Ritme van de regen

Ben even gaan terugdenken waarom 'een nat pak' en dus de hele middag 'nat' op mijn werkplek moeten zitten kennelijk me zoveel doet. Meer dan ik wil en meer dan ook nodig is, want het is maar tijdelijk en jemig...je bent echt niet de enige die wel eens door de regen moet. En het is maar regen.

Heb pas relatief laat een rijbewijs gehaald, want tijdens en voor mijn huwelijk wel rijlessen genomen, maar dat werd al snel te duur en van geen enkele kant kreeg ik ook maar enige waardering voor mijn poging. Ik deed niks goed en kon ook nog eens niet autorijden. Het er van huis uit ingestampte - je voldoet eigenlijk niet - stampte hij er nog even verder in.

Bijna als eerste na mijn scheiding mijn rijbewijs gehaald. Zo dan!! Nog steeds geen budget voor een auto, dus moest nog steeds alles met de fiets of met Openbaar Vervoer doen, maar ik kon na een jaar wel af en toe (in de vakanties) een auto huren. Heerlijk was dat, boodschappen doen met de auto, spontaan even ergens heen rijden en dan ook echt van deur tot deur. Echt een groot gevoel van vrijheid.

Tijdens mijn huwelijk had mijn echtgenoot wel een auto, maar was altijd te beroerd om bij regen of onweer ons (mij en de kinderen) even weg te brengen. Nooit spontaan aangeboden. Echt nooit. Eigenlijk was het zijn privé-vervoersmiddel.

Op een ochtend (hij lag in bed) regende en onweerde het keihard en ik vroeg of hij de kinderen naar school kon brengen vanwege het noodweer. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om dat nu aan hem te vragen. Woest werd hij. Hij moest slapen. Zag ik dat dan niet?

Een paar dagen ervoor had een 'vrind' hem gebeld of hij hem van Schiphol kon ophalen. Dat deed hij altijd. Iedereen die hem belde voor een dienst, die was hij terwille. Dus dat wierp ik hem voor zijn voeten. "Ja...maar die betalen mij ervoor"
Dus smeet ik een tientje op zijn kussen, maar goed...ik wist alweer genoeg. Zelfs voor zijn kinderen was het al teveel moeite. Was in die tijd mijn scheiding al aan het voorbereiden hoor. Gelukkig zag ik dat ik op die manier helemaal uitgewist zou worden en dat voorbeeld wilde ik mijn kinderen niet meegeven. Dat had ik thuis bij mijn eigen ouders al gezien.

Dus fietste ik met een kind achterop en voorop mijn fiets door de regen en het onweer en daarna naar mijn werk. En de nattigheid kon me niets schelen, maar het niet belangrijk genoeg zijn, zelfs voor mijn echtgenoot niet. Als er een tekstballon boven mijn hoofd kon hangen stond daarin: Ik voel me zo verdomd alleen.

Kom je als een verzopen kat op je werk aan en dan zegt een uit zijn auto stappende collega...nat hè!

Ja hoor. Jouw hush-puppies kregen net twee druppels mee.

Als ik naar mijn ouders of familie met de trein reisde ergens in het midden van het land, toen mijn kinderen nog heel klein waren, had ik er eentje in de buggy en eentje in een draagzak. En liep ik van het station naar hun huis. Waar de rest van de visite, in hun auto gekomen, zat.  En altijd opletten of je op tijd weer weg ging, want lopen en met de trein en met de bus. Door weer en wind.

Als ik met de trein naar mijn moeder reis, haalt ze me nooit op van het station. Nee...want dan is haar parkeerplekje voor de deur 'weg'.

Jemig...toen ik eenmaal een auto had,  omdat die bij mijn baan hoorde, haalde en bracht ik dat het een lieve lust was. Juist omdat ik wist hoe stomvervelend het is dat je je aansluiting mist omdat de bus niet komt, of net te laat is. En hoe koud het is om te wachten. En hoe fijn het is gezien te zijn.

Maar vooral dat aspect dat het niemand een bal kan schelen dat jij daar in de kou staat. Letterlijk. En dat iemand met een auto de optie heeft om dat op te lossen, maar er geen zin in heeft. Of zich niet kan voorstellen dat je twee keer zo lang onderweg bent. Want altijd een auto gehad. Bijna mijn broers en zussen, op eentje na, hebben één of meerdere auto's. Ook de volwassen neef en nicht. Vanaf 18 een auto. Nooit met de trein gereisd, dus werd er ook als excuus opgevoerd dat de auto kapot was als de tienjaarlijkse visite bij mij werd afgezegd.

Tsja..Openbaar vervoer is voor het plebs natuurlijk.

Anyways..Ik moest toch wel enorm om mijn gezeur lachen. Maar snapte ook waar het vandaan kwam en dat stemde me milder.

Het regende inderdaad toen ik weg moest en ook toen ik naar huis moest. Maar ik vond het helemaal niet erg meer.
Ik snapte waar de treurnis vandaan kwam en had besloten om me niet weg te laten regenen. Vond in de schuur nog mijn zeker 30 jaar oude Agu lange regenjas. Deed een olijk petje op, spoot mijn schoenen nog eens extra in en hoppa...op de fiets jij. Je kan het!

Ik kan het en deed het en verder was het weer zo interessant bij mijn vrijwilligerswerk dat ik alle geneuzel van mijzelf al snel vergat.

Goed gedaan jochie!