Is dit waar ik bang voor ben? Want het is niet zo. Sterker nog...Toen ik van de week met vrienden een borrel aan het drinken was, kreeg ik heel veel complimenten dat ik zo slank was geworden en veranderd. En er gewoon kek uitzag. En lekker bezig was.
Dus wat zeik ik nou? Vind Adele trouwens een heel erg mooi wondervolle vrouw. En toch weet ik, dat voor mij zelf dat wondervolle wat minder wondervol mag. Wat gezonder wondervol zeg maar (ik ben er wel vol van he...). Stel je eens voor dat je elke dag een zak met 50 kg op je rug moet meetorsen. Dat is wat ik jarenlang gedaan heb. En dat is echt niet zo goed voor je gewrichten.
En ik zie in Adele mijn eigen strijd dat ik aangeef dat toen ik wel 10 kg aan gewicht kwijt ben toen ik nog een hoog laadgewicht had, maar dat niemand dat zag en alleen maar een vrouw ziet die volgens de normen (en ja...we leven nou eenmaal niet meer in de tijd van Rubens) toch aardig aan de maat is.
Of geeft dit ook aan - ach ja...het is zondag en dan mag je filosoferen, dat IK de mening van de buitenwereld nog steeds heel erg belangrijk vind? Wat "men" van mij denkt..?
Ondertussen lees ik het boek Het Evenwicht - Ineens Kanker van Martin Bril en dat zet mijn oppervlakkige gemekker wel weer in een geheel ander licht. Alle zeiktijd verlies je door niet volop te leven, in wat voor vorm dan ook!
Dus ga ik straks eens lekker in mijn tuintje wroeten. Wat oude bladeren weghalen, ruimte scheppen voor De Lente. Die er gewoon altijd weer komt. Zelfs na de strengste winter. En dat is wat Leven uiteindelijk is. Alles gaat schijnbaar dood. Maar die dood heeft ook weer de belofte van nieuw leven in zich. Toch nog een stichtelijk woord zo op de zondag. Ha!
1 opmerking:
Hoe heb je zo veel gewicht verloren? Petje af hoor!
Groet Caro
Een reactie posten