Hatsjie....ik ben zo verkouden-blues

Kon het bijna voorspellen en de dag waarvan je wist dat die zou komen is er; ik ben lekker verkouden geworden. Niet zo vreemd als eerst mijn zoon verkouden was en daarna mijn broer en ze allebei lekker in mijn omgeving aan het hoesten, proesten en snuiten waren. Maar had het niet willen missen hoor, dat contact met hen.

Maar ben het een beetje ontwend. Want weinig (innig) contact met mensen en dan loop je dus ook weinig van dat soort overdraagbare virusjes op. Ieder nadeel hep z'n voordeel.

Dus eigenlijk moet ik er blij mee zijn! hahah. Want het betekent dat ik meer mensen zie dan voorheen. En ik vannacht een heel stuk van mijn luisterboek heb kunnen horen. Een heeeeel stuk.

Vandaag dus maar rustig aan doen, maar dat doe ik al het hele jaar, dus ook weer retesaai om te lezen.

Zag in het winkelcentrum net een ambulance staan en een politieauto en ik moest daar ook zijn, want de vitamine D was bijna op, dus even naar de apotheek. Maar oh...wat errug. Bij het parkeren was een auto tegen een andere aangereden en beide auto's volledig in de kreukels. Ga je nog even snel een oliebol halen!

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar dat weten we allemaal denk ik ook allang. En kloppen het dan weer af op ongeschilderd hout. Wat niks helpt. En je een zere vinger van krijgt. Ook niet fijn.

Wens mijn lezers allemaal een prettige Jaarwisseling en alle goeds en vooral warms en liefde voor het nieuwe jaar. Eigenlijk alles wat je niet online kan kopen. Of offline.

Soepje

Maakte vanmiddag heerlijke Pompoensoep, waar ik de ingredienten voor had gekregen in mijn Kerstpakket (gekregen van een lieve blogster, die met schattige hondje en Mr X). Leuk koken is dat. Net even andere ingredienten dan ik gewend ben, maar altijd leuk om te varieren.

En na wat schillen en snijden en aanbakken en koken en staafmixeren een heerlijk soepje. De hele keuken ruikt dan naar vers en gezond eten. Soep is vrijwel altijd fijn.

Gisterenavond toch maar wel naar een verjaardagsfeestje geweest en ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo enorm zin in had, want het was nat en winderig buiten, rondvliegend vuurwerk en verzin alle excuses maar.

En het was prettig, leuk en gezellig. Voelde me geen vreemde eend in de bijt, maar gewoon tsja..gewoon prettig.

Foto van Pixabay

Wel voelde ik me het weekend nogal opgejaagd door allerlei financiele nakijkzaken. Waarbij ik feed-back mis. Doe ik het goed, zie ik het juist?

Maar goed: ik kon voor mijzelf ook wel een grens trekken. Nu neem je een besluit en blijf daarbij. En daarna niet nog een keer gaan nadenken, piekeren of wat dan ook; zinloos.

Nu even genieten van Heel Holland Bakt. Iemand die dat ook kijkt?

Zakdoek?

Toen ik met mijn zoon naar mijn moeder en familie reed voor Kerstmis, was het een mooie gelegenheid om een beetje bij te praten. Vooral te horen wat er zijn leven speelde. Omdat hij eerder  appte dat een vriend die in het ziekenhuis lag, slecht bericht had gekregen.

Alleen die combinatie van woorden "ziekenhuis" en "slecht" is heel fout. En dat bleek ook uit zijn verhaal. Een jonge vent, hij kon mijn zoon zijn, een routine operatie, een toevallige ontdekking van kanker en dat niet alleen maar ook uitzaaiingen. Bam!

Dat zet alle zaken weer even in een ander licht. Kijk momenteel de serie 'Gevoel voor Tumor' en daarin overkomt een man van dezelfde leeftijd zoiets. Wat de impact is op een leven wat op het punt staat op te bloeien. En ook weten dat kankercellen bij jonge mensen veel sneller groeien dan bij oudere. En tegelijkertijd, dat het leven van alle anderen gewoon doorgaat. En je eigen leven on hold lijkt te staan, terwijl je ook graag meer wil kunnen, maar er de energie niet voor hebt.

In de auto is het altijd fijn met elkaar praten. Je hoeft elkaar niet aan te kijken - vooral mannen schijnen dat moeilijk te vinden - maar kan toch je hart luchten zonder dat de ander de emoties direct op je gezicht leest. Of op zijn of haar manier uitlegt.

Ben trots op de man die mijn zoon geworden is. Gevoelig, empathisch, maar ook ambitieus en bezig zijn dromen te verwezenlijken. Zoon was wel verkouden geworden en al toen hij me ophaalde kon ik hem wat zakdoekjes uit voorraad meegeven.

Gisteren een groot deel van de middag met mijn broer doorgebracht. Ik was - en dat vertelde ik hem ook - in eerste instantie een beetje pissig over het feit dat hij toch niet naar mij zou komen, maar ik 'op audientie' mocht komen op het vliegveld, net voordat hij vertrok. Nog even snel de dingen af raffelen, zo ervaarde ik dat. Maar omdat ik heb geleerd dat het niet goed is om altijd in hetzelfde denkpatroon te blijven hangen, bevroeg ik mijzelf of dat echt zo was. Of dat ik het alleen maar zo 'wilde' uitleggen - zodat mij alweer onrecht werd aangedaan en ik mijn Bor de Wolf pak weer uit de mottenballen kon trekken.

De dag van zijn vertrek besloot ik om gewoon simpelweg te genieten van het feit dat ik hem kan zien, spreken en bij hem kan zijn en binnenkort ook nog weer wat langer als ik naar hem toe ga. Dus verpest deze dag nou niet, maar zie wat het voor mooie dingen brengt.

Dat, en het vertellen hoe ik me in eerste instantie voelde en dat ik dus beter moet doorvragen, gaf gewoon lucht. Hij gaf aan dat hij nogal vaag had gedaan. Dus dat we allebei nog steeds moeten leren doorvragen.
Fijn om bij elkaar te zijn. Ik mis hem regelmatig en uit ons gezin met 7 kinderen is hij de enige waarmee ik een heel goed contact heb. Omdat we daar allebei moeite voor doen. Al jarenlang.

Ook broer was snipverkouden geworden. Mijn moeder had hem uiteraard ruim voorzien van voorraden zakdoekjes en ook ik gaf hem nog wat voorraad mee. Niet fijn vliegen met dichte oren en neus, maar het is niet anders.

Thuisgekomen gooide ik er nog maar wat extra vitamine C in, maar ik hoop dat de bacillen mij met rust laten.

Beetje vreemde dag vandaag; voel de druk van nog 'snel' van alles regelen wat er te regelen moet voor het einde van het jaar en doe ik dat wel afdoende, goed genoeg, zuinig genoeg, weet ik veel genoeg.

Voorlopig ga ik zo eerst maar de was ophangen. En daarna me in het boodschappengewoel gooien en proberen me niet gek te laten maken door meer meer meer meer meer. Want daar heb ik geheel geen behoefte aan.

Elke dag ruim ik wat Kerstversieringen op. Zo wordt het huis steeds weer wat 'kaler' en opgeruimder en word ik ook niet overspoeld door Het Grote Opruimen. Iedere dag een beetje past beter bij mijn ritme.

Kan ik nu alvast in mijn boodschappenlijstje Kerst 2019 zetten: niets! Alles qua versieringen en kaarsen, servetten etc op voorraad. Hoe fijn is dat!

Hoe doen ze het?

Kijken!

Op NPO 3, kinderprogramma, maar zooooooo leuk. En werd gepresenteerd door de schrijfster van De luizenmoeder.

Het gaat in Hoe doen ze het erom hoe dieren 'het doen'.

Je kon me wegdragen. Met de presentatrice als een vrouwelijke Freek Vonk, de biologe Gerda.

Op Kerst-ochtend keek ik op de BBC een kinderfilm en daarna het vervolg. Zo schattig. The Gruffalo, over een muisje die al zijn belagers te slim af is.

Heel erg prettig Kinder-tv. Hoe fijn was dat toen mijn kinderen klein waren. Naar de bioscoop of film op tv kijken en helemaal weg duiken in het verhaal.

Iets wat ik als erg prettig ervaar. Even uit de realiteit, niet bezig zijn met de realiteit, maar wegdrijven in mooie fantasieen.

Keek op BBC met Kerst de originele Mary Poppins en daarna was er ook nog Saving Mr Banks. Allebei mooi, maar de tweede met het verhaal van de schrijfster van het boek en hoe haar jeugd en vooral haar vader haar inspiratiebron was voor het boek. En hoe Walt Disney uiteindelijk de rechten kreeg om het te verfilmen. Maar ook hoe het zat met haar nukkigheid en haar wens dat alles 'goed' werd verfilmd. Heel indrukwekkend.

Wegdromen uit de realiteit. Veilig en prettig. Alleen kan dat niet eeuwig duren. Maar nog wel vandaag. Heb mijn bed lekker verschoond; kan ik vanavond in een knispervers bed springen. Wegdromen over zaken die waarschijnlijk niet (meer) in mijn bereik liggen. Wel in mijn dromen.

Fijne Eerste Kerstdag gehad met een aantal van mijn familieleden bij mijn moeder. Mijn broer en zijn vrouw hadden het voorgerecht gemaakt, mijn dochter en mijn zoon het nagerecht en een andere broer had mijn moeder geholpen met de groente en aardappelen. Het was allemaal harmonieus, de nadruk lag op wat er allemaal wel was en hoe fijn het was om bij elkaar te zijn en dat maakte het prettig. En natuurlijk het (achter)kleinkind. De showstopper :) Daarna de afwas in een minikeuken, maar ook die afwas was uiteindelijk weer af.

Nog een kopje koffie voor iedereen waar het een beetje behelpen was met een minikoffiezettertje voor 2 kopjes. Humor meneer Sonneberg!

Hulp bij Kerstdiner

Laat die Swedish chef maar lekker in Zweden koken. Heb wel een Scandinavisch tintje bij deze Kerst. Mijn broer is over uit het verre en altijd koude Noorden. Leuk! (En zonder aanhang; nog beter, tenzij het nieuwe en bij hem passende aanhang zou zijn, maar die stoplichtrelatie-aanhang...brrrrrr). Het schijnt daar wel op Eerste Kerstdag te gaan sneeuwen. Dat mist hij dan.

Kreeg zojuist(zojuuuuuuuuuuuuuuist) een kaartje in de bus van mijn zoon met zo'n lief zinnetje, dat ik even in janken uitbrak. Eventjes maar hoor...Geen schade aan de make-up.

De zon schijnt en opeens weet je het; je gaat nog even snel buiten de ramen zemen. Ja echt! En dankbaar dat ik het kan. Want ken genoeg mensen die het maar graag zouden willen doen, als ze energie genoeg hadden. Dus met een lach op mijn gezicht (ja buren....raar wijf), mijn ramen gelapt, gezeemd en weet ik veel. Blessing my House, zoals altijd op maandag. En weer dankbaar dat ik hier de energie voor heb en zin in. En zo mijn huis en mijn leven chaosvrij hou.

Ik ben dankbaar dat ik naar een foto van de tweede leg van mijn ex-man samen met mijn kinderen kan kijken, zonder er afgunst of jaloezie bij te voelen. Alleen maar fijn dat mijn kinderen hun best doen om voor hun nieuwe familie aardig te zijn. Dat ze hun eigen mening hebben gevormd.

Je ergens thuis weten en voelen. Geliefd zijn. En misschien begint dat gevoel simpelweg bij jezelf. Dat je begrijpt dat je goed bent in al je onvolmaaktheid. Dat je liefde niet hoeft te verdienen, maar voorradig is. Ook voor jou. Net als Oprah ooit hysterisch uitriep: You get a car love, you get a car love and you get a car. love.

Oh ja...nu alvast mijn ingevroren bijdrage aan het Kerstdiner morgen bij mijn moeder met mijn familie uit de vriezer halen!

Alles is gedaan; tijd om te genieten.

Oh oeps.....helemaal vergeten om al mijn lezers (en dat zijn er zo ontzettend veeeeeel!) te bedanken voor hun bezoekjes, hun commentaar en lieve wensen. En soms niet lieve wensen, maar wel altijd uit een goed hart ga ik maar vanuit.

Fijne en vooral liefdevolle dagen, hoe je ze ook invult.

Hoofd in de pauzestand

Was vroeg wakker, maar het was nog pikdonker en er stond niets op de agenda, mijn bed lag heerlijk warm en veilig, dus maar even naar een luisterboek van de bieb geluisterd en wat verder gedommeld.
Heerlijk.

Toch nog even - het was nog eventjes relatief droog - naar de bibliotheek gefietst (ja hoor!) om wat uitgelezen boeken te retourneren en eentje die ik niet meer kon verlengen, want gereserveerd. Had 'm niet eens gelezen, dus dat leert mij weer om niet te gulzig te zijn. Gewoon meenemen wat je ook echt kan lezen en rekening houden met een veel langzamer leestempo dan voor de 'crisis'. Haha!

Flikkerde nog wel bijna in het gras toen ik afstapte, maar dat was meer onhandigheid. Moest smakelijk om mijzelf lachen. Muts! Liet de fiets bij de bieb staan en liep het stuk naar het winkelcentrum verder. Ja, om even te neuzen bij de winkels en gelijk wat extra beweging. En om mijn 3 kerstkaarten op de bus te doen. (Kerst)postzegels zijn zo duur geworden, dat ik echt moet nadenken of ik me dat kan en wil permitteren. Eigenlijk niet meer dus. Gelukkig had ik eind vorig jaar een velletje gekocht en dat kwam goed van pas.

En ook nog de moed gehad (u kunt nu lachen) om een fietswinkel in te stappen en te vragen naar fietsen met een lagere instap. Maar die verkochten ze daar niet. Moet ik dus echt naar het 'Grote' winkelcentrum. Staat nog steeds op mijn "Wil ik nog regelen" lijst. Schuif ik gewoon op naar het volgend jaar. Of in die tijd soepeler worden hahah!!

En hoogtepunt van de dag was dat ik een volkoren klein Frans broodje (Batard) zelf in de snijmachine deed (dat gaat tegenwoordig daar zo; scheelt weer personeel natuurlijk) en het lukte om het te snijden. In de broodzak stoppen wat minder, maar ach...ik frot dat thuis wel weer op de juiste volgorde. Meestal koop ik die soort broden ongesneden, want zo lekker om een brood te snijden, maar ik wilde mijn 'snijmachine-angst' overwinnen en dat kan alleen maar door het te doen. Want wat was het ergste wat er kon gebeuren? Dat ik het brood overdwars zou snijden? Of in blokjes?

Zo push ik mezelf iedere dag om dingen te doen die ik liever niet doe. Of vermijd. Of uitstel.

Verder, bijna vergeten, zag ik dat ik 'recht' heb op een aantal vakantiedagen in de WW. Maar dat die dagen vervallen aan het einde van het jaar. Dus maar opgenomen en dat betekent dat ik een weekje geen sollicitatie-activiteiten hoef te doen. Want Kerst valt heel gunstig. Niet dat ik op een ver en exotisch eiland zit hoor :)

Maar even loskoppelen, vooral de week van Kerst, dat is wel prettig. Voor het hoofd.

Net een la van mijn commode (letterlijk, mijn vader heeft erop gelegen, mijn kinderen en ik. Hij stamt dus uit de jaren dertig met in de binnenkant van de laden nog een kleur - een soort zalmroze - uit die tijd. Heb alleen jaren terug, toen ik het als ladenkast in gebruik nam, de opstaande rand eraf gesloopt.) uitgeruimd, uitgestoft en schoongemaakt met een sopje. En daarna opnieuw ingedeeld. En toen ook maar wat achter het deurtje lag/stond/gepropt was. Nog een oud kaartje van de Haarlemse Honkbalweek 1981 gevonden. Tsja..

Lekker werkje! Vond ook mijn oude zondagsschool-liedjes boek nog. Miniboekje, maar ja, ook voor mini-handjes he.

Van de week even contact met mijn kleindochter via Video-whatsappen. Zij snapt dat al helemaal, die kleine rakker en riep telkens Oma!! Nou, toen kon je me opvegen hoor. Of eigenlijk, ik gleed uit door mijn tranendal op de vloer. Van vreugde.

Ben een gezegend mens. Dat ik de liefde om mij heen zie en ervaar. En hopelijk ook teruggeef.

Voorbereid op 2019

Altijd kijk ik ieder jaar naar mijn vaste lasten. Waar kan ik nog schrapen, kaasschaven of weet ik veel. Of hoe 'verdien' ik geld door naar een andere aanbieder van een dienst over te stappen.

Zo 'verdiende' ik in 10 minuten € 100,-- door naar een andere Energiemaatschappij over te stappen. En hield ik € 10,-- in mijn zak, door juist niet te kiezen voor gespreid betalen van mijn bieb abonnement, want dat is wat het extra kost als je het per maand wil betalen.

Verder vandaag toch nog maar wel wat voorraad gehaald, want dat wordt allemaal per 1 januari duurder ivm de BTW verhoging. En fijn dat het in de aanbieding was, dus nu nog voor maanden volkoren pasta en rijst op voorraad. Kan ook nog wel maanden havermoutpap eten mocht er niets in de knip zitten haha - noem ik het gewoon dat ik op een vloeibaar dieet ben.

En 'verdiende' ook nog een leuk bedrag door te bellen met de Spoorwegen dat ik mijn kortingskaart wilde opzeggen. En toen kreeg ik heel veel korting op de kortingskaart als ik maar wilde blijven. Met die korting wil ik dat graag.

Ga binnenkort ook mijn internetprovider bellen met dezelfde riedel. Dan wordt toch een beetje de commerciele kant in mij wakker en weet ik dat ik goed kan onderhandelen. Maar nu voor mij.

De zorgverzekering ben ik nog niet uit. Via de gemeente kan dat bij 2 partijen en dat is dat per maand inclusief het eigen risico. Dat heb ik nu nog op een aparte rekening staan, alvast voor 2019 gereserveerd.
Wel is het pakket uitgebreider dan mijn budgetpolis, maar in vergelijking tot mijn polis nu, toch een hoger bedrag per maand. Is dat handig? Heb ik dat allemaal nodig. Ik ben bijvoorbeeld nog nooit bij de fysiotherapeut geweest in mijn hele leven. Dus nog maar goed nadenken.

Foto van Pixabay

En denk nog na over het huren van zonnepanelen. Of dat echt wel zoden aan de dijk zet, meer besparen dan ik moet betalen voor de huur. Want ik moet blijvend investeren, ze worden nooit investeringsvrij dus van mij. Uiteraard wel goed voor het milieu ja.

Moet opletten dat ik niet door mijn stressplafond schiet. Want ik begin de dag met "Oh ja...dit uitzoeken, dat uitzoeken, hierover bellen en nog voor einde van het jaar". En vergeet dan dat ik ook even mag ontspannen. Nee...dat mag dan niet, want eerst al die nuttige dingen uitzoeken!! En regelen.

Pffff..

Minder narcistisch denken en doen

Dat betekent dat de wereld niet om mij draait. Dat ik niet alles wat ik her en der lees, bij anderen of over anderen, op mijzelf hoef te betrekken. Want zo belangrijk ben ik niet. En ik ben zeker niet het middelpunt van het Universum. Wat zeg ik, zonder mij, draait de wereld gewoon door. En dat is maar goed ook.

Dat beseffen en er ook naar leven, geeft rust. Geeft ook wel te denken over het waarom van die manier van concluderen en denken - zou ik net als mijn vader een narcist zijn? (Vader met diagnose he...niet zelf bedacht, wat momenteel errug trendy is; elke rotvent is een narcist). Want ik lijk in zoveel opzichten zoveel op hem. Zijn lichaamsbouw, zijn kop, zijn schijnbaar makkelijke manier van met mensen contact leggen, zijn mateloosheid, maar misschien ook wel dat agressieve gedeelte (al sloeg en trapte ik mijn kinderen niet of schold ze uit voor weet ik veel), misschien wel in de vorm van passief agressief maar dan op mijzelf gericht.

Maar ook zijn frustratie, zijn eeuwige gevoel dat hem onrecht wordt of is aangedaan, dat hij niet gezien wordt voor wat hij allemaal zou kunnen, want eigenlijk kan hij zoveel heel erg goed, het beste van iedereen in feite, als hij nou maar de kans kreeg om..(oh ja..dat is typisch een narcistisch denkpatroon). Het mijne ook misschien?

Dat hij er moeite mee had te zien dat hij beperkt was in zijn mogelijkheden. Geen middelbare school kon afmaken, want totaal geen interesse in school. Liever sporten. Dat zijn ouders vonden dat hij naar de HBS moest, maar dat dit veel te hoog gegrepen was voor hem. Dat hij vroeger grapte dat hij zijn rapport verscheurde, in de gracht gooide en dan zong; Alle eendjes zwemmen in het water.
Maar wel van zijn kinderen goede rapporten eiste. Altijd ruzie hierover thuis. Beter, beter, haal je diploma's, heb je je huiswerk gemaakt. Harder leren, harder, harder.

Dat zijn jongere zus kennelijk de status 'hoogopgeleid' kreeg van zijn ouders, terwijl ze 'gewoon' kleuterleidster was, vond ik altijd enorm niet naar de feiten willen kijken. Een kleuterleidster is, gezien de feiten, niet iemand die in de categorie Hoogopgeleid valt. En zeker niet met de onnozelheid en wereldvreemheid van mijn tante. Het ironische is wel, dat iedereen vond/vindt dat ik uiterlijk zo op die tante lijk. Mijn vader peperde dat ook altijd nog even vrolijk in: "Je bent precies zoals mijn zuster, dik en lelijk. Jij vindt nooit een vriendje. Niemand wil je als zo dik blijft.

Maar zo waren de vastgeroeste ideen van toen. Mijn vader 'kon' niks, want gemankeerd en mijn tante die was geweldig, maar zo lelijk, want dik tsja....daar was ook geen vent voor te vinden. Uiteindelijk wel, maar die werd door mijn vader ook niet goed bevonden. Terwijl hij toch echt de zoon van een dominee was, dus uit 'hogere kringen' kwam. Maar er mankeerde wat aan die man vond mijn vader. (Ja, Pa, dat hij aan me zat).

Het levert wel enorme frustratie op, die onderlinge rivaliteit, vooral als beide willen bewijzen dat ze de beste zijn. Mijn vader en zijn zuster die speelden dus levenslang het spelletje 'IK ben de beste'. En iedereen in de familie speelde mee. Om maar van hun ouders erkenning te krijgen. En van de omgeving. En van de kerk. En van de toevallig langslopende boswachter.

Mijn vader te snel en jong al een getrouwde man met kind en daardoor uiteraard ook verantwoordelijkheden. Dat kon hij helemaal nog niet. Een baan hebben en houden. En natuurlijk een eigen woning. Een gezin onderhouden. Een woning waaraan constant verbouwd moest worden. Waar hij geen talent voor had, maar het moest maar. En nog meer kinderen. Constant op zijn tenen lopen.

En dan mijn moeder die beweert dat mijn vader zo lang 'stabiel' was omdat zij iedere keer hem stuurde en rustig hield. Nou mam...volgens mij ben je nog nooit met hem mee naar zijn werk geweest. Wat toevallig het 'Gekkenhuis' was. Maar daar werd altijd bij gezegd door mijn vader dat hij er werkte. Niet zat. Dat heeft hij toch maar mooi 40 jaar kunnen volhouden, naast alle veranderingen in zijn gekkenhuis, moeilijke bazen en moeilijkheden in zijn eigen hoofd. En 40 jaar kunnen zorgen voor brood op de plank. Dat is ook helemaal niet gek. Maar het lijkt wel - nu hij dood is - dat mijn moeder alle credits voor die prestatie ook naar zich toe wil trekken. Doordat mijn vader zolang gewerkt heeft, geniet mijn moeder nu van een goed pensioen. Dat is niet haar verdienste. Ik word altijd kriebelig als ze daar zo minzaam over doet. Of dat huis. Maar er ook niet weg wil. Want staat toch wel in een goede buurt.

Hoe ironisch was het dat mijn vader jaren later, na een heftige tijd met psychoses en beginnende Alzheimer, nu wel in 'het gekkenhuis' zat. In de isoleer. Maar in de club in zijn woonplaats.

Toen mijn vader eenmaal de diagnose Alzheimer (plus nog wat andere dingetjes) had gekregen en thuiswonen geen optie meer was, want te onvoorspelbaar in zijn agressieve gedrag, pochte hij nog steeds dat hij de beste was van de afdeling. Dat hij in feite te goed was voor zijn nieuwe huis, maar ja...dan kon hij de anderen begeleiden.

Toen ik hem een keertje in het verpleeghuis opzocht uit mijn werk, toen riep ik iets van dat ik op hem leek. In een helder moment antwoordde hij toen; "Ja, maar in mijn koppie zit niks meer".

Juist toen ik mijn uiterste best deed mijn paniek te bestrijden en te bezweren door maar weer in de cijfers en feiten te duiken over mijn financiele toestand en mijn toekomst,  kreeg ik een appje van de Kerstvrouw. Dat er iets voor mijn deur stond!

Eerst moest ik nog voor Orakel spelen bij de droomuitleg over iemand die over allemaal dozen had gedroomd. Ik wist eigenlijk al direct wat het betekende, maar had geen zin in pijn. En ontkenning.
Dus zei haar dat ze waarschijnlijk zelf wel gaat snappen wat het symbool hierachter - nadenken over aan wie je je genegenheid schenkt - betekent. Misschien mam, ga je het ooit eens snappen. Ja, ook ik snak kennelijk naar erkenning.

Dus daarna de deur pas open kunnen doen en daar stond mijn eigen Kerstdoos! Een kerstpakket. Mega groot, moest 'm met twee handen optillen en zwaar. En zo attent. Ik keek nog in de straat of ze misschien stiekem nog ergens met de auto stond, zodat ik haar kon bedanken, maar ze was al richting mr X en hondje gereden.

Nu ga ik koffie maken (want die was net op!) met de koffie uit mijn kerstpakket. Wat een heerlijk gevoel. Dat ik niet onzichtbaar ben.
Kreeg trouwens nog van een lezeres van mijn blog ook een heel mooi voorstel. Wat ze vroeger altijd in de kerk zeiden: we moeten omzien naar elkaar. (Maar dat toch wat minder deden). Alleen daarvoor al, door het bloggen kom je in contact met zoveel bijzondere mensen, zat ik gisteren met een smile van oor tot oor. En voelde de schraalheid her en der veel minder urgent.

Foto van Pixabay

Boekbespreking: Stil

Las het boek Stil van Thomas Raab.

Beangstigend en beklemmend en naar een einde toewerkend wat niet voor de hand ligt. Het is een combi van een thriller en een roman.

Het gaat over Karl Heidemann, een baby met een overgevoelig gehoor. Alle geluid komt keihard binnen en zelfs het zachtste gefluister is een kwelling. Zijn ouders bedenken dat alleen absolute afzondering van de buitenwereld hem rust geeft, wat ook zo is. En altijd maar weer een flesje drinken.

Hij groeit op in een donkere bunker onder zijn huis en dat heeft catastrofale gevolgen wanneer hij als jongen zijn eigen idee van rechtvaardigheid en verlossing (vooral dat woord en begrip) botviert op de bewoners van zijn dorp.

Maar nooit vindt hij waar hij (en iedereen in feite) naar verlangt. Liefde. En vindt hij het wel, dan kan hij het niet krijgen.

Lezen!

Als je elkaar niet meer vertrouwen kan

Ken je dat? Heb je al jarenlang een goed werkend, in elke sleuf soepel glijdend boodschappenkarretje-muntje aan je sleutelbos en ben je van plan je karretje weer keurig netjes op de karretjesparkeerplaats terug te zetten, komt er een miezerig stelletje aan je vragen of ze je karretje mogen overnemen.

"Nou, nee...ik heb zo'n muntje erin"
"Oh geen probleem....hier is een ander muntje"

Wat een klote muntje blijkt te zijn, want hij past op geen enkel wagentje!! Net als de huidige eigenaar te dik en nergens in en bij passend. Weg ermee!

Gelukkig, want zo ben ik, heb ik dan nog een reserve-boodschappenkarretje-muntje ergens in de krochten van mijn boodschappenbejaardensleurhut.

Minder minder minder paniek

Slecht idee om als "slik direct een kikker in de ochtend" mijn specificatie van de WW te openen. Maar ja, beter maar meteen doen, dan is dat ook weer klaar.

Kreeg direct het gevoel dat ik die Blonde was die riep; Minder minder minder! En dat was ook zo, het was alweer minder minder minder, maar ik sprak mijzelf ernstig toe en droeg mezelf op om na te rekenen wat het precies was.

Ten eerste krijg je bij de WW-uitkering pas achteraf de vakantietoeslag betaald, waarvoor ze 8% van je uitkering inhouden. Die krijg je in mei of aan het einde van de uitkering betaald als gespaarde sigaar uit eigen doos.

Ten tweede betrof het de maand november en daarin had ik de eerste weken nog ziektewet uitkering gehad. Maar omdat ik op wonderbaarlijke wijze genezen was, val ik de rest van de maand onder de WW. Het was dus geen maand-uitkering, alhoewel het daar zo wel stond gespecificeerd (nogal slordig he), maar 'slechts 2 weken. En mijn schrik dat ik een hele maand van minder dan € 400,-- moest rondkomen klopt dus niet.

Nou ja...het klopt wel natuurlijk, want de ziektewet wordt per week betaald, achteraf en de WW wordt per 4 weken betaald, achteraf en nieuw (voor mij dan) is dat je aan het einde van de maand, dus niet na die 4 weken,  je inkomstenspecificatie moet indienen, ook al heb je niets verdiend. Doe je dat niet op tijd, dan krijg je je uitkering ook later. De uitkering over een hele maand (of eigenlijk vier weken) komt ergens in januari. Helaas net als alle grote rekeningen betaald moeten zijn. Adem in...en heeee...ook weer uitademen he! (Keek gisteren op de Belg een documentaire over een diepzeeduiker, die zonder zuurstof meer dan 100 meter diep duikt).

Het zijn dus allemaal korte perioden die je moet overbruggen als die op andere momenten worden uitgekeerd dan je gewend bent. En waar je rekeningen uiteraard niet op aangepast kunnen worden, want die komen op een vast moment per maand.

Het is dus weer een kwestie van met de grote schuifpuzzel schuiven. En blij zijn DAT ik nog kan schuiven, al wordt de ruimte om te schuiven steeds kleiner. En moet ik mijn paniek in bedwang houden door nog steeds naar de bedragen onder de streep te kijken. En niet aan impulsen gehoor geven. Omdat ik dat waard ben...of om frustraties weg te poetsen. Dit is wat het is, hier moet u het mee doen.

Foto van Pixabay

Geen schulden, alles betaald, dak boven mijn hoofd en brood met pindakaas (en lekkere komkommer) op de plank. Genoeg kleren om elke dag een ander setje te kunnen maken als ik zou willen. Dus ga genieten van dat kopje koffie, waar je ook nog geld voor hebt om te kopen en ga de dingen doe die je blij maken. Sluit dit af. Werkje gedaan. Klaar.

Het kan allemaal nog veel erger. Kijk bij eens bij Annemiek; of klik hier: Kerstactie Annemiek

Likdoornpleister-Kerstversiering

Een tijd terug, eigenlijk al weer een heel tijdje terug,  had ik veel last van een hardnekkige likdoorn bij mijn kleine teen. En nee, te zunig om mijzelf een bezoekje aan een pedicure te gunnen.

Dus van die rondjes gekocht die je over de plek kan plakken zodat de harde plek niet tegen de andere teen komt en pijn veroorzaakt. Het middenstuk van die rondjes, een klein stipje, bewaarde ik omdat ik dacht dat ik daar wel iets mee kon. Ja, een rare afwijking, maar goed er zijn ergere dingen lijkt mij.

En plakte het restmateriaal deze Kersttijd op een glazen potje en heb zo een winters Kerstpotje waar ik een waxinelichtje in kan doen.

Had 'm vannacht ook buiten kunnen zetten, dan zat er ook sneeuw op, maar het dunne laagje wat viel is nu al aan het smelten. Geen lekkere knerp-laag helaas.

Had gisteren op de Belg de Andre Hazes film opgenomen: "Bloed, zweet en tranen". Nu heb ik altijd vrij weinig met Hazes gehad. Vooral omdat hij zoveel zoop en zijn kinderen daardoor hetzelfde aandeed als zijn vader hem. Weinig geleerd. Zijn zoon dreigt dezelfde weg op te gaan (vond ik, nou vooruit, vind ik). En toch vond ik het een interessante film. Vandaag bekeken. Die Rachel was veel minder zonnebankbruin dan ze in het echt eruit ziet. Helaas was het in elkaar slaan en schoppen van de vader maar al te levensecht. En het niet erkennen van zijn talent door zijn vader; dat het allemaal maar zo zo was, dat het eigenlijk niks voorstelde. Nee, anderen, die waren veel beter. Die konden echt wat.

Die hele vader was een rotvent, die waarschijnlijk door zijn vader ook al weer in elkaar geramd was, maar ergens moet je die cirkel van ellende toch een keer doorbreken. En niet onze nationale bierbrouwer blijven sponsoren.

Het is hier nog enorm mistig. Een beetje zoals mijn vooruitzichten zijn. Misschien ligt er achter de mist wel iets moois, leuks, fantastisch of misschien juist het tegenovergestelde. Maar daar hoef ik me nu, in de mist, geheel niet over druk te maken.

Witz

Ken je grap van die vrouw die op tijd op haar afspraak bij de fanclub moest komen en daar wel vijf keer op diverse manieren aan herinnerd werd? Door de fanclub.

Die liep keurig ruim voor de tijd, dus niet op tijd, met alle benodigde documenten en zaken de deur uit en halverwege klopte ze op haar jaszak waar ze altijd haar OV-card in bewaard. Amai! Die hing nog thuis in het sleutelkastje.
Teruglopen dan maar want zonder reizen gaat niet. Ik werd niet boos, maar verbaasde me erover, het vergeten van zoiets essentieels - een voorbode van vroege Alzheimer soms?

Nu was de tijd te krap geworden. Gelukkig stond in de schuur haar fiets, maar jemig de pemig zeg...dat stond niet in de planning. Verkeerde (te gladde, geen goede hak) schoenen aan, gleed lekker weg van de pedalen en werd de fiets daar dan niet gestolen bij de bushalte? Niet zeiken; gaan!
Dus fietsen maar; kon zo in een slapstick en he...gelukkig ik (u had het al geraden) zag een stoepje waar ik een voet op kon neerzetten en op enigzins normale wijze kon afstappen. Fiets vastzetten aan zo'n nietje met dubbele sloten uiteraard. En snel, want de bus zou zo komen. Oh..het begon ook nog te gieten. Niet op gerekend. (Ja, stom!).

Oh..bummer, bus heeft vertraging, haal ik de aansluiting op het station nog wel? Nee..waarschijnlijk net niet. Dan moet ik maar de volgende trein nemen en aldaar een beetje doorlopen. Beetje erg doorlopen. Wat een ander rennen zou noemen.

Gelukkig haalde de bus wat tijd in onderweg en net dat minuutje inhaaltijd was genoeg om de geplande trein toch nog te kunnen halen, dus kon ik weer wat relaxter bij de desbetreffende halte uitstappen en naar de geliefde gebouwen van de fanclub lopen.

Melden bij de balie, bij de V-tjes. Immer gerade aus mevrouw en dan hoog, nog hoger. Daar weer een balie met een V-tje.
Volgens mij hebben de Vtjes standaard het zinnetje: "met WIE heeft u een afspraak????" in hun welkomstgroet. En de blik in de ogen dat deze persoon totaal onbekend is bij de balie.  Alsof die V-er vandaag nieuw is begonnen daar. Alsof jij daar iets heel erg raars staat te beweren. Dus haalde ik hun eigen brief maar weer eens uit de tas en liet de V de naam zelf maar lezen.

'Oh ja'.

Moest op een volgnummer letten wat ik kreeg en dan me bij een volgende balie vervoegen. Mijn nummer was ruim tien minuten over tijd. Wat wel grappig is, overtijd zijn als je ruim in de vijftig bent. En helemaal grappig als ik zoveel berichten kreeg van de fanclub of ik er wel op TIJD wilde zijn. Uberhaupt moest zijn. Want anders...

Wat ik helemaal des fanclubs vond is de opmerking over de duur van mijn uitkering. Hij vroeg aan mij waarom zo kort? Nee...daar had deze medewerker geen verstand van. Dat was een andere afdeling. Gut, die opmerking hoorde ik al vaker in mijn traject alhier. Niemand die mij even klip- en klaar uitleg kan geven. Ook in de brief met toekenning van de uitkering staat er niets over de opbouw. De site geeft ook geen uitsluitsel, althans; ik kwam op iets anders uit.

Dat ik vanuit de ziektewet in dit hokje kom, was ook niet helemaal helder, maar dat had dan weer met privacy te maken werd me verteld. WTF??? Wie bedenkt dat. Binnen de fanclub mag belangrijke informatie niet worden doorgegeven of ingezien want dan staat mijn privacy in het geding. Joh....die heb ik allang niet meer.

Moest ik daar nogmaals mijn hele dossier even gaan toelichten. Dus dat wierp een geheel ander licht op mijn huidige status. En ging lekker van de tijd af. Hoe efficient. Maar dat kwam mij wel goed uit, want die hele afspraak, inhoudelijk, was nogal overbodig in mijn ogen. Maar we spelen het spel gewoon mee.

Het is dat ik dit allemaal al van te voren had bedacht, dat het inderdaad zo zou kunnen lopen. En dat ik ook van te voren had bedacht dat ik me er niet meer gek door laat maken. Niet meer. Meeveren en laten gaan. Deze grote organisaties zijn gewoon niet te veranderen. Niet omdat ik me daar druk om maak of me dingen afvraag. Ik doe er totaal niet toe.

Mijn gele hesje zat in de was, maar die had zo maar aangekund.

Ik vond dat ik nog wel recht had op nog een gratis kopje machinekoffie en dronk dat aldaar rustig op. Om even alles te laten bezinken. En aan mijn koffie voor de dag te komen. Gratis. Nou ja, minus de reiskosten uiteraard.

En toen was het wel een beetje op; geen energie of zin om nog wat 'leuks' te gaan doen. Buiten dat ik nog even moet wachten op inkomen, wil ik niet mijzelf in de verleiding brengen om mijn geld aan stomme dingen uit te geven. Dus terug in de trein, het regende alweer. De bus stond ook al in de regen te wachten en gelukkig stond mijn fiets zeiknat aan het nietje klaar.

Foto van Pixabay

En nog niet eens een lamp die ik kan oppoetsen en dat er dan een Geest uitkomt, waar ik drie wensen mag doen, gewoon een bespaarlamp. Dus nog een keer met de stofkam door mijn vaste lasten. Maar ook:

Hoe strakker ik budgetteer en mezelf het gevoel geef dat er niks meer 'kan', want straks is alles op,  hoe vervelender het voelt. Het mezelf toekennen van een Fun-budget geeft al wat ruimte. In het hoofd. En ja, daarvoor stook ik overdag niet hoger dan 15 graden, maar pas als het donker wordt gaat de kachel wat hoger. Dus zit ik met een trui aan een beetje kou te lijden, maar als ik zo direct even naar buiten ga, dan lijkt het straks weer ontzettend warm binnen. Dus alles is relatief.

Lees net een artikel in de (online) krant met de kop "wie arm is kan zijn recht op hulp niet pakken" met als reden dat aantoonbaar is dat wie arm is, die kan niet helder denken, kan niet meer goed plannen en kan zich irrationeel gedragen. Het reduceert uw hersencapaciteit".

Moet je nagaan hoe slim ik zou zijn als ik niet 'arm' was!

Oh ja...ik verdenk mijzelf van het hebben van een Dramaqueen persoonlijkheid, heb nog steeds Obesitas (dus geld genoeg voor eten), dak boven mijn hoofd en een 'geheim' buffertje onder mijn matras, dus ik ben nog steeds geen kandidaat voor het programma van Beau of zo.

Sterren

Gisterennacht zou er een meteorietenzwerm over ons land komen en alweer nam ik me voor om te gaan kijken. Want gratis entertainment, hoe mooi is dat!

Ja, koud, maar toch de wekker midden in de nacht gezet, kleren aan, sjaal om, contactlens in en kijken naar het westen, daar was het het best te zien.

Maar al snel, nadat ik door alle felle tuinlampen had heen kunnen kijken, zag ik dat de lucht dichtbewolkt was. Niets te zien daardoor. Maar een paar open plekjes.  Heb er echt wel een half uur naar staan turen. Ook om mijn ogen te laten wennen aan het relatieve donkerte.

Jammer, want altijd zo mooi om te zien. En om alles hier op aarde weer even te relativeren.

Helaas Pindakaas dus. Om over pindakaas te spreken. Gisterenmiddag hing ik mijn pindakaashouder vol met een pot pindakaas voor de vogels buiten en vond nog een vetbol (in een luchtdichte doos opgeborgen) en een netje pinda's. 

Ook weer gratis entertainment, al die vogels die nieuwsgierig komen kijken en proeven. 

Dan is het leven simpel en mooi. Als je oog blijft houden voor het kleine maar meest waardevolle. En je niet bang laten maken door een gek op de werkplek van je kinderen. Of een terrorist in een dichtbij buitenland. Zodra je ze in je hoofd laat kruipen hebben ze gewonnen. Kopkracht schreef Adriaan van Dis in zijn boek Familieziek. Kopkracht!

Worstjes op mijn borstjes, ballen op mijn dijen

Gisterenavond opgelet dat ik na het avondeten niets meer at of dronk, behalve water, want ik moest vandaag wat buisjes bloed laten prikken, nuchter, voor de jaarlijkse diabetescontrole bij de huisarts. En urine inleveren. Dus ook daar op letten, potje mee naar de badkamer, zodat ik met mijn slaperige hoofd niet vergat dit op te vangen als eerste de volgende ochtend.

Het is zo'n potje met een klein buisje erbij waarmee je de urine vanuit de grotere pot overbrengt in een buisje mbv een vacuumsysteem (nou...het was nog een hele toer om erIN te plassen en dan ook nog eerst jezelf goed wassen, want anders neem je verontreiniging van buitenaf mee in het potje of urine, en dan de middenstroom opvangen.

En dan de urine koel bewaren, wat niet zo moeilijk is want de kachel stond niet aan, dus maar 15 graden beneden. Toch maar nog even in de koelkast gelegd dat buisje. En briefje neergelegd dat ik het niet moest vergeten mee te nemen!!

Het was druk en meestal ga ik tegen het einde van het prikspreekuur, want ik hoef niet op tijd op mijn werk te zijn en dan kunnen anderen die wel werken of naar school moeten voor. Nog een prettig kort gesprekje met de mevrouw die het bloed prikte gehad en haar nu alvast Fijne dagen gewenst. Gelukkig vond ze snel een goede zichtbare ader (zou dat ook met mijn stressniveau te maken hebben?) en hoppa...3 buisjes vol.

Daarna even langs de winkel; had nog een stuk vlees in de diepvries met bot, dus daar ga ik vandaag heeeeeel langzaam lekkere soep of saus van maken, maar had geen courgette meer in huis. Een beetje Marokkaans georienteerd denk ik die soep/saus. Meer meer meer, want dan kan ik het er mooi weer een tijdje mee uitzingen.

En er lag een boek op de mat van Frans de Waal. Kadootje van een krant omdat ik een proefabonnement had. Voor dat geld heb je nog niet eens de omslag van dit boek en ook nog eens elke zaterdag de krant op de mat. Zo komt Splinter door de zuinige winter! Ik let altijd op dit soort aanbiedingen, want dan voel ik me 'rijk'. Denk altijd maar dat mensen die roken, dit bedrag per dag in de lucht blazen. Per dag dan.

Gisteren echt een trutterige versierdag. Met inderdaad nog allerlei 'vergeten' schatten op voorraad, dus niks nieuwe ballen, lichtjes of wat dan ook. En ik had verleden jaar, na de Kerst, in de opruiming wat kleine dingetjes gekocht voor dit jaar alvast. Daar ga ik vandaag maar eens mee froebelen. En dan zo'n fotootje maken a la Silvie Meis, met een bal over je dij.

Word ik net gebeld dat de afspraak voor volgende week niet kan doorgaan, want de huisarts is (nog) ziek. Nu ergens in het nieuwe jaar maar een afspraak gezet.

Ach...dan is het bloedprikken en urine opvangen maar alvast gedaan. Ik weet de uitslag nu al want volgens de fanclub ben ik helemaal genezen.

Genezen niet, maar ik ben er wel klaar mee.

Vandaag een stukje gemaakt van dingen die ik al in huis heb, jarenlang, behalve een tak dennengroen, want dat maakt dat alles zo lekker nostalgisch ruikt. Maar goed, die kost niet zoveel dat ik er niet meer van kan eten. En bovendien, het stuk schaap uit de diepvries staat al de hele middag te sudderen en kost me niets want kado gehad tgv het offerfeest. Wel vanochtend even gekeken wat ze tegenwoordig allemaal in kerststukjes gooien. Veel waxinelichtjes - leuk als het in de fik gaat en veel dennenappels al dan niet wit of met glitterwit bestrooid. Lange grote bakken, 3 dennenappels erop en hoppa.
Een andere glazen schaal die ook al eeuwen bij de Kerstspullen staat, vulde ik met allerlei soorten Dennenappels, echte, nepperds, gekleurde, geverfde, als het maar Dennenappels zegt.

Maakte nog een kerststolpje van een Nutellapotje (goed dat ik nu wel de deksel had bewaard), hertje erin, wat glinsterdingen van honderd jaar oud et voila; verpakking hergebruikt en zo schattig. Hertje vorig jaar afgeprijsd met 50% in de bak bij de Hema gekocht; na de kerst.

Dat carousselachtige ding op de voorgrond, daar hangen heel fragiele Engeltjes aan en die gaan bewegen als het kaarsje aan is. Ook al jaren oud.

K-dag

Het zou een kut-dag kunnen worden, als ik dat toeliet, maar ik kies ervoor om het een Kerstversierdag te laten worden. De kamer en boom wel te verstaan.

Had me voorgenomen om dat vandaag de hele dag lekker te mogen doen. Op tempo elfendertig. Om wat gevoelens van die andere K weg te strijken. Oh ja, strijken, dat ga ik straks ook nog doen. Heerlijk rustgevend. Naast de verplichte dingen. Die wel k. zijn, maar goed; so be it. Het is niet allemaal leuk tenslotte.

Kwam erachter dat ik door eigen onoplettendheid pas later dan gehoopt mijn uitkering krijg. Nou, dan kook ik deze week nog maar een voedzaam soepje; kan ik de hele week van eten. En even diepvriesduiken. Wil mijn hazelnotenvoorraad voor de barre winter nog niet aanspreken namelijk.

Lees ik net dat de Albert Heijn binnenkort minder dierenvoer gaat verkopen en meer verse maaltijden. Daar gaat mijn goedkope ragout!

Maar nu zit ik dus tussen de Kerstdozen, die maar een keer per jaar uit de voorraad komen. En zie mijn schatten terug. Vanaf begin December zette ik elke dag 1 Kerstdingetje op mijn buffet, voor de leukigheid. En om niet door te draaien. En voor licht- en luchtigheid.

Doe ik zo direct al de kaarsjes aan. Heerlijk even vluchten naar mijn eigen wereld.

Foto van Pixabay

En prijs mezelf gelukkig dat ik geen verplichte Kerstdagen moet doorbrengen met schoonouders. Gedoe heb over wie de Heilige Eerste Kerstdag krijgt. Of me moet schikken in ideetjes van een ander. Of uitgave patroon van een ander.

Palmolie

In het reisprogramma van Erica Terpstra ging zij naar Brazilie en het viel haar op dat veel inwoners hun oorsprong in (West-)Afrika hadden.

Ook de eetgewoontes kwamen overeen vond ik. Gerechten bereid met of in Palmolie. Diep oranje gekleurde olie. Die alles een aparte smaak geeft. Die de maag van Europeanen meestal niet verdraagt.

En de cultuur over de geesten en godenwereld kwam me bekend voor. Een offer voor de goden en dan een fles Nederlandse Jenever als offer. Bij voorkeur Nederlandse. Of je deurposten daarmee besprenkelen. De forten waar de slaven werden verzameld om naar Zuid- en Noord Amerika te vervoeren stonden aan de Westkust, vaak onder leiding van Hollanders.

Akpeteshie noemen ze die Jenever aldaar. Voor plengoffers aan de voorvaderen, de aarde.

Foto van Pixabay

Altijd als ik wel het eten at wat de familie van mijn ex-man ook at, stond men met de oren te klapperen. Dat ik dat aankon met mijn Europese maag. Grappig, want ik zag Erica ook genieten van diverse Braziliaanse lekkernijen, waarvan de meeste mensen een dagje buikgriep krijgen. Dat laagje spek behoedt ons denk ik voor maag-ellende.

Dat en een grote portie durf.

Koffietijd

Een van mijn Guilty Pleasures is kijken naar Koffietijd. Meestal neem ik het op, dan kan ik de reclameblokken doorspoelen en alles wat ik niet zo leuk of interessant vind,  kan ik zo ook vrolijk doorspoelen.

Maar verder gewoon even een momentje genieten. Met inderdaad een kop koffie erbij. En ja, ik ben me ervan bewust dat het een gesponsord programma is.

Nu hadden ze afgelopen donderdag de laatste uitzending vanuit het pand in het Gooi en zijn naar het grote pand van de Postcodeloterij - het 'groenste' gebouw van Nederland, midden in Amsterdam verhuisd. Oh en vooral de term duurzaam vaak en regelmatig gebruiken. Duurzaam is altijd goed.

Dus weg mooie tuin en leuke paarden op de achtergrond, sfeervolle villa, maar alweer bedacht dat de hoofdstad toch echt wel het middelpunt van het universum is. En je daar moet zijn om je programma vanuit te zenden. En dan op de achtergrond verkeer, kantoren en een tram en dan uitroepen dat het zo 'levendig' is. Ik vind dat gewoon nogal stompzinnig, maar ja, ik woon ook maar in een durp.

foto RTL4

Het is inderdaad een prachtig pand; niets op aan te merken. Prachtig Atrium. Deed me direct denken aan de tijd toen deze firma een nieuwe klant van mij was (binnengesleurd na lang onderhandelen) en ik in een statig pand in Amsterdam Zuid 2 hoge en stijle trappen op moest om bij het kantoor van mijn afspraak te komen. Als een hijgend hert kwam ik boven binnenstappen. Erg prettige contacten. Ik zie ze zo weer voor me. Gelukkig kon ik parkeren op een parkeerplaats op hun eigen terrein.

En interessant dat ik in die tijd van allerlei plannen hoorde die nu aan het uitrollen zijn. Als ik nu even terugdenk, aan die vrouw met haar zakelijke outfit door heel Nederland rijdend en overal weer nieuwe contacten leggen, maar ook oude onderhouden. Hoe klein is dan nu mijn bestaan, op de bank, met een kopje vers gezette filterkoffie, kijkend naar Koffietijd. En blij zijn dat ik vanochtend, ondanks een rare nacht, toch gezond weer opstond, ook nog zin in de dag had en dus direct maar mijn kikker van de dag aanpakte.

Begon namelijk de dag met het vervelendste karwei in het huishouden (vind ik althans); het doucheputje en het roostertje schoonmaken. Las namelijk de column van Paulien Cornelissen in de Volkrant van zaterdag hoe je dat niet moet aanpakken (al douchende bedenken dat de douche niet goed doorloopt en dan dat glibberige...nou ja, we herkennen het wel). En eigenlijk doe ik deze klus vrij regelmatig wat betekent dat het minder goor is. Maar ik kan nog steeds niet goed tegen haren in een putje, ook al zijn het mijn eigen haren.

Daarna lekker de was in de machine gestopt,- die kan ik zo ophangen - ruikt het straks ook weer lekker in huis en nadat ik gedouched en aangekleed was, mijn rondje Bless the House weer gedaan.

Over de houdbaarheidsdatum

Las online een artikel over een aantal presentatoren van in de 70 die nog steeds werkzaam zijn en volgens de auteur (en volgens de directeuren van de organisaties waar de presentatoren voor werken) VER over de houdbaarheidsdatum zijn.

Frederik, Witteman en Meurders dus.

Witteman heeft zelf aangegeven te willen stoppen met het programma Buitenhof. Misschien zag hij de bui al hangen. Meurders moest weg, maar luisteraars van het programma (Spijkers met Koppen) protesteerden en nu mag hij blijven (voor hoelang?) en over Philip Frederik weten we denk ik allemaal hoe hij zijn ontslag kreeg te horen. Niet echt charmant.

Wel vreemd toch die conclusie, dat ze ver over hun houdbaarheidsdatum heen zijn. Als we momenteel allemaal zeker tot 68 jaar moeten blijven werken. Terwijl de meeste tv-kijkers steeds ouder worden. Jongeren Netflixen liever; tv-kijken op vaste tijden?

Sprak van de week een buurvrouw uit mijn rijtje en die gaf aan hoe lekker het was toen ze van de VUT-regeling gebruik kon maken. Lekker met 60 jaar niet meer hoeven werken. Ik grapte nog dat ik daarvoor betaald had, want op een gegeven moment is die hele VUT-regeling gewoon opgeheven, terwijl ik daar jarenlang premie voor moest afdragen, maar goed...ik denk dat als ik ooit uit dienst ga (uiteraard moet ik dan sowieso nog zorgen dat ik ergens In dienst kom) dat met 50 jaar werkervaring achter mijn naamkaartje is.

Ik wil ook wel graag stoppen met werken op mijn 60ste. Maar dat kan niet. Heb niet goed genoeg gezorgd voor mijzelf, een aantal keren in mijn leven weer helemaal vanaf nul moeten beginnen, een scheiding, ontslag een aantal keren en daarna weer helemaal onder aan de ladder beginnen en daar pluk ik nu de wrange vruchten van.

Gelukkig is die stomme reclame van Het Zwitser Leven gevoel niet meer op de tv.

Foto van Pixabay

Maar er is bij mij helemaal geen verlangen naar een Zwitser Leven Gevoel aanwezig. Gewoon verlangen naar Leven vind ik eigenlijk al heel mooi. Dat ik dat voel. Dat ik voel.

Of een kusje van mijn kleinkind. Eigenlijk de onbetaalbare dingen van het leven, die een onbeperkte houdbaarheidsdatum hebben.

Grappig; krijg op zondag (maar dat zal wel niet in de berekening van de methodiek zijn meegenomen; ik snap ook nog wel dat er niet een medewerker NU aan het tikken is) NOG een keer een reminder voor een afspraak met de fanclub via SMS.

Hou de postduif in de gaten, want die komt van de week natuurlijk ook geheid langs met een briefje aan zijn poot.

Quinceañera; ook voor een echte prinses?

In grote delen van Zuid-Amerika (en in Noord-Amerika onder de Amerikaansen van Spaanse/Latijns Amerikaanse afkomst ook) is de vijftiende verjaardag van een meisje een belangrijk moment. Dat wordt dan ook groots en uitbundig gevierd. Het markeert de overgang van kind naar jongvolwassene.

Meisjes worden uitgedost als prinsesjes in prachtige jurken en er wordt een groot feest gegeven. Bijna zoals een bruiloft. Ouders van een vijftienjarige hebben daar vaak jaren voor gespaard.

Vraag ik me direct af, nu prinses Amalia vandaag 15 is geworden, of zij het dan juist in een dress-down manier viert. Want jurken zat in haar eigen kast of die van mama en kroontjes ook her en der verkrijgbaar. Dus dat hele mooi aankleden is voor haar nogal blase. Been there; got the designer T-shirt.

Zou een zwerverparty een ideetje zijn. A la Oma bij het Leger des Heils in de leer en een dagje in de opvang meelopen in dito kleding. Een oud Adidasje, een verwassen shirt en oude versleten sneakers? Je haar ongewassen en in zo'n muts weggestopt.

Al is dat verschil 'met de straat'  niet meer zo duidelijk want ik zie in de bus maar al te vaak meisjes van 15 zitten met een jas die mijn hele maandinkomen kost. En dito schoenen. Of de laatste telefoon en van die oortjes zonder draadjes.

Waterdicht systeem a la Kanniewaarzijn

Kent iemand nog die scene uit Van Kooten en De Bie, waarin Van Kooten zijn dubbele, neen, zelfs driedubbele, neen, zelfs meerdere agenda's systeem uitlegt. Zodat hij geen enkele afspraak mist.  Moest daar toen al enorm om lachen. In de tijd van alles op papier. Ook de obsessieve manier van alles perfect willen doen, zonder doorstrepingen.

Daar moest ik een beetje aan denken toen ik als eerste in mijn persoonlijke omgeving online en ook digitaal,  een uitnodiging kreeg voor een gesprek bij de fanclub. Genoteerd hoor (ze zouden uiteraard net als bij andere systemen een soort van "gelezen" kunnen inbouwen). Bij sommige van hun taken en berichten is dat ook zo. Dus dan lijkt het mij wel genoeg. Is het aan mij om dit te onthouden op welke manier dan ook.

Toen de dag erna op papier dezelfde uitnodiging, via de brievenbus (hoera...de postbode is zo ook weer/nog verzekerd van werk). Een paar dagen daarna werd ik gebeld. Ik  stond onder de douche, maar er was een voicemailbericht ingesproken. Heel erg d u i d e l i j k  en langzaam ingesproken en of ik niet zou vergeten dat ik dan en dan en daar en daar een afspraak heb.

Vond drie maal een reminder wel prachtig en een beetje overbodig, maar nog steeds vond de fanclub van niet. Want ik werd nogmaals gebeld de dag erna of ik mijn voicemail wel had beluisterd. En of ik echt, echt echt echt zeker te weten zou komen????

Ach meneer probeerde ik nog ironisch, u bent zo in ieder geval verzekerd van werk. Want hij vertelde dat hij een enorme lijst had van mensen die hij moest bellen om te checken of ze hun brief hadden gelezen.

Geweldig toch? Hoe bedenk je 'werk'.

Vanochtend had ik even een plaatselijke depressie, maar juist door nog even rustig te blijven, te concentreren op vandaag en wat er nu allemaal wel goed en prettig en mooi is, lukte het om dat gevoel achter me te laten. Niet te negeren, maar het was er en nu is het weer weg. Dat betekent dus niet dat mijn hele dag naar de filistijnen is.

De koffie loopt door, ik ga wat dingen van mijn to-do lijstje af handelen en geniet van de geur van speculaas in mijn huis. Gisteren wat speculaasjes gemaakt. Hadden nog wel iets harder gemogen, want denk ik iets te dik dan de standaard koekjes, maar ach...das macht auch kein flaus aus.  Het ging me om het idee. En hoe fijn het is als je huis zo lekker geurt.

Want nu staat Kerst voor de deur te dringen natuurlijk en zijn alle Sint items weer naar zolder verbannen. Of in de uitverkoop.

Deed vanochtend mijn Kerstster bij het keukenraam uit (laat hem in de nacht aan; dat vind ik mooi; jaahaaaaa verspilling, maar in deze tijd kunnen er niet genoeg positieve lichtjes zijn) en nu weer aan gedaan want zo grijs en donker hier.

Sinterklaas...wie kent hem niet?

Had een aantal Sinterklaas-pakjes (met nog heel fout kadopapier erom) liggen die ik wilde brengen naar voor wie ze bestemd zijn. Maar dan moet ik reizen, want ze wonen niet om de hoek. Of op fietsafstand. (Vooruit; ik trek die afstand niet). Of kiezen voor opsturen. Dan is het even berekenen wat goedkoper is. De portokosten of de reiskosten.

Nu had ik nog een buskaartje bewaard van een actie die eigenlijk al verlopen was. Stond op het punt dat kaartje weg te doen tot ik las op het kaartje zelf dat het geldig was tot en met eind van het jaar en niet tot de actietijd. Dus dacht ik dat ik maar eens burgerlijk ongehoorzaam moest zijn en gewoon proberen of ik er nog mee kon inchecken. Kon ik desnoods bij dezelfde halte weer uitstappen bij negatief resultaat.

Het was mooi weer, geen regen in de voorspelling, de lucht was strakblauw en ik had er zin in. Dochter zat op haar werk, dus kon ik daar de pakketjes droppen. En vandaar uit naar zoon zijn woonplaats. Goedkoper dan een aantal postzegels uiteindelijk. En met dat kaartje zou ik helemaal spekkoper zijn!

Maar toen ik dus tot mijn grote vreugde merkte dat het kaartje inderdaad geldig was, werd de zuinige vrek wakker. Oh aha...dan kunnen we dus een Rondreisje maken. Binnen het gebied van de busmaatschappij dan.

Maar dat gebied is verder dan ik dacht.  Zo ging ik kijken hoe de leegte was nadat "I Amsterdam" er niet meer stond. Een stuk rustiger (en saaier) nu dat gedeelte van het Museumplein. Moet je je niet omdraaien natuurlijk, want dan struikel je over de ijsbaan. Arme toeristen die op zoek gingen naar dat plein met die letters voor een selfie op Feestboek.

En ach...nu we er toch zijn ook nog maar even een bezoekje aan een museum (met de museumjaarkaart he..dus gratis.) en sowieso heerlijk even een plaspauze; ook geheel gratis.
Op het station is dat tegenwoordig al € 0,70. (Jemig; ik lijk echt wel Scrooge. Het rotte is dat dit ook gewoon mijn realiteit is). Maar hahah...apres nous Le deluge zegt de Madame de Pompadour in mij. Of een andere Franse dame. Soit.

 

Foto ANP/Parool

Oh...vergeet nog te melden dat mijn dochter voor haar collega's de meest verschrikkelijk heerlijke cup-cakes had gemaakt met gezouten caramel topping met koffiesmaak. Zelf nam ze niks; ik wist ook wel dat het niet voor mij de beste keus was, maar goed; dan maar de rest van de dag opletten en geen lunch genomen. En veel gelopen. Zo praten we dat voor onszelf weer goed.

In het Stedelijk de tentoonstelling bekeken over Amsterdam Magisch Centrum. Vond het interessant te zien dat wat wij tegenwoordig hebben met belettering (werkelijk overal een tegeltje of bordje voor) toen ook opgang had. Met hippe letters, die je nu zo weer aan de muur kan hangen. Wel met andere teksten, want de gezelligheid of eigenlijk kneuterigheid viert hoogtij momenteel en toen was het een protest tegen de gevestigde orde. Prachtige afritspakken gezien.

Alweer 50 jaar terug dus. Herkende er wel dingen van maar dan meer bij de alledaagse zaken, zoals die witte dunne kniekousen. Of alle dames op straat met een hoofddoekje. Niemand die erover zeikte toen.
Maar opgroeiend in een provinciestadje waar de verzuiling nog volop aanwezig was, was Amsterdam ver ver weg. Je hoorde vaag iets over nozems. Later over hippies. Maar daar bleef het wel bij. Ik was te jong om die periode heel bewust te hebben meegemaakt.

Verder niets bekeken, wilde misschien nog wel naar de basiscollectie,  maar vond die lange roltrap maar niet (hahah...muts...eerst naar boven en dan pas he ...). Toen nog maar even gekeken in de museumwinkel. Waar ik enorm moest lachen om de prijzen. Dat je - omdat je dat potloodje in een museumwinkel koopt - € 5,-- voor een gewoon potloodje gaat betalen.
Maar; klanten genoeg hoor.

Zag daar ook leuke exotische en hilarische kerstballen en dacht aan een blogger die haar Kerstboom op die manier altijd volhangt. Helaas waren ze ook wat aan de prijs, dus liet ze maar hangen. Ik heb thuis nog genoeg Kerstspullen.

Toen weer de bus in, overstappen, nog een keer overstappen en nog een keer. Ondertussen contact met zoon of hij thuis was, maar die zat voor zijn werk in het buitenland, dus pakketje door zijn brievenbus gedaan. Gelukkig kwam de bus terug redelijk snel. En overstappen maar weer. En zou ik nog naar het grote Zweedse warenhuis bussen. Ja...die bus kwam al over 4 minuten....

Nee; genoeg. Klaar. Het was al donker en sowieso zou je daar toch weer geld gaan uitgeven. Niet doen, niet nodig, lekker naar huis. Bedacht onderweg dat ik eigenlijk nog met iemand moest afspreken om wat af te geven, maar toen was de energie wel een beetje op dus niets meer doen vandaag.

Dus alweer inchecken, overstappen en hehe...lekker thuis. Wereldreis voor maar € 1,50!

Na zo'n dag op adrenaline is het altijd weer even afkicken en terug naar de grote stille heide. Waar sommigen ook erg naar verlangen. Dus.

Een huis is geen museum

Had een hele stapel 'dure' tijdschriften gekregen in een Goodie-bag bij een evenement van een dito tijdschrift. Eigenlijk vond ik maar 1 tijdschrift echt interessant en die ligt nu op de Kerststapel - leuk om dan wat leesmateriaal te hebben. De rest zat ik een beetje mee in mijn maag.

Te 'mooi' en te 'duur' om bij het oud papier te doen vond de prijsbewuste en zuinige kant in mijzelf. De andere vond dat eigenlijk een excuus om vast te houden aan iets wat je voorheen ook niet had, een ongewenst geschenk eigenlijk, maar kennelijk moeilijk om op te geven.

Keek op Netflix naar een aantal afleveringen van Consumed. Over gezinnen die zo ontzettend veel spullen hebben verzameld, dat hun huis, maar eigenlijk hun leven, vol is gelopen en tot stilstand gekomen is door alle spullen. En het zijn nooit de spullen die het probleem zijn, maar wat er onder ligt (ja...behalve stof inderdaad). De coach gaat altijd goed in op wat de huidige situatie symboliseert en waarom het kennelijk zo moeilijk is om los te laten.

Het hele huis moeten ze leegmaken, dus alle spullen gaan door hun handen en ze mogen dan al besluiten of ze dingen in een container gooien, of weggeven of later besluiten wat er mee moet. Spullen worden opgeslagen en ze leven dan 2 weken in een leeg, schoon huis, met alleen de strikt noodzakelijke spullen.
En dan na 2 weken mogen ze 25% houden van de opgeslagen dingen en 75% moet weg. Juist door die 2 weken zonder al die 'afleiders' in de vorm van rotzooi of spullen of 'heb ik toch echt nodig die verzameling van vult u zelf maar in of deze steelpannen waren nog van oma en die MOET ik echt bewaren wat ze kookte altijd onze erwtjes erin' kijken ze anders naar hun neiging om alles te moeten bewaren of verzamelen, komen ze erachter dat ze al die spullen niet echt missen. Maar nu de muur van spullen weg is, moeten ze wel aan hun relatie met elkaar werken. Wat eng is, confronterend soms, maar meestal helend.

Gelukkig komt er ook een Handige Harry die goed kijkt hoe kamers beter kunnen worden ingeruimd en de kinderkamers leuker worden en betere opslagruimtes. Niet om meer zooi te kunnen bewaren, maar om de spullen die je hebt niet je hele huis te laten overnemen. Klaar met spelen; speelgoed opgeruimd in de kast. (En dan niet dat je de deur niet open durft te doen omdat er dan een lawine van speelgoed op je af komt). Ook een grappig idee wat ik zelf ook vaak gebruik (als excuus); als ik nou maar genoeg plastic bakken had, dan zag het er wel 'netjes' uit. Nee dus; dan heb je gewoon teveel ongebruikte en onnodige zooi. Use it or loose it zegt de coach.

De echtgenoot hield van vintage auto's en uiteraard alle onderdelen van die auto's in drievoud en van oude 'vintage' foto's. In dikke albums. Of los. En alles in grote hoeveelheden. Tot hij bij het sorteren tot de conclusie kwam dat een huis geen museum is. Ja, dan zou je nog toegang kunnen heffen en geld verdienen met je collectie haha!

Maar enfin...die tijdschriften dus. Ik moest toch bij de huisarts zijn om een potje voor urine op te halen voor binnenkort de controle van bloed en urine voor diabetes, dus heb de tijdschriften daar aangeboden. De receptioniste wilde eerst nog even kijken of het wel geschikte tijdschriften waren - ik zei nog dat het geen porno was - en vond ze 'geschikt'. Nu zegt de achterdochtige ik dat ze die tijdschriften misschien zelf wel meeneemt, maar he.....laat het los, laat het los. Ze zijn niet meer van jou.

Iedereen blij. En ik dumpte nog wat oud papier in de papierbak. Dat geeft sowieso altijd een prettig opgeruimd gevoel. Voor hergebruik. Maar geen stapels meer in mijn huis. En nog maar weer eens kritisch langs alle 'opberg' plekken gaan. Of wat ik bewaar het bewaren waard is, of dat ik beter iemand anders er mee blij kan maken. Of de afvalbak.

Voelde me gisterenavond een beetje koud en koude neus. Onder het dekentje wat ik voor kleinkind maakte gezeten en hahah...moest me inhouden om niet alle ritsen honderd keer open en dicht te doen. Keek naar Into the Woods, maar wist niet of ik er nou blij van werd of niet. Amerikanen moeten eigenlijk niet met Europese sprookjes knoeien.

Oven-fitness

Terwijl er iets in de oven/magnetron staat en de tijd verder tikt, buig ik door mijn knieen en doe dit minimaal 30 keer achter elkaar.

Zo kan ik kijken of mijn hartige taart al goed gaar wordt en niet te te donker van boven, eventueel een stukje folie erover doen en doe direct iets wat goed is voor beenspieren en kont.

Joehoe

Vanochtend in bed bedacht ik dat ik als eerste vandaag mijn haar ging wassen, de donkere was in de machine zou gaan doen en mijn wekelijkse rondje Bless the House natuurlijk afdraaien. Omdat me dat zoveel voldoening geeft.

De taak verder voor vandaag van Flylady is schoonmaken bij de voordeur en gang. Een beetje Amerikaans want je moest alle eventuele pompoenen van Thanksgiving opruimen, want dan was er ruimte voor Kerstversiering.

Mijn pompoen (die niet buiten lag hoor, maar op een buffet binnen,  ligt in de kelderkast te wachten tot ik zin heb in iets met pompoen. En mijn Kerstkrans op de voordeur is zo duurzaam (haha extra punten voor het woord duurzaam), die pak ik uit de schuur en hang ik over de deur. Ooit zag ik online een ideetje met zo'n kledinghanger die je bij de stomerij krijgt, zo'n dunne buigzame ijzeren. Die kan je ombuigen tot een soort haak waarmee je je krans aan je deur kan hangen. Ideaal. Dit soort dingen kan je ook bij een tuincentrum kopen denk ik, maar dan moet je geld uitgeven. Dan ben ik toch liever Kreatief met Kurk.

Foto van Pixabay

Na de voortuin, nog even wat uitgebloeide zaken gesnoeid in de achtertuin en met dit warme weer gaat mijn margriet in een pot ook weer bloeien. Grappig. Het was gisteren behagelijk genoeg in huis om de kachel niet hoger te hoeven zetten, dus een dagje stoken uitgespaard.

De was net opgehangen, dus buk en strek en buig en strek en de trap op en af lopen. Allemaal goed voor het lijf.

Hoor dat het alarm nog werkt en dat ik voor de middag al een groot gedeelte van mijn To Do lijstje heb af kunnen werken. Zonder extreem moe te zijn of te worden. Hoe fijn is dat.

Zag net dat de huur voor December is afgeschreven en mijn boekhouding nog steeds in de plus staat. Daar ben ik heel tevreden over en trots.

Nieuw nieuw nieuw

Nieuw verhaal onder het tabje "verhalen".

Hoor graag hoe het bevalt.

Had iets online besteld, iets moois, leuks en echt nodig (dacht ik op dat moment). Het kwam, het was leuk en nieuw, maar echt nodig? En voldeed het wel aan al mijn eisen? En was het echt echt nodig.

Dus goed nadenken en niet te lang aarzelen. Bij je besluit blijven betekent dat. Niet weer een Marnixje doen...twijfelen dus.

Hoppa; alles terug in de doos en terug ermee. Als dingen leuk zijn, maar net niet goed genoeg, niet meer doen. Niet met 'we doen het er maar mee' leven. En ook goed kijken dus of het echt echt echt nodig is of alleen maar ik wil het.

Kan ik mooi een donatie doen aan mensen die mijn keus niet eens meer hebben. Of juist in het verleden daar teveel van gebruik hebben gemaakt en alles kwijt zijn.

Klik hier maar: Annemiek's Kerstactie 2018

Oh ja, de wantjes zijn al klaar. Enorm genoten van het maakproces en het bedenken hoe ze er dan wel uit moesten komen te zien om die kleine lieve handjes warm te houden in onze koude winter van vandaag wel 12 graden :) Luciferdoosje erbij gelegd om de grootte aan te geven. Hahah (kan natuurlijk ook zo'n groot pak lucifers zijn, voor de open haard of zo).

Mijn kinderen doen niet echt iets aan Sinterklaas. Maar toch voor elk van hen en kleinkind een klein pakje. Voor haar deze wantjes voor haar lieve koude handjes. He...rijmen en dichten zonder de plichten.

Want en wel daarom!

Gisteren had ik 'opeens' het idee om naar de plaatselijke Kringloop te fietsen. Het was tenslotte heerlijk en droog weer. En vond dat ik maar eens 'erop uit moest. Maar voor iemand die 'verre' maar vooral moeilijke stukken vermijdt omdat ik dan denk dat ik moet stoppen en/of afstappen onderweg en van mijn fiets val, wel een kleine overwinning.

Had ik dan een doel bij de Kringloop?  Ja, Duplo blokken voor kleindochter. En gewoon even neuzen. Altijd leuk toch. Het voordeel van een gewone winkel is dat het daar allemaal nog redelijk te betalen is, al vind ik wel dat ze sommige zaken in de prijsklasse Action hebben geprijsd. Ook niet duur en vaak meuk, maar dit is toch echt tweedehands. Dus ook in een Kringloop kritisch op de prijs letten.

Moest toen ik van huis wegging even nadenken wat de route ook alweer was en hoe ik dan afstappen zoveel mogelijk kon vermijden. Dus heb ik denk ik wel een onlogisch rondje gefietst, maar ach...tijd zat tenslotte. En het was droog en heerlijk zonnig weer. Dus geniet er gewoon maar van. Dat je mobiel bent, buiten bent en nog met een 'doel' ook.

Geen Duplo gevonden maar alweer vond ik het enorm druk. Enorm. Overal toch even geneusd. Altijd leuk en eraan gedacht leesbril mee te schleppen. Geen Duplo blok te zien, wat ik wel snap. De rest was leuk, mooi, maar nee....niet nog meer zooi in mijn huis. Ben juist aan het minderen. En toch kon ik de verleiding van een mini-kerstschud-dingbolletje, zo truttig mogelijk, niet weerstaan. Ik rekende € 0,50 af. Dat vond ik nog relatief duur, want daarna liet ik mijn fiets staan en liep om de hoek naar de bouwmarkten om daar, nou ja eigenlijk alleen bij die ene die met een K begint en op arwei eindigt, bij de woonspullen te kijken en te kijken bij de gordijnroeden voor een mooie stop op het roetje wat ik bij de tekentafel voor mijn kleindochter gebruik. Zag daar zo'n kerstschud-dingbolletje voor € 2,--Dacht zelf aan twee bollen of desnoods 2 tennisballen maar dan zou het kind denk ik met die ballen gaan spelen (dat zou ik ook doen).

Wat ik wel zag vond ik te duur, dus la maar. Wel heeeeel veel kerstspullen al. De herten vliegen je om de oren. Maar leuk om inspiratie op te doen. Want ik heb niks nodig. Haal de kunststof Kerstboom zeker voor de 25e keer uit de voorraad en die heeft zijn geld dus allang opgebracht. Zag er weer veel staan, sommigen met instant lichtjes erin. Handig, maar ook; lichtjes kapot => dahaaag Kerstboom.

Daarna nog langs die andere bouwmarkt gelopen, maar ik besloot dat ik geen zin had in naar binnen te gaan dus terug naar de fiets en ik wist dat ik terug een andere route kon kiezen waardoor ik via een woonwijk zo op het fietspad zou uitkomen en dan was het nog steeds appeltje-eitje om zonder af te stappen naar huis te komen via de vele fietspaden die hier zijn.

Vanochtend was het nog even droog voordat het zou gaan regenen en dus - had nog steeds goede zin kennelijk - alweer op de fiets, naar de bibliotheek. Boeken teruggebracht en weer nieuwe meegenomen. Zou ik nog naar het winkelcentrum verderop gaan, even kijken? Nee...alweer...niets nodig en doelloos rondlopen brengt me alleen maar in de verleiding was ik bang.

Terug naar huis en voordat het zou gaan regenen lopend de boodschappen gehaald, maar ook daarbij goed op budget lettend, want de fanclub stort pas over een paar weken, dus ik moet goed op mijn cashflow letten. Wel fijn dat ik inkomen krijg, dat ben ik me welbewust.

Voor kleindochter had ik een muts (met pompoen hahah, hoe schattig!) en sjaal gebreid. Ze heeft een lief winterjasje met een rood hartje erop, dus ik heb een bijpassende kleur gemaakt, rood dus. En vond bij Zeeman piepkleine handschoentjes, maar man......kan totaal niet goed schatten hoe klein haar handjes nog zijn, want ze verzoop erin.
Die moet mijn dochter maar aan haar nichtje geven die is 2 jaar ouder en past ze denk ik wel. Of in de kast laten liggen. Dus online nog maar even gezocht naar patroon voor wantjes voor een peuter, want kind hoeft nog niet op haar smartphone te typen, dus een want kan prima. En nu dus wantjes aan het breien. Met een aparte duim, maar supersimpel (vind ik dan) en zo leuk om te doen.

En het houdt me van de straat natuurlijk.

Net de Kerstster opgehangen voor het keukenraam, want morgen Eerste Advent. En deze week is het ook nog Chanoeka. Haal ik zelf het licht naar binnen en hoop het deze maand vooral licht en luchtig te houden en her en der het Licht te verspreiden. Met oog voor de kleine wonderen. Of grote dat mag ook. U in uw klein hoekje en ik in t'mijn.

Foto van Pixabay