Dit hoorcollege ging over het werk van de wereldberoemde Nederlandse bioloog Frans de Waal.Ik vond het fascinerend. Ook kijkend naar wat er nu in de wereld aan de gang is. Of in mijn eigen kleine wereldje. Hoe gedraag ik me. Wil ik te graag gevlooid worden door een grote Aap?
Want ook primaten lossen conflicten op door agressie en daarna wordt de sfeer weer goedgemaakt door vertrouwen of aanraking of sex. Ook zij kennen verzoening en empathie.
Een filosoof omschreef CEO's (bobo's in managementland) als beesten die gedreven zijn door bonussen en honger naar macht. Ook herkenbaar in de apenwereld. Wat De Waal met zijn onderzoek aantoonde is dat apen ook emoties en morele principes hebben. Dus dat wij, de mensen, niet zoveel verschillen van andere dieren. Al denken we natuurlijk van wel.
Wat De Waal ook aangeeft is dat de mens, net als de aap, een sociaal dier is, geen solitair levend wezen. Zonder aanraking, zonder sociale omgeving verpieter je.
Ben al hard op weg een Pieter te worden merk ik. En nog erger; straks ook nog een verzuurde Pieter.
Merk ook dat ik het zat ben dat iedereen zo goed weet hoe ik alles eens even recht kan breien en het dan weer goed komt. Als ik nou maar dit, of dat of wat meer van zus of zo... Wat is dat uberhaupt "weer goed komen".
Ben ik te hard in ontkenning dat dit het is en het niet meer een opgaande lijn, maar hooguit een horizontale. Want kan een ouwe aap nog wel nieuwe truukjes leren?
En is er uberhaupt nog een ouwe aap die interesse heeft in een ouwe Bonobo? Of dit nou op werk of relatiegebied is; overal voel ik me overbodig en totaal geen marktwaarde meer hebbend.
Wat wel grappig is, want op mijn werk wordt ik aangesproken door werkgever op mijn Hoge Niveau voor alweer een topproject voor een zeer bekende grote financiele instelling. Natuurlijk snap ik dat hij zich rot lacht; hoog niveau voor het minimum salaris en hij snapt, als een slimme aap dat mijn ego weer even gestreeld is. Gelukkig zie ik dit ook en is de realiteit alweer snel pijnlijk duidelijk. Omdat ik geen alternatief heb - en nee, ik vind Bijstand nog steeds geen alternatief - accepteer ik dus maar dat ik genaaid word door de Opperaap. In ruil voor inkomen. Zo werkt dat. Wat een aap al niet doet voor een banaan.
Is het niet veel zinvoller om het heden te zien en te accepteren en dat eeuwige zwemmen tegen de stroom in nu maar eens te laten. Misschien blijf ik wel gewoon drijven (nou...misschien...met zo'n zwemband heb je gegarandeerd drijfvermogen!). Geniet van het kunnen drijven. En wat er allemaal voorbij komt drijven!
Dus zaten die apen en meneer Trump nog steeds in mijn hoofd. Kwam ik op onderstaande song; kan geen toeval zijn toch?
14 opmerkingen:
Haha. Dat is geen toeval inderdaad. Apenverhalen en dan een bananenrepubliek.
Ik word er triest van. :(. Al eens opslag gevraagd? Een goede kracht wordt graag behouden..
een te groot ego kan onder apen ook afgestraft worden.....
Oorlog en vrede is niet alleen onder apen ook onder alle andere dieren en ook onder mensen.
Als wij zouden afstammen van apen was er allang geen aap meer geweest
Je zwijmelkeuze is leuk
Je zwijmelkeuze is inderdaad leuk! Eigenlijk het enige leuke aan dit blogje 😥
Ergens begin dit jaar had ik dit log geschreven kunnen hebben.... en nu ik het bij jou lees besef ik weer eens hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat dat verleden tijd is doordat ik voor 1x naar de huisarts luisterde en een advies van haar opvolgde, ook al waren mijn tegenzin en tegenstand te groot om op te kunnen meten!
Ik wens je wijsheid toe en een 'lichtje' dat van alle donkere wegen de juiste voor jou zal aanwijzen.
Die docu's over apen etc vind ik ook altijd heel erg interessant en de gelijkenissen met de mens zijn inderdaad verhelderend en confronterend.
Trump is de opperaap. Hij heeft gewonnen maar blijft een loser.
Jij werkt aan jezelf. Dat kan niet iedereen zeggen. Sommigen die doen maar wat. Daar reken ik je baas ook onder.
Houd stand!
Ik heb een tijd zitten nadenken, wat ik hier zou schrijven...
Ik heb jouw werk ook gedaan en herken precies wat je schrijft!
Een hongerloontje, waar je net je vaste lasten van kon betalen, maar waar verder niets extra's aan zat.
Ter compensatie waren mooie, bijna knuffelige rustruimte's gemaakt "kijk eens, hoe goed wij voor jullie zorgen..."
De werkelijkheid was, dat je daar nog geen moment ontspannen zat, want een halve minuut te laat op je werkplek en je kon aan het eind van de week een reprimande verwachten "dit dulden wij niet!"
Ik heb het 3 maanden volgehouden tot ik op een dag bijna gillend ben vertrokken.
Knap van je, dat jij het wel volhoudt!!
Tegelijkertijd wordt je er doodongelukkig van en het siert je, dat je niet de bijstand in wilt.
Zelf heb ik me destijds ziek gemeld en ik heb hard moeten werken om uit mijn depressie te komen, want ik was volledig doorgedraaid door dit werk.
Mijn leven is er daarna niet mooier op geworden en hoewel ik nu met pensioen ben, dus geen sollicitatie-plicht meer, had ik mijn pensioengerechtigde leven toch wel heel anders voorgesteld.
Fysiek een soort van wrak geworden, waardoor van al mijn dromen niets meer uitkomt.
Ik zou op eenzelfde manier kunnen schrijven zoals jij schrijft, hoewel waarschijnlijk niet met zoveel zwarte humor, wat soms wel bijna schrijnend voelt...
Als je dit werk wilt blijven doen èn weer plezier in je leven wilt, zul je iets in je manier van denken moeten verschuiven.
Het klinkt wat cliché, maar tel je zegeningen: je hebt een dak boven je hoofd, een huis met een tuin, een goede band met je kinderen, vrienden, nog goed ter been, je gaat af en toe op stap en al is dat misschien niet wat je dromen zijn, maar dromen zijn bedrog.
De realiteit is wat het is!
Ik weiger zuur of bitter te worden, hoewel ik er reden genoeg voor heb, maar het zou mijn leven onaanvaardbaar maken.
Het zijn de kleine dingen, die weer kleur geven aan een dag en die zijn er genoeg als je er oog en oor voor hebt.
En natuurlijk heb ik wel eens dagen, dat ik denk, "alsjeblieft zeg, is dit nu mijn leven tot het kaarsje uitgaat?"
Dan geef ik mezelf een schop onder de kont, ga ik naar buiten voor een lullig boodschapje, ben extra vriendelijk voor de kassière, die dan verrast op kijkt "hee, een klant, die me niet als robot beschouwt" en ik krijg een vriendelijke glimlach terug.
Ik ben dan even een momentje geweest in haar dag, wat haar goed deed en ik ook plezier aan beleef.
Evengoed heb ik soms een dag, dat ik in een somberheid blijf hangen, waar ik dan meestal 's avonds spijt van heb, omdat het dan een verloren dag is geweest.
Ik ga niet beweren, dat het altijd makkelijk is om je aandacht te verschuiven, maar zolang ik merk, dat het een meerwaarde in mijn leven geeft, houd ik eraan vast.
Ik wens je een prettige zondag!
Groetjes Lily
Je bent niet tevreden met de status quo. Vervelend genoeg ben jij de enige die daar verandering in kan brengen.
Je bent niet tevreden met de status quo. Vervelend genoeg ben jij de enige die daar verandering in kan brengen.
Je blijft toch een kanjer, want uiteindelijk draai je alles toch wel naar de positieve kant.
Dat werk.. grrrr... je instelling! TOP, dikke duim omhoog!
Mooie toepasselijke muziekjes! Houd je taai!
Je maakt me soms verdrietig met je verhalen omdat ik je eenzaamheid herkent van vroeger. Je bent en blijft een sterke vrouw.
En apen zijn veel leuker dan de meeste mensen,
dikke knuffel.
Ik snap jouw baas echt niet, hij weet gewoon dat je meer kan maar wil niet over de brug komen. Wat een ......
Goed dat je het hier van je af kan schrijven!
Ik las ooit, lang voordat ik de rat-race achter me kon laten, dat de meeste managers lijden aan psychische stoornissen. Daar heb ik mijn verdere loopbaan profijt van gehad, door me niet meer te laten intimideren, maar het op gepaste momenten subtiel om te keren. Niet dat ik daar materieel rijk van geworden ben, maar wel psychisch.
Ik vind je muziekkeuze fantastisch! En Ringo wordt veel te vaak onderschat!
Een reactie posten