(Ab)Normaal

Was een dagje bij mijn moeder om wat dingen in huis te doen qua huishouden, want haar Syrische werkster zat met een burn-out thuis. Zo ingeburgerd dat ze ook de trendy ziektes kent.

Moest ook nog even wat boodschappen halen dus ook geregeld voor haar. De rechtstreekse verbinding naar haar stad lag er uit, wegens werkzaamheden, dus maar via de alternatieve route getreind, met overstap. Ruim de tijd en op de terugweg zelfs een trein eerder kunnen pakken, wegens vertraging van die trein, dus die sloot daardoor mooi aan. Tijdens het wachten in de ochtend een heerlijk kopje thee bij de Rituals gehad en genoten van alle heerlijke geuren die ze daar verkopen. Mijn guilty pleasure is dan om altijd even een geur uit te proberen, of de geur die ik al ken en dan ruik ik de dag fijn naar citrus/sinasappelen.

Wilde heel graag redelijk op tijd weer thuis zijn; mijn moeder praat de hele dag door en dan ben ik aan het eind van de dag wel geheel gaar. Naast het regelen en doen.

Dus bij voorbaat al nagekeken hoe laat de treinen teruggingen en dat ook aangegeven; dat ik zo en zo laat weg zou gaan. Want dat deed ik in het verleden te weinig en dan zat ik er tot laat en was nog later thuis. Geheel afgeknoedeld. De rest van mijn broers en zussen komen een uurtje op de thee of koffie en gaan dan weer weg, want druk druk druk. Behalve één zus, maar die zit er, volgens mijn moeder, net weer teveel en te vaak (het is ook nooit goed he mam).

En hoe ik ook zeg dat ik al met al van deur tot deur zo'n twee uur kwijt ben, het lijkt wel niet door te dringen. Snap ik wel, want doe je alles met de auto, dan stap je voor de deur in en droog voor de andere deur uit. Er zit niemand tegenover je met een patatje oorlog. Of een keiharde beat via zijn headset. Of met zijn grote koffer tegen je benen aan te duwen.

Hoorde allerlei familieverhalen. Verhalen over hoe zwaar het was met mijn vader, zijn ouders wisten van zijn 'gebrek' maar vertelden het alleen tegen haar moeder die haar dit pas na 35 jaar huwelijk vertelde, die riedel moet ze graag kwijt en ik snap het, maar ik was de dochter en niet de echtgenoot. Maar wellicht wel erfelijk belast met krankzinnigheid en tomeloze agressie. Joehei!

Mijn moeder had te weinig moed en heel veel angst om bij mijn vader weg te gaan en zag ook geen netwerk om haar heen. Achteraf is haar door wel 3 psychiaters verteld dat mijn vader haar overal zou vinden en haar vermoorden mocht ze ooit bij hem zijn weggegaan. Zonder mijn vader te hebben gesproken he..alleen afgaand op de verhalen van mijn moeder.

Maar mijn vader wel ingedeeld in bepaalde hokjes en een overkoepelende afwijking/ziektebeeld. (Ik denk dat mijn vader heel snel een leuke vriendin zou vinden (die had hij tijdens zijn huwelijk ook wel eens) en gewoon weer opnieuw beginnen en zijn eerste leg snel vergeten).

Hoe ze bij de wisseling van de seizoenen, vooral in het voorjaar en herfst haar hart weer vasthield want dan begon het gedoe vaak weer. Wat dit 'gedoe' was? Agressie, verbaal en fysiek en niet alleen mijn moeder, wij ook.

Afbeelding van Prawny via Pixabay 

Zoals De Bie al zei: Maar daar ben ik voor behandeld.

Wat het mij allemaal leert is dat ik voor mijn kinderen wel een plek moet zijn waar het veilig is en waar ze altijd terecht kunnen, zonder oordelen of zonder 'ik zei het toch.'. Stabiliteit en liefde. Wij stonden als kinderen nooit op de eerste plek, alles draaide om het rustig houden van mijn vader. Toen ik merkte dat mijn ex op dezelfde manier in elkaar zat - alleen sloeg hij niet - heb ik wel besloten om weg te gaan. Want zo wilde ik mijn kinderen niet laten opgroeien. Constant op eieren lopen, hoe is de stemming nu? Wat heeft hij nu weer bedacht en niet nagedacht over het effect op zijn gezin. Financieel gezanik en gedoe. Nee. Klaar ermee.

Mijn ouders hadden dat niet - een veilige plek waar je altijd op kon terugvallen - en konden dat samen ook niet zijn voor ons. Pas nu mijn vader overleden is alweer een tijd terug, ontdooit mijn moeder langzaam, hoeft ze niet meer elke dag bang te zijn en mag ze haar zachte kanten laten zien. Als ze die nog weet te vinden en herkent.

Vandaag even leeg worden dus. Of misschien juist andersom; me weer opladen.