Nothingness

Jaaaaren terug keek ik samen met mijn kinderen de film The Neverending Story.

Wat was die geweldig. Indrukwekkend, mooi, zielig en leerzaam. Een film voor kinderen, maar vond de boodschap voor volwassenen uitermate leerzaam. Leerzaam in de zin dat je nooit moet stoppen met fantaseren, met hoop houden en niet moet stoppen met liefde voor elkaar. Anders verdwijnt alles wat je lief is. In het grote niks.

Daar denk ik veel aan; deze film en hoe hou ik hoop; hoe blijf ik toch me verheugen op plannen of eigenlijk, maak ik nog plannen en glij ik niet langzaam  naar het Grote Niks.

Het grote Niks, waar niets meer is, niets meer hoeft, je niets meer beleeft, niets meer nodig is, niemand nog nodig is en er niemand op jou wacht. 

Wat voor plannen heb ik eigenlijk. Niet veel moet ik toegeven. Alsof ik in de mist zit en niet verder kan en durf te kijken dan een week dag. Karweitjes doe ik, dingen die moeten. Vooral veel administratiezaken. Zo'n hele vrije dag gaat al voor de helft eraan op.

Zoals alweer aan de telefoon hangen met de Belastingdienst, want hun afspraak om me binnen 5 werkdagen terug te bellen, was kennelijk nergens te vinden en is opnieuw gemaakt. Alweer 2 weken verlies van tijd. En ondertussen dus maar blijven afbetalen op iets wat ik waarschijnlijk weer terug krijg. Maar totdat er een besluit is - wat nu nog langer duurt - , moet ik wel blijven betalen. Want in de grote boeken staat dat ik moet betalen, terwijl in dat andere boek staat dat ik zelfs over vorig jaar nog wat krijg. Leuker kunnen we het inderdaad niet maken. Wel frusterender.

Een andere afdeling - provinciaal dan - die was sneller in hun dienstverlening en ook daarmee moet ik aan de slag. Uitzoeken, invullen, opsturen en afwachten. En vastleggen natuurlijk.

En mijn rechtsbijstandsverzekering aan het werk gezet op mijn arbeidsvoorwaarden. Dat was ook een hele grote hehe-eindelijk kom ik in aktie-aktie.

Dus 'dwing' ik mezelf om tenminste 1 ding per dag te doen wat ik fijn vind, ontspannend. Helaas niet lekker vrijen, maar lekker breien is ook goed. Maar zelfs dat vind ik moeilijk. Het blijft gewoon maar malen im Kopf. Dan slaap ik onrustig en word ik te vroeg wakker. 

Vind dat ik momenteel geen leuk mens ben; niet voor mezelf, niet voor anderen. Ik stoor me aan mijn navelstaarderij. Ik lach te weinig. Er zit weinig Brosgehalte in mijn leven momenteel. Ik doe te weinig, ik zorg te weinig voor anderen want kan het niet eens goed voor mijzelf. 

Toen ik vanochtend de datum zag, bedacht ik dat ik maar weer gewoon van voren af aan moet gaan beginnen met het veranderen van kleine dingen die uiteindelijk tot grote dingen leiden. Dan zit ik onder het bellen te bedenken hoe het einde van de werkdag ieder kwartiertje dichterbij komt en als ik straks thuis ben dat ik dan eerst gezond ga koken, dan administratie, dan haar wassen en oh ja de Kerkbalans envelop staat al klaar, daarna maar haar wassen en direct lekker mijn pyama aan, afwas gedaan, lunch voor morgen gemaakt. 

Blijf doorgaan. Niet opgeven. Nooit opgeven. Nooit.