Gisterenavond dacht ik dat het slim zou zijn om mijn al afgeritste 'winterdekbed' - wat in feite het 'zomerdek' is - weer even op mijn bed te leggen, want ik vond het tamelijk frips dit weekend. Zat in de avonden met een dik vest op de bank. Werd wakker omdat ik het koud had. Dus mocht ik het te warm vinden, dan kon ik het er zo weer afgooien, want niet in de hoes erbij gestopt. Sleeping apart together.
En het was inderdaad slim. Heerlijk warm.
De hele nacht en dag al regen, net heeeel even 'droog' dus snel de geleegde klikko opgehaald.
Verder sneeuwt het hier roze blaadjes van mijn Prunus. Mooi gezicht.
En nu in de avond is het 'maar' 17 graden, dus ik gooi toch nog eventjes de kachel iets hoger en dan straks mijn extra dekbedlaagje er op.
maandag 30 april 2018
zondag 29 april 2018
Fred rules
Ervaar het als lastig en misschien ook wel confronterend - want hoe beval ik dan en oh jeeee...misschien wel niet meer - als ik iets omschrijf en als dat dan als 'beoordelen' wordt gezien. Of zelfs dat ik een puber afwijs want haar niet goed of mooi vind. Wat niet zo is, ik vind alleen de kledingkeus haar niet flatteren. Wat ik verder van haar als persoon vind of van haar lijf, dat schrijf ik niet, maar dat wordt wel als conclusie eraan geplakt.
Schrijf over de kleding/kleur-keus vanuit mijn eigen ervaringen en die zijn, net als die van de meeste van ons, gekleurd. En eerlijk is eerlijk; ik vind het ook ingewikkeld als mijn bedoelingen niet goed uitgelegd worden en zelfs negatief. Dan verwijder ik het liefst alles, of ga/wil het uitgebreid uitleggen - zie dit blog dus - of kruip ik terug onder mijn steen. En snap heel goed dat ik eigenlijk dit hele log niet had hoeven schrijven. Het is maar een mening. Niets is waarheid. En morgen, of eigenlijk al na een paar minuten, denken de lezers alweer aan iets anders. Zo belangrijk ben ik niet.
En, zo vertaal ik dat, kennelijk mag ik niks afwijkends vinden. Of moet ik keurig binnen de lijntjes blijven met wat ik denk en vind. Kom ik weer terug bij het gevoel dat ik alleen er mag zijn als ik aardig en niet vervelend of misschien wel stout ben.
Zie ik op de foto's van die dag een prachtige meid maar met, in mijn ogen, kleding die haar niet flatteert en wellicht (mijn invulling he...geen waarheid) verplichte outfitjes, dan doet dat mij direct aan mijzelf denken rond die leeftijd. Dat het ook anders kan zijn, dat zij zich helemaal prima vindt in die outfit, want uit een ander milieu of andere ideeen over mode, dat 'snap' ik kennelijk (nog) niet. Of kan/wil ik niet begrijpen. Dat ligt aan mij, er zijn meer kanten aan een verhaal. En kijk, dat snap ik wel.
Las ook ergens dat er misschien wel een kogelvrij vest onder het tuniekje zat. Och germ.
Gelukkig (voor mijn gemoedsrust dan he...) zijn er ook foto's (zie de link hieronder) waar de fotograaf met een groot oog voor esthethiek, mooie lijnen en kleuren, zijn invloed doet gelden en waar iedereen er ontspannen opstaat, dan zie ik haar in kleuren die haar goed staan. Maar nog steeds (mijn mening he..) een vrij ouwelijk jurkje voor een meisje van 14.
Nog meer mooie foto's
Maar dat ik hier een pagina vol uitleg dat ik echt wel een goed mens ben ondanks ironisch commentaar ergens op, daar hoor ik ook wel een gratis sessie bij de therapeut voor te krijgen. Vindt mijn innerlijke Annie M.G. Schmidt.
Schrijf over de kleding/kleur-keus vanuit mijn eigen ervaringen en die zijn, net als die van de meeste van ons, gekleurd. En eerlijk is eerlijk; ik vind het ook ingewikkeld als mijn bedoelingen niet goed uitgelegd worden en zelfs negatief. Dan verwijder ik het liefst alles, of ga/wil het uitgebreid uitleggen - zie dit blog dus - of kruip ik terug onder mijn steen. En snap heel goed dat ik eigenlijk dit hele log niet had hoeven schrijven. Het is maar een mening. Niets is waarheid. En morgen, of eigenlijk al na een paar minuten, denken de lezers alweer aan iets anders. Zo belangrijk ben ik niet.
En, zo vertaal ik dat, kennelijk mag ik niks afwijkends vinden. Of moet ik keurig binnen de lijntjes blijven met wat ik denk en vind. Kom ik weer terug bij het gevoel dat ik alleen er mag zijn als ik aardig en niet vervelend of misschien wel stout ben.
Zie ik op de foto's van die dag een prachtige meid maar met, in mijn ogen, kleding die haar niet flatteert en wellicht (mijn invulling he...geen waarheid) verplichte outfitjes, dan doet dat mij direct aan mijzelf denken rond die leeftijd. Dat het ook anders kan zijn, dat zij zich helemaal prima vindt in die outfit, want uit een ander milieu of andere ideeen over mode, dat 'snap' ik kennelijk (nog) niet. Of kan/wil ik niet begrijpen. Dat ligt aan mij, er zijn meer kanten aan een verhaal. En kijk, dat snap ik wel.
Las ook ergens dat er misschien wel een kogelvrij vest onder het tuniekje zat. Och germ.
Gelukkig (voor mijn gemoedsrust dan he...) zijn er ook foto's (zie de link hieronder) waar de fotograaf met een groot oog voor esthethiek, mooie lijnen en kleuren, zijn invloed doet gelden en waar iedereen er ontspannen opstaat, dan zie ik haar in kleuren die haar goed staan. Maar nog steeds (mijn mening he..) een vrij ouwelijk jurkje voor een meisje van 14.
Nog meer mooie foto's
Maar dat ik hier een pagina vol uitleg dat ik echt wel een goed mens ben ondanks ironisch commentaar ergens op, daar hoor ik ook wel een gratis sessie bij de therapeut voor te krijgen. Vindt mijn innerlijke Annie M.G. Schmidt.
zaterdag 28 april 2018
Seringen zwijmel
Naar aanleiding van een log van Annemiek van Mijmeringen, waarin ze een aantal takken van haar Sering plukt en die in een vaas zet, voornamelijk voor de heerlijke geur, dacht ik: Kom op; gratis bloemen. Doen!
Want ook ik heb Seringen in de tuin. Eerst Witte. Heel mooi, maar die struik was al oud en gaf steeds minder bloemen. Ook na hard snoeien niet meer.
Toen Paarse, want die kwamen aanwaaien en mochten blijven vond ik.
En nu ruikt mijn huiskamer heerlijk!
En denk ik aan mijn oude LP van Eartha Kitt. Ooit in de jaren 70 op een rommelmarkt gekocht. Waar geen enkele tiener dit soort muziek zocht en kocht. Of leuk vond. Maar oh die tekst, die muziek. Net zo zwaarruikend als de Sering zelf.
Want ook ik heb Seringen in de tuin. Eerst Witte. Heel mooi, maar die struik was al oud en gaf steeds minder bloemen. Ook na hard snoeien niet meer.
Toen Paarse, want die kwamen aanwaaien en mochten blijven vond ik.
En nu ruikt mijn huiskamer heerlijk!
En denk ik aan mijn oude LP van Eartha Kitt. Ooit in de jaren 70 op een rommelmarkt gekocht. Waar geen enkele tiener dit soort muziek zocht en kocht. Of leuk vond. Maar oh die tekst, die muziek. Net zo zwaarruikend als de Sering zelf.
Hij zong het ook:
vrijdag 27 april 2018
Vier uw vierdagen - Koningsdag!
Vandaag is het Koningsdag.
Dus heb ik gedouched met Oranjekleurig en geurige doucheschuim. Heerlijk. Ik ruik als een Oranje-appeltje.
Oranje nagellak opgedaan. Hoppa...nu moet ik alleen nog naar buiten durven. Hahah!!
Verder heb ik het al jaren terug in ons gezin traditie gemaakt om een Oranje Tompouce te eten en een glaasje Oranje Bitter te nemen (dat laatste voor mij dan haha). En ook al ben ik alleen, die traditie hou ik erin. Omdat dat feestelijk is. En je je vierdagen mag vieren.
En gewoon vrolijk te zijn op een feestdag. Want is het niet heerlijk dat we mogen feesten. Het mag ook niet. En dat is ook heel erg prettig. Dat je er helemaal niets mee hebt. En de dag invult zoals die voor jou goed voelt.
Ik verheug me erop om die mevrouw te zien met dat gebitje (haar bovengebit valt over haar ondergebit) en daardoor als vanzelf een duckface en hoe ongebreideld opgetogen ze kan vertellen over vooral Maxima. De Barbie van de Lage Landen. Ze wordt geroemd om hoe leuk ze eruit ziet. Hoe hoog haar hakken nu weer zijn. Maar met zo'n budget is dat een eitje natuurlijk. Niet om erop te lopen, want dat lijkt me niet een pretje. Maar het staat heel erg vrouwelijk. Lopen op zitschoenen.
Veel, heel veel is vooral imago. Zorgvuldig opgebouwd imago. Vind ik dan he...Is maar een mening.
Dus heb ik gedouched met Oranjekleurig en geurige doucheschuim. Heerlijk. Ik ruik als een Oranje-appeltje.
Oranje nagellak opgedaan. Hoppa...nu moet ik alleen nog naar buiten durven. Hahah!!
Verder heb ik het al jaren terug in ons gezin traditie gemaakt om een Oranje Tompouce te eten en een glaasje Oranje Bitter te nemen (dat laatste voor mij dan haha). En ook al ben ik alleen, die traditie hou ik erin. Omdat dat feestelijk is. En je je vierdagen mag vieren.
En gewoon vrolijk te zijn op een feestdag. Want is het niet heerlijk dat we mogen feesten. Het mag ook niet. En dat is ook heel erg prettig. Dat je er helemaal niets mee hebt. En de dag invult zoals die voor jou goed voelt.
Ik verheug me erop om die mevrouw te zien met dat gebitje (haar bovengebit valt over haar ondergebit) en daardoor als vanzelf een duckface en hoe ongebreideld opgetogen ze kan vertellen over vooral Maxima. De Barbie van de Lage Landen. Ze wordt geroemd om hoe leuk ze eruit ziet. Hoe hoog haar hakken nu weer zijn. Maar met zo'n budget is dat een eitje natuurlijk. Niet om erop te lopen, want dat lijkt me niet een pretje. Maar het staat heel erg vrouwelijk. Lopen op zitschoenen.
Veel, heel veel is vooral imago. Zorgvuldig opgebouwd imago. Vind ik dan he...Is maar een mening.
Het is ook niet leuk als je moeder er slanker uitziet dan jij als puber. Een beetje te herkenbaar voor mij. Ik kon ook nooit in de kast van mijn moeder shoppen. Teveel borst en heup. Mijn moeder had maat 36, ik als puber al 42.
Maar met een budget groot genoeg doe je je dochter van 14 toch geen Oma-broek aan? En die kleur...zo niet 2018 voor een puber! En niet echt passend bij haar haar- en huidskleur. En dan een top erop die Oma Beatrix aan kon.
Op mij komt het over alsof Maxima alle aandacht opeist (alleen die kleur al; een schilder leerde mij ooit dat je oog automatisch naar Rood kijkt). Terwijl haar man jarig is.
Had Amalia graag gezien met zo'n lekkere knot op haar hoofd en gewoon een skinny jeans met sneakers. Of leuke laarsjes. Iets wat meer past bij een puber. Maar ja, misschien kleedt ze zich straks in de bus naar huis om in een Onesie. Van zijde.
Hebben jullie nog iets bijzonders gedaan vandaag, of juist niet en lekker ontspannen?
donderdag 26 april 2018
Blij mee
Dat ik in een land leef waar er een sociaal vangnet is.
Dat de zon schijnt vandaag.
Dat ik 'zie' waar mijn zoon ergens uithangt (dank u oh Apple) far far away.
Dat tot op heden ik het financieel nog steeds red.
Dat ik door lang weinig financiele armslag te hebben creatiever ben geworden in hoe toch te krijgen wat ik belangrijk vind.
Dat ik duidelijker heb en krijg wat er echt toe doet.
Dat de koffie heerlijk smaakt vanochtend.
Dat die EMDR therapie impact heeft.
Dat er een luisterbibliotheek als app is. Zo leuk om het levensverhaal van Annie M.G. Schmidt te horen.
Dat mijn Pioenrozen de grond uitspringen. Je ziet ze groeien!
Dat mijn dochter zo'n lieve moeder is, ontspannen en consequent.
Dat mijn schoonzoon een fijne man is.
Dat mijn kleindochter zo schattig is.
Dat ik kan bewegen.
Dat mijn benen werken.
Dat ik mijn voeten lekker had ingesmeerd van de week.
Dat ik al mijn groenten etc voortaan ook in een kom gooi en dat Poke Bowl noem. Hipperdepip!
Dat ik een abonnement op de bibliotheek kan betalen.
Dat de zon schijnt vandaag.
Dat ik 'zie' waar mijn zoon ergens uithangt (dank u oh Apple) far far away.
Dat tot op heden ik het financieel nog steeds red.
Dat ik door lang weinig financiele armslag te hebben creatiever ben geworden in hoe toch te krijgen wat ik belangrijk vind.
Dat ik duidelijker heb en krijg wat er echt toe doet.
Dat de koffie heerlijk smaakt vanochtend.
Dat die EMDR therapie impact heeft.
Dat er een luisterbibliotheek als app is. Zo leuk om het levensverhaal van Annie M.G. Schmidt te horen.
Dat mijn Pioenrozen de grond uitspringen. Je ziet ze groeien!
Dat mijn dochter zo'n lieve moeder is, ontspannen en consequent.
Dat mijn schoonzoon een fijne man is.
Dat mijn kleindochter zo schattig is.
Dat ik kan bewegen.
Dat mijn benen werken.
Dat ik mijn voeten lekker had ingesmeerd van de week.
Dat ik al mijn groenten etc voortaan ook in een kom gooi en dat Poke Bowl noem. Hipperdepip!
Dat ik een abonnement op de bibliotheek kan betalen.
woensdag 25 april 2018
Dik tevreden
Blijf gefascineerd kijken naar programma's (op TLC o.a.) over extreem dikke mensen die gaan afvallen. Meestal met hulp van een operatie. Ze moeten afvallen omdat hun lichaam op de rand staat van opgeven. Het is dus eigenlijk geen echte keus meer.
Wegen dan een kilootje of 300. Of net iets meer. Of zoveel meer dat de weegschaal het niet meer registreren kan.
Hun lichamen zijn vervormd door het vet, wat overal zit -ook onzichtbaar binnenin de organen - en bij sommige mensen in bepaalde delen van hun lijf wordt opgeslagen, waardoor hun buik zowat op de grond hangt (dat denk ik van mijzelf ook..dat ik er zo uit zie of dat andere mensen alleen dat zien). Of hun borsten tot ver na hun navel eindigen. Of het lijkt alsof ze een pofbroek aanhebben, maar dit zijn hun benen. Die het gewicht nauwelijks kunnen dragen. Of armen als hammen, overbloezend bij de elleboog.
Hun lichamen zijn vervormd door het vet, wat overal zit -ook onzichtbaar binnenin de organen - en bij sommige mensen in bepaalde delen van hun lijf wordt opgeslagen, waardoor hun buik zowat op de grond hangt (dat denk ik van mijzelf ook..dat ik er zo uit zie of dat andere mensen alleen dat zien). Of hun borsten tot ver na hun navel eindigen. Of het lijkt alsof ze een pofbroek aanhebben, maar dit zijn hun benen. Die het gewicht nauwelijks kunnen dragen. Of armen als hammen, overbloezend bij de elleboog.
Liggen voornamelijk de hele dag in bed. En eten. En er is altijd iemand die dat eten voor ze haalt (voornamelijk haalt, want gekookt wordt er weinig, het zijn veel afhaalmaaltijden die in het buitenland relatief goedkoop zijn) en hun lijf verzorgd. Wat me ook opvalt is dat heel vaak het hele gezin al dik is. Maar vergeleken bij 300 kg is 150 kg natuurlijk maar 'slank'.
Een tijdje terug was een mooie jonge meid ook op dieet met haar hele familie en toen zat ze aan maar een 'one slice' pizza. Die hier in Nederland als een hele pizza verkocht zou worden, groot genoeg. En dan vond ze dat ze zich aan haar dieet hield. Of die man die toch maar even met het gezin mee-at en zoveel Lasagna op zijn bord gooide dat daar een heel gezin van kon eten. Qua hoeveelheid. Maar zijn gezin maakte of kocht gewoon mega grote hoeveelheden.
Waar je maag ook aan went, om veel te kunnen eten. Of 3 x opscheppen. En dan moet je op dieet terwijl de rest van je familie gewoon dooreet. Het valt me op dat hoe dunner de afvaller wordt, hoe dikker de echtgenoot of echtgenote wordt. Kan die straks ook aan de bak.
Een tijdje terug was een mooie jonge meid ook op dieet met haar hele familie en toen zat ze aan maar een 'one slice' pizza. Die hier in Nederland als een hele pizza verkocht zou worden, groot genoeg. En dan vond ze dat ze zich aan haar dieet hield. Of die man die toch maar even met het gezin mee-at en zoveel Lasagna op zijn bord gooide dat daar een heel gezin van kon eten. Qua hoeveelheid. Maar zijn gezin maakte of kocht gewoon mega grote hoeveelheden.
Waar je maag ook aan went, om veel te kunnen eten. Of 3 x opscheppen. En dan moet je op dieet terwijl de rest van je familie gewoon dooreet. Het valt me op dat hoe dunner de afvaller wordt, hoe dikker de echtgenoot of echtgenote wordt. Kan die straks ook aan de bak.
Maar wat me het meeste opvalt is dat vrijwel al deze obese mensen in hun jeugd een trauma hebben meegemaakt. Vrijwel altijd of verkrachting, misbruik of opgegroeid in een liefdeloze familie. Maar nooit met dat trauma aan de slag zijn gegaan (mea culpa).
De Obsese Bingo.
Voedsel wordt gebruikt als goedkope drug. Want het dempt het kutgevoel goed. Het gevoel dat jij totaal waardeloos bent, onzichtbaar, niet mee telt. Tijdelijk, net als andere drugs doen of alcohol, maar het dempt wel. Niets zo heerlijk als eten. En het fijne is, dat het altijd en overal voorradig is. Gewoon in de supermarkt, of bij de afhaalbalie of op stations, of zelfs op scholen en in de sportkantine.
Hoppa....Cola en andere 'drugs' vrij voorradig. Ook de light producten vallen daaronder. Op het station staat geen automaat met verse tomaatjes, brocolli roosjes of andere gezondere snacks, maar chocolade, drop, koeken en meer van dat soort zaken. Koop je een appel op het station, dan betaal je je scheel in verhouding tot een kroket of een andere vette snack.
Zag gisteren op TLC een jonge vrouw bij dat Make-over programma van Fred van Leer die 65 kg was afgevallen en er nu prachtig slank maar vooral gezonder uitziet, alleen voelde zij dat niet zo. Omdat ze zich nog op haar 'oude manier' kleedt. Lekkere veilige vesten, waarin ze zich kon verstoppen.
Maar ook hoe ze vertelde dat ze bij verschillende supermarkten shopte, want zo viel niet op dat ze 'veel' in huis haalde. Oh...hoe herkenbaar. En alsof de dames aan de kassa onthouden wat jij in je mandje hebt. Of weten of je thuis in je uppie zit of met een heel gezin.
Ben ongedurig, want zit alweer op de postbode te wachten. Gisteren was hij er rond 16.00 uur met alleen een foldertje van een parfumeriezaak.
Ben wel trots op mijzelf vandaag want heb mijn Inkomstenbelasting-aangifte verzonden. Na alles nog een keer zorgvuldig te hebben nagekeken, alle bewijsstukken opgeslagen en hoppa....digitale handtekening eronder en weg. Een paar keer mijn timer gezet en nu is het echt klaar.
Voor 2018 nu al mappen gemaakt en ook per maand opslaan en registeren wat ik aan aftrekposten heb en welk gedeelte van mijn uitkering onder uitkering valt of onder loon. Ik zou voor 2017 wellicht reiskosten kunnen aftrekken, van maar een paar maanden, maar had daar geen getekende werkgeversverklaring voor. En ga die ook niet meer krijgen, want wij hadden een juridisch conflict. En dus afgewogen of alle moeite nemen, berekeningen maken werkelijk lonend zijn of dat ik beter kan accepteren dat sommige zaken nou eenmaal zo lopen.
Dat is altijd een goede overweging. Is het sop de kool wel waard?
Liep vandaag de deur uit, met mijn OV-pas standaard in de jas, stond al bijna bij de bushalte om maar in hemelsnaam 'ergens' heen te gaan, maar besloot dat dit vluchtgedrag nogal zinloos was. Die postbode komt echt wel. Is het niet vandaag dan is het misschien volgende week wel. En je gevoelens van 'wegwezen' of niet iets naar willen meemaken kan ik beter onder ogen zien.Dat is nog goedkoper ook. He....en ondertussen, want ik liep via een omweg maar weer terug naar het winkelcentrum, toch nog een stuk gelopen. En buiten geweest, echt buiten en niet verstopt in de tuin.
En in de winkel geen drugs gehaald, maar voeding.
Daarna nog maar wat slopen gestreken, kon ik wel naar buiten kijken (komt hij al??) maar tegelijk iets rustgevends doen. En mijn slopen weer lekker gestreken.
Vanavond gegrilde groenten gemaakt, dat is een soort van binnen barbequen, maar dan op een grillplaat, dus even een half uurtje de buitendeur opengezet, want het zag er doorrookt uit binnen. Maar wel lekker; voor de variaziiiiiii.
Nu hoop ik dat het wel klaar is voor vandaag met postbezorging maar vooral dat ik morgen niet weer de hele dag hierdoor laat bepalen. Ik was al van het padje af toen ik niet op de 'normale' dag een specificatie ontving van wat ik deze week gestort zou krijgen aan fanclub-donering. Zou er wel gestort worden; is het soms stopgezet omdat ik eruit geknikkerd ben, zie je wel dat is een teken dat....pak het hyperventilatie-zakje er maar bij.
Maar er is gelukkig wel gestort, maar nog niet gespecificeerd. Kan ik in ieder geval de huur weer betalen. En zo bekijk ik per week hoe ik ervoor sta. En wanneer ik een doos moet halen om onder de brug te gaan wonen.
Voedsel wordt gebruikt als goedkope drug. Want het dempt het kutgevoel goed. Het gevoel dat jij totaal waardeloos bent, onzichtbaar, niet mee telt. Tijdelijk, net als andere drugs doen of alcohol, maar het dempt wel. Niets zo heerlijk als eten. En het fijne is, dat het altijd en overal voorradig is. Gewoon in de supermarkt, of bij de afhaalbalie of op stations, of zelfs op scholen en in de sportkantine.
Hoppa....Cola en andere 'drugs' vrij voorradig. Ook de light producten vallen daaronder. Op het station staat geen automaat met verse tomaatjes, brocolli roosjes of andere gezondere snacks, maar chocolade, drop, koeken en meer van dat soort zaken. Koop je een appel op het station, dan betaal je je scheel in verhouding tot een kroket of een andere vette snack.
Zag gisteren op TLC een jonge vrouw bij dat Make-over programma van Fred van Leer die 65 kg was afgevallen en er nu prachtig slank maar vooral gezonder uitziet, alleen voelde zij dat niet zo. Omdat ze zich nog op haar 'oude manier' kleedt. Lekkere veilige vesten, waarin ze zich kon verstoppen.
Maar ook hoe ze vertelde dat ze bij verschillende supermarkten shopte, want zo viel niet op dat ze 'veel' in huis haalde. Oh...hoe herkenbaar. En alsof de dames aan de kassa onthouden wat jij in je mandje hebt. Of weten of je thuis in je uppie zit of met een heel gezin.
Ben ongedurig, want zit alweer op de postbode te wachten. Gisteren was hij er rond 16.00 uur met alleen een foldertje van een parfumeriezaak.
Ben wel trots op mijzelf vandaag want heb mijn Inkomstenbelasting-aangifte verzonden. Na alles nog een keer zorgvuldig te hebben nagekeken, alle bewijsstukken opgeslagen en hoppa....digitale handtekening eronder en weg. Een paar keer mijn timer gezet en nu is het echt klaar.
Voor 2018 nu al mappen gemaakt en ook per maand opslaan en registeren wat ik aan aftrekposten heb en welk gedeelte van mijn uitkering onder uitkering valt of onder loon. Ik zou voor 2017 wellicht reiskosten kunnen aftrekken, van maar een paar maanden, maar had daar geen getekende werkgeversverklaring voor. En ga die ook niet meer krijgen, want wij hadden een juridisch conflict. En dus afgewogen of alle moeite nemen, berekeningen maken werkelijk lonend zijn of dat ik beter kan accepteren dat sommige zaken nou eenmaal zo lopen.
Dat is altijd een goede overweging. Is het sop de kool wel waard?
Liep vandaag de deur uit, met mijn OV-pas standaard in de jas, stond al bijna bij de bushalte om maar in hemelsnaam 'ergens' heen te gaan, maar besloot dat dit vluchtgedrag nogal zinloos was. Die postbode komt echt wel. Is het niet vandaag dan is het misschien volgende week wel. En je gevoelens van 'wegwezen' of niet iets naar willen meemaken kan ik beter onder ogen zien.Dat is nog goedkoper ook. He....en ondertussen, want ik liep via een omweg maar weer terug naar het winkelcentrum, toch nog een stuk gelopen. En buiten geweest, echt buiten en niet verstopt in de tuin.
En in de winkel geen drugs gehaald, maar voeding.
Daarna nog maar wat slopen gestreken, kon ik wel naar buiten kijken (komt hij al??) maar tegelijk iets rustgevends doen. En mijn slopen weer lekker gestreken.
Vanavond gegrilde groenten gemaakt, dat is een soort van binnen barbequen, maar dan op een grillplaat, dus even een half uurtje de buitendeur opengezet, want het zag er doorrookt uit binnen. Maar wel lekker; voor de variaziiiiiii.
Nu hoop ik dat het wel klaar is voor vandaag met postbezorging maar vooral dat ik morgen niet weer de hele dag hierdoor laat bepalen. Ik was al van het padje af toen ik niet op de 'normale' dag een specificatie ontving van wat ik deze week gestort zou krijgen aan fanclub-donering. Zou er wel gestort worden; is het soms stopgezet omdat ik eruit geknikkerd ben, zie je wel dat is een teken dat....pak het hyperventilatie-zakje er maar bij.
Maar er is gelukkig wel gestort, maar nog niet gespecificeerd. Kan ik in ieder geval de huur weer betalen. En zo bekijk ik per week hoe ik ervoor sta. En wanneer ik een doos moet halen om onder de brug te gaan wonen.
dinsdag 24 april 2018
Borduur je boobies
Las in Het Parool dat borduren tegenwoordig weer hip is, maar dan geen plaatjes van de kat (nou ja..de poes zou wel mogen), maar erotische of grappige teksten. Out of the box borduurwerken.
Zag al een tijdje terug op Pinterest en in de Flow vrouwen hip zitten te borduren op een nog hipper terrasje en zo lijkt het geen hobby, maar meer een statement. "Kijk mij eens precies weten wat er trendy is!"
Dan ben ik kennelijk, onbewust, heel trendy, want ik borduur momenteel ook, maar meer omdat ik de kussenovertrekken die ik kreeg heel saai vind en met een kleur ze wat pittiger eruit zien. En wordt het niks, dan haal ik zo alles weer uit.
Ooit, toen ik nog op de lagere school zat heb ik een soort van merklap geborduurd. Mijn moeder had 'm ingelijst, maar momenteel ben ik even kwijt waar ik de ingelijste lap heb opgeborgen. Zou nu ook weer supertrendy zijn. Een oude merklap aan de muur. Maar wel in een hip lijstje uiteraard. Naast de gatenplant.
Ben verder moe door de EMDR. Maar omdat ik aangaf dat ik vond dat ik de vorige sessie het gevoel had dat ik zo de praktijk werd uitgeschopt, verliep het nu een stuk rustiger. De overgang van sessie naar einde. Maar nog steeds niet fijn voor de mascara. En nog genoeg werk aan de winkel.
Wel blij dat ik weer op de fiets ben gestapt - niet teveel nadenken, maar gewoon DOEN - en wat is het heerlijk dat in mijn gemeente er zoveel fietspaden zijn. Hoef vrijwel nergens te stoppen of af te stappen en met wat pit in de benen (nog errug weinig), ben ik zo waar de afspraak is. Terug dacht ik iets teveel na, kwam ergens uit waar ik wel zou moeten afstappen, dus omgereden en uiteindelijk zitten al die fietspaden nog in mijn geheugen, want kwam weer uit waar mijn kinderen ooit naar de basisschool gingen. En ik elke dag met 1 kind voorop en 1 kind achterop fietste. Zelfde postuur, andere mindset.
Zag al een tijdje terug op Pinterest en in de Flow vrouwen hip zitten te borduren op een nog hipper terrasje en zo lijkt het geen hobby, maar meer een statement. "Kijk mij eens precies weten wat er trendy is!"
Foto van Pixabay
Dan ben ik kennelijk, onbewust, heel trendy, want ik borduur momenteel ook, maar meer omdat ik de kussenovertrekken die ik kreeg heel saai vind en met een kleur ze wat pittiger eruit zien. En wordt het niks, dan haal ik zo alles weer uit.
Ooit, toen ik nog op de lagere school zat heb ik een soort van merklap geborduurd. Mijn moeder had 'm ingelijst, maar momenteel ben ik even kwijt waar ik de ingelijste lap heb opgeborgen. Zou nu ook weer supertrendy zijn. Een oude merklap aan de muur. Maar wel in een hip lijstje uiteraard. Naast de gatenplant.
Ben verder moe door de EMDR. Maar omdat ik aangaf dat ik vond dat ik de vorige sessie het gevoel had dat ik zo de praktijk werd uitgeschopt, verliep het nu een stuk rustiger. De overgang van sessie naar einde. Maar nog steeds niet fijn voor de mascara. En nog genoeg werk aan de winkel.
Wel blij dat ik weer op de fiets ben gestapt - niet teveel nadenken, maar gewoon DOEN - en wat is het heerlijk dat in mijn gemeente er zoveel fietspaden zijn. Hoef vrijwel nergens te stoppen of af te stappen en met wat pit in de benen (nog errug weinig), ben ik zo waar de afspraak is. Terug dacht ik iets teveel na, kwam ergens uit waar ik wel zou moeten afstappen, dus omgereden en uiteindelijk zitten al die fietspaden nog in mijn geheugen, want kwam weer uit waar mijn kinderen ooit naar de basisschool gingen. En ik elke dag met 1 kind voorop en 1 kind achterop fietste. Zelfde postuur, andere mindset.
zondag 22 april 2018
De Pieker Prinses
Als ik al een kroontje zou dragen, dat zou dat de kroon van de Pieker Prinses zijn. Daar is denk ik nog geen sprookje over geschreven, want zo aantrekkelijk is dat meiske helemaal niet. En geen idee of dit sprookje afloopt met "en ze leefde nog lang en gelukkig."
Hoe beteugel ik mijn piekeren dan? Want natuurlijk ziet mijn nuchtere zelf ook wel dat dit piekeren niet zoveel levensvreugde toevoegt. Juist wegslurpt.
Lees veel over waar piekeren vandaan komt. Hoe dat in je brein werkt. En coach mijzelf met dat ik per dag maar een beperkte tijd mag piekeren, maar dus niet de hele dag.
Dat is soms ingewikkeld, want nu pieker ik o.a. over wat mijn fanclub zal besluiten. En pieker ik over wanneer ik dan uitsluitsel krijg. En wanneer er dus geen post 'kan' komen - zoals vandaag en morgen, want dan wordt er niets bezorgd en online krijg ik over het algemeen geen post met die strekking (waarom weet ik niet, want ik ben overal aangemeld om alles digitaal te ontvangen). Maar - piekerdepieker - misschien houdt de fanclub zo wel juist honderden postbodes aan het werk.
Had zaterdag al in mijn hoofd het scenario uitgerold - toen ik de brievenbus hoorde klepperen - dat ik de brief met het logo op de mat zag liggen. Ik pakte de brief op en nam hem mee naar binnen. Scheurde de enveloppe open, of neen....woog eerst of het een dikke of een dunne inhoud had, en las de brief.
In mijn hoofd konden dat een aantal opties zijn:
1. U bent gewoon weer beter vinden wij. Hop aan het werk. Oh nee..Hop aan het werk zoeken.
2. We willen zien of u nog ziek bent. Hop...naar de bedrijfsarts.
3. U bent nog ziek.
Ik sprak mijzelf toe dat ik tot nu toe er nog steeds ben, dat ik veerkrachtiger ben dan ik zelf denk, zeker financieel, dat ik net als Gloria Gaynor 'will survive', alleen zing ik niet zo hard. En ja...als het optie 1 of 2 is maar ook optie 3, dan geeft dat weer tijdelijk 'stress'. Zaak is om gewoon te blijven in- en uitademen. In een niet al te snel tempo he..anders krijgen we hyperventilatie. En dat is niet fijn. Heb je nog meer erbij.
Alles blijft continue veranderen namelijk. Er is geen permanente 'hehe...ik ben er' toestand. Op het moment dat ik dat snap, werkelijk snap, dan zal het piekeren ook wel minder worden.
Mooi leeswerk vind ik momenteel De kunst van goed leven van Rolf Dobelli. Niet alleen leeswerk, maar ook doe-werk, want alleen met lezen kom ik er niet. En van de week weer naar de psycholoog.
Een van de tips uit het boek van Dobelli wil ik deze week eens gaan uitproberen. Het gaat erover wat je kan doen als je je zorgen maakt. Nu zou je kunnen gaan mediteren, maar ben je klaar met mediteren, dan zijn die zorgen er nog steeds (zo claimt Dobelli).
Hij is meer van concrete strategieen.
Zo geeft hij aan een notitieboekje te kopen en dit Mijn Grote Zorgenboek te noemen.
Tien minuten per dag reserveer je om alles op te schrijven wat je bezighoudt. Hoe idioot het ook is. Voor elke dag een nieuwe pagina. In het weekend neem je je notities door. Ga dan nadenken over het allerergste wat er zou kunnen gebeuren met al die zorgen. De meeste zorgen zullen daardoor verdwijnen en de echte, de concrete, blijven over. Diegene die moet aanpakken.
Verder - sluit verzekeringen af. Die reduceren je zorgen gedurende de looptijd. Voor verzekerland Nederland een gouden tip.
En ten derde adviseert hij geconcentreerd te werken. Focussen dus. Zodat je volledig in beslag wordt genomen door datgene waar je mee bezig bent.
Dan kom je misschien tot de status van Mark Twain die ooit op oudere leeftijd zei: "ik ben een oude man en heb veel zorgen gehad, waarvan de meeste nooit zijn uitgekomen."
Vandaag enorm genoten van het nog steeds heerlijke zomerachtige weer. Lekker in de tuin rommelen, - niet echt iets indrukwekkends gedaan, maar onkruidje weghalen hier en daar, gras bijknippen etc, zevenblad her en der afknippen. Maar zo heerlijk dat ik buiten kon ontbijten, koffiedrinken, radijsjes eten. Echt fijn. Heel fijn. En gewoon je voeten in slippers en naar buiten, geen sokken, geen jas aan, oh wat heerlijk allemaal. En wat draagt dat bij tot tevredenheid. En tevredenheid is een heilzame toestand.
Hoe beteugel ik mijn piekeren dan? Want natuurlijk ziet mijn nuchtere zelf ook wel dat dit piekeren niet zoveel levensvreugde toevoegt. Juist wegslurpt.
Lees veel over waar piekeren vandaan komt. Hoe dat in je brein werkt. En coach mijzelf met dat ik per dag maar een beperkte tijd mag piekeren, maar dus niet de hele dag.
Dat is soms ingewikkeld, want nu pieker ik o.a. over wat mijn fanclub zal besluiten. En pieker ik over wanneer ik dan uitsluitsel krijg. En wanneer er dus geen post 'kan' komen - zoals vandaag en morgen, want dan wordt er niets bezorgd en online krijg ik over het algemeen geen post met die strekking (waarom weet ik niet, want ik ben overal aangemeld om alles digitaal te ontvangen). Maar - piekerdepieker - misschien houdt de fanclub zo wel juist honderden postbodes aan het werk.
Had zaterdag al in mijn hoofd het scenario uitgerold - toen ik de brievenbus hoorde klepperen - dat ik de brief met het logo op de mat zag liggen. Ik pakte de brief op en nam hem mee naar binnen. Scheurde de enveloppe open, of neen....woog eerst of het een dikke of een dunne inhoud had, en las de brief.
In mijn hoofd konden dat een aantal opties zijn:
1. U bent gewoon weer beter vinden wij. Hop aan het werk. Oh nee..Hop aan het werk zoeken.
2. We willen zien of u nog ziek bent. Hop...naar de bedrijfsarts.
3. U bent nog ziek.
Ik sprak mijzelf toe dat ik tot nu toe er nog steeds ben, dat ik veerkrachtiger ben dan ik zelf denk, zeker financieel, dat ik net als Gloria Gaynor 'will survive', alleen zing ik niet zo hard. En ja...als het optie 1 of 2 is maar ook optie 3, dan geeft dat weer tijdelijk 'stress'. Zaak is om gewoon te blijven in- en uitademen. In een niet al te snel tempo he..anders krijgen we hyperventilatie. En dat is niet fijn. Heb je nog meer erbij.
Alles blijft continue veranderen namelijk. Er is geen permanente 'hehe...ik ben er' toestand. Op het moment dat ik dat snap, werkelijk snap, dan zal het piekeren ook wel minder worden.
Mooi leeswerk vind ik momenteel De kunst van goed leven van Rolf Dobelli. Niet alleen leeswerk, maar ook doe-werk, want alleen met lezen kom ik er niet. En van de week weer naar de psycholoog.
Een van de tips uit het boek van Dobelli wil ik deze week eens gaan uitproberen. Het gaat erover wat je kan doen als je je zorgen maakt. Nu zou je kunnen gaan mediteren, maar ben je klaar met mediteren, dan zijn die zorgen er nog steeds (zo claimt Dobelli).
Hij is meer van concrete strategieen.
Zo geeft hij aan een notitieboekje te kopen en dit Mijn Grote Zorgenboek te noemen.
Tien minuten per dag reserveer je om alles op te schrijven wat je bezighoudt. Hoe idioot het ook is. Voor elke dag een nieuwe pagina. In het weekend neem je je notities door. Ga dan nadenken over het allerergste wat er zou kunnen gebeuren met al die zorgen. De meeste zorgen zullen daardoor verdwijnen en de echte, de concrete, blijven over. Diegene die moet aanpakken.
Verder - sluit verzekeringen af. Die reduceren je zorgen gedurende de looptijd. Voor verzekerland Nederland een gouden tip.
En ten derde adviseert hij geconcentreerd te werken. Focussen dus. Zodat je volledig in beslag wordt genomen door datgene waar je mee bezig bent.
Dan kom je misschien tot de status van Mark Twain die ooit op oudere leeftijd zei: "ik ben een oude man en heb veel zorgen gehad, waarvan de meeste nooit zijn uitgekomen."
Vandaag enorm genoten van het nog steeds heerlijke zomerachtige weer. Lekker in de tuin rommelen, - niet echt iets indrukwekkends gedaan, maar onkruidje weghalen hier en daar, gras bijknippen etc, zevenblad her en der afknippen. Maar zo heerlijk dat ik buiten kon ontbijten, koffiedrinken, radijsjes eten. Echt fijn. Heel fijn. En gewoon je voeten in slippers en naar buiten, geen sokken, geen jas aan, oh wat heerlijk allemaal. En wat draagt dat bij tot tevredenheid. En tevredenheid is een heilzame toestand.
zaterdag 21 april 2018
Bloesem-zwijmel
Mijn Opa is geboren in de Betuwe en toen ik klein was nam hij zijn kleinkinderen, samen met Oma die aan het stuur van de auto zat want Opa had geen rijbewijs, mee als het bloesemtijd was.
Als jong kind zag ik niet echt de lol in van kijken naar bloeiende boomgaarden, maar nu, nu snap ik en zie ik het wel. Wel was het leuk dat Oma en Opa ons ergens mee naar toe namen; even weg van thuis en een avontuur beleven. In mijn herinnering had Oma een grote lichtblauwe auto, waar een broertje van mij nog een keertje met zijn hand tussen het portier kwam.
En in mijn herinnering werd die auto steeds groter, van Amerikaanse proporties. Al denk ik eerder dat het een Opel was.
De Japanse Kers bloeit ook in mijn tuin. In een paar dagen volledig opengegaan door het warme weer. Zo mooi.
Las in de column van Aaf dat er hele volksstammen naar het Amsterdamse Bos trekken om ook daar de Japanse Kersbloesem te kunnen bewonderen. En eerst vond ze dat maar raar, maar ze snapte het. Want het duurt maar kort, die verwondering en de schoonheid.
Geniet ervan.
Als jong kind zag ik niet echt de lol in van kijken naar bloeiende boomgaarden, maar nu, nu snap ik en zie ik het wel. Wel was het leuk dat Oma en Opa ons ergens mee naar toe namen; even weg van thuis en een avontuur beleven. In mijn herinnering had Oma een grote lichtblauwe auto, waar een broertje van mij nog een keertje met zijn hand tussen het portier kwam.
En in mijn herinnering werd die auto steeds groter, van Amerikaanse proporties. Al denk ik eerder dat het een Opel was.
De Japanse Kers bloeit ook in mijn tuin. In een paar dagen volledig opengegaan door het warme weer. Zo mooi.
Las in de column van Aaf dat er hele volksstammen naar het Amsterdamse Bos trekken om ook daar de Japanse Kersbloesem te kunnen bewonderen. En eerst vond ze dat maar raar, maar ze snapte het. Want het duurt maar kort, die verwondering en de schoonheid.
Geniet ervan.
vrijdag 20 april 2018
Praten als een Kardashian
Van de week op een Kruidvatkaartje een Tour de Nederland gedaan. Want ik vond dat ik hoognodig 'eruit' moest. Ga Wat Beleven!!
Had niet echt een plan (mmm...volgende keer misschien maar wel), maar het was ook wel prettig om in te stappen en te zien waar de trein me heenvoerde. Natuurlijk; dat kon ik op de borden ook al zien. Begin- en eindpunt. Maar het was ook de reis erheen die het interessant maakte.
Was nog wel zo slim om een thermosflesje hete koffie mee te nemen, een boek (zo'n echt boek), een leesbril (ander heb ik niks aan dat boek), een zonnebril en een zonne-leesbril (voor het geval ik ergens in de zon ging zitten en wilde lezen). Voor de rest wilde ik me laten verrassen door de dag.
Zat een gedeelte van mijn reis bij een aantal meisjes die een merkwaardige stemverbuiging hadden. Dat schijnt 'hip' te zijn. Al is het alweer van een tijdje terug dat het opkwam. Ik vond het geen porum. Nederland imiteert The Kardashians.
Maar hoe verder de trein bij hun thuisstad kwam, hoe authentieker hun stem weer werd. Gelukkig. Hoorde weer een fijne Rotterdamse R!
Had niet echt een plan (mmm...volgende keer misschien maar wel), maar het was ook wel prettig om in te stappen en te zien waar de trein me heenvoerde. Natuurlijk; dat kon ik op de borden ook al zien. Begin- en eindpunt. Maar het was ook de reis erheen die het interessant maakte.
Was nog wel zo slim om een thermosflesje hete koffie mee te nemen, een boek (zo'n echt boek), een leesbril (ander heb ik niks aan dat boek), een zonnebril en een zonne-leesbril (voor het geval ik ergens in de zon ging zitten en wilde lezen). Voor de rest wilde ik me laten verrassen door de dag.
Zat een gedeelte van mijn reis bij een aantal meisjes die een merkwaardige stemverbuiging hadden. Dat schijnt 'hip' te zijn. Al is het alweer van een tijdje terug dat het opkwam. Ik vond het geen porum. Nederland imiteert The Kardashians.
Maar hoe verder de trein bij hun thuisstad kwam, hoe authentieker hun stem weer werd. Gelukkig. Hoorde weer een fijne Rotterdamse R!
En verder treinde de trein en het werd steeds minder vol. Het landschap veranderde en het was prachtig allerlei soorten bomen te zien. Om na te denken of ik de namen van al die uitbottende bomen wist. Failed! Nog veel dingen te leren over de simpelste zaken. Hoe heet zo'n boom. Hoe heet die vogel in die boom.
Toen ik bij het eindpunt was aangekomen, snapte ik wel waarom die mariniers daar liever niet naar toe verhuizen. Wat een lange reis van mijn woonplaats en om in het centrum te komen moest ik ook nog eens een bus nemen. Dat station ligt echt niet centraal. Die bus zou pas over een half uur komen. Mijn kortingskaartje voor een versnapering werkte niet bij de kiosk, want dat was een 'eigen' onderneming.
Dus maar weer de trein teruggenomen. Ik was er wel klaar mee. En bij een ander leuk stadje uitgestapt. Leuker, want daarvoor hoefde ik niet eerst nog een bus in of een half uur lopen, maar hoppa, oversteken en je was al bijna in een gebied wat levendig was.
Maar omdat het al vrij laat was en ik ook nog weer terug wilde en mijn energiepeil niet al te hoog was - door al het gesodemieter aan het begin van de reis - geen museum ingedoken. Een a-cultureel uitstapje. Met heerlijk weer. Dus al snel jas in de tas gepropt. Nog meer sjouwen.
Maar wel interessant om al die mensen te zien in de trein, in de stad. Of ze te horen praten. Wat is er nog veel te zien en nog veel steden en stadjes te ontdekken. Terwijl ik voor mijn werk ooit door heel Nederland reed. Ik weet dus altijd wel goed waar een plaats ligt en ook via welke wegen je daar kan komen. Ook in het eindstation van de trein was ik ooit al geweest. Mooie boulevard herinnerde ik me. Als gebruiker van het Openbaar Vervoer moet je eerst nog wat hobbels nemen voordat je 'ergens' bent.
Als einde van de reis nog even het pontje over het IJ genomen; dan ben ik als een kind zo blij. Op het water, wind in mijn haren en ook nog de laatste zon van die dag op mijn hoofd. Daarna weer terug met trein en bus naar huis. Boek uit, energie op, maar ik ben in ieder geval deze week de hort op geweest. En oh ja, ik zag ook nog bij het Eye al die potten met tulpen. Prachtig gezicht.
donderdag 19 april 2018
Ik wil een kikker in mijn ...
Dat lijkt me zo ontzettend leuk, een kikker in mijn vijvertje. Had al gelezen dat je dat een vijver aantrekkelijk genoeg moet maken voor die kikker of andere waterdieren, dus ook de mogelijkheid dat hij erin en eruit kan lopen, springen, hopsen. Of hoe kikkers dat noemen.
Dus al verleden jaar een stuk van een oude kapotte dakpan in de vijver gelegd, als een soort aanlegstijger. Lijkt me ook fijn omdat kikkers slakken eten. Win - win situatie.
Maar net als mijn Magnolia weer niet bloeit, maar alleen bladeren aan zijn takken geeft, komt er geen kikker mijn vijvertje bezoeken. Waarschijnlijk zijn voor beide de condities nog niet optimaal.
Wat een metafoor voor mijn eigen leven. Ik moet betere condities scheppen om een prettiger en vooral zachter leven te hebben.
Wel zag ik vanochtend een van de katten die graag in mijn tuin komen snuffelen, weer uit de vijver drinken. Had wat dode bladeren verwijderd en het water is nu minder troebel. En nee...geen kikkerdril te zien. :)
Wil vandaag de kalmte proberen te bewaren. Kreeg een brief dat mijn huur verhoogd wordt per 1 juli. Het valt mee,want ik had er al rekening mee gehouden. Maar toch weer meer kosten en een hogere huur. Dat doet weer een beetje af aan het feit dat ik van mijn ex-werkgever een klein bedrag kreeg om geen rechtszaak te beginnen.
Prachtig zonnig weer. Wasje was in een poep en een zucht droog. Heerlijk.
Wat minder heerlijk is, zijn de geluiden van buurtgenoten. Mijn Noord-Koreaanse buurvrouw die urenlang met partijgenoten over de telefoon debateert. Op volume honderd. Met de deur dicht en door mijn doofheid (haha!) viel dat minder op - of was ik dat even vergeten - maar nu is het weer even 'wennen'.
En in het kader van als je niet kijkt, dan zie je het niet: kwam er een Sperwer even een seconde of twee op mijn tuinhek rusten met een musje tussen zijn klauwen. In een woonwijkje!
Door de warmte is mijn Japanse Kers ook opengebarsten. Een mooi spel van tere roze bloemen.
Dus al verleden jaar een stuk van een oude kapotte dakpan in de vijver gelegd, als een soort aanlegstijger. Lijkt me ook fijn omdat kikkers slakken eten. Win - win situatie.
Maar net als mijn Magnolia weer niet bloeit, maar alleen bladeren aan zijn takken geeft, komt er geen kikker mijn vijvertje bezoeken. Waarschijnlijk zijn voor beide de condities nog niet optimaal.
Wat een metafoor voor mijn eigen leven. Ik moet betere condities scheppen om een prettiger en vooral zachter leven te hebben.
Wel zag ik vanochtend een van de katten die graag in mijn tuin komen snuffelen, weer uit de vijver drinken. Had wat dode bladeren verwijderd en het water is nu minder troebel. En nee...geen kikkerdril te zien. :)
Wil vandaag de kalmte proberen te bewaren. Kreeg een brief dat mijn huur verhoogd wordt per 1 juli. Het valt mee,want ik had er al rekening mee gehouden. Maar toch weer meer kosten en een hogere huur. Dat doet weer een beetje af aan het feit dat ik van mijn ex-werkgever een klein bedrag kreeg om geen rechtszaak te beginnen.
Prachtig zonnig weer. Wasje was in een poep en een zucht droog. Heerlijk.
Wat minder heerlijk is, zijn de geluiden van buurtgenoten. Mijn Noord-Koreaanse buurvrouw die urenlang met partijgenoten over de telefoon debateert. Op volume honderd. Met de deur dicht en door mijn doofheid (haha!) viel dat minder op - of was ik dat even vergeten - maar nu is het weer even 'wennen'.
En in het kader van als je niet kijkt, dan zie je het niet: kwam er een Sperwer even een seconde of twee op mijn tuinhek rusten met een musje tussen zijn klauwen. In een woonwijkje!
Foto van Pixabay
Door de warmte is mijn Japanse Kers ook opengebarsten. Een mooi spel van tere roze bloemen.
zondag 15 april 2018
Onderhoudend afhoudend
Toch maar wel mijzelf uit bed geschlept om live de Chinese F1 te zien. Voor mijn doen een nogal vroeg begin van de zondagochtend. Momenteel dan he....want in een vorig leven 'kon' ik alles. Vroeg opstaan, laat naar bed, 2 banen...alles.
En wat was het spannend! Max moet nog wel meer leren na te denken over de langere termijn van zijn gevaarlijke inhaalacties, maar dat hij kan en wil inhalen, dat is enorm leuk om te zien. In je nachtgoed. Ongewassen. Wel met contactlens in, anders zie ik niks (of maar met 1 oog). Maar zo tegen mijn 'natuur' in. Want ik vind het maar niks en een soort van toegeven aan lamlendigheid; in je nachtgoed naar beneden en daar dan in blijven rondhangen.
Grauw buiten, nattig en niet echt uitnodigend om buiten te zitten, te zijn of zoiets, dus eerst maar eens wassen en aankleden.
Kreeg van de week nog een app van zoon of hij van de week hier nog een nachtje kon slapen. Ik dacht nog; stel dat ik Nee zou terug appen hahah.
Het kan altijd, het mag ook altijd en het is ook altijd weer even heerlijk om hem te zien. Ik vind het fijn dat hij het niet als vanzelfsprekend neemt dat het kan; dat hij misschien wel denkt dat ik nog een leven heb.
Dit weekend kwam dochterlief met haar half-broertje en zusjes ook nog weer even langs; ze wilde boodschappen doen met een tijdelijke auto, maar met de kinderwagen zat die relatief kleine achterbak al Volvo. Of de kinderwagen even hier kon staan en oh ja en er moesten nog een paar even een plaspauze vieren. Ook goed. Korte bezoekjes, maar oh zo leuk. Moet ook altijd glimlachen om de kindervragen. (Waar ruikt het hiernaar? Oh...schoonmaakazijn voor het koffiezetapparaat...dat stinkt he, dat is wat jullie ruiken. Niet ik!)
En hoe stressbestendig mijn dochter is, maar ook hoe lief. En mooi.
Buiten hoor ik de geluiden van een hogedrukreiniger. Dus het mooie weer komt eraan en as we speak, breekt de zon ook af en toe door. Wat fijn is. Nu nog in mijn hoofd.
Had me voorgenomen om op de fiets dit weekend wat boeken naar de bibliotheek te brengen en - uiteraard - ook weer wat nieuwe mee te nemen. Bijna liet ik het toch maar gaan - het liep al tegen vijfen -, want ik begon teveel te denken hoe wat waar wanneer, maar ik kon mezelf bij mijn lurven en kladden pakken en de fiets uit de schuur halen en maar gewoon gaan. Denk niet zoveel; doe meer! En ondervind dan dat fietsen net als sex is. Allebei doe je te weinig, maar je kan het nog wel.
Niet gevallen, wel geergerd aan hoe laag mijn fiets voelt - alsof ik op een model kinderfiets fiets - , hoe weinig trap-energie ik heb. Ingehaald worden door grijsaards op een e-bike (met verlaagde instap) dat helpt ook niet echt. Op de terugweg een mega omweg gemaakt, want er lag over de hele breedte van het fietspad glas. En hoewel ik erg goed ben in banden plakken, had ik weinig zin in een lekke band.
Ik voel me vandaag een uitgebluste bejaarde, een Tachtigjarige. Zonder Gerard Joling erbij. Maar zelfs bejaarden hebben vaak nog meer contactmomenten dan ik, want hier in de buurt zijn ook een aantal seniorenwoningen (waar ik met mijn leeftijd al voor in aanmerking kom - iew!) en die busjes blijven af en aan rijden om ze ergens heen te rijden of dan staat er weer een fiets van de thuiszorg voor de deur of wat ik tegenwoordig ook veel zie een kek klein autootje met reclame van de desbetreffende thuiszorg erop. En ja hoor; ik snap uiteraard dat die Thuiszorg niet voor een gezellig praatje langskomt, maar meestal omdat er iets medisch aan de hand is. Jahaaaaaaha!!!...ik snap dat zelf ook prima.
Klaagde een buurvrouw uit het rijtje onlangs dat ze wel € 2,50 voor zo'n regio-taxi moest betalen. Waarop ik haar vroeg of ze wel besefte hoe weinig dit is, want voor een gewone taxi voor die ritjes ben je vaak 10 x zoveel kwijt. En met de bus ook (x 2!) en die brengt je niet voor de deur. Met je spullen erbij.
Maar dat mag natuurlijk allemaal niet; dat ik afgunstig kijk naar anderen. Dat is niet netjes. Niet zen. Al al helemaal niet mindfull. Dus duik ik maar mijn bloemkolenwijk-tuintje in, na heel Blendle te hebben doorgespit.
Stel dat ik ergens in een levendige stad zou wonen, mijn deur uitstap en al direct "ergens" ben, zou ik dat waarderen. Zou het ook echt zo zijn; overal levendigheid, musea om de hoek etc. Of is het net zo saai als hier. Zit kortom, die saaiheid gewoon niet in mij? (En ben heel bang met 'ja' als antwoord).
Als ik een emmer tuinzooi in mijn groenbak gooi en een buurman uit de buurt me ziet en vraagt of ik nog gelopen heb, ik lieg en roep 'tuurlijk" (en denk "ja, naar de WC"). En ik direct weer aan ManmetHond moet denken. Waarom nou toch; hoe werkt dat?
Oh ja...denk even aan B. Kaandorp! (niet die van dat heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele zware leven, maar die van gisteren op mijn blog). Deze dus, als je geen zin hebt om terug te bladeren:
Ik snap heel goed dat heel veel mensen die driehoog achter wonen graag een tuin zouden willen en het is ook heerlijk. In de zomer heb je er gewoon nog een huiskamer bij (met de geluiden van je buren inclusief he..niet vergeten). Maar die tuin moet je wel onderhouden. Dagelijks. Altijd is er iets te doen. Nou weet ik dat er ook mensen zijn die hun gras stofzuigen. Of het terras. Maar dat onderhoud bedoel ik niet.
Tenzij de hele tuin betegeld is. Gestort in beton. Maar dan nog - aan het geluid van de hogedrukspuiten her en der te horen - moet je iets doen. Schoonmaken, onkruid of aanslag verwijderen. Tuinset neerzetten. Modische nieuwe tuinkussens aanschaffen, maar eerst nadenken welke kleur dit seizoen in de mode is.
Vandaag een beetje een nikserige dag vind ik. Gelukkig heeft Brigitte goed advies:
En wat was het spannend! Max moet nog wel meer leren na te denken over de langere termijn van zijn gevaarlijke inhaalacties, maar dat hij kan en wil inhalen, dat is enorm leuk om te zien. In je nachtgoed. Ongewassen. Wel met contactlens in, anders zie ik niks (of maar met 1 oog). Maar zo tegen mijn 'natuur' in. Want ik vind het maar niks en een soort van toegeven aan lamlendigheid; in je nachtgoed naar beneden en daar dan in blijven rondhangen.
Grauw buiten, nattig en niet echt uitnodigend om buiten te zitten, te zijn of zoiets, dus eerst maar eens wassen en aankleden.
Kreeg van de week nog een app van zoon of hij van de week hier nog een nachtje kon slapen. Ik dacht nog; stel dat ik Nee zou terug appen hahah.
Het kan altijd, het mag ook altijd en het is ook altijd weer even heerlijk om hem te zien. Ik vind het fijn dat hij het niet als vanzelfsprekend neemt dat het kan; dat hij misschien wel denkt dat ik nog een leven heb.
Dit weekend kwam dochterlief met haar half-broertje en zusjes ook nog weer even langs; ze wilde boodschappen doen met een tijdelijke auto, maar met de kinderwagen zat die relatief kleine achterbak al Volvo. Of de kinderwagen even hier kon staan en oh ja en er moesten nog een paar even een plaspauze vieren. Ook goed. Korte bezoekjes, maar oh zo leuk. Moet ook altijd glimlachen om de kindervragen. (Waar ruikt het hiernaar? Oh...schoonmaakazijn voor het koffiezetapparaat...dat stinkt he, dat is wat jullie ruiken. Niet ik!)
En hoe stressbestendig mijn dochter is, maar ook hoe lief. En mooi.
Buiten hoor ik de geluiden van een hogedrukreiniger. Dus het mooie weer komt eraan en as we speak, breekt de zon ook af en toe door. Wat fijn is. Nu nog in mijn hoofd.
Had me voorgenomen om op de fiets dit weekend wat boeken naar de bibliotheek te brengen en - uiteraard - ook weer wat nieuwe mee te nemen. Bijna liet ik het toch maar gaan - het liep al tegen vijfen -, want ik begon teveel te denken hoe wat waar wanneer, maar ik kon mezelf bij mijn lurven en kladden pakken en de fiets uit de schuur halen en maar gewoon gaan. Denk niet zoveel; doe meer! En ondervind dan dat fietsen net als sex is. Allebei doe je te weinig, maar je kan het nog wel.
Niet gevallen, wel geergerd aan hoe laag mijn fiets voelt - alsof ik op een model kinderfiets fiets - , hoe weinig trap-energie ik heb. Ingehaald worden door grijsaards op een e-bike (met verlaagde instap) dat helpt ook niet echt. Op de terugweg een mega omweg gemaakt, want er lag over de hele breedte van het fietspad glas. En hoewel ik erg goed ben in banden plakken, had ik weinig zin in een lekke band.
Ik voel me vandaag een uitgebluste bejaarde, een Tachtigjarige. Zonder Gerard Joling erbij. Maar zelfs bejaarden hebben vaak nog meer contactmomenten dan ik, want hier in de buurt zijn ook een aantal seniorenwoningen (waar ik met mijn leeftijd al voor in aanmerking kom - iew!) en die busjes blijven af en aan rijden om ze ergens heen te rijden of dan staat er weer een fiets van de thuiszorg voor de deur of wat ik tegenwoordig ook veel zie een kek klein autootje met reclame van de desbetreffende thuiszorg erop. En ja hoor; ik snap uiteraard dat die Thuiszorg niet voor een gezellig praatje langskomt, maar meestal omdat er iets medisch aan de hand is. Jahaaaaaaha!!!...ik snap dat zelf ook prima.
Klaagde een buurvrouw uit het rijtje onlangs dat ze wel € 2,50 voor zo'n regio-taxi moest betalen. Waarop ik haar vroeg of ze wel besefte hoe weinig dit is, want voor een gewone taxi voor die ritjes ben je vaak 10 x zoveel kwijt. En met de bus ook (x 2!) en die brengt je niet voor de deur. Met je spullen erbij.
Maar dat mag natuurlijk allemaal niet; dat ik afgunstig kijk naar anderen. Dat is niet netjes. Niet zen. Al al helemaal niet mindfull. Dus duik ik maar mijn bloemkolenwijk-tuintje in, na heel Blendle te hebben doorgespit.
Stel dat ik ergens in een levendige stad zou wonen, mijn deur uitstap en al direct "ergens" ben, zou ik dat waarderen. Zou het ook echt zo zijn; overal levendigheid, musea om de hoek etc. Of is het net zo saai als hier. Zit kortom, die saaiheid gewoon niet in mij? (En ben heel bang met 'ja' als antwoord).
Als ik een emmer tuinzooi in mijn groenbak gooi en een buurman uit de buurt me ziet en vraagt of ik nog gelopen heb, ik lieg en roep 'tuurlijk" (en denk "ja, naar de WC"). En ik direct weer aan ManmetHond moet denken. Waarom nou toch; hoe werkt dat?
Oh ja...denk even aan B. Kaandorp! (niet die van dat heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele zware leven, maar die van gisteren op mijn blog). Deze dus, als je geen zin hebt om terug te bladeren:
Ik snap heel goed dat heel veel mensen die driehoog achter wonen graag een tuin zouden willen en het is ook heerlijk. In de zomer heb je er gewoon nog een huiskamer bij (met de geluiden van je buren inclusief he..niet vergeten). Maar die tuin moet je wel onderhouden. Dagelijks. Altijd is er iets te doen. Nou weet ik dat er ook mensen zijn die hun gras stofzuigen. Of het terras. Maar dat onderhoud bedoel ik niet.
Tenzij de hele tuin betegeld is. Gestort in beton. Maar dan nog - aan het geluid van de hogedrukspuiten her en der te horen - moet je iets doen. Schoonmaken, onkruid of aanslag verwijderen. Tuinset neerzetten. Modische nieuwe tuinkussens aanschaffen, maar eerst nadenken welke kleur dit seizoen in de mode is.
Vandaag een beetje een nikserige dag vind ik. Gelukkig heeft Brigitte goed advies:
zaterdag 14 april 2018
Afreageren kan je leren zwijmel
Zag gisteren een nog heel jonge Brigitte Kaandorp, maar met al wel een briljant liedje.
En dacht ook, toen ik van de week bij de therapeut vandaan kwam dat ik veel beter alles eruit had kunnen gooien, op een constructievere manier dan wel - alle boosheid en woede - , dan letterlijk opeten. En dat ik dat ook mag; boos zijn op zaken die niet zouden mogen.
Maar ook dat moet je leren. Om dat op de juiste manier te leren ventileren. Deze dame kan dat al aardig.
En dacht ook, toen ik van de week bij de therapeut vandaan kwam dat ik veel beter alles eruit had kunnen gooien, op een constructievere manier dan wel - alle boosheid en woede - , dan letterlijk opeten. En dat ik dat ook mag; boos zijn op zaken die niet zouden mogen.
Maar ook dat moet je leren. Om dat op de juiste manier te leren ventileren. Deze dame kan dat al aardig.
vrijdag 13 april 2018
Geen gas straks; nu al strategisch denken
Mijn fornuis staat al een aantal jaren op mijn lijst van te vervangen apparaten. Heb hem gekregen van een ex-vriend, toen hij ging verhuizen naar een huis met inbouw-apparatuur. Fornuis was toen al een aantal jaren oud.
De oven doet het al jaren niet meer, dus die gebruik ik dan ook niet (tenzij ik iets wil eten met een keihard geblakerde zwarte korst erop), dus alleen de gaspitten zijn in gebruik.
Nu de regering heeft bedacht dat Nederland van gas-apparaten af moet, om te beginnen met de CV-ketel in 2021, verwacht ik dat mijn woningbouwvereniging tegen die tijd de gaskraan dichtdraait. Of de gemeente, want dan is ook deze wijk 'groen'. Of waar ik dan ook woon, want wie weet hoe mijn leven er dan uitziet.
Dat zou betekenen dat een fornuis niet meer met gas kan worden gestookt. Maar electrisch. En dan kan je kiezen tussen electrische, inductie of keramische kookplaten.
Maar ook; wat betekent dat voor je potten en pannen. Want net vorig jaar, met die pannenactie bij de Appie, een paar nieuwe pannen aangeschaft (echt maar een paar, voor een 1 persoonshuishouden) en die waren al aardig aan de prijs. Vond ik.
Ooit, toen ik van een studentenkamertje naar een flat verhuisde, was daar geen gas aangelegd. Dus daar stond ik met mijn gaskookplaat. Ik moest een electrische (meer keus was er niet) gebruiken. En oh ja mevrouwtje, die pannen die u gebruikte op het gas, die zijn niet goed meer, want kromgetrokken.
Dus ook nog een hele nieuwe pannenset. En voor beide hadden we toen al geen budget meer. Hahah!
Dus stel dat mijn gasfornuis er nu de brui aangeeft - en daar reken ik al een aantal jaren op, maar hij doet het nog steeds (hoera!) - dan moet ik een doordachte keus maken en niet voor de goedkoopste keus gaan wat een gaskookplaat of fornuis nog steeds is. Want dan loop ik het risico dat ik over 3 jaar opnieuw moet investeren.
Onlangs zag ik trouwens een aflevering van Binnenstebuiten waarin een mevrouw een enorm mooi, breed, groot en indrukkend gasfornuis had. Leek een beetje op zo'n Engelse Aga. Waar ze ook heel blij mee was, maar ook zij hoopte wel dat het apparaat dan nog wel omgebouwd zou kunnen worden, mocht koken op gas niet meer een optie zijn.
Laten we hopen dat mijn fornuis het nog even doet, want er zijn nog geen knopen doorgehakt over koken op gas.
Mijn app voor La Place doet het niet meer sinds de laatste upgrade van de app. Heb al erover met de klantenservice gecorrespondeerd, maar het werkt nog steeds niet. Ook niet na het verwijderen van de app plus historie en opnieuw uploaden. Nada de nikkus. Dus maar een ouderwetse (hahah) plastic card in de knip gestopt. Totdat de app weer goed werkt. Want die korting als member, daar wil ik natuurlijk graag als goede Nederlander van genieten.
Voor het eerst sinds een aantal jaar weer eens bovenop het oude V&D gebouw in de Spaarnestad gezeten. Op het terras aldaar. Waar nu een andere keten zit, maar nog wel een La Place restaurant is.
Maar dat uitzicht he...dat is zo fijn! En doet me terugdenken aan hoe ik daar vroeger met mijn kinderen kwam, toen ze nog jong waren. En ook zij de magie van dat terras inzagen. Die nieuwe winkel die eronder zit; not my cup of tea. Tuttig en vooral duur. Te duur voor mijn budget in ieder geval.
Ik zat net op het dakterras, buiten, toen het begon te gieten. Maar ach...heb ik toch even van het uitzicht kunnen genieten.
En zojuist (zoooooojuuuist) kwam mijn dochter met haar dochtertje en haar halfzusje en broertje langs. Ze hadden een ijsje gegeten bij de Italiaanse ijswinkel in ons dorpje - die kennelijk weer open is - en ze wilde even haar dochter verschonen. Dus korte pitstop alhier en even een flesje gemaakt voor onderweg, want nog meer op haar programma. Maar wat vind ik mijn dochter toch een lief mens. Dat ze de tijd neemt om gezellig een ijsje te gaan eten met haar familie. Omdat het lente is. Omdat het kan. Omdat juist zij weet hoe fijn het is als er mensen om je heen zijn die aandacht aan je besteden. En iets leuks doen.
Moest enorm om kleindochter lachen die maar aan de rits van haar jasje aan het pielen was; ze had wel door dat je er iets mee kon en moest, maar hoe die 2 delen in elkaar passen; dat was nog even een mysterie. Ze zei nog net niet "Zelluf Doen", maar er hing een grote tekstballon boven haar krullenkopje met die tekst.
Zo leuk!
Uiteindelijk deed haar zesjarige tante het maar voor haar. Dat jasje dichtritsen.
De oven doet het al jaren niet meer, dus die gebruik ik dan ook niet (tenzij ik iets wil eten met een keihard geblakerde zwarte korst erop), dus alleen de gaspitten zijn in gebruik.
Nu de regering heeft bedacht dat Nederland van gas-apparaten af moet, om te beginnen met de CV-ketel in 2021, verwacht ik dat mijn woningbouwvereniging tegen die tijd de gaskraan dichtdraait. Of de gemeente, want dan is ook deze wijk 'groen'. Of waar ik dan ook woon, want wie weet hoe mijn leven er dan uitziet.
Dat zou betekenen dat een fornuis niet meer met gas kan worden gestookt. Maar electrisch. En dan kan je kiezen tussen electrische, inductie of keramische kookplaten.
Maar ook; wat betekent dat voor je potten en pannen. Want net vorig jaar, met die pannenactie bij de Appie, een paar nieuwe pannen aangeschaft (echt maar een paar, voor een 1 persoonshuishouden) en die waren al aardig aan de prijs. Vond ik.
Ooit, toen ik van een studentenkamertje naar een flat verhuisde, was daar geen gas aangelegd. Dus daar stond ik met mijn gaskookplaat. Ik moest een electrische (meer keus was er niet) gebruiken. En oh ja mevrouwtje, die pannen die u gebruikte op het gas, die zijn niet goed meer, want kromgetrokken.
Dus ook nog een hele nieuwe pannenset. En voor beide hadden we toen al geen budget meer. Hahah!
Dus stel dat mijn gasfornuis er nu de brui aangeeft - en daar reken ik al een aantal jaren op, maar hij doet het nog steeds (hoera!) - dan moet ik een doordachte keus maken en niet voor de goedkoopste keus gaan wat een gaskookplaat of fornuis nog steeds is. Want dan loop ik het risico dat ik over 3 jaar opnieuw moet investeren.
Onlangs zag ik trouwens een aflevering van Binnenstebuiten waarin een mevrouw een enorm mooi, breed, groot en indrukkend gasfornuis had. Leek een beetje op zo'n Engelse Aga. Waar ze ook heel blij mee was, maar ook zij hoopte wel dat het apparaat dan nog wel omgebouwd zou kunnen worden, mocht koken op gas niet meer een optie zijn.
Laten we hopen dat mijn fornuis het nog even doet, want er zijn nog geen knopen doorgehakt over koken op gas.
Mijn app voor La Place doet het niet meer sinds de laatste upgrade van de app. Heb al erover met de klantenservice gecorrespondeerd, maar het werkt nog steeds niet. Ook niet na het verwijderen van de app plus historie en opnieuw uploaden. Nada de nikkus. Dus maar een ouderwetse (hahah) plastic card in de knip gestopt. Totdat de app weer goed werkt. Want die korting als member, daar wil ik natuurlijk graag als goede Nederlander van genieten.
Voor het eerst sinds een aantal jaar weer eens bovenop het oude V&D gebouw in de Spaarnestad gezeten. Op het terras aldaar. Waar nu een andere keten zit, maar nog wel een La Place restaurant is.
Maar dat uitzicht he...dat is zo fijn! En doet me terugdenken aan hoe ik daar vroeger met mijn kinderen kwam, toen ze nog jong waren. En ook zij de magie van dat terras inzagen. Die nieuwe winkel die eronder zit; not my cup of tea. Tuttig en vooral duur. Te duur voor mijn budget in ieder geval.
Ik zat net op het dakterras, buiten, toen het begon te gieten. Maar ach...heb ik toch even van het uitzicht kunnen genieten.
En zojuist (zoooooojuuuist) kwam mijn dochter met haar dochtertje en haar halfzusje en broertje langs. Ze hadden een ijsje gegeten bij de Italiaanse ijswinkel in ons dorpje - die kennelijk weer open is - en ze wilde even haar dochter verschonen. Dus korte pitstop alhier en even een flesje gemaakt voor onderweg, want nog meer op haar programma. Maar wat vind ik mijn dochter toch een lief mens. Dat ze de tijd neemt om gezellig een ijsje te gaan eten met haar familie. Omdat het lente is. Omdat het kan. Omdat juist zij weet hoe fijn het is als er mensen om je heen zijn die aandacht aan je besteden. En iets leuks doen.
Moest enorm om kleindochter lachen die maar aan de rits van haar jasje aan het pielen was; ze had wel door dat je er iets mee kon en moest, maar hoe die 2 delen in elkaar passen; dat was nog even een mysterie. Ze zei nog net niet "Zelluf Doen", maar er hing een grote tekstballon boven haar krullenkopje met die tekst.
Zo leuk!
Uiteindelijk deed haar zesjarige tante het maar voor haar. Dat jasje dichtritsen.
woensdag 11 april 2018
Een grote verse kattenbak
Wat een heerlijk weer vandaag. Niet echt om lekker in de zon te doezelen, maar wel om in de tuin een stuk Zevenblad proberen weg te halen (morgen staat het er weer hoor) en wat verse tuinaarde (tijdje terug bij een tuincentrum geweest met mijn dochter dus maar meteen 3 zakken gehaald, maar dat is spoorloos...zo weggewerkt in de tuin!) in de tuin te gooien.
En de plaatselijke katten die dachten: He...een heel heerlijke verse kattenbak, want onder die aarde een laagje krant (tegen het Zevenblad) dus dat ziet er bekend uit. Dan zijn die drollen ook weer makkelijk weg te halen en eerlijk gezegd bomt me het niet zoveel. Die kat weet ook niet beter; als ik een kat was zou ik ook lekker op een vers laagje aarde poepen.
Het begint nu wat bewolkter en donker te worden dus maar even naar binnen verhuizen en mijn soepje opzetten. Dat stond al klaar, dus hoef ik niet na te denken over wat ik zou eten. Daarom hou ik zo van soep maken. Ben je voor een paar dagen onder de pannen.
Verder vandaag niemand gezien, niemand gesproken - wel online een paar, hahah - maar niet in het eggie. En eerlijk gezegd had ik daar vandaag ook niet zoveel behoefte aan. Laat me maar even schuiven. Om mijn balans weer terug te vinden.
En de plaatselijke katten die dachten: He...een heel heerlijke verse kattenbak, want onder die aarde een laagje krant (tegen het Zevenblad) dus dat ziet er bekend uit. Dan zijn die drollen ook weer makkelijk weg te halen en eerlijk gezegd bomt me het niet zoveel. Die kat weet ook niet beter; als ik een kat was zou ik ook lekker op een vers laagje aarde poepen.
Het begint nu wat bewolkter en donker te worden dus maar even naar binnen verhuizen en mijn soepje opzetten. Dat stond al klaar, dus hoef ik niet na te denken over wat ik zou eten. Daarom hou ik zo van soep maken. Ben je voor een paar dagen onder de pannen.
Verder vandaag niemand gezien, niemand gesproken - wel online een paar, hahah - maar niet in het eggie. En eerlijk gezegd had ik daar vandaag ook niet zoveel behoefte aan. Laat me maar even schuiven. Om mijn balans weer terug te vinden.
dinsdag 10 april 2018
Iedere kabouter heeft zijn muts
Deze zin las ik in het boek van Aaf - Eindelijk 40 - maar ook -bestaat toeval? - in mijn mini Flow dagkalender. Met iedere dag een leuke spreuk, opdracht, tekening. Gratis inspiratie als je dat niet hebt of krijgt. Of durft.
"Kijk, iedere kabouter heeft zijn muts en ieder mens heeft zijn eigenaardigheid".
Nuben ik voelt het vandaag alsof ik de afmeting van de muts van een kabouter heb. Te klein om door de grote mensen gezien te worden, maar voor die kabouter nog wel van nut. Althans, als je in kabouters gelooft.
En uiteraard heb ik mijn eigen muts. Of eigenlijk; ik heb denk ik voor elke dag van de week wel een kaboutermuts. En dan ook nog voor alle seizoenen.
Had voor vandaag twee dingen op mijn To Do lijst staan. En voor de rest mocht het allemaal, maar hoeft niet. En vooral hoeft niet brengt rust. Ik werd alweer onrustig toen ding 1 niet te koop was bij de Appie. Gelukkig in de winkel aan de overkant wel. Kaboutermuts!
Al voel ik me vandaag verre van rustig. Liever verstop ik me. Die EMDR sessie die hakt er wel in merk ik. Ik voel me naakt, alsof iedereen aan me kan zien wat ik ben. Wie ik ben. Hoe ik ben.
Ben nog (steeds) bezig met de aangifte inkomstenbelasting en het blijkt dat de door mijn fanclub de aangeleverde gegevens bijzonder zijn gespecificeerd, wat niet zo staat op de Jaaropgave. Gelukkig bekommert er zich iemand diepgaand met het hoe of wat, maar het betekent wel dat ik contact moet opnemen om een uitsplitsing van mijn jaaropgave te krijgen, want zoals ik 'm nu heb ontvangen is dat onvoldoende. En klopt kennelijk niet.
Roep het woord Fanclub en ik schiet direct in een Kaboutermutsenstress van hier tot Tokio!
Ben al bij dus dat ik die 2 dingetjes heb gedaan voor vandaag, maar dan komt er dus in feite nog een derde, heeeeeul vervelende bij.
Heeft iemand wel eens met het U en dan dat Duitse automerk erachter, geprobeerd te bellen en dan ook nog de juiste afdeling aan de telefoon te krijgen en een correct antwoord krijgen. Binnen de termijn die jij als normaal beschouwt? En oh ja...hoe grappig...voor een overheidsinstantie die vooral uitkeringen regelt, dus dan heb je over het algemeen niet een hele volle beurs meer, wordt er een systeem gehanteerd van zoveel cent per minuut.
Nou...eerst maar weer eens die kikker inslikken. Dan mijn kaboutermuts weer opzetten en een ontspannen kop thee maken. Met heel veel drugs erin graag. Of even net als TiTa Tovenaar deed: dat deed hij 'dit' en alles stond stil.
"Kijk, iedere kabouter heeft zijn muts en ieder mens heeft zijn eigenaardigheid".
Foto van Pixabay
Nu
En uiteraard heb ik mijn eigen muts. Of eigenlijk; ik heb denk ik voor elke dag van de week wel een kaboutermuts. En dan ook nog voor alle seizoenen.
Had voor vandaag twee dingen op mijn To Do lijst staan. En voor de rest mocht het allemaal, maar hoeft niet. En vooral hoeft niet brengt rust. Ik werd alweer onrustig toen ding 1 niet te koop was bij de Appie. Gelukkig in de winkel aan de overkant wel. Kaboutermuts!
Al voel ik me vandaag verre van rustig. Liever verstop ik me. Die EMDR sessie die hakt er wel in merk ik. Ik voel me naakt, alsof iedereen aan me kan zien wat ik ben. Wie ik ben. Hoe ik ben.
Ben nog (steeds) bezig met de aangifte inkomstenbelasting en het blijkt dat de door mijn fanclub de aangeleverde gegevens bijzonder zijn gespecificeerd, wat niet zo staat op de Jaaropgave. Gelukkig bekommert er zich iemand diepgaand met het hoe of wat, maar het betekent wel dat ik contact moet opnemen om een uitsplitsing van mijn jaaropgave te krijgen, want zoals ik 'm nu heb ontvangen is dat onvoldoende. En klopt kennelijk niet.
Roep het woord Fanclub en ik schiet direct in een Kaboutermutsenstress van hier tot Tokio!
Ben al bij dus dat ik die 2 dingetjes heb gedaan voor vandaag, maar dan komt er dus in feite nog een derde, heeeeeul vervelende bij.
Heeft iemand wel eens met het U en dan dat Duitse automerk erachter, geprobeerd te bellen en dan ook nog de juiste afdeling aan de telefoon te krijgen en een correct antwoord krijgen. Binnen de termijn die jij als normaal beschouwt? En oh ja...hoe grappig...voor een overheidsinstantie die vooral uitkeringen regelt, dus dan heb je over het algemeen niet een hele volle beurs meer, wordt er een systeem gehanteerd van zoveel cent per minuut.
Nou...eerst maar weer eens die kikker inslikken. Dan mijn kaboutermuts weer opzetten en een ontspannen kop thee maken. Met heel veel drugs erin graag. Of even net als TiTa Tovenaar deed: dat deed hij 'dit' en alles stond stil.
maandag 9 april 2018
Goed genoeg
Wakker worden met regen op je ramen dat is even afkicken na een verwenweekend met heerlijke temperaturen en een zonnetje.
En toch kon ik denken dat het voor de aarde, mijn tuin vooral, wel prettig is.
Maar de dag beginnen dus. Met regen.
Yeah; iemand die me wil!!
En toch kon ik denken dat het voor de aarde, mijn tuin vooral, wel prettig is.
Maar de dag beginnen dus. Met regen.
Yeah; iemand die me wil!!
Het klinkt heel saai en zelfs nogal nuffig en misschien wel jaren vijftig-achtig, maar ik begin de maandag al jarenlang met een rondje Bless the House. En toen ik nog werkte, deed ik dat rondje gewoon in de avond. Dat klinkt prachtig Blessing your House, maar houdt gewoon in dat je allerlei taken doet (en niet langer dan 10 minuten per taak, korter mag wel), die ervoor zorgen dat je huis er weer wat opgeruimder en schoner uitziet. Naast de taak van de dag. Juist omdat je dat wekelijks doet. En niet (meer) wacht totdat de stapels omvallen, of dat de vuilnisbak geheel uitpuilt (en stinkt) of dat je met een schraper je fornuis moet schoonmaken. Als het rondje klaar is, dan voel ik me altijd voldaan. Hoe simpel de taken ook zijn.
Het is meer een houvast. Een vast gegeven in de dag. Noem het structuur. Dat ik iets aan mijn huishouden doe. Maar niet zo veel of zo lang dat ik de moed maar weer laat zakken, want te onoverzichtelijk. En daarom werkt het voor mij. Want ook jarenlang moeten horen dat wat ik deed in het huishouden niet goed genoeg was.
Wat ik ook grappig vond is te lezen over het effect van Maria Kondo op Aaf in haar boek. Hoe ze las dat spullen opruimen in doorzichtige dozen niet echt opruimen is. Haha....herkenbaar. Dus zocht ik mijn voorraad eierdopjes maar eens uit. Hoeveel heeft een mens er nou echt nodig immers.
Maar ook het adagio van Kondo over Sparkle Joy. En aangezien er een plastic zak van de gemeente lag, waarin je overtollige kleding kon doen en die van de week wordt opgehaald, ging ik nog maar eens door mijn kledingkast. Tijd om wat dingen aan die Sparkle Joy test te onderwerpen. En ik kwam toch tot wat jurken (ook al weer meer dan 10 jaar oud) die nu wel weg mogen. En een vestje. En misschien - nou eigenlijk weet ik dat wel zeker - mag ik nog wel wat keren naar dat rek met te kleine kleding of kleding voor je weet maar nooit.
Want wachten totdat het past, tot ik slanker ben, is in feite tegen mijzelf zeggen dat ik nu niet goed genoeg ben. En dat heb ik vroeger al lang genoeg gehoord. En is niet waar. Ik wil gaan voelen, tot in mijn tenen, dat ik goed genoeg ben.
En ik moet ook concluderen dat ik misschien te snel mijn Dr. Rossi dr. Rossi noemde. Misschien heeft dat wel met alles onder controle willen houden te maken. Of het gevoel willen hebben dat niemand, niemand mij echt begrijpt. Of dat het 'makkelijker' is om de omgeving, je ouders, het weer, de kat van de buren of in mijn geval de psycholoog de verantwoording te geven voor mijn state of mind. Dan kan ik achteraf altijd zeggen dat ik niet vooruit ben gegaan omdat het aan de psycholoog ligt.
Ik slingerde mijzelf op mijn fiets, waar ik al 6 weken niet op had gezeten. Het zitten gaat prima hoor, het fietsen ook wel (heb heel wat oude fietsen gehad) en als ik maar een stoeprandje zie dan gaat afstappen ook ok. En een beetje vaart maken, zodat ik niet weer ter aarde stort terwijl ik de brug op fiets. En dan ingehaald worden door hordes bejaarden met hun e-bikes, die zo hard rijden dat ik me echt afvraag wat er gebeurt als zij vallen.
Had oa. een EMDR sessie, maar daarvoor - dat vond ik zo ontzettend toevallig, hadden we het over hoe ik wel voor mijn kind door het vuur ga en we kwamen over mijn zoon te praten. Waar ik net, een uurtje daarvoor het met een vriendin over had. Precies dat incident.
Kanniewaarzijn!
Het is meer een houvast. Een vast gegeven in de dag. Noem het structuur. Dat ik iets aan mijn huishouden doe. Maar niet zo veel of zo lang dat ik de moed maar weer laat zakken, want te onoverzichtelijk. En daarom werkt het voor mij. Want ook jarenlang moeten horen dat wat ik deed in het huishouden niet goed genoeg was.
Wat ik ook grappig vond is te lezen over het effect van Maria Kondo op Aaf in haar boek. Hoe ze las dat spullen opruimen in doorzichtige dozen niet echt opruimen is. Haha....herkenbaar. Dus zocht ik mijn voorraad eierdopjes maar eens uit. Hoeveel heeft een mens er nou echt nodig immers.
Maar ook het adagio van Kondo over Sparkle Joy. En aangezien er een plastic zak van de gemeente lag, waarin je overtollige kleding kon doen en die van de week wordt opgehaald, ging ik nog maar eens door mijn kledingkast. Tijd om wat dingen aan die Sparkle Joy test te onderwerpen. En ik kwam toch tot wat jurken (ook al weer meer dan 10 jaar oud) die nu wel weg mogen. En een vestje. En misschien - nou eigenlijk weet ik dat wel zeker - mag ik nog wel wat keren naar dat rek met te kleine kleding of kleding voor je weet maar nooit.
Want wachten totdat het past, tot ik slanker ben, is in feite tegen mijzelf zeggen dat ik nu niet goed genoeg ben. En dat heb ik vroeger al lang genoeg gehoord. En is niet waar. Ik wil gaan voelen, tot in mijn tenen, dat ik goed genoeg ben.
En ik moet ook concluderen dat ik misschien te snel mijn Dr. Rossi dr. Rossi noemde. Misschien heeft dat wel met alles onder controle willen houden te maken. Of het gevoel willen hebben dat niemand, niemand mij echt begrijpt. Of dat het 'makkelijker' is om de omgeving, je ouders, het weer, de kat van de buren of in mijn geval de psycholoog de verantwoording te geven voor mijn state of mind. Dan kan ik achteraf altijd zeggen dat ik niet vooruit ben gegaan omdat het aan de psycholoog ligt.
Ik slingerde mijzelf op mijn fiets, waar ik al 6 weken niet op had gezeten. Het zitten gaat prima hoor, het fietsen ook wel (heb heel wat oude fietsen gehad) en als ik maar een stoeprandje zie dan gaat afstappen ook ok. En een beetje vaart maken, zodat ik niet weer ter aarde stort terwijl ik de brug op fiets. En dan ingehaald worden door hordes bejaarden met hun e-bikes, die zo hard rijden dat ik me echt afvraag wat er gebeurt als zij vallen.
Had oa. een EMDR sessie, maar daarvoor - dat vond ik zo ontzettend toevallig, hadden we het over hoe ik wel voor mijn kind door het vuur ga en we kwamen over mijn zoon te praten. Waar ik net, een uurtje daarvoor het met een vriendin over had. Precies dat incident.
Kanniewaarzijn!
zondag 8 april 2018
Net als Max Verstappen; uitgevallen
Wat een verschil is het als een heel weekend lang (en de vrijdag ook nog) heerlijk weer is en ik daardoor bijna de hele dag buiten kan zijn. In de tuin, beetje werken (de groenbak zit nu al vol), beetje zitten, beetje kijken (zo bekeek ik een hele tros mussen die heerlijk met z'n allen in mijn nog overgebleven buxusbol aan het vergaderen waren en ondertussen lekkernijen vonden in de buxus. Hoop geen motten, maar dat merk ik vanzelf wel. Of juist wel motten, dan zijn ze opgegeten.
Geen spannende uitjes, geen dagjes weg, geen vriendinnen die ik spreek, wat zeg ik soms zeg ik de hele dag niks; het is uitermate rustig en het leven lijkt bijna juist wel dat van achter de geraniums. Alleen koop ik die pas als de IJsheiligen zijn geweest.
Het is nu even prettig die rust, want jemig de pemig zeg.....wat sloegen alle stressmeters weer enorm uit alleen omdat ik een formulier moest invullen. En ja, wel een bepalend formulier - zou ik nog even rust gegund worden, of moet ik weer in de mallemolen van solliciteren, afgewezen worden, sollicitatietips, sollicitatietrainingen, doe een rode jurk aan naar een sollicitatiegesprek, doe noooooit een rode jurk aan naar zo'n gesprek, doe doe doe doe doe doe doe... - dus ik snap mijn stressverhoging wel.
Heb ik ondertussen na kunnen denken wat ik dan wel wil? Hoe zie ik mijn toekomst voor me. Zie ik een toekomst? Een werkende toekomst wel te verstaan.
Niet echt; ik stond/sta vind ik zelf, nog steeds op standje overleven. Nadenken over daarna, daar heb ik mezelf maar weinig ruimte voor gegeven.
Morgen heb ik een afspraak met Dr. Rossi en ik vind het ingewikkeld dat er geen lijn is uitgezet. Ik ben denk ik wel een mens die houdt van structuur. Zie ik vooruitgang? Anderen geven aan dat mijn toon op mijn blog wel anders is, dus er zal wel vooruitgang zijn. Mag ik dat wel zien van mijzelf? Is dat het misschien?
Af en toe bekijk ik een aflevering van Dr. Phil. Zag er eentje waarin hij een deelnemer aansprak op zijn taalgebruik. En hem vertelde dat hoe hij dingen uitspreekt, hij ze ook beleefd. Veel dramatischer dan ze werkelijk zijn, maar in het hoofd van die man en in zijn beleving dus wel. Dat was een mooie nadenker. Hoe vaker je tegen jezelf zegt dat iets VERSCHRIKKELIJK is, hoe verschrikkelijker het wordt. Maar is het wel zo verschrikkelijk? Is het niet gewoon zoals het in de lijn der verwachtingen is.
Want helaas is mijn brein altijd bezig aan het malen, verwerken naast de normale taken (gelukkig wel!).
Dan is het goed om heel bewust een moment van rust in te bouwen. Nu even niet werken, lezen, nadenken, maar alleen maar 'zijn'. En ja, heel modieus, in het nu.
Wat ik ook las in dat uitermate fijne boek wat ik won van Bertiebo - Kruip nooit achter een geranium - is dat op een gegeven moment je gezin uitvliegt en hun eigen leven gaan leven. Waarin jij - als moeder - een veel kleinere rol speelt dan je denkt. Wat ook moet en natuurlijk is - kinderen moet zich ook losmaken om hun eigen identiteit te vinden en geen kopie van mammie blijven - maar soms ingewikkeld. Hoe vanzelfsprekend en heerlijk was het toen je altijd samen met je kinderen alles deed.
Vooral het stukje over dat ze in feite helemaal niet meer zo geintereseerd zijn in jouw leven, dat was herkenbaar. Ze hebben het - terecht - ook al druk zat om hun eigen leven en/of gezin op te bouwen.
Dus 'klaag' ik vrijwel niet bij mijn kinderen, want wat moeten zij daarmee? Dat ik een beetje eenzaam ben soms? Of een week slecht geslapen heb door pijntjes. Echt niet dat het hun verantwoording is om dat op te vullen. Daar moet ik zelf mee aan de slag. En veel daarvan zit vooral in mijn hoofd.
Ik dacht vandaag nog hoe lekker het is dat er niemand aan mijn hoofd zeurt waarom ik die ene struik laat staan. Of juist niet. En of ik niet dat zevenblad eens helemaal weg ging halen, want al dat minimale werk van mij...dat zet toch geen zoden aan de dijk...Morgen is het weer terug! En waarom ik van die rare tuinschoenen aan heb? Mag ik lekker allemaal zelf weten.
Misschien is dat ook wel heel erg egocentrisch en ben ik gewoon daardoor ook niet in staat om met iemand een leven te delen. Dus dat gezwijmel over hoe heerlijk het me lijkt dat 'er iemand' voor me is, is dat wel een realistische gedachte. Kijk eens om me heen; oh ja; niemand.
Net als de Rijdende Rechter altijd zegt is het beter om te denken dat dit is hoe het is en daar moet u het mee doen.
Niet meer als een zwijmelende puber dromen over een Mr. Darcy. Wel zag ik een tijdje terug een shockdoc (hahah....die titel alleen al; helemaal fout) over heel jonge mannen die op vrij oudere vrouwen vielen. De oudste dame had een lover van 60 jaar jonger. Ze zei terecht dat mensen altijd dachten dat er een Oma met haar kleinzoon liep, totdat ze gingen tongzoenen. Hilarisch! Moet ik gewoon nog even geduld hebben.
Mooi stuk gelezen over de striptekenaar Maaike Hartjes over haar burn-out. Herkenbaar allemaal. En interessant te lezen hoe ze er nu over denkt en weet: "ik ben wel goed genoeg".
Ben nu aan het lezen in het heerlijke boek uit de bieb van Aaf Brandt Corstius - Eindelijk 40 - en dat geeft me een soort van achteruitblik. Been there, done that, got the T-shirt zeg maar. Alleen was ik een alleenstaande moeder en mijn kinderen al een stuk ouder toen ik 40 was.
Net even naar binnen gegaan om de F1 te bekijken, maar helaas was het na een paar ronden voor Max Verstappen al over. Eerst lekke band, daarna nieuwe banden, maar daarna alsnog een uitgevallen motor. Tsja...dan kan je niks meer. Ook al wil je nog zo graag. Net mijn case.
Alleen kijken daar minder mensen naar.
Geen spannende uitjes, geen dagjes weg, geen vriendinnen die ik spreek, wat zeg ik soms zeg ik de hele dag niks; het is uitermate rustig en het leven lijkt bijna juist wel dat van achter de geraniums. Alleen koop ik die pas als de IJsheiligen zijn geweest.
Het is nu even prettig die rust, want jemig de pemig zeg.....wat sloegen alle stressmeters weer enorm uit alleen omdat ik een formulier moest invullen. En ja, wel een bepalend formulier - zou ik nog even rust gegund worden, of moet ik weer in de mallemolen van solliciteren, afgewezen worden, sollicitatietips, sollicitatietrainingen, doe een rode jurk aan naar een sollicitatiegesprek, doe noooooit een rode jurk aan naar zo'n gesprek, doe doe doe doe doe doe doe... - dus ik snap mijn stressverhoging wel.
Heb ik ondertussen na kunnen denken wat ik dan wel wil? Hoe zie ik mijn toekomst voor me. Zie ik een toekomst? Een werkende toekomst wel te verstaan.
Niet echt; ik stond/sta vind ik zelf, nog steeds op standje overleven. Nadenken over daarna, daar heb ik mezelf maar weinig ruimte voor gegeven.
Morgen heb ik een afspraak met Dr. Rossi en ik vind het ingewikkeld dat er geen lijn is uitgezet. Ik ben denk ik wel een mens die houdt van structuur. Zie ik vooruitgang? Anderen geven aan dat mijn toon op mijn blog wel anders is, dus er zal wel vooruitgang zijn. Mag ik dat wel zien van mijzelf? Is dat het misschien?
Af en toe bekijk ik een aflevering van Dr. Phil. Zag er eentje waarin hij een deelnemer aansprak op zijn taalgebruik. En hem vertelde dat hoe hij dingen uitspreekt, hij ze ook beleefd. Veel dramatischer dan ze werkelijk zijn, maar in het hoofd van die man en in zijn beleving dus wel. Dat was een mooie nadenker. Hoe vaker je tegen jezelf zegt dat iets VERSCHRIKKELIJK is, hoe verschrikkelijker het wordt. Maar is het wel zo verschrikkelijk? Is het niet gewoon zoals het in de lijn der verwachtingen is.
Want helaas is mijn brein altijd bezig aan het malen, verwerken naast de normale taken (gelukkig wel!).
Dan is het goed om heel bewust een moment van rust in te bouwen. Nu even niet werken, lezen, nadenken, maar alleen maar 'zijn'. En ja, heel modieus, in het nu.
Wat ik ook las in dat uitermate fijne boek wat ik won van Bertiebo - Kruip nooit achter een geranium - is dat op een gegeven moment je gezin uitvliegt en hun eigen leven gaan leven. Waarin jij - als moeder - een veel kleinere rol speelt dan je denkt. Wat ook moet en natuurlijk is - kinderen moet zich ook losmaken om hun eigen identiteit te vinden en geen kopie van mammie blijven - maar soms ingewikkeld. Hoe vanzelfsprekend en heerlijk was het toen je altijd samen met je kinderen alles deed.
Vooral het stukje over dat ze in feite helemaal niet meer zo geintereseerd zijn in jouw leven, dat was herkenbaar. Ze hebben het - terecht - ook al druk zat om hun eigen leven en/of gezin op te bouwen.
Dus 'klaag' ik vrijwel niet bij mijn kinderen, want wat moeten zij daarmee? Dat ik een beetje eenzaam ben soms? Of een week slecht geslapen heb door pijntjes. Echt niet dat het hun verantwoording is om dat op te vullen. Daar moet ik zelf mee aan de slag. En veel daarvan zit vooral in mijn hoofd.
Ik dacht vandaag nog hoe lekker het is dat er niemand aan mijn hoofd zeurt waarom ik die ene struik laat staan. Of juist niet. En of ik niet dat zevenblad eens helemaal weg ging halen, want al dat minimale werk van mij...dat zet toch geen zoden aan de dijk...Morgen is het weer terug! En waarom ik van die rare tuinschoenen aan heb? Mag ik lekker allemaal zelf weten.
Misschien is dat ook wel heel erg egocentrisch en ben ik gewoon daardoor ook niet in staat om met iemand een leven te delen. Dus dat gezwijmel over hoe heerlijk het me lijkt dat 'er iemand' voor me is, is dat wel een realistische gedachte. Kijk eens om me heen; oh ja; niemand.
Net als de Rijdende Rechter altijd zegt is het beter om te denken dat dit is hoe het is en daar moet u het mee doen.
Niet meer als een zwijmelende puber dromen over een Mr. Darcy. Wel zag ik een tijdje terug een shockdoc (hahah....die titel alleen al; helemaal fout) over heel jonge mannen die op vrij oudere vrouwen vielen. De oudste dame had een lover van 60 jaar jonger. Ze zei terecht dat mensen altijd dachten dat er een Oma met haar kleinzoon liep, totdat ze gingen tongzoenen. Hilarisch! Moet ik gewoon nog even geduld hebben.
Mooi stuk gelezen over de striptekenaar Maaike Hartjes over haar burn-out. Herkenbaar allemaal. En interessant te lezen hoe ze er nu over denkt en weet: "ik ben wel goed genoeg".
Ben nu aan het lezen in het heerlijke boek uit de bieb van Aaf Brandt Corstius - Eindelijk 40 - en dat geeft me een soort van achteruitblik. Been there, done that, got the T-shirt zeg maar. Alleen was ik een alleenstaande moeder en mijn kinderen al een stuk ouder toen ik 40 was.
Net even naar binnen gegaan om de F1 te bekijken, maar helaas was het na een paar ronden voor Max Verstappen al over. Eerst lekke band, daarna nieuwe banden, maar daarna alsnog een uitgevallen motor. Tsja...dan kan je niks meer. Ook al wil je nog zo graag. Net mijn case.
Alleen kijken daar minder mensen naar.
zaterdag 7 april 2018
Zip-a-dee-doo-dah zwijmel
Omdat het vandaag zulk 'relatief' warm en lekker weer beloofd te worden en gewoon omdat het heerlijk vrolijk en ongecompliceerd is met een mix van fantasie en werkelijkheid. Kom maar door.
En nog een goed advies, want zag vanochtend in de spiegel een roder hoofd. Eigenlijk een filmpje vol met goede adviezen. Mooie manier om het weekend mee te beginnen.
En nog een goed advies, want zag vanochtend in de spiegel een roder hoofd. Eigenlijk een filmpje vol met goede adviezen. Mooie manier om het weekend mee te beginnen.
vrijdag 6 april 2018
Leeg, maar toch weer volblazen
Slecht geslapen. Toch wel gekeken naar Break Free. En uiteraard ontroerde me dat.
Dat je zoon iets doet waar hij van kinds af al van gedroomd heeft, de hele familie dol op is en hij door een ongeval overlijdt tijdens zijn opleiding. Weg. Nooit meer kunnen vasthouden of nog dingen tegen zeggen. Of terugkomen op een besluit of iets wat je in boosheid hebt gezegd ooit.
Kon mijn bed niet uitkomen. Een beetje het Waarheen Waarvoor en Waarom gevoel. Dus nam ik me voor om vandaag uit te roepen tot Nationale "Zet je tuinstoelen op" dag. Ze staan onder een zeil in de tuin en ik heb ook al een potje lazuur staan om ze weer tegen weer en wind te beschermen. Maar het opzetten van die stoelen - en tafeltje - is de opening van het seizoen. Vind ik. Van buiten kunnen eten of gewoon even buiten zitten en een boek of krant lezen. Dit weekend wordt 20 graden voorspeld, dus dan kan ik maar beter voorbereid zijn.
Dus had ik een doel. En wat me veel beter helpt is niet teleurgesteld te zijn over mijn kennelijke sloomheid of weet ik veel. Het is zoals het is. En eerst douchen met een sinasappelgeur, want dat schijnt geluksgevoel op te roepen. Kom maar geluk!! Het zit in mijn tenen, maar ik kan er bijna bij.
Want ik heb het geluk dat ik een geweldig lief en schattig kleinkind heb. Het geluk dat mijn dochter een fijne man heeft gevonden. Het geluk dat we van elkaar houden en dat gelukkig ook kunnen uiten. Het geluk dat mijn zoon zich weer happy voelt, een fijne vriendenkring heeft en nu iets doet wat hij altijd al wilde. Hij woont ergens in het buitenland voor een tijdje. En stuurt de leukste foto's en filmpjes. En binnenkort gaat zijn zus bij hem op bezoek. Heb het geluk dat ze hun best doen om de relatie goed te houden, zonder dat ik daar tussen hoef te zitten als bemiddelaar. Er voor elkaar te zijn als het nodig is. Niet klef. Maar wel diep. En dat is vroeger ook wel eens anders geweest. Maar ze worden ouder en kennelijk nog wijzer.
En he...ik heb het geluk dat ik vandaag kan genieten van een zonnige dag. Zomaar gratis.
Gisteren naar de bibliotheek geweest (ja...dat was mijn iets leuks doen, niets groots of opzienbarends, maar gewoon nieuwe gratis voorraad boeken uitzoeken) en daar ook nog even wat bladen doorgelezen. Gelukkig had ik mijn leesbrilletje bij me. Anders zie ik niks, tenzij ik uitschuif-armen heb.
Als eerste opdracht gisterenmiddag die enveloppe met inhoud in de bus gooien! Daarna had ik nog zoveel tijd over totdat de bus kwam dat ik maar naar de volgende halte ben gelopen. Dat scheelde weer wat geld en bovendien had ik zo weer extra beweging. Ongemerkt.
Daarna ook nog even een kledingwinkel ingedoken. Nieuwe collectie en wat leuk allemaal. Maar nu maar even niet. En straks ook niet denk ik. Dus maar weer in de kast duiken en kijken hoe ik toch een nieuw gevoel aan ouwe meuk kan geven. Maar meer nog; gewoon tevreden kan blijven met wat ik heb, wat ik pas en dat ik besef dat ik blij mag zijn dat ik niet de drang heb om nieuwe spullen te willen kopen en hebben. Is ook helemaal niet nodig, want ik hoef niet meer er representatief uit te zien. Wat dat dan ook moge betekenen.
Ik bekeek in de bieb ook de Knippie en dacht aan tijden dat ik veel kleding zelf maakte. Omdat dat toen goedkoper was, maar eigenlijk nog meer omdat ik mijn smaak nooit in de winkel vond. Truitjes breide die bij mijn rok past of een blouse precies in die kleur die ik me mooi vind staan, niet de kleuren die toevallig in de mode zijn. Of voor mijn zusje jurkjes maakte of later voor mijn dochter een aparte winterjas of voor mijn zoon een stoer jackje. Niemand had zo'n exemplaar.
Toen had je nog niet van die supergoedkope winkels, waardoor zelfmaken nu echt een hobby is en niet een noodzaak. En je had nog in elke stad diverse stoffenwinkels. Nu niks meer. Herinner me hoe heerlijk ik het vond even bij een stoffenwinkel in bak met de coupons te neuzen. Van een coupon maakte ik in een wip een jurkje. Of een leuk bloesje.
Als ik dit schrijf lijkt ik het wel over een andere vrouw te hebben.
Ook gisteren nog even bij Rituals een vleugje sinasappelgeur opgespoten. Heerlijk! Dat is een tik van me, net als ik soms bij een parfumwinkel een vleugje van mijn favoriete parfum opspuit. Fris en citroenachtig.
En zag bij het K ruidvat dat daar de toner een stuk goedkoper was dan bij die grote media winkel die ik online had uitgekozen, dus dat was prima, naast het doosje Paracetamol. Vond het wel heel, heel, heeel erg verleidelijk al die snoepzooi en koekjes en alles wat niet goed voor me is, maar wel erg lekker. Mijn drugs zeg maar. En die drugs zijn overal te krijg. Wat jammer nou dat ik geen kick krijg van Brocolli.
Dus vind het een prestatie dat ik alleen met die twee dingen de winkel uitliep. Vooral met een rotgevoel is het zo makkelijk om dat te dempen met zoetigheid of chocolade. Waar een junk/verslaafde een shotje neemt. Of een fles Wodka soldaat maakt.
Dan ga ik nu mijn eerste lunch buiten eten. Ik denk dat ik een lekker eitje maak met wat groenten erbij. Wat een geluk he! Of zoals die Belgische kok altijd zegt: Zalig he.
Beseffen dat je geluk hebt en dat dit zomaar weer voorbij kan zijn. Dus nu genieten. Morgen weet ik niet hoe de vlag ervoor staat. Zoals niemand dat weet.
Dat je zoon iets doet waar hij van kinds af al van gedroomd heeft, de hele familie dol op is en hij door een ongeval overlijdt tijdens zijn opleiding. Weg. Nooit meer kunnen vasthouden of nog dingen tegen zeggen. Of terugkomen op een besluit of iets wat je in boosheid hebt gezegd ooit.
Kon mijn bed niet uitkomen. Een beetje het Waarheen Waarvoor en Waarom gevoel. Dus nam ik me voor om vandaag uit te roepen tot Nationale "Zet je tuinstoelen op" dag. Ze staan onder een zeil in de tuin en ik heb ook al een potje lazuur staan om ze weer tegen weer en wind te beschermen. Maar het opzetten van die stoelen - en tafeltje - is de opening van het seizoen. Vind ik. Van buiten kunnen eten of gewoon even buiten zitten en een boek of krant lezen. Dit weekend wordt 20 graden voorspeld, dus dan kan ik maar beter voorbereid zijn.
Dus had ik een doel. En wat me veel beter helpt is niet teleurgesteld te zijn over mijn kennelijke sloomheid of weet ik veel. Het is zoals het is. En eerst douchen met een sinasappelgeur, want dat schijnt geluksgevoel op te roepen. Kom maar geluk!! Het zit in mijn tenen, maar ik kan er bijna bij.
Want ik heb het geluk dat ik een geweldig lief en schattig kleinkind heb. Het geluk dat mijn dochter een fijne man heeft gevonden. Het geluk dat we van elkaar houden en dat gelukkig ook kunnen uiten. Het geluk dat mijn zoon zich weer happy voelt, een fijne vriendenkring heeft en nu iets doet wat hij altijd al wilde. Hij woont ergens in het buitenland voor een tijdje. En stuurt de leukste foto's en filmpjes. En binnenkort gaat zijn zus bij hem op bezoek. Heb het geluk dat ze hun best doen om de relatie goed te houden, zonder dat ik daar tussen hoef te zitten als bemiddelaar. Er voor elkaar te zijn als het nodig is. Niet klef. Maar wel diep. En dat is vroeger ook wel eens anders geweest. Maar ze worden ouder en kennelijk nog wijzer.
En he...ik heb het geluk dat ik vandaag kan genieten van een zonnige dag. Zomaar gratis.
Gisteren naar de bibliotheek geweest (ja...dat was mijn iets leuks doen, niets groots of opzienbarends, maar gewoon nieuwe gratis voorraad boeken uitzoeken) en daar ook nog even wat bladen doorgelezen. Gelukkig had ik mijn leesbrilletje bij me. Anders zie ik niks, tenzij ik uitschuif-armen heb.
Als eerste opdracht gisterenmiddag die enveloppe met inhoud in de bus gooien! Daarna had ik nog zoveel tijd over totdat de bus kwam dat ik maar naar de volgende halte ben gelopen. Dat scheelde weer wat geld en bovendien had ik zo weer extra beweging. Ongemerkt.
Daarna ook nog even een kledingwinkel ingedoken. Nieuwe collectie en wat leuk allemaal. Maar nu maar even niet. En straks ook niet denk ik. Dus maar weer in de kast duiken en kijken hoe ik toch een nieuw gevoel aan ouwe meuk kan geven. Maar meer nog; gewoon tevreden kan blijven met wat ik heb, wat ik pas en dat ik besef dat ik blij mag zijn dat ik niet de drang heb om nieuwe spullen te willen kopen en hebben. Is ook helemaal niet nodig, want ik hoef niet meer er representatief uit te zien. Wat dat dan ook moge betekenen.
Ik bekeek in de bieb ook de Knippie en dacht aan tijden dat ik veel kleding zelf maakte. Omdat dat toen goedkoper was, maar eigenlijk nog meer omdat ik mijn smaak nooit in de winkel vond. Truitjes breide die bij mijn rok past of een blouse precies in die kleur die ik me mooi vind staan, niet de kleuren die toevallig in de mode zijn. Of voor mijn zusje jurkjes maakte of later voor mijn dochter een aparte winterjas of voor mijn zoon een stoer jackje. Niemand had zo'n exemplaar.
Toen had je nog niet van die supergoedkope winkels, waardoor zelfmaken nu echt een hobby is en niet een noodzaak. En je had nog in elke stad diverse stoffenwinkels. Nu niks meer. Herinner me hoe heerlijk ik het vond even bij een stoffenwinkel in bak met de coupons te neuzen. Van een coupon maakte ik in een wip een jurkje. Of een leuk bloesje.
Als ik dit schrijf lijkt ik het wel over een andere vrouw te hebben.
Ook gisteren nog even bij Rituals een vleugje sinasappelgeur opgespoten. Heerlijk! Dat is een tik van me, net als ik soms bij een parfumwinkel een vleugje van mijn favoriete parfum opspuit. Fris en citroenachtig.
En zag bij het K ruidvat dat daar de toner een stuk goedkoper was dan bij die grote media winkel die ik online had uitgekozen, dus dat was prima, naast het doosje Paracetamol. Vond het wel heel, heel, heeel erg verleidelijk al die snoepzooi en koekjes en alles wat niet goed voor me is, maar wel erg lekker. Mijn drugs zeg maar. En die drugs zijn overal te krijg. Wat jammer nou dat ik geen kick krijg van Brocolli.
Dus vind het een prestatie dat ik alleen met die twee dingen de winkel uitliep. Vooral met een rotgevoel is het zo makkelijk om dat te dempen met zoetigheid of chocolade. Waar een junk/verslaafde een shotje neemt. Of een fles Wodka soldaat maakt.
Dan ga ik nu mijn eerste lunch buiten eten. Ik denk dat ik een lekker eitje maak met wat groenten erbij. Wat een geluk he! Of zoals die Belgische kok altijd zegt: Zalig he.
Beseffen dat je geluk hebt en dat dit zomaar weer voorbij kan zijn. Dus nu genieten. Morgen weet ik niet hoe de vlag ervoor staat. Zoals niemand dat weet.
donderdag 5 april 2018
Kijktip Break Free Verlies je droom niet
Kreeg kippenvel toen ik de vooraankondiging las en ga het programma opnemen, zodat ik het zonder al te veel gesnotter (begint nu al) kan bekijken.
Vanavond op NPO 3 20.55 uur; Break Free.
Deed vanochtend de gordijnen van mijn slaapkamerramen open en zag door de beregende ramen in de tuin een kat heerlijk op iets kauwen. Hij zat er helemaal gelukzaligd bij. Het zal wel een vogeltje zijn of een muisje of zo, want ik neem aan dat hij niet zijn blikje Wishkas meegesleept had.
Ik heb het maar voor mijn ontbijt bij een schaaltje havermout met sojamelk gehouden. En merk direct dat door het afronden van project 'invullen vragenformulier' gisterenavond, er meer rust in mijn lijf zit. Ik sliep beter, werd nog wel een paar keer wakker helaas, maar het lukte om weer door te slapen.
Deed mijn printer gisteren ook nog raar. Eerst kon ik 'm al niet vinden in mijn printerlijst, dus moest de printer nog een keertje toevoegen. Hoe ging dat ook alweer?
Hij print wel, maar het zag er niet zo netjes uit. Weer opzoeken hoe dat kan en wat ik eraan kan doen. Ander papier erin gedaan. En maar direct opgezocht welke cartridge ik nodig heb, zodat die op voorraad ligt en niet - als ik weer zo'n klusje krijg en dat krijg ik ongetwijfeld - op dat moment moet gaan zoeken. En betalen.
Oh en mijn innerlijke Sharon Stone losgelaten op hoe ik dat formulier moet invullen, want mijn gehele dossier ligt daar al, alle informatie is ongewijzigd die ze aanvroegen, dus om dat nog een keer te gaan invullen als een Braafkaas. Nee; laat u maar meneer. Zoek zelf in uw dossier maar op. Het kost mij alleen maar weer meer papier en inktkosten.
En om het nog leuker te maken, kreeg ik gisteren na het eten (dus dat zal wel niet goed gevallen zijn, want alles vers gemaakt dus snap het ook niet; ik gooi het maar op de printstress) de racekak. Wat voel je je dan opgelucht dat je sneller kan racen dan de kak. Een paar keer.
Maar wat vind ik het weer wonderbaarlijk hoe de invloed van stress is. Ook al zie ik het, snap ik het; toch gebeurt het.
En nu wil ik iets leuks doen, maar heb niet echt inspiratie momenteel. Of energie. Dus laat mijn ontbijt even zakken en bekijk rustig wat ik kan.
Eerst een lekker kopje koffie maken in een mooi kopje.
Vanavond op NPO 3 20.55 uur; Break Free.
Deed vanochtend de gordijnen van mijn slaapkamerramen open en zag door de beregende ramen in de tuin een kat heerlijk op iets kauwen. Hij zat er helemaal gelukzaligd bij. Het zal wel een vogeltje zijn of een muisje of zo, want ik neem aan dat hij niet zijn blikje Wishkas meegesleept had.
Ik heb het maar voor mijn ontbijt bij een schaaltje havermout met sojamelk gehouden. En merk direct dat door het afronden van project 'invullen vragenformulier' gisterenavond, er meer rust in mijn lijf zit. Ik sliep beter, werd nog wel een paar keer wakker helaas, maar het lukte om weer door te slapen.
Deed mijn printer gisteren ook nog raar. Eerst kon ik 'm al niet vinden in mijn printerlijst, dus moest de printer nog een keertje toevoegen. Hoe ging dat ook alweer?
Hij print wel, maar het zag er niet zo netjes uit. Weer opzoeken hoe dat kan en wat ik eraan kan doen. Ander papier erin gedaan. En maar direct opgezocht welke cartridge ik nodig heb, zodat die op voorraad ligt en niet - als ik weer zo'n klusje krijg en dat krijg ik ongetwijfeld - op dat moment moet gaan zoeken. En betalen.
Oh en mijn innerlijke Sharon Stone losgelaten op hoe ik dat formulier moet invullen, want mijn gehele dossier ligt daar al, alle informatie is ongewijzigd die ze aanvroegen, dus om dat nog een keer te gaan invullen als een Braafkaas. Nee; laat u maar meneer. Zoek zelf in uw dossier maar op. Het kost mij alleen maar weer meer papier en inktkosten.
En om het nog leuker te maken, kreeg ik gisteren na het eten (dus dat zal wel niet goed gevallen zijn, want alles vers gemaakt dus snap het ook niet; ik gooi het maar op de printstress) de racekak. Wat voel je je dan opgelucht dat je sneller kan racen dan de kak. Een paar keer.
Maar wat vind ik het weer wonderbaarlijk hoe de invloed van stress is. Ook al zie ik het, snap ik het; toch gebeurt het.
En nu wil ik iets leuks doen, maar heb niet echt inspiratie momenteel. Of energie. Dus laat mijn ontbijt even zakken en bekijk rustig wat ik kan.
Eerst een lekker kopje koffie maken in een mooi kopje.
woensdag 4 april 2018
Menselijke barometer
Gisteren merkte ik direct aan mijn lijf dat het weer omgeslagen was en bovendien dat er onweer in de lucht hing. Ik voelde me niet prettig, wachten op de grote klap en last van de luchtdruk. Ha! De klap van de fanclub zal je bedoelen!
Maar misschien is het ook wel het effect van het moeten invullen van dat formulier. Doe ik dat wel goed, verwoord ik zaken goed, of juist weer niet te goed, moet ik alles zo uitgebreid mogelijk doen of juist weer niet. En op basis van wat ik invul beslist 'men' of ik weer beter ben? Terwijl ik het idee heb dat ik nog maar aan het begin van herstellen sta.
En het roept ook weer gevoelens op van alles alleen moeten doen. (Wat ook zo is en dat kan ik prima, ik ben niet hulpeloos). En op een dinsdag kan ik het niet helpen dat ik dan toch weer even terugdenk aan Man met Hond, onze wandelingen samen en dan snap ik ook dat ik heel selectief denk, want denk alleen aan de leuke dingen, dat er iemand elke week de moeite nam om naar mij toe te komen, niet aan het rotgevoel wat hij me gaf door mij de laatste tijd lang te negeren. Of alles wat ik zei af te kraken. Kan ik mijn gedachten niet even stopzetten! Ja; dat kan. Schroef gewoon je hoofd er even af.
Kreeg gisteren last van mijn heup, mijn been, mijn hoofd...ik was net mijn kleindochter die zo schattig meedoet met "Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen". Moet ik ook maar met mijn vinger mijn heup aanwijzen. En er een dansje bij doen! Word er direct vrolijker van.
Ik snap goed dat het geen echte lichamelijke klachten zijn, maar dat ze stressgerelateerd zijn. Ook dat ik vannacht alweer enorm slecht geslapen heb. Telkens wakker werd, niet links kon liggen en rechts ook niet. Probeerde verder te slapen, maar toen was het al licht. En enorm indringend droomde. Een droom die ik ook direct snapte. Maar wat heb je eraan als je het liefste wil wegzakken in wat de Engelsen zo mooi zeggen in "Oblivion".
Dus maar zacht zijn voor mijzelf. Niet hakken op mijn gedachten, gevoelens of pijnlijke lijf, maar laat maar toe. En lekker douchen met Rituals Hammangeur. Ruik ik de hele dag naar een Rozemarijnstruikje. Lekker!
En als verlaat ontbijt een roereitje met wat tomaatjes en een lekker kopje koffie in - geleerd van de beste - een mooi kopje.
Rond dat formulier vandaag af, printen, kopieren en zet de enveloppe klaar voor verzending. En dan denk je er deze week gewoon niet meer aan en probeer ga vooral dingen doen waar je blij van word.
Las in een roman van Michael Palin een mooie zin over iemand die enorm belazerd werd door een man waarvan ze dacht dat hij oprecht eerlijk was. "Geloofwaardig overkomen, dat is helaas precies waar die mensen heel goed in zijn".
Maar misschien is het ook wel het effect van het moeten invullen van dat formulier. Doe ik dat wel goed, verwoord ik zaken goed, of juist weer niet te goed, moet ik alles zo uitgebreid mogelijk doen of juist weer niet. En op basis van wat ik invul beslist 'men' of ik weer beter ben? Terwijl ik het idee heb dat ik nog maar aan het begin van herstellen sta.
En het roept ook weer gevoelens op van alles alleen moeten doen. (Wat ook zo is en dat kan ik prima, ik ben niet hulpeloos). En op een dinsdag kan ik het niet helpen dat ik dan toch weer even terugdenk aan Man met Hond, onze wandelingen samen en dan snap ik ook dat ik heel selectief denk, want denk alleen aan de leuke dingen, dat er iemand elke week de moeite nam om naar mij toe te komen, niet aan het rotgevoel wat hij me gaf door mij de laatste tijd lang te negeren. Of alles wat ik zei af te kraken. Kan ik mijn gedachten niet even stopzetten! Ja; dat kan. Schroef gewoon je hoofd er even af.
Kreeg gisteren last van mijn heup, mijn been, mijn hoofd...ik was net mijn kleindochter die zo schattig meedoet met "Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen". Moet ik ook maar met mijn vinger mijn heup aanwijzen. En er een dansje bij doen! Word er direct vrolijker van.
Ik snap goed dat het geen echte lichamelijke klachten zijn, maar dat ze stressgerelateerd zijn. Ook dat ik vannacht alweer enorm slecht geslapen heb. Telkens wakker werd, niet links kon liggen en rechts ook niet. Probeerde verder te slapen, maar toen was het al licht. En enorm indringend droomde. Een droom die ik ook direct snapte. Maar wat heb je eraan als je het liefste wil wegzakken in wat de Engelsen zo mooi zeggen in "Oblivion".
Dus maar zacht zijn voor mijzelf. Niet hakken op mijn gedachten, gevoelens of pijnlijke lijf, maar laat maar toe. En lekker douchen met Rituals Hammangeur. Ruik ik de hele dag naar een Rozemarijnstruikje. Lekker!
En als verlaat ontbijt een roereitje met wat tomaatjes en een lekker kopje koffie in - geleerd van de beste - een mooi kopje.
Rond dat formulier vandaag af, printen, kopieren en zet de enveloppe klaar voor verzending. En dan denk je er deze week gewoon niet meer aan en
Las in een roman van Michael Palin een mooie zin over iemand die enorm belazerd werd door een man waarvan ze dacht dat hij oprecht eerlijk was. "Geloofwaardig overkomen, dat is helaas precies waar die mensen heel goed in zijn".
dinsdag 3 april 2018
Geld verdienen over de rug van zieke en/of wanhopige mensen
Als verkoper ken ik en doorzie ik snel verkooptrucs. Het zijn veelal mindfucks. Je brein wordt zo bewerkt, dat je denkt dat je NU NU NU moet beslissen en dat dit product of dienst echt en oprecht en vooral eerlijk wordt gemaakt en aangeboden. Poppycock!!
Iedere verkoper weet ook dat hij zijn target moet halen. Dat target halen betekent brood op de plank en nog beleg erop ook. Dus verkoop die auto met extra laatjes en dingetjes, verkoop dat boek, verkoop dat goede advies. Verkoop. En dus niet: Geef gewoon gratis. Doe dat zonder ophef, in de luwte.
Iemand produceert iets, of heeft iets (diensten) en wil daarmee zijn geld verdienen. Dus moet hij verkopen. En winst maken, want voor de verkoopprijs verkopen daarmee schiet de verkoper niets op. En zijn bank ook niet. Mea Culpa; ik ook niet. Er is niets mis met verkopen, maar wel met om de tuin leiden.
Zo kreeg ik een mailtje in mijn - speciaal voor shitzooi aangemaakte mailadres - over hoe ik ziektes kan omkeren want artsen zijn drugdealers.
Dat klinkt lekker fout.
Hoe het mailtje in elkaar zat; jemig zeg...verschrikkelijk opdringerig en nog drie keer zo fout aanvoelend als een Jehovagetuige met zijn voet tussen mijn deur op Eerste Paasdag.
Oh...en als klap op de vuurpijl....al deze goede adviezen zijn natuurlijk niet gratis, maar wel met wel ...% korting, maar uiteraard maar voor een paar dagen. Dus: NU KOPEN!!!! Als je gezondheid je dat waard is. Oftewel: je ben wel heel erg een sukkel als je het niet doet.
F&*k you.
Als mensen het echt zo goed met mijn gezondheid voorhebben dan geven ze gratis advies. Niet voor 'maar' € 99,99 een boek aanbieden met daarin de geheimzinnige waarheid omtrent mijn gezondheid.
Hoeveel mensen zullen nu weer hierin trappen? Ik denk heel veel. Genoeg voor een fijne Pinkstervakantie voor de schrijvertjes van dit opzienbarende boekje.
Hoe ik ook bezwaren maak tegen mijn eigen alleen binnen protocollen denkende huisarts, toch zal ik hem geen drugsdealer noemen. Of alle huisartsen zo benoemen. Dat is een oppervlakkige manier van redeneren. Het past wel in de tijdgeest. Waarin oppervlakkigheid kennelijk heerst, want dat scoort makkelijk.
Alle mannen zijn hufters.
Alle politici zijn machtsgeil.
Alle vrouwen zijn zwak.
Alle buitenlanders het land uit.
Vanochtend kwam ik met een lamme pijnlijke heup en dus ook been mijn bed uit. Kennelijk verkeerd geslapen. Gelukkig kon ik nog de motivatie vinden om mijn rondje Bless the House te doen, gewoon omdat ik er tevreden van word en mijn huis weer netjes is en blijft. De Paas-eieren en Paashaasjes weer opgeruimd. Alleen de gele kleine tulpen mogen blijven staan, want die staan nog lekker te groeien in hun vaasjes. En geel is altijd vrolijk. En vrolijkheid is wat ik nodig heb, kilo's!
Zag vanochtend op mijn bank-app dat de huur is afgeschreven vanochtend. Na een lang bankloos-weekend. Vreemd dat je 4 dagen lang niets kan overboeken van bank naar bank. Schijnt met Europese regels te maken hebben. Ook al bankier je digitaal.
Maar dankbaar dat ik weer zie dat ik geen achterstanden heb, ik hier weer een maand kan wonen, zonder me zorgen te maken daarover. Dat hoeft pas weer volgende maand.
Straks nog weer verder met met het fanclubformulier invullen. En genieten van hoe warm het is buiten, bijna zwoel. En eventjes droog, want werd wakker met regen op de ruiten.
Zag een heerlijk tuinprogramma op de BBC met Carol Klein. Zo'n fijne tuinierster. Hoe ze haar Cottage Garden gereed maakt voor het voorjaar. Geweldig inspirerend. Hele pollen met planten uit een stuk tuin haalde. Goed keek of ze er nog passen en de grond eerst verrijkte met (ik kom niet op het Nederlandse woord...errug toch...) organisch materiaal. Lekker spitten. Oh hoe heerlijk.
Ook lees ik alweer een stuk in Trouw over hoe mensen aangetoond domme keuzes maken als ze weinig geld hebben. Tsja...die snap ik maar al te goed.
Het is ook gewoon een raar gegeven dat als je een laag inkomen hebt en kijkt naar kwijtscheldingsregels, - waarover de meeste mensen denken dat je daarvoor allemaal 'gewoon' in aanmerking komt - je eigenlijk vrijwel geen spaargeld mag hebben. Maar hoe kom ik dan - als ik alleen al naar het bedrag wat het NIBUD adviseert voor een alleenstaande aan spaargeld - de 'winter' door.
En had ik gewoon nog 'dommer' moeten zijn en alles lekker op moeten maken zodat ik geen maandelijkse betalingen aan mijn gemeente hoefde te doen en ook niet aan het Waterschap. Opperdepop...Als er stront aan de knikker komt, dan heb ik niks, terwijl alle overheidsinstellingen me vertellen dat ik toch echt minimaal 4 tot 8 weken moet wachten op besluitvorming over de uitvoering van een regel. En in de tussentijd behoor ik zelf mijn broek op te kunnen houden.
Waarvan dan....want nu had ik net uitgedokterd welk bedrag ik op mijn spaarbankboekje mocht hebben als reserve om wel voor de vrijstellingen in aanmerking te komen, maar jemig....dat is nu nog sneller leeg!
Want volgens die regeltjes, mag je nog minder 'hebben' dan de bijstandregels. Die ook nog eens per gemeente verschillend zijn. Heel vreemd en heel krom dat er niet 1 regel is. Maar dat je tussen diverse wallen en schepen valt en je dat allemaal eerst aan het domme lijf moet ondervinden.
Nu is mijn IQ met zoveel punten gezakt - net mijn administratie bijgewerkt - dat ik met een gerust hart mijn fanclubformulier kan invullen. Veel dommer kan ik niet.
Iedere verkoper weet ook dat hij zijn target moet halen. Dat target halen betekent brood op de plank en nog beleg erop ook. Dus verkoop die auto met extra laatjes en dingetjes, verkoop dat boek, verkoop dat goede advies. Verkoop. En dus niet: Geef gewoon gratis. Doe dat zonder ophef, in de luwte.
Iemand produceert iets, of heeft iets (diensten) en wil daarmee zijn geld verdienen. Dus moet hij verkopen. En winst maken, want voor de verkoopprijs verkopen daarmee schiet de verkoper niets op. En zijn bank ook niet. Mea Culpa; ik ook niet. Er is niets mis met verkopen, maar wel met om de tuin leiden.
Zo kreeg ik een mailtje in mijn - speciaal voor shitzooi aangemaakte mailadres - over hoe ik ziektes kan omkeren want artsen zijn drugdealers.
Dat klinkt lekker fout.
Hoe het mailtje in elkaar zat; jemig zeg...verschrikkelijk opdringerig en nog drie keer zo fout aanvoelend als een Jehovagetuige met zijn voet tussen mijn deur op Eerste Paasdag.
Oh...en als klap op de vuurpijl....al deze goede adviezen zijn natuurlijk niet gratis, maar wel met wel ...% korting, maar uiteraard maar voor een paar dagen. Dus: NU KOPEN!!!! Als je gezondheid je dat waard is. Oftewel: je ben wel heel erg een sukkel als je het niet doet.
F&*k you.
Als mensen het echt zo goed met mijn gezondheid voorhebben dan geven ze gratis advies. Niet voor 'maar' € 99,99 een boek aanbieden met daarin de geheimzinnige waarheid omtrent mijn gezondheid.
Hoeveel mensen zullen nu weer hierin trappen? Ik denk heel veel. Genoeg voor een fijne Pinkstervakantie voor de schrijvertjes van dit opzienbarende boekje.
Hoe ik ook bezwaren maak tegen mijn eigen alleen binnen protocollen denkende huisarts, toch zal ik hem geen drugsdealer noemen. Of alle huisartsen zo benoemen. Dat is een oppervlakkige manier van redeneren. Het past wel in de tijdgeest. Waarin oppervlakkigheid kennelijk heerst, want dat scoort makkelijk.
Alle mannen zijn hufters.
Alle politici zijn machtsgeil.
Alle vrouwen zijn zwak.
Alle buitenlanders het land uit.
Vanochtend kwam ik met een lamme pijnlijke heup en dus ook been mijn bed uit. Kennelijk verkeerd geslapen. Gelukkig kon ik nog de motivatie vinden om mijn rondje Bless the House te doen, gewoon omdat ik er tevreden van word en mijn huis weer netjes is en blijft. De Paas-eieren en Paashaasjes weer opgeruimd. Alleen de gele kleine tulpen mogen blijven staan, want die staan nog lekker te groeien in hun vaasjes. En geel is altijd vrolijk. En vrolijkheid is wat ik nodig heb, kilo's!
Zag vanochtend op mijn bank-app dat de huur is afgeschreven vanochtend. Na een lang bankloos-weekend. Vreemd dat je 4 dagen lang niets kan overboeken van bank naar bank. Schijnt met Europese regels te maken hebben. Ook al bankier je digitaal.
Maar dankbaar dat ik weer zie dat ik geen achterstanden heb, ik hier weer een maand kan wonen, zonder me zorgen te maken daarover. Dat hoeft pas weer volgende maand.
Straks nog weer verder met met het fanclubformulier invullen. En genieten van hoe warm het is buiten, bijna zwoel. En eventjes droog, want werd wakker met regen op de ruiten.
Zag een heerlijk tuinprogramma op de BBC met Carol Klein. Zo'n fijne tuinierster. Hoe ze haar Cottage Garden gereed maakt voor het voorjaar. Geweldig inspirerend. Hele pollen met planten uit een stuk tuin haalde. Goed keek of ze er nog passen en de grond eerst verrijkte met (ik kom niet op het Nederlandse woord...errug toch...) organisch materiaal. Lekker spitten. Oh hoe heerlijk.
Ook lees ik alweer een stuk in Trouw over hoe mensen aangetoond domme keuzes maken als ze weinig geld hebben. Tsja...die snap ik maar al te goed.
Het is ook gewoon een raar gegeven dat als je een laag inkomen hebt en kijkt naar kwijtscheldingsregels, - waarover de meeste mensen denken dat je daarvoor allemaal 'gewoon' in aanmerking komt - je eigenlijk vrijwel geen spaargeld mag hebben. Maar hoe kom ik dan - als ik alleen al naar het bedrag wat het NIBUD adviseert voor een alleenstaande aan spaargeld - de 'winter' door.
En had ik gewoon nog 'dommer' moeten zijn en alles lekker op moeten maken zodat ik geen maandelijkse betalingen aan mijn gemeente hoefde te doen en ook niet aan het Waterschap. Opperdepop...Als er stront aan de knikker komt, dan heb ik niks, terwijl alle overheidsinstellingen me vertellen dat ik toch echt minimaal 4 tot 8 weken moet wachten op besluitvorming over de uitvoering van een regel. En in de tussentijd behoor ik zelf mijn broek op te kunnen houden.
Waarvan dan....want nu had ik net uitgedokterd welk bedrag ik op mijn spaarbankboekje mocht hebben als reserve om wel voor de vrijstellingen in aanmerking te komen, maar jemig....dat is nu nog sneller leeg!
Want volgens die regeltjes, mag je nog minder 'hebben' dan de bijstandregels. Die ook nog eens per gemeente verschillend zijn. Heel vreemd en heel krom dat er niet 1 regel is. Maar dat je tussen diverse wallen en schepen valt en je dat allemaal eerst aan het domme lijf moet ondervinden.
Nu is mijn IQ met zoveel punten gezakt - net mijn administratie bijgewerkt - dat ik met een gerust hart mijn fanclubformulier kan invullen. Veel dommer kan ik niet.
zondag 1 april 2018
Ik zit hier heeeeel alleen Paasfeest te vierhun.
En vind het heerlijk rustig.
Want lees en hoor van anderen dat ze 'verplicht' familie op bezoek krijgen, familie waar ze geheel niet mee kunnen opschieten, maar ja...familie he... of 'verplicht' einden moeten reizen om 'gezellig' te doen. Daarna eigenlijk weer een week nodig hebben om bij te trekken.
Ik hoef helemaal niets. Vooral van mijzelf. En laat ik dat nou maar eens doen vandaag.
Maar wel een smakelijk Paasontbijt gemaakt, waarvoor ik mijn speciale Paasservies gebruikte. Alles met een gele toets. Dat vind ik nou eenmaal genieten. Mijn zoutvaatje in de vorm van een kipje. Mijn geel/wit gestreepte place-mat. Mijn gele eitje (van de binnenkant dan he..). Zachte roomboter in een wit/geelgestreept kommetje. Lekkere koffie in een geel kopje.
En haha....dacht natuurlijk ook aan kuikentjes:
Toen mijn kinderen jong waren was het fijn om speciale broodjes te maken en ook dan weer de tafel feestelijk te dekken. Het huis met gele voorjaarsbloemen te versieren. Tijd voor elkaar te nemen en toen ze nog jonger waren wat paaseieren in de tuin te verstoppen. Totdat mijn zoon zei dat hij die ochtend een wel heel grote paashaas in een nachtjapon in de tuin had gezien. Wat konden we daar allemaal smakelijk om lachen.
Herinner me einden fietsen om naar lammetjes in de wei te kijken. Zo dartel.
Maar ook naar de kerk samen. Ben nog een tijd ouderling geweest, maar viel van mijn mensengeloof af - niet van mijn geloof dat God er is - toen ik na mijn scheiding toch wel heel erg merkte dat 'omzien naar elkaar' liever inhield dat men omzag naar de arme anonieme mensen in zwart Afrika dan die van om de hoek. Of kon denken en/en. Wel opmerken dat het zo errug was dat iemand zijn fiets was gestolen - iemand die geen budget had voor een nieuwe, maar er dan niets aan doen. Behalve meewarig dit melden. En weer een nieuwe collecte bedenken voor een 'arm' ontwikkelingsland. Stond ook fijn op je CV. Iemand anoniem een nieuwe fiets geven die ik van mijn ouders had gekregen als reserve denk ik niet.
Toen er 25 jaar geleden dat vliegtuig in de Bijlmer neerstortte was het hetzelfde liedje. Omzien naar elkaar? Nee joh...alleen erover praten. Want dat was sowieso iets te ver van ons bed. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar om toch een collecte te mogen organiseren (werd er nog gevraagd hoezo dan??) voor gewoon praktische zaken. Hoe ga je naar je werk als je geen geld hebt voor een strippenkaart. Of uberhaupt niks meer hebt want alles verbrand. En het nog wel even zou duren voordat de gemeente hun noodpotjes opende.
Nu met Pasen zit een kind aan de andere kant van de wereld, voor zijn werk en het andere kind is aan het werk hier in Nederland. Ze had wel 2 pakjes schattige chocolade schaapjes gekocht toen ze vorige week bij me langs kwam. Niet voor Pasen, maar straks voor het offerfeest, voor haar nichtjes. Zoiets zou er niet te koop zijn dan (he....gat in de markt!!!) en nu stonden ze er nog in de speciale chocoladespeciaalzaak alhier. Als kleindochter groot genoeg is hoop ik dat ik ook voor haar eitjes in de tuin mag verstoppen. En oh ja...kocht ik ook altijd voor mijn kinderen, toen ze nog heel jong waren, zo'n lief haasje van chocola. Heel vroeger kregen we van Opa en Oma zo'n spanen mandje met daarin eitjes en een soort van stro.
Vandaag heb ik in alle rust de zaterdagkrant kunnen doorlezen. En via Blendle (een maand gratis aangeboden via de NS; gratis is meestal wel heul prettig!!) nog meer leesvoer. Veel ook over wat Pasen in deze tijd betekent en of het nog betekenis heeft.
En mijn boek, wat ik bij Bertie(bo) won lekker verder lezen. En naar nog een aflevering van Grace & Frankie gekeken. Zo langzaam mogelijk want wie weet hoelang de hoofdrolspeelster nog leven om nog een vervolg te maken!
Oh ja....en weer een tijdje de formulieren van de fanclub verder invullen. Strontvervelend en uitermate stressverhogend werkje. Dat is het enige wat wel moet, nota bene met de Feestdagen!
Gisteren een lekker kippensoepje gemaakt met verse groenten en linzen en een pittig pepertje meegetrokken.
Het viel me op dat de dag voor Pasen er geen paasei meer te zien is in de winkels. Alles op. Vreemd toch.
Zou er morgen dan al Oranje zooi liggen? Voor Koningsdag?
Want lees en hoor van anderen dat ze 'verplicht' familie op bezoek krijgen, familie waar ze geheel niet mee kunnen opschieten, maar ja...familie he... of 'verplicht' einden moeten reizen om 'gezellig' te doen. Daarna eigenlijk weer een week nodig hebben om bij te trekken.
Ik hoef helemaal niets. Vooral van mijzelf. En laat ik dat nou maar eens doen vandaag.
Maar wel een smakelijk Paasontbijt gemaakt, waarvoor ik mijn speciale Paasservies gebruikte. Alles met een gele toets. Dat vind ik nou eenmaal genieten. Mijn zoutvaatje in de vorm van een kipje. Mijn geel/wit gestreepte place-mat. Mijn gele eitje (van de binnenkant dan he..). Zachte roomboter in een wit/geelgestreept kommetje. Lekkere koffie in een geel kopje.
En haha....dacht natuurlijk ook aan kuikentjes:
Toen mijn kinderen jong waren was het fijn om speciale broodjes te maken en ook dan weer de tafel feestelijk te dekken. Het huis met gele voorjaarsbloemen te versieren. Tijd voor elkaar te nemen en toen ze nog jonger waren wat paaseieren in de tuin te verstoppen. Totdat mijn zoon zei dat hij die ochtend een wel heel grote paashaas in een nachtjapon in de tuin had gezien. Wat konden we daar allemaal smakelijk om lachen.
Herinner me einden fietsen om naar lammetjes in de wei te kijken. Zo dartel.
Maar ook naar de kerk samen. Ben nog een tijd ouderling geweest, maar viel van mijn mensengeloof af - niet van mijn geloof dat God er is - toen ik na mijn scheiding toch wel heel erg merkte dat 'omzien naar elkaar' liever inhield dat men omzag naar de arme anonieme mensen in zwart Afrika dan die van om de hoek. Of kon denken en/en. Wel opmerken dat het zo errug was dat iemand zijn fiets was gestolen - iemand die geen budget had voor een nieuwe, maar er dan niets aan doen. Behalve meewarig dit melden. En weer een nieuwe collecte bedenken voor een 'arm' ontwikkelingsland. Stond ook fijn op je CV. Iemand anoniem een nieuwe fiets geven die ik van mijn ouders had gekregen als reserve denk ik niet.
Toen er 25 jaar geleden dat vliegtuig in de Bijlmer neerstortte was het hetzelfde liedje. Omzien naar elkaar? Nee joh...alleen erover praten. Want dat was sowieso iets te ver van ons bed. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar om toch een collecte te mogen organiseren (werd er nog gevraagd hoezo dan??) voor gewoon praktische zaken. Hoe ga je naar je werk als je geen geld hebt voor een strippenkaart. Of uberhaupt niks meer hebt want alles verbrand. En het nog wel even zou duren voordat de gemeente hun noodpotjes opende.
Nu met Pasen zit een kind aan de andere kant van de wereld, voor zijn werk en het andere kind is aan het werk hier in Nederland. Ze had wel 2 pakjes schattige chocolade schaapjes gekocht toen ze vorige week bij me langs kwam. Niet voor Pasen, maar straks voor het offerfeest, voor haar nichtjes. Zoiets zou er niet te koop zijn dan (he....gat in de markt!!!) en nu stonden ze er nog in de speciale chocoladespeciaalzaak alhier. Als kleindochter groot genoeg is hoop ik dat ik ook voor haar eitjes in de tuin mag verstoppen. En oh ja...kocht ik ook altijd voor mijn kinderen, toen ze nog heel jong waren, zo'n lief haasje van chocola. Heel vroeger kregen we van Opa en Oma zo'n spanen mandje met daarin eitjes en een soort van stro.
Vandaag heb ik in alle rust de zaterdagkrant kunnen doorlezen. En via Blendle (een maand gratis aangeboden via de NS; gratis is meestal wel heul prettig!!) nog meer leesvoer. Veel ook over wat Pasen in deze tijd betekent en of het nog betekenis heeft.
En mijn boek, wat ik bij Bertie(bo) won lekker verder lezen. En naar nog een aflevering van Grace & Frankie gekeken. Zo langzaam mogelijk want wie weet hoelang de hoofdrolspeelster nog leven om nog een vervolg te maken!
Oh ja....en weer een tijdje de formulieren van de fanclub verder invullen. Strontvervelend en uitermate stressverhogend werkje. Dat is het enige wat wel moet, nota bene met de Feestdagen!
Gisteren een lekker kippensoepje gemaakt met verse groenten en linzen en een pittig pepertje meegetrokken.
Het viel me op dat de dag voor Pasen er geen paasei meer te zien is in de winkels. Alles op. Vreemd toch.
Zou er morgen dan al Oranje zooi liggen? Voor Koningsdag?
Abonneren op:
Posts (Atom)