Ha die Frans - God Kveld!

De hele week niet aan het werk - bedrijf is dicht en wij krijgen dus niks betaald -  en ik merk dat ik niet echt een plan heb gemaakt. Behalve dan uitrusten. En kennelijk heb ik dat nodig want ik slaap veel. Ben moe. Grootmoe.

Dat is wel retesaai. Niks te vertellen over uitstapjes, mensen die ik zag, mensen die mij wilden zien. Of een reisje. Of zoiets.

Dus vandaag mezelf maar bij kop en riante kont gepakt en na alweer een ochtend reken- en regelwerk (waar ik zo langzamerhand ook wel tamelijk gestoord van word) mijzelf in de bus geslingerd, want ik heb tenslotte een maandabonnement en ergens heen gereden.

Wat was het heerlijk koud. Kon ik eindelijk die dikke sjaal om die ik jaren terug gebreid heb met een bijpassende baret.

Dus in de stad aangekomen bedacht ik wat ik dan doen zou. Niet doelloos shoppen. Dat kan niet en is niet verstandig dus NIET doen. Heb ook niks nodig.

Wel doen; iets moois zien. Balsem voor de ziel.

Dus naar het Frans Halsmuseum geweest en dat was zeker mooi. Moest wel bijbetalen - heb Museumjaarkaart - , dus helemaal budget-neutraal was het niet, maar ja...dat kon nog wel. Wat ik heel leuk vond is dat naar sommige schilderijen van mannen met baardjes, mannen keken met dezelfde haardracht en baardjes. Alleen hadden ze er vaak dan nog zo'n dikke bril bij op. Of een sullig mutsje, maar voor de rest...ze konden zo op dat schilderij.  Wat mooi geschilderd. En na 500 jaar nog zo levendig!

Had deze week een boek uitgelezen over een periode in de 80-jarige oorlog en omdat ik grote interesse heb in kostuumhistorie zag ik veel terug in de schilderijen. Dan geniet ik driedubbelop.

Liep terug en nog even de Hema ingedoken en mmmm....moest me enorm inhouden om geen schattige babysokjes te kopen of kleertjes of mutsjes. Toch maar niet gedaan.  Mijn kleindochter heeft kleertjes zat. 

Bij de bushalte zaten twee dames een heerlijk patatje te eten, met pindasaus. Oh het water liep me in de mond. Toch maar braaf naar huis gegaan en thuis maar een portie gebakken aardappelschijfjes gemaakt. Met pindasaus. En daarna even een kwartiertje de tuindeur opengezet, anders ruik ik de hele avond naar een Belgische frietkot.

En nu maar lekker onder een fleecedekentje nog een beetje breien of slapen. Wat een aparte week weer. Alweer intensief contact met diegene van wie de vriendin alleen met een trouwring verder wilde. Skypen, appen en bellen en dan merk ik dat waar ik mee zit een beetje onder de Finse sneeuw ligt.

En dan belt mijn moeder ook nog elke dag om te melden hoe het met haar lover gaat, of haar vriendin of haar heupen. Of hoe het staat met mijn broer. Maar dat weet ik allemaal al. En of ik even een boek voor haar kon bestellen. Hoppa....nu besteld, morgen in huis.  Jammer dat ze dat zelf niet wil leren. Of kan.

Zou graag nog een week niks hoeven doen, maar helaas patatje pindakaas, moet ik toch echt volgende week weer terug naar 100 x per dag hetzelfde verhaal vertellen. Ik merk wel dat een heel jaar werken, zonder vakantie me meer heeft gedaan dan ik dacht.