Vanuit de achtertuin

In een uitzending van Een nieuw begin was een mooie vrouw te zien die 50 kg was afgevallen, maar zich nog steeds niet prettig voelde. Als eerste punt was daar die zak van huid die om/aan haar hing en haar het gevoel gaf dat iedereen nog steeds misprijzend naar haar keek.
En het belangrijkste punt was dat ze zich niet de moeite waard vond. Waarom deden mensen opeens alsof ze haar zagen staan nu ze op gewicht was. Was ze nu opeens beter?

Herkenbaar.
Deze vrouw heeft een man, kinderen, huis en kreeg tijdens de uitzending ook nog eens een baan. Hoppa...

Had van de week een soort van follow-up gesprek met mijn moeder en zoonlief - die toevallig weer even over was gekomen tussen zijn diensten door. Had er eigenlijk helemaal geen zin in, zat met allerlei zelfgesponnen gedachten en obstakels in mijn hoofd en daarvan was de grootste dat ik het zo moeilijk vond hoe mijn moeder me nooit geruststelde vroeger. Nooit zei dat ik goed genoeg was. Of een lief meisje of uhm...een mooi meisje. En dat zij nu me verteld dat ik mijn hoofd nog even recht moet breien, dan zal ik me, net als zij nu, veel beter in me vel gaan voelen. En nu wel zeggen dat ook ik de moeite waard ben. En toch voel ik het niet.

(Bleh...wat klink ik zuur).

En over vroeger hebben we het gewoon niet meer, dat was allemaal de schuld van de schoonouders of gewoon van mijn vader; als het aan mijn moeder ligt valt haar niets te verwijten. Schuldloos.

En als ik minder zuur ben, die andere bril opdoe, dan zie ik echt wel hoe ook zij slachtoffer van de omstandigheden is geworden of zich heeft laten worden en ook geen andere uitweg zag en maar bleef en bleef en bleef....en ik haar keuzes niet met die van mij mag en kan vergelijken. Ik durfde wel weg te gaan uit een slecht huwelijk en kon gelukkig heel goed mijn eigen broek ophouden. Ik zag zelfs af van partneralimentatie.
Dus ja, wat ik al zei op de begrafenis van mijn vader dat ik weet dat mijn vader geen makkelijke vader was, maar dat wat ik hem verwijt, ik alleen zelf anders kan doen, nu, in mijn eigen leven.

Volgens mijn moeder had zij die opties niet en zou zij bij de kerk moeten aankloppen en hoofd van die kerkclub was haar schoonvader, dus dat was voor haar geen mogelijkheid, zo bedacht zij zelf.
En ging het een tijdlang over hoe ze echt niet wist dat mijn vader ''iets had" en dat zij er pas later achter kwam dat haar moeder dit wel wist, maar ja...die had haar ook niet gewaarschuwd. Op mijn vraag of ze, zou ze het van tevoren hebben geweten ze ook was getrouwd kwam geen antwoord. Of moest er net koffie worden gezet.
En - nu ben ik wel heel erg zurig - dat verwachtte ik ook niet want ik was er al zeg maar, dus moet er getrouwd worden. Dus ja....ik was nou niet echt een kind uit liefde geboren vul ik zelf in. Ik heb dat in ieder geval nooit zo gevoeld. Ik ben meer de veroorzaker van dit slechte huwelijk. Waarmee ik een kind wel heel veel verantwoording geef.

Dus ik wilde haar niet met mijn zuurheid belasten omdat ik juist zo blij ben dat mijn moeder de laatste 5 jaar weer aan het leven is in plaats van overleven. En eindelijk een beetje leuke dingen is gaan doen.

Wat ook meespeelde dat ik minder zin had in het feedback geven, was dat ik zoveel lieve mensen in mijn omgeving heb die het in mijn ogen allemaal tien keer zwaarder hebben en ik me nog steeds bezwaard voel om dit pad te gaan bewandelen. Alsof ik het liever aan die anderen gun. En mijn eigen problemen maar minderwaardig vind. Die het meer waard zijn om hulp te krijgen.

Haalde zoonlief wederom het klassieke voorbeeld uit zijn beroepsgroep aan. Eerst bij jezelf het zuurstofmasker opzetten; dan bij je kind (of buurman/buurvrouw).

Volgens hem zat ik nu al jarenlang aan iedereen die het nodig had zuurstofmaskers uit te delen, behalve aan mijzelf.

Hele pakken zakdoeken volgejankt dus en dat voelde eng. Dat ik bij elk compliment wat ik kreeg mijn mascara testte (goed spul!). De hele avond door. En mijn moeder kan het dan nog steeds niet opbrengen om me te omhelsen, maar schuift een pakje zakdoeken mijn richting op. Immer praktisch. Aanraken is eng. Ben zo blij dat ik die erfenis NIET door heb gegeven aan mijn kinderen.


Voel me heel leeg en wiebelig. En ben blij dat ik een achtertuin heb, zodat ik toch nog buiten kom. Zie hoe de lente eraan komt. Wat zeg ik...er al bijna is. Buiten koffie drinken. Verbaasd dat de pot pindakaas alweer bijna leeggegeten is door de buurtvogels. Een beetje snoeien hier en daar.

Morgen weer een dag. Vandaag een beetje tot mezelf komen. Laten bezinken wat voor mooie dingen mijn zoon tegen me zei. Dat ik bijna niet kan geloven dat zo'n jongen mijn kind is. Zijn wijsheid en liefde voor mij en over mij verbazen me.