In de ochtend met een Hema Oranje Tompouce en een glaasje Oranje Bitter bij de koffie naar het ontzettende saaie bezoek van de Koninklijke luitjes aan Eindhoven gekeken. Die meiden bewonder ik dat ze niet constant met hun ogen rolden of toch hun mobieltje uit de tas van Mama haalden. De tas van Mama die zij moesten gebruiken. Zo leuk...zelfs zij doen het met tweedehandsjes.
Het klusje wat ik eigenlijk afgelopen weekend wilde doen, maar geen 'kracht' voor had (nou ja...geen zin in) deed ik spontaan vandaag. En nog een meubelstuk extra in de lazuur. Hoppaaaa.
Op tempo Elfendertig, maar gelukkig is er niemand die meekijkt of zijn of haar oordeel geeft over mijn kluskunde.
Daar had ik zin om even een rondje te gaan fietsen, even weg en in beweging zijn. Niet de meute opzoekend, dus zeker niet naar de plekken waar iedereen dan heen gaat, maar gewoon naar de uithoeken van mijn woonplaats en dan waar ik altijd rechtdoor ga, nu eens rechts- of linksaf.
Was net op tijd thuis om in de achtertuin nog het laatste restje zon mee te pakken. Weekendkrant erbij en alweer dankbaar - na een artikel in de Volkskrant over een kankerpatiënt die wel wil maar niet mag - dat ik niet heb hoeven leuren om gevaccineerd te worden, terwijl ernstig zieken kennelijk 'nog niet aan de beurt' zijn. Goed te lezen dat sommige artsen gelukkig nog steeds buiten de lijntjes durven te kleuren. Vooral als je weet dat er aan de ene kant mensen snakken naar een vaccin en aan de andere kant mensen die daar bang voor zijn en het liever niet doen.
Zou er een soort matching moeten zijn dat die eerste categorie dan het vaccin van die tweede kan gebruiken. In plaats van het te moeten weggooien omdat er niemand langskwam om geprikt te worden, want bang geworden door trombose verhalen.
Het voelt dus echt als weekend, zo'n doordeweekse vrije dag. Heerlijk.
Nog een vestje voor mijn oudste kleindochter in elkaar gezet. Alle draadjes nog netjes afhechten en dan de knoopjes erop zetten. Voor jongste breide ik een truitje, maar ik denk dat ik de mouwen even opnieuw doe want nu te smal ben ik bang. Ben het even kwijt hoe snel babies groeien. Of ik maak het te groot of juist net iets te klein hahah! Nou ja, houdt me van de straat.
Kadootje voor Suikerfeest straks.
5 opmerkingen:
Gelukkig zijn er nog stille plekken of tijden
"Want bang geworden door trombose verhalen"... Kàn een reden zijn om het vaccin te weigeren.
Maar persoonlijke trombose ervaringen zijn net zo goed, zo niet beter, reden om te wachten of te weigeren.
En dan heb ik het alleen nog maar dáár over.
Naar de reden van mijn weigering om onverwacht, op stel en sprong te komen voor de prik (door overgebleven vaccin) werd door de doktersassistente overigens totaal niet gevraagd.....
Zij gaf ook geen blijk van kennis van, of interesse voor mijn persoonlijke, medische achtergrond.
Dat geeft mij allemaal te denken.
Bijwerkingen van Astra Zeneca kunnen tot 3 weken na inenting met dit vaccin tot uiting komen.
Klinkt als een goede en rustige Koningsdag. Jammer dat het koninkelijk bezoek zo saai was. Ik moet bekennen dat ik het niet heb gekeken.
Jan heeft wel behoorlijk last gehad van zijn prik bij de huisarts. Maar ik eigenlijk niet, alleen de eerste dag wat zware benen. Maar misschien kwam dat wel door iets anders...
Wat heerlijk zeg, dat je zomaar spontaan zin hebt om te fietsen! Wat een vrijheid geeft dat ook hè..
Een reactie posten