in de 90 en ik zal me haar herinneren als een kleine sterke en vooral lieve vrouw.
Alweer een afscheid.
Gisteren ook uuuuuuuren met een zus aan de telefoon gezeten. We konden ons samen verwonderen over de koelheid van mijn moeder - een arm om je heen slaan als je huilt kan ze niet -, het nog steeds zo zwartwit denken van onze moeder en het gebrek van inlevingsvermogen over het feit dat voor de kinderen het onze vader is die dood is. Het lijkt wel alsof ze ons verdriet niet begrijpt. Omdat hij een dominante hardhandige echtgenoot was. Verder heeft mijn zus erg weinig energie en is bang om over een paar maanden in de bijstand te verdwijnen.
Het hielp haar om te vragen waar ze nu echt bang voor is als ze in de bijstand komt? Ze krijgt nu al vrij weinig ww-uitkering dus kan al met weinig rondkomen. Niet dat dit haar voorkeur heeft, maar het lukt wel. Ze heeft zelfs al geld voor therapie opzij gezet en haar eigen bijdrage daarvoor.
Zo direct op pad voor een interessant gesprek over werk. Dus vandaag extra aandacht voor mijn kleding en kapsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten