Zakdoek?

Toen ik met mijn zoon naar mijn moeder en familie reed voor Kerstmis, was het een mooie gelegenheid om een beetje bij te praten. Vooral te horen wat er zijn leven speelde. Omdat hij eerder  appte dat een vriend die in het ziekenhuis lag, slecht bericht had gekregen.

Alleen die combinatie van woorden "ziekenhuis" en "slecht" is heel fout. En dat bleek ook uit zijn verhaal. Een jonge vent, hij kon mijn zoon zijn, een routine operatie, een toevallige ontdekking van kanker en dat niet alleen maar ook uitzaaiingen. Bam!

Dat zet alle zaken weer even in een ander licht. Kijk momenteel de serie 'Gevoel voor Tumor' en daarin overkomt een man van dezelfde leeftijd zoiets. Wat de impact is op een leven wat op het punt staat op te bloeien. En ook weten dat kankercellen bij jonge mensen veel sneller groeien dan bij oudere. En tegelijkertijd, dat het leven van alle anderen gewoon doorgaat. En je eigen leven on hold lijkt te staan, terwijl je ook graag meer wil kunnen, maar er de energie niet voor hebt.

In de auto is het altijd fijn met elkaar praten. Je hoeft elkaar niet aan te kijken - vooral mannen schijnen dat moeilijk te vinden - maar kan toch je hart luchten zonder dat de ander de emoties direct op je gezicht leest. Of op zijn of haar manier uitlegt.

Ben trots op de man die mijn zoon geworden is. Gevoelig, empathisch, maar ook ambitieus en bezig zijn dromen te verwezenlijken. Zoon was wel verkouden geworden en al toen hij me ophaalde kon ik hem wat zakdoekjes uit voorraad meegeven.

Gisteren een groot deel van de middag met mijn broer doorgebracht. Ik was - en dat vertelde ik hem ook - in eerste instantie een beetje pissig over het feit dat hij toch niet naar mij zou komen, maar ik 'op audientie' mocht komen op het vliegveld, net voordat hij vertrok. Nog even snel de dingen af raffelen, zo ervaarde ik dat. Maar omdat ik heb geleerd dat het niet goed is om altijd in hetzelfde denkpatroon te blijven hangen, bevroeg ik mijzelf of dat echt zo was. Of dat ik het alleen maar zo 'wilde' uitleggen - zodat mij alweer onrecht werd aangedaan en ik mijn Bor de Wolf pak weer uit de mottenballen kon trekken.

De dag van zijn vertrek besloot ik om gewoon simpelweg te genieten van het feit dat ik hem kan zien, spreken en bij hem kan zijn en binnenkort ook nog weer wat langer als ik naar hem toe ga. Dus verpest deze dag nou niet, maar zie wat het voor mooie dingen brengt.

Dat, en het vertellen hoe ik me in eerste instantie voelde en dat ik dus beter moet doorvragen, gaf gewoon lucht. Hij gaf aan dat hij nogal vaag had gedaan. Dus dat we allebei nog steeds moeten leren doorvragen.
Fijn om bij elkaar te zijn. Ik mis hem regelmatig en uit ons gezin met 7 kinderen is hij de enige waarmee ik een heel goed contact heb. Omdat we daar allebei moeite voor doen. Al jarenlang.

Ook broer was snipverkouden geworden. Mijn moeder had hem uiteraard ruim voorzien van voorraden zakdoekjes en ook ik gaf hem nog wat voorraad mee. Niet fijn vliegen met dichte oren en neus, maar het is niet anders.

Thuisgekomen gooide ik er nog maar wat extra vitamine C in, maar ik hoop dat de bacillen mij met rust laten.

Beetje vreemde dag vandaag; voel de druk van nog 'snel' van alles regelen wat er te regelen moet voor het einde van het jaar en doe ik dat wel afdoende, goed genoeg, zuinig genoeg, weet ik veel genoeg.

Voorlopig ga ik zo eerst maar de was ophangen. En daarna me in het boodschappengewoel gooien en proberen me niet gek te laten maken door meer meer meer meer meer. Want daar heb ik geheel geen behoefte aan.

Elke dag ruim ik wat Kerstversieringen op. Zo wordt het huis steeds weer wat 'kaler' en opgeruimder en word ik ook niet overspoeld door Het Grote Opruimen. Iedere dag een beetje past beter bij mijn ritme.

Kan ik nu alvast in mijn boodschappenlijstje Kerst 2019 zetten: niets! Alles qua versieringen en kaarsen, servetten etc op voorraad. Hoe fijn is dat!