In plaats van te doen wat de meeste consumenten op "Black Friday" horen te doen, namelijk geld uitgeven, kreeg ik juist geld terug.
Had correspondentie met de online klantenservice gehad over een product wat 25% minder opbracht dan op de verpakking staat en dus vond ik dat ik wel recht van klagen had. En het was ook een sport of het zou lukken.
Had ik de verpakking al heel netjes bij de weg te gooien plastic verpakkingen gedaan, dus dat was nog even terugzoeken, maar had nog geen rondje weggooien gedaan dus hoera, ik kon het product in de originele verpakking terugbrengen.
Het ging maar om een klein bedrag, maar de sport en het principe maakten dat ik er toch tijd instak. Dat heb ik nu genoeg toch, tijd dan?
Aardige klantenbalie en ik kon de e-mail correspondentie overleggen dus het was uiteindelijk akkoord.
Mooi resultaat en fietste ook nog langs de bibliotheek waar ik zonder extra kosten een paar mooie boeken meenam en wat tijdschriften las. Hoef ik allemaal dus niet aan te schaffen en ook dat vond ik wel goed passen tegen het hijgerige kopen kopen kopen kopen-thema van Black Friday. En wilde al helemaal niet naar het grote winkelcentrum vanwege de te verwachte drukte. Geen behoefte aan.
En aangezien het gisteren Sint Pannekoek was en ik sowieso geen extra boodschappen wilde gaan doen, was het ook nog eens in de avond Sint Pannekoek, terwijl ik naar die andere Sint op zijn dagelijkse journaal keek. Nog eentje over, lekker bij de lunch straks.
Uiteraard voor kinderen gemaakt, maar zulke leuke woordgrapjes en leuke gast-acteurs, dat ik het altijd graag kijk.
Zit ik blij als een kind naar het Sinterklaasjournaal met Dieuwertje Blok te kijken! En moet lachen om Co en Ad Hesie.
Of dat het paard van Sinterklaas eigenlijk zwart is. Maar elke dag wit wordt gemaakt.
En van Dieuwertje Blok. Ben stiekem denk ik een beetje verliefd op haar.
Kreeg gisteren trouwens zulke schattige foto's van kleindochter op het Kinderdagverblijf terwijl haar collegaatjes voor haar zongen. En zij met een mooie versierde Frozenmuts op. Wat een gezellige boel!
Net voordat ze naar bed ging nog even gefacetimed met haar. Dat zijn de zegeningen van de huidige techniek. Die glimlach is vandaag niet meer van mijn gezicht te halen.
Van de week had ik een afspraak met mijn zoon om even bij te praten en sowieso om elkaar 'live' te zien. Hij is druk met zijn carriere en maar weer eens ergens op de wereld te zijn voor werk of privé, dus was blij dat ik hem weer in het eggie zag.
Dus we zaten ergens in een uiterst hip tentje koffie met vooral GEEN gewone melk te drinken in een interieur wat vroeger Malle Pietje erg prettig gevonden zou hebben. Maar wel vrijwel iedereen met een Macbook aan het werk. (Of aan het Netflixen).
Hij vertelde onder andere dat hij samen met zijn zus met zijn jongste broertje heeft gesproken. Niet mijn kind, maar het kind van de tweede (kan ook derde) leg van zijn vader. Dat broertje gedroeg zich niet zo fijn op school (en elders ook denk ik), vertoonde pestgedrag dus zij spraken hem daarop aan. Waarom hij dat nodig vond. Broertje is zo jong nog, dat mijn kinderen ook zijn ouders zouden kunnen zijn. Net als de andere kinderen van de tweede leg.
Wat ik allang weet is dat discriminatie niet alleen aan blanke mensen is voorbehouden. Iedereen doet het. Uit onzekerheid voornamelijk en om jezelf daardoor beter te voelen.
Leuk te horen dat ze regelen dat hun broertjes op een sport kunnen. Hun ouders kunnen dat niet regelen (betalen), maar eerlijk gezegd komt het denk ik ook niet in hun hoofd op om na te denken hoe goed het is als een kind op een teamsport zit. Wat ze daarvan kunnen leren (of afleren). Nu nog iets voor zusje bedenken. Wat vindt zij leuk? Misschien ook wel voetbal?
Omdat mijn kinderen dat wel altijd hebben gedaan - sporten - (maar dan moesten ze van mij dan wel minimaal één seizoen erop blijven en tsja..ik zorgde er financieel voor dat het kon) en snappen hoe goed het is, was het voor hen niet zo ingewikkeld om hieraan te denken en niet alleen denken, maar ook in actie komen om dat te regelen.
Vind het altijd zo mooi om te horen hoe zorgzaam mijn kinderen zijn voor die tweede leg-kids. Ze komen logeren, gaan met ze naar een pretpark of de speeltuin. Ik vind ze fijne mensen geworden, met oog en hart voor anderen.
En vandaag is ook mijn kleindochter jarig. Mijn dochter knutselde gisteren een traktatie in elkaar voor het Kinderdagverblijf en ben zo benieuwd hoe kleinkind dat vindt. Trakteren en voor je gezongen worden door andere kinderen. Drie is ze vandaag geworden.
Het weekend viert ze haar verjaardag dus dan zie ik haar weer. Kanniewachten!
De humor in deze Britse serie is nogal venijnig maar daarom ook wel weer erg prettig voor mij. De hoofdpersoon heeft nogal traumatische gebeurtenissen achter de rug en die probeert ze op haar manier te verwerken. Ze heeft moeite met het onderhouden van relaties en een droog gevoel voor humor. Met haar vriendin had ze een eetcafe met als thema Cavia's.
Haar vader heeft na het recente overlijden van haar moeder weer een nieuwe liefde gevonden, haar zus heeft een man die zijn handen niet kan thuishouden en zijzelf is zoekende en altijd geinteresseerd.
Die 'stief'moeder wordt briljant gespeeld door Oliva Colman, die nu in The Crown op Netflix Elisabeth speelt, een nogal stijve en vooral formele vrouw.
Fleabag is te zien op Net5 en gisteren was de laatste aflevering van serie 1. Hoop dat ze de volgende reeks ook uitzenden, maar geen idee.
De schrijfster van Fleabag, Phoebe Waller-Bridge, speelt ook de hoofdrol. Zij schreef ook het fijne "Killing Eve".
Grappig hoe de berekeningsmethode is voor het afschrijven van vakantiedagen - alleen al het feit dat je ook 'recht' hebt op vakantiedagen is al geinig natuurlijk in de participizzawet.
Ik rekende met de methodiek die ik kende vanuit kantoorwerk en het U WV, namelijk dat alleen werkdagen tot vakantiedagen behoren en weekenddagen niet. En feestdagen tellen ook niet mee.
Nergens kan ik vinden hoe de methodiek werkt in de partizipizzawet. Er is geen handboek of iets overhandigd. De ene ambtenaar verwees naar de andere (u krijgt nog wel een boekje met de regels) en niemand deed concreet iets. En dat allemaal in een periode dat ik nog niet echt hersteld was en mijn brein nogal haperde.
Dus berekende hoeveel dagen ik kon aanvragen en deed dat. Stuurde het formulier ruim een maand voor aanvang vakantie naar het (gratis) antwoordnummer van mijn gemeente. Bewaarde uiteraard zelf ook een kopietje. Want je weet maar nooit tenslotte.
Na bijna 4 weken nog niets gehoord.
Dus nog maar weer eens een brief met kopie aanvraag gedaan nu naar postbusnummer en daarin ook gevraagd of ik in die periode dan vrij ben van de verplichting om te solliciteren.
Ik werd gebeld - hoera contact! - en neeeheeee....zo ging dat niet. Ik snapte de regels niet. Want ga ik met een weekend erbij vrij vragen dan tellen die weekenddagen ook gewoon mee in de vakantietelling. Ik ging toch niet het weekend weer naar huis? Dus dan is het niet 10 werkdagen vrij voor 2 weken, maar 14 dagen vrij vragen. En ga je naar buiten de landsgrenzen dan direct melden als je er weer bent.
Ja, maar ik GA helemaal nergens heen; dat geef ik ook aan op jullie formulier. Niet buiten de gemeentegrenzen. Ik slaap elke avond netjes in mijn eigen bedstee.
Oh...dan had u geen vakantie hoeven aanvragen eigenlijk.
En hoe zit het dan met de sollicitatieplicht. Ik wil juist daarvan een paar weken vrij. Even rust aan mijn hoofd. Dat is de reden dat ik vakantie aanvraag. Niet om 2 weken te zonnen op Tenerife (al zou dat wel heerlijk zijn). Even rust.
De Keesmanager zou mij wel een brief sturen waar alles in staat en het was goedgekeurd die vakantieaanvraag. In de brief staat geheel NIETS over of ik nu wel of niet gewoon door moet solliciteren. Het is een standaard brief met alleen mijn vakantieperiode ingevuld en zelfs dat (de berekening) klopt niet. Dusss.
Weer contact zoeken? Ik ben zelf erg van slapende honden niet wakker maken, maar dat is al gebeurd en dat vond ik al vervelend genoeg.
En dat maakt mij onzeker en gevoelig voor stresssssss. Ik ben helaas niet zo iemand die dan schijt aan alle regels kan hebben en we zien wel, want vaak is de consequentie van 'we zien wel' dat er gekort wordt op een uitkering want u hield zich niet aan de toch algemeen bekende regels. En leg het later maar uit. Het U WV maakte ook zo'n foutje en ik moest ze daarop attent maken en werd eerst gekort (lees de uitkering werd gewoon stopgezet) omdat zij iets fout hadden gedaan.
Kreeg achteraf wel mijn ziektewet-uitkering nog betaald over de weken dat ik niets kreeg, maar heb je zo'n laag inkomen dan is de kans klein dat je ook nog een hele fijne spaarpot over hebt. En dus direct in de problemen komt als gevolg van het korten.
En problemen met de cashflow zijn nooit fijn. Of eigenlijk het afhankelijk zijn van hoe snel draaien de molens van de ambtenarij her en der. Meestal is het windstil rondom de ambtenarenparken.
Op tijd en nog voor de wekker, de (werk)week begonnen en ook nog met goede zin. En dat is zeer prettig, vooral op maandagen.
Las mijn gelarmenteer en snap het wel, maar wat veel schreven; dat het op Pole Position staan, op nummer één, ook grote druk inhoudt. Want maar een wankele positie en daar wordt op geaasd - uiteraard - door lagere nummers met ambitie.
Heb ik eigen nog wel dat soort ambitie?
Door schade en schande heb ik die ambitie moeten leren niet meer te koesteren. Op veel vlakken. Werk je in een commercieel beroep dan wordt je altijd afgerekend op je resultaten. En ben je soms nummer één en krijg je van iedereen in het management complimenten (en juist dat voelt prettig, maar ik snapte al snel dat dit zeer vluchtig is), maar moet je natuurlijk volgend kwartaal dit resultaat overtreffen. En het volgende kwartaal en zo voort en zo voort.
In de luwte is het veel prettiger vertoeven. De druk is minder hoog, maar je kan daar wel prettig werken. Dus zoek niet meer dit soort commerciele beroepen. Al zit het kunnen zien van kansen en onderhandelen in mijn bloed.
Dus ook in mijn vrijwilligerswerk moet ik mijzelf af en toe afremmen. Dan wil ik weer veel graag horen 'hoe goed ik het toch doe'. Wat een tomeloze inzet, inzicht en blablabla. Altijd op tijd, altijd bereid, denkt mee, denkt na... Grote valkuil.
Die komt voort uit het verlangen om leuk gevonden te worden. Goed genoeg te zijn. Zie mij nou eens.
Dus goede commentaren om eens dieper over na te denken.
Wat mij sowieso weer even met de voeten op de vloer deed belanden was de Kerst-actie van Annemiek. Klik op de link om te lezen waarom ze dit doet en voor wie. Kerstactie Annemiek
Zo'n mooi mens die zich inzet om anderen te laten groeien. En weer mens te laten zijn.
Daar geef ik graag aan. En laat daarom de Nieuwste Kerstballen lekker hangen in de winkels. Met schaamte over mijn gezanik over ook wel eens The star of the show te willen zijn. Ik mag blij zijn dat ik elke dag in een schoon bed wakker mag worden, met genoeg te eten in huis, een veilige omgeving en met lieve mensen om me heen.
Net rondje Bless the House afgerond en zo direct even een vers kopje koffie maken. De was draait nog, die hang ik straks wel op.
Dus die nummer Een bij een ander willen zijn? Is dat wel zo nodig. Uberhaupt rugnummers dragen. Mijn vader vertelde vroeger verhalen over hoe zijn schoolrapport nogal veel enen bevatte. Hij verscheurde dit - want ook hij was thuis nooit goed genoeg - en gooide het in de gracht met daarbij het gezongen: alle eentjes zwemmen in het water.
Nooit de beste, de leukste, de slimste, zeker niet de liefste noch de stoutste, de mooiste, de interessantste, de snelste, de fitste.
Nooit de allerbelangrijkste in het leven van iemand. Er kwamen altijd anderen die nog leuker waren, meer te bieden hadden, of slanker of mooier en meer te bieden in materieel opzicht.
Eventjes wel hoor, toen mijn kinderen nog jong waren, maar die heb ik te leen. Later kregen ze relaties en bouwden hun eigen leven op.
Nooit gehoord toen ik klein was; dat ik de allerliefste was. Wel de lastigste, vooral ziek worden net als je ouders gingen verhuizen. En de dikste en lelijkste, sloomste en saaiste.
Of als ik lees dat iemand weer zo'n gezellige tijd met haar allerbeste vriendin heeft gehad. Heb ik niet, ben ik niet en heb niet genoeg middelen om dat te worden of zijn.
Had ik wat gemaakt voor mijn dochter, dan kende ex-man altijd wel iemand die nog beter kon naaien (wat klopt, en kennen in de Bijbelse zin).
Dat klopt eigenlijk niet helemaal, dat ik nooit ergens de eerste in ben of was. Want de eerste die het huis uitging, de eerste die op kamers ging wonen in een andere omgeving, de eerste die ging trouwen en haha ook de eerste die ging scheiden. De eerste die intercultureel een relatie aanging, de eerste die bleef werken toen ze een kind kreeg, die altijd werkte. De eerste van mijn broers en zussen die een kind kreeg, de eerste die een kleinkind kreeg. En ook de eerste die op bijstandsniveau moet rondkomen.
Voel dat het de hoogste tijd wordt om te snappen en te voelen dat ik weliswaar voor niemand de allerleukste, allerbeste, allerliefste, hartsvriend of hartsvriendin ben, de eerste die je midden in de nacht wil bellen, ik dat in ieder geval voor mijzelf kan zijn. Dat ik mijzelf leuk genoeg moet leren vinden.
En anders blijft de optie om de eerste te zijn die weg gaat naar de eeuwige jachtvelden ook nog over natuurlijk. Leuk op de steen: Toch nog nummer 1.
Vanochtend een bruin geworden banaan in pannenkoekjes verwerkt. Met amandelmeel, maar dat bindt wat minder, dus ook een schepje volkorenmeel erbij.
Verse koffie, pannenkoekje met oude kaas (tsja..dat vind ik nu eenmaal heel lekker).
Komt de zon opeens door de grauwe wolken. En ziet de dag er anders uit.
Wat te doen. All dressed up and nowhere to go zeg maar in goed Nederlands. Kan niet elke week uitstapjes maken al zou ik dat graag willen en qua tijd prima kunnen.
Niet siepen, maar verzin wat!!!
Dus de fiets uit het schuurtje gehaald (zo blij dat ik weer als een normaal (nou ja, relatief normaal) mens durf en kan fietsen en maar eens even richting Meubelboulevard gereden. Een dorp verderop. Ik wilde alleen kijken, wat sfeer proeven en ideeen opdoen en ik mocht van mijzelf nu wel dat superzachte knuffelkussentje kopen, wat ik vorige jaar of misschien was het het jaar ervoor al, zag liggen. In de vorm van een Eekhoorntje, superkitsch, maar zag mijn kleindochter er al mee spelen. Of misschien mijzelf wel.
Maar nee...te duur joh..dat is niet voor mijn soort mensen. Stond er meerdere malen mee in mijn handen, maar die innerlijke stem die altijd riep dat ik eigenlijk niks waard ben en dus zeker geen fancy spullen, die riep telkens harder, dan de ik wil het.
Uiteraard is dat item nu al een tijd uit het assortiment. Hahah..zal je krijgen.
Maar wel heerlijk rondgekeken. Heel Nederland zit weer op velours en in een groene jungle zo lijkt het. Mijn ouders hadden ook een velours bankstel met een Echt Eiken Onderstel. In de jaren 70 was dat trendy, zwaar Eiken. Mijn Opa en Oma hadden hun bankstel uit de jaren zestig nog staan en dat soort bankjes zag ik nu veel voorbij komen.
Net als het boudoir-stoeltje wat andere oma had. Zo'n damesstoeltje, met franje.
En alle accessoires in uiteraard weer geheel andere tinten dan vorig seizoen. Winkels vol. Ook nog bij het Tuincentrum binnengelopen (gratis toilet) en, was ik even vergeten, daar was het volop Kerstmis.
De ballen vlogen me om de oren. En de takken. En de gekleurde schilfers van takken. En dennenappels. Klein, groot, middenmaat. Wit, bruin, goudkleurig, zilver. Sterren, groot en klein en SBS6-formaat.
Wat een overdaad aan keuzes. Dacht nog even aan een kopje koffie daar, maar het was nogal tropisch warm vond ik, dus wilde liever nog even langs een andere winkel daar en misschien wel bij La Place dan iets nemen.
Uiteindelijk zit ik thuis aan de koffie met een lekker zelfbelegd broodje. Ook prima.
Toen ik thuis kwam lag er een dikke brief van de woningbouwvereniging op de mat. De pessimist dacht even: ha...ik moet mijn huis uit en daar kunt u de doos krijgen en de brug is verderop. Maar ik moest lachen om die zwarte denkflits en maakte eerst een kop warme koffie met een verse boterham erbij. Daarna zien we wel wat er te melden valt.
Of ik zonnepanelen wil. Huren. Krijg binnenkort weer een nieuwe offerte.
Nu ben ik net weer (zoals eigenlijk ieder jaar) naar een andere energie-leverancier overgestapt met ingang van begin volgend jaar. Nieuwe maandbedragen, de medewerker berekende dat dit eigenlijk iets te hoog zou zijn gezien mijn verbruik tot op heden, maar ik gaf aan dat ik niet kan inschatten of we een Siberische winter krijgen, dus liever iets meer inleggen, dan achteraf bijbetalen.
En omdat ik veel thuis ben, verbruik ik ook meer energie. Gas weinig, want ik 'mag' de kachel pas na zonsondergang hoger zetten, maar de computer draait niet op de lucht en daar zit ik relatief veel en graag achter. Ik schrijf me gek.
Zit nog altijd onder het gemiddelde verbruik van een vergelijkbaar huishouden en huis, dus dat is prima, maar goed - misschien als tropische zomers standaard worden is energie uit zonnestralen opwekken nu wel verstandig. Gas kan ik alleen opwekken als ik veel bonen eet.
Over zon gesproken; die is bijna alweer onder, dus het schemert al een beetje.
Gisteren werd bekend dat het boek van Martine Bijl - Rinkeldekink de NS publieksprijs heeft gewonnen. Ze kreeg de prijs postuum. Haar weduwnaar, Berend Boudewijn was zichtbaar ontroerd toen hij de prijs in ontvangst nam.
Die arrogante Peter Buwalda die daar maar wat zat te schamperen dat het een stom idee was een prijs, die kon ik nog net dulden, omdat ik wilde weten of het boek waarop ik gestemd had, gewonnen had.
Zo jammer dat ze die prijs niet eerder won, toen ze nog leefde en te kampen had met grote en diepe gevoelens van onzekerheid door haar depressie. En de gevolgen van haar beroerte.
Heb gisteren van dit boek nog maar weer eens stukken herlezen. Vooral de passages waarin ze haar depressie omschrijft zijn, Martine eigen want altijd enorm taal-vaardig, zo beeldend. Hoe ze haar depressie omschrijft als een zwarte Rog, die in de verte aan komt zwemmen. Groot en donker. Of de Zwarte Deken, die aanstellerig in een hoekje hangt te trillen om zich diep pathetisch over haar heen te gooien. Ze haat hem diep. En ze omschrijft zichzelf als een waardeloos wijf.
Och...
Het deed me ook even terugdenken aan hoe mijn vader zich dan wel vrijwillig bij de PAAZ afdeling van het plaatselijk ziekenhuis wilde melden, alles om zijn oude staat van doen weer terug te krijgen. Dat hij niet weg hoefde uit huis. En dat die PAAZ artsen zouden zeggen dat hij echt niet gek was. Hij zeker niet.
Blij dat ik dit boek kado kreeg een hele tijd terug bij een proefabonnement op een krant. Dat boek, dat wilde ik graag, die krant was gewoon bonus.
If you frequently give yourself permission to doodle, wander, and be totally unproductive, Cellie, and you actually relish such interludes, I can guarantee that your genius, creativity, and productivity will increase exponentially.
Wat was Harry Potter weer spannend en mooi om te zien. Gewoon in de thuis-bioscoop he. Met al vroeg waxinelichtjes aan, want koud en nat gisteren en toen de zon onder was ook de kachel iets hoger gezet.
Lekker onder een dekentje op de bank die film bekijken. Eigenlijk de aloude strijd tussen Goed en Kwaad en daar kan je eindeloos films over maken. En boeken over schrijven.
Wel 'laat' naar bed voor mijn doen, maar ach...ik hoefde vanochtend niet vroeg op en zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.
Moet nog wel wat verplichte nummertjes afdraaien, dus daar hield ik mij vanochtend mee bezig, om in de loop van de dag te kunnen draaien. En om met Van Kooten en de Bie te spreken..ik WIL helemaal niet draaien, ik wil een grote geile blonde vriend(in)! Let op het boek van De Bie:
Maar in deze fase heb ik totaal niets meer te willen - zo lijkt het - dus onderwerp ik mij maar weer aan een totaal nutteloze bezigheid. Jawohl!
Blij dat de tulpenbollen die ik tijdens mijn eerste fietsbezoekje aan een plantencentrum kocht een hele tijd terug, lekker in een pot zitten. En ben zo benieuwd of ze uitkomen, want ik koop nooit meer dat soort leuke en vooral mooie dingen. Vind al snel alles te duur. Maar toen vond ik dat het moest en mocht. En ik wilde mijzelf niet tegenspreken. Had de innerlijke boekhouder maar even thuisgelaten.
En vorig weekend mijn tuinstoelen onder een zeil heb verstopt, dan staan ze nog een beetje beschermd tegen wind en weer en regen. Dan is het lekker buiten koffiedrinken seizoen echt beeindigd. En wordt de tuin herfstiger en straks winterklaar. Hoef ik weinig aan te doen; de blaadjes vallen vanzelf.
Ook mijn boom in de voortuin is nu heel bladloos. En misschien nog wat takken snoeien voordat het echt gaat vriezen.
Oh ja...nog even mijn administratie bijwerken zo direct. Is de boekhouder ook weer tevreden.
Hoop wel dat het zo droog is. Want een oude verzopen kat is natuurlijk niet representatief.
Gelukkig geen saaie maandagochtend-vergadering. Of een keek op de afgelopen week van de commerciele manager (meer meer meer!!).
Maar gewoon gezond weer opgestaan - en hoe bijzonder is dat alleen al - nadenken wat er vandaag op het programma staat, naast de normale Flylady routines en hoppaaaa...begin maar met de dag.
Haren wassen, want daar had ik gisteren geen zin in, witte was in de wasmachine en straks lekkere schone kussenslopen (en ook altijd de binnenslopen vervangen, niet van die gele zweetbloemen erop zoals vroeger thuis iewww), alles lekker doorlaten waaien, maar wel zo dat de regen niet naar binnen waait.
Rondje Bless the House gedaan en mijn eerste kopje vers opgegoten koffie gedronken. Verbaas me er eigenlijk best wel over dat er aan mijn situatie op financieel en werkvlak weinig positief is veranderd en er in feite ook geen positieve vooruitzichten te verwachten zijn, maar dat ik er stukken beter mee om kan gaan.
Het heeft geen zin om hier uren over te (vooral liggen) piekeren. Wel heeft het mij geholpen om te kijken wat de opties nog zijn en daarmee aan de slag te gaan. Bezuinigen en schrappen en soms slim kortingen krijgen of gewoon vragen. Maar ook heel blij dat ik van mijn kinderen dingen krijg aangeboden (eigenlijk dat ze zien en snappen wat nodig is) waardoor ik heerlijk films kan kijken voor nop (mijn zoon deelt zijn Netflix abonnement o.a met mij). Of dat ik van mijn dochter en schoonzoon een Chromecast cadeau heb gekregen en ik niet achter mijn laptop films en series hoef te kijken, maar ze kan casten naar mijn (ook al oudere,dus geheel niet smart of zo, eigenlijk gewoon een domme) tv. Heul fijn!
Gisteren was mijn verbinding met de tv niet te vinden, dus mijn chromecast maar even gereset en gelukkig vond de software de tv weer. Hoppa! Blij dat ik dat snap en zelf kan. De eerste twee afleveringen van de nieuwe serie van The Crown gekeken. Mooi gemaakt en ook leuk interview gelezen met de scriptschrijver van The Crown.
En na denken over het volgend jaar. Wat staat er gebudgetteerd, welke grote apparaten zijn aan vervanging toe (oh..dat lijstje heb ik al jaren en gelukkig houden de dure zaken het nog eventjes uit, maar ik reken er wel op DAT ze vervangen moeten worden gezien de te verwachten levensduur).
En dat dan slim vervangen, door een energiezuiniger apparaat wat ook weer goed is. Voor budget en milieu. Of een apparaat helemaal niet vervangen. Zoals een droger. Heb ik al jaren niet meer.
En nadenken over toeslagen. Wat is mijn in te schatten totale bruto inkomen over 2020. Niet te laag zetten zodat er maximaal wordt uitgekeerd, maar juist een te hoog inkomen opgeven, zodat het maandbedrag wat lager is. Terugkrijgen is altijd prettiger dan een naheffing krijgen. En ook dat monitor ik zorgvuldig. Of het nog klopt met de realiteit.
Gisterenmiddag lekker een eindje gelopen, maar wel bewust de route aangehouden waar er niet teveel gezellige gezinnetjes of happy couples lopen. En toen ik thuis was dacht ik dat ik daarna nog best even een boek in de bus bij de bibliotheek kon droppen, aangezien er voor vandaag regen verwacht zou worden en het toch stukken fijner fietst als het droog is. Dat ik niet meer na hoef te denken, HOE ik dan moet opstappen, maar als een "gewoon" iemand de fiets uit de schuur pak, wegrij en voor ik het weet alweer terug ben. Gewoon, normaal, onopvallend.
Zo direct aan het onderdeel: "solliciteren" beginnen, maar eerst de was ophangen en daarna een tweede kop koffie. Omdat het kan.
Gisterenavond vond ik dat er weinig bijzonders te kijken was op tv, dus bekeek ik 2 afleveringen achter elkaar op Netflix van Stranger Things. Dat jaren 80 sfeertje, de kleding, maar ook de zaken die je uit films uit die jaren herkent; heel fijn. En fijn spannend, zonder al te veel bloedvergieten. En dan nog moet ik op de rem gaan staan, want ik wil niet alles in één keer kijken. Nog wat bewaren.
Daarna had ik gezien dat er een mooie film op de Belg was, Un sac de billes. Over de belevenissen van een Joodse jongen die met een van zijn broers uit Parijs naar het Zuiden van Frankrijk moet vluchten omdat het te gevaarlijk is in Parijs te blijven tijdens de Duitse bezetting. En helaas is het in het Zuiden ook niet lang veilig.
Ontroerende film, maar ook deed en doet het me denken hoe wij nu over vluchtingen en 'anderen' denken en vooral hiermee omgaan. Dat volwassenen zich zo buitensporig opwinden over een kinderfeest geeft te denken.
Er is denk ik nog maar weinig geleerd van de lessen van toen.
De nog steeds prachtige Patrick Bruel speelt de vader van de familie. Ook weer zo'n mooie rol.
Enfin; het zal wel de Franse week zijn, na mijn ontmoeting met Pourquoi Pas eerder deze week. Wel merkte ik dat het lot van mensen in oorlog, de keuzes die ze moeten of willen maken, me bezig hield.
Dus moet ik vandaag dat een beetje van me afschudden. Het enige wat ik kan doen is altijd blijven nadenken over mijn eigen keuzes. Zijn die wel zo menselijk? Ben ik het beste wat ik kan zijn.
Er kwamen nieuwe mensen in een huis in mijn rijtje wonen en iemand anders van het rijtje vroeg me of het "Nederlanders" waren. Aan mij notabene! Ga dat lekker zelf vragen. Ik heb geen inzicht in hun paspoort toch?
Gisteren heb ik een kaartje in hun bus gegooid om ze welkom te heten.
De zon heeft de woonkamer tot wel 17 graden opgewarmd, eind van de middag mag Verstappen (ja...ik hou nu eenmaal van de F1, zonder dat een man me dat influistert hahah...)op Pole Position vertrekken en proberen in de eindstand derde te worden.
En ik denk dat ik nog maar even de hort op ga, de wandelschoenen verder inlopen. En de spinnenwebben uit mijn hoofd laten wegwaaien dat ik leuker, mooier, slanker, baanhebbend en interessanter moet zijn om iemand te boeien. En dan heb ik het niet eens over mannen.
Bij de Appie deed ik vanochtend boodschappen en zag daar pepernoten liggen in zakken van maar liefst 5 kg!!
Moet je wel hele grote schoenen hebben om dat zakje erin te frotten.
Ook in ons winkelcentrumpje zou Sinterklaas zijn intocht doen en ik zag allerlei kinderen al ongeduldig heen en weer huppelen in Pietenpakjes gestoken. Daar word je toch vrolijk van. Van dat je verheugen op iets leuks.
Blij dat ik boodschappen kon doen en op de tv - het kind in mij - genieten van de intocht in Apeldoorn.
Ga wel een actieploeg oprichten met demonstraties, want Sinterklaas kwam met de stoomtrein aan in plaats van traditioneel met de BOOT. Dat KAN en MAG niet natuurlijk. Die traditie moet blijven. Ons erfgoed; Sint op een boot!!
De was ophangen en terugdenken aan de leuke middag die ik met Pourquoi Pas doorbracht bij het Paleis op de Dam. Aanrader als het open is, want soms is het 'gewoon' in gebruik. Indrukwekkende plafonds, beeldenrijen, schilderijen en diverse stijlkamers.
Zij is net zo'n beeldig plaatje als de foto's op haar blog en nog beeldiger door haar sprankeligheid. Geen spoortje zuur te bekennen!
Net lekkere pompoensoep gemaakt van een pompoen die eerst een tijdje voor de sier op mijn buffet mocht liggen bij nog meer herfstkleuren. Ook Jeroen Meus maakte deze week pompoensoep en zelfs hij liet de schil eraan. Duss.
Shake the burden that comes from seeing your baby steps, Cellie, as a necessary discipline.
See them, instead, as optional dance moves, in life's conga line, that spark miracles, open floodgates, and lead to the near effortless manifestations of your goals.
Het helpt me om 'liefdevol' tegen mijzelf te praten (dat moet ook wel, want er is geen man of vrouw in de vorm van een partner die dat doet)en de muren praten ook nog steeds niet terug.
Dus als ik wakker word zeg ik hardop "Goedemorgen lieverd, maak er een fijne dag van".
En dat is zo'n verschil met wat mijn innerlijke stem jarenlang riep (of papegaaide); dat ik beter in bed kon blijven, niemand wacht op jou, je bent te dik, te lelijk, te sloom, te stom (en als laatste variant ook nog te arm) dat er ook nog maar iemand interesse in je heeft).
Maar begin je de dag zacht en inderdaad liefdevol naar jezelf, waar je het mee moet doen, mee 'mag' doen, dan is het begin al goed.
Dan denk ik na over wat er allemaal te doen is die dag. Of juist niets te doen, maar veel te mogen.
En op zondag mag ik ontspannen douchen met een heerlijke geur, eentje uit een oud Rituals pakket, een geur die er nu niet meer is - geeft ook aan hoe lang geleden ik dat pakket al kreeg -, maar heerlijk ruikt en ontspant, haren wassen en daarna ook nog, uit datzelfde pakket lekkere bodylotion. Wat ruik ik lekker zeg! (Jammer he...dat er niemand anders van kan genieten).
Koffie maken, op zondag meestal een laat ontbijt met geroosterd brood en een eitje, gekookt of scrambled al naar gelang de zin. Wat een luxe voor iemand die niks meer in te brengen heeft op financieel vlak.
Was er altijd bang voor, om in deze situatie te raken en erger in een doos onder de brug uit te komen, maar ik heb geleerd door grip te blijven houden op mijn uitgaven en precies te weten wat er inkomt en uitgaat en vooral dat 'uitgaan' goed in de gaten te houden en flink in te snijden, in te leveren zeg maar, het allemaal te doen is. Het is geen feestje, maar ook weer niet het einde der tijden.
Ja, dan lever ik wel in op hoe hoog ik mijn verwarming zet en wanneer ik 'm aanzet. Maar dat doe ik bewust. Geen zin in grote nabetalingen aan het eind van de jaarafrekening. Dus overdag is het zo'n 16 graden in huis en pas als het donker wordt 'mag' hij van mijzelf - van niemand anders dus - naar hooguit 18,5 graden; Vooral bezig blijven.
Dan lever ik ook in op lekker warm douchen elke dag. Dat doe ik heel bewust ook minder, niet meer elke dag dus, om te besparen. Uiteraard was ik me wel, gewoon zoals in de jaren vijftig bij de wastafel, alleen dan wel het hele lijf en niet even snel je hoofd en een lapje over je armen en klaar.
Lever in op lekker reizen naar her en der. Zomaar de bus pakken of met de trein eens de hort op. Dat doe ik nog wel, maar moet ik goed plannen. Vooral financieel. In een voedselbankpakket (wat ik niet krijg, niet aangevraagd en ook niet wil) zouden ook opgeladen OV kaarten moeten zitten. Of van die actie-kaartjes van de AH of Kruidvat. Dan kom je nog eens ergens. Want reizen is duur.
Een kopje koffie ergens spontaan drinken;
Naar de bioscoop als ik daar zin in heb;
Uit eten gaan; dat kan alleen als anderen dat willen betalen en dat voelt zo uit balans voor me, dus doe ik dat liever niet.
Naar een theatervoorstelling is echt ver boven budget; ik lees het boek wel;
Zou mijn kleindochter wel elke dag willen zien, maar dat kan niet want ze woont niet om de hoek en bovendien werken haar ouders allebei dus druk zat. En elke keer moet ik toch weer mijn OV opladen met een bedrag om te reizen. Of straks, dit gereserveerd hebben voor de flex-achteraf betaling.
Hetzelfde geldt voor familiebezoekjes. Dus ik zie ze nog maar weinig.
Verder heb ik geen moeite met niet zomaar kunnen shoppen, kleding of schoenen of andere spullen voor iets wat nodig is. Daar moet ik voor plannen. Maar ook dat lukt. En soms niet en dan doe ik het dus niet.
Als gematigd optimist zie ik mijn situatie niet snel verbeteren. Op financieel vlak dan.
Want ik zie en merk dat ik zo enorm veel winst met hoge rente hebt gemaakt op tsja..gewoon het leven. Levensvreugde. Iets wat niet in de schappen ligt bij de Appie. Levensvreugde; doet u mij maar een pondje of wat! Want deze week in de bonus. En met zegels!!
Voor het eerst in tijden slecht(er) geslapen. Nou ja...ik werd rond een uurtje of 04.00 wakker en het lukte niet om weer in te dommelen.
Uiteindelijk na heel Blendle te hebben beluisterd via de app en dan toch maar wel het bedlampje aan en in een gewoon boek lezen rond een uurtje of 06.30 uur toch nog in slaap gevallen, maar met wakker worden merkte ik dat ik een beetje wattenhoofd had.
Zeker een tik van het Universum als ik mensen met een slaapprobleem niet serieus genoeg neem. Wat ik wel doe - dacht ik - maar ja, lessen zijn er om geleerd te worden.
En dus nam ik me voor om na de Flylady-taak in de badkamer - zo'n bevredigend gevoel als je al direct iets gedaan hebt als eerste in de ochtend - lekker te gaan douchen en mijn haar te wassen (dubbelop wakker worden) en de dag maar gewoon weer te beginnen. We zien wel wanneer de man met de hamer komt.
Installeerde, nou ja, eigenlijk is het gewoon een kwestie van backup maken in the cloud (en dat kan je ook automatisch laten doen), sim eruit (had niet zo'n speciaal iphone ding, maar een lange punaise werkt ook prima) en in nieuwe telefoon doen en kijken of alles werkt en is overgezet en eventueel nog wat apps bijwerken, mijn andere telefoon. Die kreeg ik van mijn dochter. Hoesje van de markt past gelukkig ook dus zo ben ik weer het baasje. En er kan weer iets van mijn Doe dat nou eens eindelijk lijst worden afgestreept.
Gisteren viel er een brief met het logo van de gemeente op de mat. Hoppa..direct openmaken en kijk maar wat de verrassing is. Voorheen zou ik al direct in de stress schieten van alleen het logo al. Nu merk ik dat ik veel laconieker ben. Joeheeee..de ouderwetse banenmarkt. Tien jaar geleden deden ze dat al en nu nog steeds. Verplicht nummer, dus eraan denken dat ik die dag schoon ondergoed aandoe.
Gisteren heerlijk weer een stuk van mijn voorraadkast en een stuk keuken schoongemaakt. Tussen de buien door ook nog een rondje wandelschoenen ingelopen en blij dat ik toch maar wel een pluutje meehad. En nagedacht of ik dingen weer terugzet op diezelfde plek of juist opruim of weggeef. Dat geeft ook weer een fijn gevoel. Met een nieuwe blik naar oude zaken kijken.
Op Netflix een heerlijke film bekeken met bovenstaande titel:
Geweldig, vooral die moeder die zo over the top op alles reageert. Aanrader. Gaat over een jongen die in een Orthodox Joods gezin opgroeit en aan de vrouw moet, uiteraard een Orthodox-Joodse vrouw. Dus er wordt gekoppeld, uitzetten besteld, huwelijken gepland, maar Motti wil niet.
Gisterenavond heel weinig kinderen aan de deur gehad, want het regende pijpenstelen en katten en honden zoals ze in het Engels zeggen. Maar was blij dat er in ieder geval nog een paar zijn geweest, want ik word altijd zo vrolijk van die blije gezichtjes. Ik moest van mijzelf vanochtend de rest van het snoep weggooien, want ik kon me slecht beheersen. Heel slecht. Mega slecht.
Nu lijkt het ook de hele dag een dierenwinkel te gaan regenen, dus direct bij het opstaan mijn Flylady taak in de badkamer gedaan en dooooorr met solliciteren. Mag ik straks een troost-kopje koffie.
Heerlijk geslapen trouwens, want had gisteren mijn winterdekbed aan elkaar geritst en omdat ik een zeikerdje ben ook nog de bovenkanten, waar geen rits zit, aan elkaar geregen zodat het echt één geheel was. Dus geslapen onder de winter-opstelling en geen pyamabroek nodig. Wel lekker die sokken erbij.
Werd nog wel wakker van keiharde hagel op mijn ramen, maar sliep daarna weer door.
Vanavond (nou ja...als de zon onder is en het donker is begint het hier zo'n beetje tot 19.00 uur ongeveer) is het hier Sint Maarten.
Alle supermarkten hebben hun jaarvoorraad snoep en vooral heel veel van die mini-reepjes uitgestald, het lijkt wel alsof het dit jaar nog meer is dan vorig jaar. En toen vond ik het ook al veel.
De suikermaffia heeft op dat front nog nul overwinningen geboekt zo te zien.
Enfin; het staat klaar; heb het vrijdag al gehaald, want inderdaad MEGA aanbieding en nu vind ik, net als een alcoholist bij het drankenkastje, het heel erg moeilijk om het niet allemaal zelf op te eten!
Rondje Bless the House is gedaan, de was draait, mijn bed maak ik straks weer lekker schoon op, dus ik ga een lekker kopje koffie nemen, vers gezet en dan de rest van mijn lijstje afwerken. Maar ook ruimte houden voor ontspanning.
En ook weer lekker verder met de planken van mijn voorraadkast uitmesten en schoonmaken, net als die in mijn keuken. En wat ruikt dat dan heerlijk naar gedane arbeid.
Had een tijdje terug - eindelijk - mijn Omafiets ingeruild met bijbetaling (uiteraard) voor eentje met lage instap (dus ook Omafiets eigenlijk). Ik was al zooo blij en opgelucht dat ik eindelijk die stap durfde te zetten, de laatste stap dus, echt naar een fietsenwinkel en daar aangeven dat ik graag dit model wil en mijn oude fiets wil inruilen.
Niet over het onderhandelen over de waarde van de oude fiets, want dat kan ik kennelijk nog steeds. Maar of er voor mij uberhaupt wel iets is. Iets mag zijn, zo voelde dat. Verdien ik wel zoiets.
Dus toen ik een belletje kreeg dat de fiets er was (niet op voorraad) fiets opgehaald en allang blij dat het inderdaad makkelijker ging met op- en afstappen. En dan toch vind ik mijzelf een zeikerd, want ik zat - na een hoge Omafiets jarenlang gehad te hebben - nogal in elkaar gedoken.
Ging ik niet terug naar de fietsenmaker, maar vond dat ik het er maar mee moest doen. Tot de verstandige en zelfstandige dame in mijzelf weer wakker werd en nakeek dat uiteraard deze fiets ook op maat (hoger/lager) gezet kan worden. Kon ik waarschijnlijk ook nog zelf. Als ik moedig genoeg was. Maar kennelijk had ik zoals Gerard Joling altijd roept 'er de kracht niet voor".
Paar weken verder weer.
Sprak met mijn dochter over wat dingen waar ik tegen aan hik, mijn eigen bedachte en neergezette hinderpalen en struikelblokken en zelf-getrainde Beren. Waarop ze zeer verstandige dingen terugzei. Maar niet oordeelde. En vooral dat was zo fijn.
En ik niet anders kon dan nu eindelijk dan maar eens in actie komen. Actie, Actie, Actie!!
Fijn, hoe simpel de dingen soms in werkelijkheid zijn. Het was mooi, droog weer; ik had er werkelijk zin an en nam mezelf voor als eerste afslag naar de Fietsenmaker te nemen. En direct te zeggen waar ik mee zat. Ter plekke verholpen. En mevrouw als het toch niet goed is; wel terugkomen!
Oooooh...wat heerlijk. Dit fietst zoveel fijner!! En ik had dit inderdaad ook zelf kunnen doen, mijn ringsleutel no. 13 hangt gewoon in de schuur en een parker-schroevendraaier heb ik ook. Maar goed; afstrepen maar van het lijstje!
Daarna nog wat van mijn lijstje kunnen schrappen en het voelde alleen maar luchtig en prettig. Had mijn verplichte nummertjes voor deze week allemaal gedaan. En nog een extra dag op mijn vrijwilligerswerk gewerkt en ook dat was heel bevredigend. Tsjonge...het lijkt wel alsof het op rolletjes loopt.
En bij terugkomst van rondje Dorp stond mijn fiets er ook nog steeds. Twee sloten uiteraard, maar ja, dat zegt ook niets. Alhoewel het slot wat ik voor mijn vorige fiets kocht bijna 1/5 van de aanschafprijs fiets was.
Het was fris in de slaapkamer toen ik naar bed ging, ook al vroeger dan gewoonlijk, ik wilde nog een tijdje lezen en geheel tegen mijn gewoonte deed ik (bed)sokken - wat ik van Kliefje leerde - en de bijpassende pyama-broek aan. Doe ik echt nooit!
Maar werd vanochtend laat wakker en in een ruk doorgeslapen. Heerlijk! En lekker warm dat het in bed was. Vooral toen ik de keiharde regen op mijn schuine dak hoorde tikken.
En te weten dat er vandaag geen verplichtingen zijn, tenzij ik die zelf oppak en wil doen.
De NS komt met een nieuw soort abonnement, waarbij je - hoera zegt de NS zelf - geen saldo meer op je OVCard hoeft te laden, maar achteraf betaalt voor wat je aan NS-reizen hebt gedaan. Ik betaal liever direct.
Tsja...ik denk dat ik het prettig vind - in mijn huidige financiele situatie - om juist wel saldo te kunnen laden en tegelijk van korting te kunnen genieten, want wanneer ik geld over heb, is niet altijd bekend. En dan kan ik op dat moment het storten in mijn OV saldo. En weet dat ik kan reizen als het moet. Een buffertje op mijn OV-card zeg maar.
En dus straks niet meer als de huidige abonnementen (heb nu een Dal-voordeel) allemaal naar Flex worden omgezet. Lijkt mij ook voor de NS ingewikkeld, want ik voorzie nu al een hoop mensen die gaan reizen en achteraf niet kunnen (of willen) betalen. Moet er weer een hele extra afdeling daarvoor worden opgetuigd.
Nu weet ik dat ik minimaal € 20,-- op mijn OV card (eigenlijk € 10,-- als abonneehouder, maar voor een tientje kom je helemaal nergens met de trein) moet hebben en kan iedere maand een beetje sparen daarvoor. Want je wil ook wel eens je kleinkind opzoeken.
Maar 'sparen' is helemaal niet aantrekkelijk want dat wordt weer afgestrafd door de grote boze overheidsinstanties die me vertellen dat goed financieel beleid heeeeeeel dom is, want dan krijg ik daardoor geen vrijstelling op diverse zaken. Iets wat overal geroepen wordt dat juist dat zo 'fijn' is van behorend tot de minima. Je hoeft niets meer aan belastingen te betalen!!
Gedraag ik me als Kale Kip, maak ik alles op, des te beter. Goed zo arm vrouwtje. Alle hulpinstanties staan te trappelen om u te helpen. Helemaal niet om u weer fris en frank en vrij en vooral zelfstandig te houden.
Gelukkig was het een vals alarm, maar er gingen allerlei theorieen door mijn hoofd, te maken met die trotsheid van Nederlanders over die snuffelhond van Trump, de gevolgen hiervan nou ja...Mel Gibson stond zijn Conspiracy Theory teksten alweer helemaal in te fluisteren.
Ik leerde al eerder dat ik er goed aan doe me niet volop in het online (of offline) geblabla van diverse nieuwsdiensten en talkshows te gooien, want dat triggert bij mij gewoon de stresshormonen. En die wil ik liever in balans houden. Dus sluit ik me bewuster af van allerlei 'stoor' zenders.
Dus mocht ik iets rustiger (nog rustiger???) aan doen vandaan van mijzelf. Maar haha...heel blij dat ik nu al een vervelend administratief klusje achter de kiezen heb. Die al een tijdje op mijn to do lijst stond.
En wegstrepen maar!
Lekker koffie weer gemaakt en doe mijn best daar oprecht van te genieten. Dus even rustig zitten en niet tussen de bedrijven door slobber slobber en weg is die bak.
Gisteren keek ik nogal onrustig naar wat de allerlaatste aflevering van Morse was. Och. die Morse toch. Morsdood.
Werd voor de wekker wakker en had direct de eerst prijs van vandaag te pakken; ik wist precies hoe laat het was. Rustig wakker worden, want haasten hoeft immer niet.
Dan lees ik even wat krantenkoppen op mijn telefoon, wat Blendle stukken (kan je ook luisteren, maar daar word ik juist slaperig door, dus maar gewoon lezen) en bedenken wat er vandaag echt 'moet' en wat ik wil en hoe ik de dag voor me zie.
Gisteren was ik wat ongedurig merkte ik en door even lekker - geinspireerd door Vlasje en Flylady - wat planken in mijn voorraadkast uit te mesten (Foe Yong Hai mix uit 2007 kan echt wel weg) en schoon te maken, kreeg ik toch weer goede zin.
Vanochtend dus eerst maar de wandelschoenen verder inlopen, tegelijk een boodschapje doen, maar ALLEEN dat en verder me niet laten verleiden door lekkere broodjes, koek en vooral snoep (Sinte Maarten MikMak, mijn moeder is nog steeds een dikzak), want dat brandt in de kast. Dus niet kopen tot 11 november 17.00 uur. De hordes komen meestal rond 17.30 uur.
Voelde me prettig omdat ik door dat loopje direct een aantal taken van mijn To-Do lijstje kon afstrepen. En direct doorging met de sollicitatie-taak. Hoppaaaaaa...ook klaar.
En toen mocht ik van mijzelf Koffiepauze houden, met een heerlijk kopje versgezette hand opgegoten koffie.
Omdat de zon nu heel laag staat warmt de woonkamer zomaar gratis op. Want ons bent zunig en zolang het niet nodig is om de kachel in de ochtend (of overdag) hoger te zetten, doe ik het niet. Ik zorg dat ik bezig blijf en daardoor heb ik het niet koud. Ook al is het 17 graden.
Wel zie je met die lage zon ieder stofje hahah.
Kreeg vanochtend vroeg een hartverwarmend appje van mijn broer over het ontbijt van zoonlief. Waar hij dat nuttigde en met wie. Smelt!! Leuke foto volgde: De twee leukste mannen gezellig samen aan een Fins ontbijtje.
Wat een indringende documentaire. Niks aan de hand.
Nog terug te zien op NPOStart en vorige week maandag was hij op tv bij BNN/VARA. Het vertelt het verhaal van Miranda die vanaf zeer jonge leeftijd is misbruikt door haar neef (die ook een misbruikslachtoffer was) en nu op latere leeftijd hierover praat, ook samen met haar neef.
Wat me opviel en dat is ook de titel van deze documentaire, dat het misbruik uiteindelijk aan haar ouders is verteld en dat uiteraard ook de ouders van de neef op de hoogte werden gesteld, maar er weinig gebeurde. "Zelfs niet eens een stomp voor mijn kop van je vader" zei de neef. Het werd weggestopt. Weer weggestopt. Simpelweg omdat men niet wist hoe hiermee om te gaan.
De neef zelf deed daar nog het hardst aan mee want kreeg het gevoel tijdens het bekijken van deze documentaire dat het vooral ging om zijn leed. En ja, hij was ook misbruikt, maar dat geeft hem geen recht om anderen te misbruiken. Geen enkel recht. En toch verviel hij in dit gedrag.
Dat wegstoppen; tsja. Komt me bekend voor. Als we het er niet over hebben, dan is het er niet. Zijn we een normale familie naar de buitenwereld.
Ik noem een broer van mij altijd de incest-broer. Om me scherp te houden. Niks weg te stoppen.
Keek ik ook nog, op aanraden van mijn dochter, naar de Netflix documentaire Tell me who I am. Indringend en zou dit in boekvorm verschijnen, dan heeft de schrijver teveel fantasie.
Citeer een collega die dit altijd op maandagochtend rond 08.30 uur verzuchtte. Moest er altijd smakelijk om lachen, maar gaf ook een beetje aan dat ze geen moer aan haar werk vond.
Dat straalde ze ook enorm uit en toch bleef ze er jaren en jaren en jaren werken.
Vanochtend kwamen nieuwe buren in de straat even mijn hulp vragen. Hun elektriek deed het niet, maar ze hadden wel een contract afgesloten. Of ik in hun meterkast iets kon zien. Nu weet ik dat er vorige weken geboord etc is, dus energie en ik zag dat hun slimme meter ook 'liep' en uit te lezen was. Dus er was wel degelijk stroom. Maar hun meterkast/stoppenkast ziet er anders, nou ja moderner, uit dan die van mij dus ik herkende niet zo snel hoe wat waar.
Gelukkig lukte het om de hoofdschakelaar omhoog te zetten en toen was er Licht! Hoera!
Bij het weghalen van mijn kliko om de vensterbank even schoon te maken, zag ik alweer, de derde dit seizoen, een heel klein padje eronder zitten. Wat een schatje! Tsja..ben ik waarschijnlijk deep down toch een heks. Met een eigen kolonie padden. Ook deze mocht van mij naar de achtertuin verhuizen.
Zie ook een interessante vacature dus de (verplichte dagelijkse) sollicitatie is geen straf en ik bekijk het meestal ook gewoon als de klus van de dag. Het hoort erbij, maar de realiteit heeft me helaas geleerd dat hoe ik ook mijn brief zo pakkend mogelijk maak, mijn CV alweer aanscherp, mijn geboortejaar weegt kennelijk heel zwaar. En toch een aantal keren niet, dus zingt Andre van Duin alweer in mijn hoofd over dat Dooooorgaan.
Gisterenavond de F1 gekeken en was weer erg spannend. Helaas de laatste 2 rondes kon Max niet echt dooooorgaan want er was een Gele Vlag en dan mag er niet worden ingehaald terwijl hij heel dicht op Hamilton reed. Maar toch heel fraai derde geworden.
De was hangt lekker aan de rekjes her en der, mijn huis is weer geblessed, zo direct nog even mijn bed van nieuwe kussenslopen voorzien (gestreken en wel - zalig hè) en dan moet ik ook eraan denken dat ik genoeg 'speeltijd' aan mijzelf geef.
Want vanochtend ook nog online wat ondersteuning gegeven aan mijn collega vrijwilligers. Dan merk ik hoe mijn ervaring en kundigheid op het gebied van zaken methodisch vastleggen van pas komt. Heb ik mijn Schoevers diploma toch niet gratis bij een pak crackers gekregen.
Dacht ik slim te zijn en gisteren nog voor de zaterdagdrukte even snel boodschappen te halen, want ik had zelfs nog maar 1 teentje knoflook en 1 kleine ui op voorraad, dus tsja...het was echt nodig. De basisdingen. De maand is net 2 dagen vers, dus ik moet het uitzingen met mijn zelf opgelegde budget. Dus geen impuls aankopen.
Loop ik met mijn bejaardenrolkarretje achter mij aanslepend naar huis, begint het keihard te gieten en nog harder te waaien. Teruggaan naar het winkelcentrum maakte ook nog weinig meer uit, dus maar doorgelopen richting huis, kletsnatte jas aan de kapstok, toch maar even wel de kachel aangezet, mijn haren even drooggefohnt en ach....het leed is alweer geleden.
cc Giphy
Koffie gezet en mijn beloningsbroodje 'gezond' lekker aan het opeten. Komt die sla ook meteen op.
Voortaan toch maar even Buienradar checken.
Van de week weer zo'n ruk-ervaring met solliciteren. Een baan die ik zou kunnen doen qua opleiding en ook zeker ervaring. Dus solliciteer online. Binnen een minuutje keurige ontvangstbevestiging. En binnen 10 minuten ook de afwijzing binnen. Wham, Bam, Thank you Gran!
Dus ga nu wat extra tijd in mijn vrijwilligerswerk stoppen. Dan voel ik me tenminste nog nuttig bezig. En leer ik ook weer dingen waar ik zelf wat aan heb, naast het hebben van collega's, een plek om heen te gaan, mijn kennis teruggeven aan de maatschappij.
Maar ik snap heel goed hoe dat constante afgewezen worden mijn zelfvertrouwen kan ondermijnen. Vooral bij twijfel over wat ik er allemaal nog toe doe. Ben zo blij dat ik door schade en schande heb leren inzien dat er op mijn grafschrift echt nooit komt te staan dat ik altijd een betrouwbare werknemer was.
Gisterenavond was het al vroeg donker. Reden te meer om lichtjes te branden, ook om even stil te staan bij diegenen die overleden zijn.
Vanuit mijn Protestantse opvoeding deden wij daar niets aan. Ja, aan het einde van het Kerkelijk Jaar werden de namen opgelezen van kerkgangers die dat jaar waren overleden. En werd je geacht in de kerk te zitten want de naam van je familielid werd genoemd.
Lichtjes zetten op graven? Uberhaupt ging mijn moeder nooit, echt nooit nog naar de graven van haar ouders. Ik wel met mijn vader naar het graf van zijn familie. Maar zij was dan ook van de Gereformeerde kant, die kant die (toen) leerde dat je een slecht mens bent, in en in slecht. Nou, probeer dan nog maar eens een glimpsje levensvreugde te vinden her en der.
Mijn vader heeft haar wel geleerd om wat luchtiger in het leven te staan, hij kwam uit een Hervormd nest en die waren wat minder streng. Maar mocht vroeger niet met Katholieke buurvriendjes spelen van de Katholieke buren. Daar stoorde hij zich nooit aan. Kan je je nu niet meer voorstellen, die verzuiling. En misschien ook weer wel, maar dan in Zij en Wij-denken. En nu meer op basis van inkomen en status.
Net genoten (ook zoiets...'mag dat wel; genieten??" van een heerlijk zacht gekookt eitje op toast (had in de vriezer nog een staartje heerlijk speltbrood) en een grote mok koffie met opgeklopte sojamelk. Zo lekker!
En nu maar de wandelschoenen verder inlopen. Denk ik.
Mijn dochter appte of ik na het einde van haar werk zin had om even samen voor wat truitjes voor haar dochter te kijken. Op het kinderdagverblijf hebben ze een mandje met wat reserve-kleren en de kleertjes die er lagen waren allemaal wat te kort geworden.
Of kleindochter te lang hahah!! Wat een lange benen heeft ze. Net haar moeder.
Dus was ik opeens zomaar gezellig even samen met mijn dochter en keek in winkels naar leuke winterspullen voor bijna driejarigen. En vond het zo leuk om te merken hoe praktisch mijn dochter ook is. Geen truitjes met glitters en dat soort frutsels. Is misschien enig en schattig in de winkel, maar na het wassen blijft het echt zo leuk en mooi niet meer. En belangrijker is het dat haar dochter lekker kind kan zijn in plaats van een 'plaatje'. Nou ja...ik vind haar zelfs in een vuilniszak nog een plaatje, dus dat heeft het kind helemaal niet nodig.
Ging daarna gezellig mee naar haar huis, eerst haar fiets ophalen bij een ander station, nadat we de trein richting haar woonplaats hadden genomen. Ik zei haar al dat ze best alvast naar huis kon fietsen; ik kwam dan wel achter haar aan lopen, maar nee hoor mam, ik loop ook gewoon wel.
Een aantal zaken verteld waar ik tegen aan loop en dat vond ik prettig maar ook moeilijk, want ik hou toch nog wel heel veel voor mijzelf. Maar merk ook dat opener zijn beter voor me is. Dat er meer begrip is voor waar ik tegenop loop. Vooral door wat ik over zaken denk en wat meestal niet waar is. Van die ingebeelde denkbeelden en gedachten. Die mijn leven zoveel kleiner maken dan nodig is.
Daarna haalde ze op de fiets snel kleindochter uit het kinderdagverblijf en kon ik samen met kleindochter even een nieuw spelletje doen wat ik voor haar had meegenomen, waarvan ik even was vergeten hoe dat ook alweer heette...Memory Mam!! Oh ja..
cc Giphy
Na het eten even gekeken voor de trein terug, maar daar wilde mijn dochter niets van horen, want ze bracht me wel met hun auto. Ik zei nog dat ik prima de trein en de bus terug kan nemen, want zij moest de volgende dag weer ochtenddienst draaien, maar hoe lief zei ze dat ik haar vroeger ook overal heen bracht (toen ik nog een auto had) dus fijn dat ze nu wat terug kan doen.
