Een aspect waar je maar weinig mensen over hoort - want kennelijk is het nogal iets waar je liever niet over spreekt, is het feit dat als je je baan verliest en een uitkering krijgt, je ook een ander sociaal leven hebt/krijgt Als je daardoor inderdaad een stuk minder inkomen hebt. Ik heb het niet over mensen die een riante oprotpremie hebben ontvangen en ook nog een partner hebben die het verlies financieel prima kan opvangen. Of daarvoor al een goede buffer hadden en financieel niet veel inleveren.
Sowieso ben je je week/weekend indeling in het begin kwijt. Iedere dag is leeg - zo voelt het en de noodzaak om al om 06.30 op te moeten staan om voor de file uit naar je werk of naar een klant te rijden, is er niet meer. Die auto is er niet meer.
In mijn geval dan. Ik ben alleen en heb ervoor gekozen om geen auto aan te schaffen. Om te kijken hoe het bevalt om met het OV te reizen (als ik al reis!) en voornamelijk alles in de buurt op de fiets te doen. Bevalt prima en is ook nog eens goed voor de conditie en portomonnee, die fiets dan, maar wat is OV duur (geworden).
Even een ritje naar een grote stad in de buurt met de bus is zo al euro 5,--. En dan heb je nog niets. Of zelfs maar naar ons centrum, ook een paar euro. Dus, gezien de grote hoeveelheid vrije tijd, zou je kunnen veronderstellen dat je vaker eens een dagje gaat stadten. Ik bekijk wel regelmatig hoe ik dan toch af ten toe eens uit mijn cocon kan komen en toch kan reizen. Fijn dat ze die kaartjes hebben van de K ruidvat of Blokker.
Maar moet dit echt budgetteren en de luxe die ik voorheen had, met mijn lease-auto van de zaak en brandstofkaart, om zo maar...als je daar zin in had aan het eind van de avond de zon in de zee zien zakken, of op een zondag naar kennissen te rijden of naar een mooie stad of gewoon even bij familie langsgaan, dat kan niet meer zonder daar over na te denken. Of na te rekenen.
Als je een groot budget hebt kan dit wel, maar ik merk dat, nu ik eindelijk een buffertje heb, die buffer eigenlijk intact wil laten voor nog zwaardere tijden en die niet wil opeten aan zomaar even ergens naar toereizen.
Ook valt het me op dat ik daardoor een veel kleinere sociale kring heb. Ik reis niet wekelijks een paar keer met de bus, gewoon voor de lol even ergens anders zijn. Ik fiets dan wel, maar dan is je reikwijdte toch kleiner en met prutsweer is de lol van ergens anders zijn er voor mij snel af (ja...luxepaard). En in een vinexgemeente wonen is qua leuke dingen zien niet erg avontuurlijk. Voornamelijk saai, winderig en heel erg op gezinnen ingericht.
Het gemak waarmee ik voorheen dus overal naar toe kon, dat is verdwenen. En daarmee kennelijk ook het gemak waarmee mensen bedenken, dan ga ik toch even naar haar toe. Het steekt me dat familie met vier auto's niet kunnen bedenken dat het voor mij niet mogelijk is om spontaan langs te komen, omdat me dat gewoon 25 euro kost. Die ik moet budgetteren. En als ik dan zie dat het al weer twee jaar geleden is dat die vier auto's bezittende familie de weg naar mijn huis vonden (op hun vier tomtom's) vraag me ik af of dat dan in balans is. Of ik uberhaupt op bezoek van dat soort mensen zit te wachten.
Maar ook of ik niet teveel in de slachtofferrol zit en boehoehoe wat ben ik toch zielig met mijn uitkering. Ik denk ook dat het onbegrip voortkomt uit het nooit hoeven ervaren hoe het is om met veel minder inkomen rond te moeten komen. Die familieleden waar ik het over heb, hebben nog nooit te maken gehad met verlies van baan en/of inkomens. Of zeggen heel arrogant dat echtscheiding iets is wat hen nooit zal gebeuren. En bedankt.
Wat ik in ieder geval heb geleerd is dat ik beter voor mijzelf moet zorgen. Op financieel gebied. En dat doe ik nu ook. En dat betekent dan dus ook keuzes maken en niet meer zoveel reizen en dit beperken tot wat je budget je toelaat. Maar wel kijken hoe je toch kan krijgen wat je hebben wilt. Dus maak ik inderdaad graag gebruik van de opties van een dag reizen voor 16 euro door heel Nederland en dan met mijn museumjaarkaart (Moederdagkado) mooie dingen zien. Die me weer inspiratie geven, mijn ziel voeden. (Jemig....dit klinkt wel hoogdravend zeg...). Maar gewoon even iets anders dan mijn eigen woning, straatje of winkelcentrum.
En vraag ik me echt af dat als je gewoon moet reizen, door ziekte naar een ziekenhuis of behandelaar, hoe regel je dit dan. Niets voeding voor de ziel maar pure noodzaak. En realiseer ik me ook weer dat ik zeur.
En niemand houdt van zeurende zure ouwe wijven. Ik ook niet.
4 opmerkingen:
Musea, zo leuk.
Weet je wat ik nog wel eens doe, een vriendin opbellen en dan halverwege onze adressen een stad afspreken en daar naar het museum gaan. Sowieso om de kosten te verdelen. Ik heb wel ook een NS-kortingskaart, maakt reizen naar een stad/museum wat betaalbaarder. Overigens zijn er best veel musea op fietsafstand...ik heb ze hier in de wijde omgeving nog niet allemaal gehad. Fietsafstand is 25 kilometer op een mooie dag kan dat best...dan lekker koffie drinken en dan het museum in...kijken en genieten en dan terug fietsen. Al met al een dag actief, maar ach, je hoeft toch niet op tijd thuis te zijn.
er zijn toch ook heel veel dingen die je kunt doen zonder dat het veel hoeft te kosten, zo ben ik een enorme van rommelmarkten , daar ga ik lekker op de fiets heen en meestal zijn ze gratis of kosten maar een paar euro en ja ik ga ook als het slecht weer is, want wat maakt een beetje regen uit , en lekker op de naar een park met een simpele picknick of naar een streekmarkt, genieten zonder dat het veel hoeft te kosten
Zeuren levert helaas geen leuke contacten op. Maar het is zo heerlijk om je frustraties kwijt te raken! Gun je zelf je eigen zeurmomenten, zet ze op papier, maar deel het niet teveel met iedereen.
Nodig mensen bij je thuis uit. Misschien een middagje bridgen, majongen, rummikubben of wat dan ook!
Iets lekkers bij de koffie, thee of glaasje wijn hoeft niet zoveel te kosten.
Koop een boek in de week van het boekenweekgeschenk, zodat je een zondag daarmee vrij kan reizen.Het boek kan je lezen en weer als geschenk gebruiken.
Nog een tip, die ik hoorde van een weduwe: zij ontdekte, dat zij als weduwe al snel alleen maar vrouwen op bezoek kreeg. Oplossing: zij nodigde meerdere echtparen tegelijk uit, zodat de mannen ook aanspraak aan elkaar hadden!
Hai, heel herkenbaar je verhaal. Het onbegrip van andere als je aangeeft even geen geld te hebben voor een kop koffie van twee euro in een restaurantje. Maar ook de twijfels over jezelf of je nog wel goed bezig bent. Nou wijffie, dat ben je!
Je zit in een overgangsfase van minder te besteden hebben, naar misschien wel nog minder te besteden hebben en dat ondermijnt je zelfvertrouwen. Nou ja in ieder geval bij mij wel:-)
Er is hoop, want je gaat er echt aan wennen dat je (heel) weinig te besteden hebt . Ik bedoel, ieder mens heeft een eigen beeld van 'nu is het nog leuk om zuinig aan te doen tot nu wordt het zelfs mij te kniertig'. En toch, ook daar wen je weer aan.
Kijk ook eens op www.bijstandsgerechten.nl Leuke site met goede tips en ideeën. Enne goed van je dat je hulp hebt gezocht. Heb ik ook gedaan en het heeft mij heel goed geholpen. Dus veel succes en ik hoop dat je je gauw weer evenwichtiger voelt! Groetjes, Astrid
Een reactie posten