Zo keek ik net even naar Koffietijd en daar was de schrijver van een boek over dementie bij zijn partner. Hij schreef zo liefdevol over die man en gaf zo warm aan hoe moeilijk het ook voor die partner moest zijn om telkens bevestigd te worden dat hij dementie had. Ik schoot even vol.
En dacht aan de begintijd van mijn vader toen hij uit huis ging en verward was. Waarom mocht hij niet mee naar huis...wanneer ging hij weer naar huis?
De tijd dat hij, toen hij verplicht was opgenomen door een aantal psychoses, in het begin van zijn ziekte, een tijd in een isoleercel zat. Dood wilde en mijn broertje en ik zo kwaad op hem waren, toen hij hiermee dreigde. En verdrietig en onmachtig. Dat ik mijn broertje (nou ja...een volwassen man toen hoor, maar ik noem hem altijd liefdevol Broertje) heb zien huilen en hem moest troosten. God.... het was zo'n verwarrende tijd. Je eigen vader zo van het pad af zien. Niet begrijpen hoe zijn gedachtenwereld eruit ziet. En pas later, nadat psychiaters en behandelaars, moeten concluderen dat er veel kortsluiting zit en zat onder die hersenpan en dat allerlei korte lontjes en gedrag verklaart, begrijpen dat het niet aan ons ligt.
Wat niet goed maakt hoe mijn vader als vader was, maar het wel begrijpelijker maakt. Een beetje dan.
Pfffff...het is veel te mooi weer om zo verdrietig te zijn.
Ik moet naar buiten. De lucht is blauw hier en helder en koud. Voel maar even dat je leeft. Dat ik wat ik mijn vader verwijt, alleen zelf anders kan doen in mijn eigen leven.
Als mens, als moeder, als vrouw.
Nou....genoeg op mijn bordje weer voor vandaag.
2 opmerkingen:
Geef me je hand, hier ook al zo een dag. knuffel en sterkte.
Dikke knuffel en zoals je eindigt, ervaar het plezier van een leven dat je wel redelijk in de hand hebt.
Een reactie posten