Als mijn tante vroeger langskwam in een zelfgemaakte creatie dan wisten wij thuis al wat mijn moeder ervan vond. "Oh, wat een apart stofje, schoonzus!"
Niets van wat mijn tante maakte kon de goedkeuring van mijn ouders krijgen. Te tuttig, te oubollig, te ouderwets, te stijf etc. etc.
Dat zij dit kon, kleding maken en ook nog heel goed, daar werd nooit een compliment over gegeven. Dus was die kunst bij voorbaat niks waard. Dat was dan de eigenlijke boodschap. Voor ons.
Laat ik dat nou ook goed kunnen. Kleding maken. Breien, borduren, tekenen, schilderen, schrijven. Allemaal niks waard. Wat heb je eraan.
Mijn ex-man kon dat op dezelfde manier afkraken. Niets waard.
Dat niet eerlijk zijn en achter iemands rug om eigenlijk alles afkraken, zorgde ervoor dat ik vrij onzeker was over mijn eigen prestaties. Was het waar wat er gezegd was? Was het echt 'goed'? Of was het een kwestie van "mooi stofje".
Of wat Herman Finkers grapte: "Wat een lief kind".
Woorden kunnen dus wel degelijk scherp als wapens zijn. Niet de woorden op zich, maar hoe jij hebt geleerd wat de betekenis is. Of waar je bang voor bent wat iets echt betekent. Ook al is de ander zich van geen kwaad bewust.
Dat kan je natuurlijk jezelf dan ook weer ontleren. Dat dit woordenboek alleen uit je jeugd stamt en je nu in andere kringen begeeft en dus ook andere woordenboeken en vertaling.
Maar ook dat je nu beter weet. Dat al die creatieve zaken juist heel bijzonder zijn. Dat juist dat jou uniek maakt.
11 opmerkingen:
En toch kan die reactie af en toe de kop weer opsteken.Om er vervolgens volwassen mee om te gaan
Je hoofd andere denkpaden aanleren is zeer lastig.
Erg lastig.....
Zo'n opmerkingen blijven langer hangen dan complimenten ik heb er mijn part ook van gehad maar blijf doen wat je graag doet en goed kan.
Ik hoop dat je het ontleerd hebt, al zal het nog wel eens terugkomen. Trouwens ik wilde dat ik een paar van de vaardigheden die jij noemt had en zo zullen er meer mensen zijn
Ha Cellie,
nou... volgens mij ben jij een duizendpoot!
Wees er maar lekker trots op. Je kunt het!
Ik wou, dat ik het kon, al die dingen die jij noemt.
Maar... ik zeg maar zo: ik kan weer andere dingen... :-))
Liefs, Marlou
Jij kan zoveel en wat erg he, die stemmen uit het verleden die maar blijven komen in je leven. Lijkt soms wel of ze niet stil te krijgen zijn. Mijn moeder zei zoveel lieve dingen tegen ons maar dat bleef nooit hangen, zij was degene die loog. Wat mijn vader zei dat was waar. Ik kan die vent nog haten. Gisteren nog. Dikke liefs getalenteerde leuk mens.
erg hé, dat verleden.... zó jammer want ik denk dat er héél veel in jou zit, als ik je lees:-)
dus laat maar komen, en wees lief voor jezelf
xxx
En zo is het maar net Cellie! Heel naar dat het zo soms liep vroeger. En dat je zodoende een verkeerd beeld hebt. Gelukkig ben je slim genoeg om te snappen dat het anders zit. En creatief zijn is een mooie gave waar je inderdaad trots op mag zijn!
Voor mijn scheiding dacht ik vaak ach dat is niets voor mij dat kan ik toch niet. Tijdens mijn scheiding kwam al het besef, he dat kan ik wel. En nu ruim 20 jaar naar mijn scheiding weet ik , ik kan heel veel en wat ben ik blij met mijn huidige vriend die altijd zegt , je probeert het eerst zelf maar en als het niet lukt kom ik je helpen. En wat een fantastisch gevoel als hij na een doe het zelf klusje zegt, pfff ik had het niet beter gekund.
De kracht van woorden moet je inderdaad niet onderschatten. Ik vind het sneu voor je tante en knap dat ze zelf haar kleding kon maken! Dat is toch superleuk!
Een reactie posten