Mooie ontroerende film; Un sac de billes

Gisterenavond vond ik dat er weinig bijzonders te kijken was op tv, dus bekeek ik 2 afleveringen achter elkaar op Netflix van Stranger Things. Dat jaren 80 sfeertje, de kleding, maar ook de zaken die je uit films uit die jaren herkent; heel fijn. En fijn spannend, zonder al te veel bloedvergieten. En dan nog moet ik op de rem gaan staan, want ik wil niet alles in één keer kijken. Nog wat bewaren.

Daarna had ik gezien dat er een mooie film op de Belg was, Un sac de billes. Over de belevenissen van een Joodse jongen die met een van zijn broers uit Parijs naar het Zuiden van Frankrijk moet vluchten omdat het te gevaarlijk is in Parijs te blijven tijdens de Duitse bezetting. En helaas is het in het Zuiden ook niet lang veilig.

Ontroerende film, maar ook deed en doet het me denken hoe wij nu over vluchtingen en 'anderen' denken en vooral hiermee omgaan. Dat volwassenen zich zo buitensporig opwinden over een kinderfeest geeft te denken.

Er is denk ik nog maar weinig geleerd van de lessen van toen. 

De nog steeds prachtige Patrick Bruel speelt de vader van de familie. Ook weer zo'n mooie rol. 

Enfin; het zal wel de Franse week zijn, na mijn ontmoeting met Pourquoi Pas eerder deze week. Wel merkte ik dat het lot van mensen in oorlog, de keuzes die ze moeten of willen maken, me bezig hield. 

Dus moet ik vandaag dat een beetje van me afschudden. Het enige wat ik kan doen is altijd blijven nadenken over mijn eigen keuzes. Zijn die wel zo menselijk? Ben ik het beste wat ik kan zijn. 

Er kwamen nieuwe mensen in een huis in mijn rijtje wonen en iemand anders van het rijtje vroeg me of het "Nederlanders" waren. Aan mij notabene! Ga dat lekker zelf vragen. Ik heb geen inzicht in hun paspoort toch? 

Gisteren heb ik een kaartje in hun bus gegooid om ze welkom te heten. 

De zon heeft de woonkamer tot wel 17 graden opgewarmd, eind van de middag mag Verstappen (ja...ik hou nu eenmaal van de F1, zonder dat een man me dat influistert hahah...)op Pole Position vertrekken en proberen in de eindstand derde te worden. 

En ik denk dat ik nog maar even de hort op ga, de wandelschoenen verder inlopen. En de spinnenwebben uit mijn hoofd laten wegwaaien dat ik leuker, mooier, slanker, baanhebbend en interessanter moet zijn om iemand te boeien. En dan heb ik het niet eens over mannen.